Ik heb het boek van Jonice Webb "Ongekende gevoelens" gelezen. Het onderwerp is emotionele verwaarlozing.
Het laat mij niet los.
Zou het zo kunnen zijn dat een behoorlijk deel van de lezers en schrijver hier in hun jeugd te maken hebben gekregen met emotionele 
verwaarlozing? En als dit zo is wat kunnen we er dan van leren?
Ben benieuwd naar jullie reacties.

Groet, Bert

Zeker weten Bert , 
Zelf vind ik het boek ' ongezien opgegroeid' ,  auteur even kwijt , wat beter... (Minder Amerikaans) .
Wat we ervan kunnen leren ? 
Tja , mijn ervaring is dat het aanzienlijke gevolgen heeft voor zelfvertrouwen, eigenwaarde, en vertrouwen in/ omgaan met  anderen. 
En dat ik dat later niet echt meer rechtkrijg. Toen niet gekregen is een gat wat later moeilijk gevuld word. 
Een prima voedingsbodem voor depressies,  angststoornissen en andere ellende later. 

Het voelt ook oneerlijk. 
Dat mensen die al  uit een evenwichtig ,gezond en liefdevol nest komen,waarin er optimaal in ze geïnvesteerd is,  later ook nog veel betere kansen hebben op levensgeluk. 

 Zelf heb ik veel het gevoel gehad dat bepaalde zaken gewoon niet in mijn bereik lagen, niet voor mij weggelegd,  op een niet rationele manier. Het gewoon niet waard zijn,  van het slechtste uitgaan en daarop anticiperen of zoiets,   geen basisvertrouwen in mezelf/anderen, ik kan het even niet heel goed onder woorden brengen.

Wat we ervan kunnen leren is meer iets voor toekomstige ouders. Het wordt alleen lastig als die ouders het zelf ook niet mee hebben gekregen hoe je een kind kan geven wat het nodig heeft,  hoe je  kan afstemmen. Zo gaat dat dan maar door, dat vind  ik erg  somber.  
In ieder geval heeft het er bij mij ook toe geleid dat ik nooit een kinderwens heb ontwikkeld. 

Groetjes

Hoi Bert, 

Ik ben afgestudeerd als pedagoog, met als minor forensische orthopedagogiek. Tijdens mijn opleiding is er vaak gesproken over kindermishandeling. Ik moet zeggen dat ik alleen de huidige cijfers niet weet, maar ik denk dat hierin niet heel veel verandering is.

Verwaarlozing is de meest voorkomende vorm van kindermishandeling. Je hebt dus fysieke en/of emotionele verwaarlozing, fysieke en/of emotionele mishandeling en seksueel misbruik (als ik dat laatste woord niet mag gebruiken, laat het weten, dan haal ik het weg). Waarvan dus emotionele verwaarlozing veruit de meest voorkomende vorm is.

Emotionele verwaarlozing, kan net als fysieke mishandeling voor een trauma zorgen. Het lijkt minder erg, omdat je vaak niet doorhebt dat het gaande is. Vaak is het ook zo dat je het niet ziet, omdat het minder bewust gebeurd. Als je bijvoorbeeld een ouder hebt die depressief is of autisme heeft, dan kan die je misschien niet altijd geven waar je behoefte aan hebt. Het heeft in ieder geval vaak negatieve gevolgen, psychisch en lichamelijk. De kans op gezondheidsklachten wordt ook groter als je meer negatieve ervaringen hebt gehad.

Ik heb het zo kort mogelijk proberen samen te vatten, ik hoop dat je er iets aan hebt.

Groetjes, 
Sanne

Hallo Sanne,

Dank voor je reactie. Zeker nuttige informatie voor lezers die het boek en de term emotionele verwaarlozing niet kennen.
Heb jij zelf ervaring met emotionele verwaarlozing vanuit je jeugd?

Groet, Bert

---

Hoi Mabel,

Heel herkenbaar wat je schrijft, inderdaad het ontbreken van dat gevoel van eigenwaarde, geen zelfvertrouwen, ik voelde mij altijd anders dan anderen, het gevoel er niet bij te horen. Daardoor vooral ook veel stress en jezelf jaar na jaar voorbij lopen tot je uiteindelijk in dat gat dondert, een depressie.
Ook wat je schrijft over het gat wat je niet gevuld krijgt, tot zeven jaar geleden voelde dit voor mij net zo. Een zwaar rot gevoel.

Toch denk ik wel dat we er iets van kunnen leren. Bijvoorbeeld dat je er normaal gesproken vaak niets eens achter komt dat verwaarlozing een rol speelde. Ikzelf had altijd het idee dat ik een "normale jeugd heb gehad", ik wist niet beter. Het zou kunnen dat er bij een paar mensen wat lampjes gaan branden en zich er verder in gaan verdiepen door dit topic. 
Daarnaast denk ik dat sommige mensen dan het gat misschien wel gevuld krijgen met de juiste begeleiding.

Voor mij persoonlijk was het ontdekken dat mijn jeugd toch niet zo geweldig was verlopen, met de gevolgen voor mij als kind en later als volwassene, de ontdekking dat daar ook mijn depressies uit voortvloeide een enorme eye opener. Het heeft mij aangezet tot het mijzelf opnieuw te gaan uitvinden, waar ik nog steeds druk mee ben.

Groet, Bert

Interessant Bert,

Ik was ik er mij wel van bewust dat mijn jeugd niet geweldig was. 
En werd mij alleen continu ingeprent dat ik niet mocht 'klagen' , waarbij dan werd vermeld dat hun jeugd pas rot  was geweest in verband met de oorlog en de armoede. 

Huilen en uiting geven algemeen werd benaderd   als een teken van verwendheid, opstandigheid, ondankbaarheid en dat je maar harder moest worden.
 Daar werkte een geheel gezinssysteem aan mee. Ik heb mij dan ook op zo  jong mogelijke leeftijd zo veel mogelijk aan het gezinssysteem onttrokken en heb zwm  contact met ze.

Toen ik zeven was vroeg ik mijn moeder ( Nadat ik voor de zoveelste keer geslagen was en  geterroriseerd werd door overige gezinsleden ) of ze het kindertehuis waar ze me altijd mee dreigde,  wilde bellen, zodat ze me op konden halen. Dat deed ze natuurlijk niet... maar haar verwonderde en verbijsterde blik zal ik nooit vergeten. 

De letterlijke tekst van de boodschap die ik in m'n jeugd  meegedeelt kreeg  voornamelijk door mijn moeder was:  'je moet jezelf maar zien te redden,  want later is er ook niemand die voor je zorgt'. Voor mij persoonlijk is dit de ultieme emotionele verwaarlozing/ mishandeling  boodschap. 

Mijn ouders waren prima mensen , maar zelf getroebleerd, pedagogisch onmachtig  en hadden daarom  nooit kinderen moeten krijgen mijn  inziens. 
Van de 5 kinderen zijn er 4 in de GGZ beland , en is 1 inmiddels overleden aan de gevolgen van zijn aandoening. 

Zoals ik al zei, ik vond het andere boek wat beter, daar uitgelegd hoe dit hele onderdrukkings mechanisme werkt en wat de gevolgen zijn van alles wat je niet ziet en wat er niet gebeurde en wat wel had moeten gebeuren. 

Ik vind het namelijk zuur en nog steeds dat ik voor de rest van mijn leven beschadigd ben. 

Ik vind het wel  fijn om te lezen dat jij op latere leeftijd toch nog het gat in jezelf hebt kunnen vullen. Mijn trauma therapeute probeert dat ook met mij, maar tot op heden is dat nog geen succes gebleken.

Wel zijn er gelukkig gespecialiseerde therapeuten die er nu voor worden opgeleid,  lange tijd was er gewoon niets, werd je enkel behandeld voor de gevolgen dwz  de depressiviteit of de verslavingen etcetera. 

Er zijn ook zeer goede artikelen hierover geschreven maar volgens mij heb ik die hier al eens  geplaatst. 

Groet en liefs

 Mabel

Hoi Bert en allemaal, ik ken het begrip emotionele verwaarlozing jammer genoeg ook wel. Het heeft mijn hele verdere leven beïnvloed want ik heb er een persoonlijkheidsstoornis aan overgehouden. Dat beperkte mijn hele Zijn. Ik heb ook een laag zelfwaarde gevoel en ook veel schuldgevoelens ook doodgewoon omdat ik leef. Het laat me tot nu toe helemaal niet los want voor de moment breekt het me zuur op. IK heb een gevoel diep van binnen dat ik wil afrekenen met de mensen in mijn familie die me zoveel hebben aangedaan, bewust en onbewust. IK ben afscheid aan het nemen van mijn zus , van mijn zus vooral. Ik kan het niet vergeten en vergeven waar ik allemaal heb moeten doorgaan in het verleden. Ik zou gewoon willen dat ik er kan overstappen maar dat gaat niet . Ik kan het niet loslaten. Ik heb totaal geen behoefte meer aan verder contact. Je ziet de emotionele verwaarlozing zindert nog lang na. Ik weet niet hoe ik dit moet verwerken en zoek hulp ervoor. Met dat proces ben ik bezig. Wat ik ervan kan leren weet ik nog niet maar ik denk dat ik de stem diep binnenin mezelf en de behoefte van afstand niet meer kan negeren. Ik heb altijd gezwegen en geknikt voor de goede vrede. Maar dat is ook geen oplossing. Hier schrijft iemand waarvan emotionele verwaarlozing haar hele leven heeft beïnvloed en kapot gemaakt. Zij gaan lekker door en ik moet het met zoveel minder stellen maar ik vecht , ik ga door. Ik luister naar mijn innerlijke stem en doe wat nodig is. Vele groetjes cyranno

De boeken stonden ook al op mijn leeslijstje..

Veel sterkte en moed aan jullie
Het is niet makkelijk allemaal

Als ik jullie zo lees vermoed ik dat het in ons gezin gezin er minder heftig aan toe ging. Mijn ouders hebben bijvoorbeeld nooit gezegd "je moet jezelf maar zien te redden", 
maar doordat gevoelens nooit besproken konden worden heb ik als kind al snel begrepen dat ik mijn problemen zelf moest oplossen, maar dat lukt je natuurlijk niet als kind.
Daardoor heb ik lang het idee gehad dat mijn jeugd "normaal" was verlopen. Ik kreeg te eten en te drinken, kreeg kleren, mocht zelfs op voetbal terwijl er erg weinig geld was.
Ook herinner ik me weinig uit mijn jeugd, wat kleine gebeurtenissen die nog op mijn netvlies staan, bijvoorbeeld dat ik altijd buiten was en niet veel thuis wilde zijn.
Apart toch dat je geen steun hebt ervaren maar dat als volstrekt normaal bent gaan zien. Het was allemaal erg subtiel, onder de oppervlakte. Pa die altijd tegen de wereld was, altijd negatief en mij regelmatig vertelde " als je een dubbeltje bent wordt je nooit een kwartje". Geen enkele steun toen het me op de Mavo niet lukte om te leren. Twee keer de eerste klas gedaan en daarna nog een jaar Leao, het lukte niet, ik was helemaal vast gelopen. Maar geen enkele steun. Veel later lukte het wel en heb verschillende Hbo opleiding afgerond. Dat ik op het schoolplein getreiterd werd en zelfs soms klappen kreeg, volgens mij heb ik dit mijn ouders nooit verteld, ik moest het zelf oplossen.
Daarom vind ik het onderwerp emotionele verwaarlozing zo belangrijk, het heeft grote gevolgen maar ik had gewoon niet door dat mijn ouders zoveel niet hebben gedaan wat ik wel nodig had. 
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Bert, 

Nog even kort een reactie op je vraag. Ja, ik ben zeker emotioneel verwaarloosd. Mijn vader is autistisch en mijn moeder jong overleden.
Ik heb mij wel weten te redden, maar dat was het ook. Veel boosheid naar hem toe gehad, therapie gehad en nu voor het grootste deel geaccepteerd. Soms lukt dat nog niet, maar ik woon ook nog thuis. Ik weet dat hij zo is en dat ik ook niet meer moet verwachten. 

Ik heb gelukkig altijd mensen gehad, die mij wel de waardering gaven (familie, buren en later ook vrienden). Dus dat is natuurlijk wel heel fijn.

Groetjes, 
Sanne

Hallo Sanne,

Fijn dat je toch ook mensen om je heen had die je wel waardeerden. Ik hoop dat je het echt een plek kunt gaan geven.

Groet, Bert