Een aantal maanden heb ik weer in de ring gestaan. Vanalles geprobeerd, m'n beste beentje voorgezet, sterk zijn. Nu is het weer op, ik ben er klaar mee.. 

Het lastige is dat je gevoel niet kan meten. En pijn is voor een heel groot deel subjectief. We kunnen een ruwe voorstelling maken van de pijn die iemand ervaart. Maar voor de één is het toch anders dan voor de ander. Daar denk ik dus over na... 
Ben ik "zwak" of een aansteller omdat ik het leven gewoon te zwaar vind? 


Ik heb m'n zusje en een paar mensen die ik goede vrienden noem. Op dagen als vandaag probeer ik daar aan vast te houden. Maar tot hoever? En tot hoelang?  

Mijn euthanasie wens word weer wat urgenter, ik zou het willen bespreken. Al iets willen regelen. Willen weten dat ik onder bepaalde omstandigheden echt mag zeggen dat het goed is geweest.

Een aantal maanden heb ik weer in de ring gestaan. Vanalles geprobeerd, m'n beste beentje voorgezet, sterk zijn. Nu is het weer op, ik ben er klaar mee.. 

Het lastige is dat je gevoel niet kan meten. En pijn is voor een heel groot deel subjectief. We kunnen een ruwe voorstelling maken van de pijn die iemand ervaart. Maar voor de één is het toch anders dan voor de ander. Daar denk ik dus over na... 
Ben ik "zwak" of een aansteller omdat ik het leven gewoon te zwaar vind? 


Ik heb m'n zusje en een paar mensen die ik goede vrienden noem. Op dagen als vandaag probeer ik daar aan vast te houden. Maar tot hoever? En tot hoelang?  

Mijn euthanasie wens word weer wat urgenter, ik zou het willen bespreken. Al iets willen regelen. Willen weten dat ik onder bepaalde omstandigheden echt mag zeggen dat het goed is geweest.

Hoi Joy,

Wat je beschrijft is zeer herkenbaar, nee je bent niet "zwak"
Of een aansteller.Je bent gewoon heel gevoelig.
En zielepijn is onmeetbaar en subjectief.
Door mijn depressie is mijn sociale leven enorm beperkt.
Heb gelukkig een hele goede vriend onvoorwaardelijk.
Maar helpt niet als ik me heel slecht voel,emoties hebben dan de overhand,alsof je vastzit in drijfzand.
Je kunt je zo slecht voelen dat je euthanasie wens urgenter word,begrijpelijk 
Wat ik heb gehoord en gelezen is wanneer je je aanmeld
Of er over praat dat verlichting bied.
En je kan tot andere inzichten komen.
Het bespreken en te benoemen is zeer belangrijk.
Waar ik woon bespreek ik ook mijn suïcidale gedachtes en of evt aanmelding bij euthanasie kliniek.

Ik kan alleen maar begrip hebben,en je veel kracht wensen, meer kan ik niet doen.
Oja en het is heel belangrijk bewust te zijn dat je wanneer je in die donkere modus zit,je niet meer rationeel kan denken,tot dat het weer opklaart.
Wat mij soms helpt zijn wisseldouches,andere prikkels
Kleine haalbare stapjes,een wandeling ect.

Liefs Artlover

Joy, 

Je kan je aanmelden voor epertisecentrum euthanasie , de huidige wachtlijsten zijn enorm voor de psyche, je kan dan nog jaren van alles  proberen en toch iets hebben lopen. Mischien bied dat soelaas, voor achtet de hand . 

Persoonlijk vond ik gesprekken met de Einder heel fijn. 

Je bent niet zwak of aanstellerig, het leven kan ellendig zijn of voelen , je kan uitzichteloosheid ervaren en je wanhopig voelen.  En dat is vreselijk. 
Alleen de pest is soms ook dat men elkaar massaal ook wijsmaakt dat dat toch niet hoort en een kwestie is van 'foute mindset' .  Het is echter allemaal niet zo  maakbaar.  
Je bent niet abnormaal of zo  , idd hoogstens gevoeliger voor het lijden (wat ook bij leven hoort vrees ik). 
En daar kun je vies last van hebben-  en soms ook weer minder. 

Groet!

Een aantal maanden heb ik weer in de ring gestaan. Vanalles geprobeerd, m'n beste beentje voorgezet, sterk zijn. Nu is het weer op, ik ben er klaar mee.. 

Het lastige is dat je gevoel niet kan meten. En pijn is voor een heel groot deel subjectief. We kunnen een ruwe voorstelling maken van de pijn die iemand ervaart. Maar voor de één is het toch anders dan voor de ander. Daar denk ik dus over na... 
Ben ik "zwak" of een aansteller omdat ik het leven gewoon te zwaar vind? 


Ik heb m'n zusje en een paar mensen die ik goede vrienden noem. Op dagen als vandaag probeer ik daar aan vast te houden. Maar tot hoever? En tot hoelang?  

Mijn euthanasie wens word weer wat urgenter, ik zou het willen bespreken. Al iets willen regelen. Willen weten dat ik onder bepaalde omstandigheden echt mag zeggen dat het goed is geweest.

Hoi Joy,

Wat heftig om te lezen! Nee, je bent juist STERK om je uit te spreken dat de lasten des levens jou zo zwaar wegen. Klasse! Sterkte zit in kwetsbaarheid. Ik vind het ook een weerzinwekkende strijd.

Ja, van gedachte wisselen is relatief eenvoudig; vroeg of laat doortast je elkaar wel, mits je natuurlijk het achterste van je tong laat zien. Het gevoel daarentegen - het is de ultieme (en helaas vereenzamende) privacy en begrijp ik het goed dat je juist hieraan kapot gaat? Mijn ervaring is: zo gauw iemand anders, een stabieler iemand, zijn of haar hersens loslaat op míjn gevoel, gaat het fout en dat schept in mij ook zo'n eenzaam gevoel. Het wringt dan, ik zit dan niet op één lijn en mis lotgenoten ontzettend, want zij helpen mij in mezelf die gemeenschapszin te scheppen - ik kan me tot ze verhouden en zie mezelf in de ander en dan verdwijnt die eenzaamheid gelukkig een beetje.

Inderdaad, pijn is voor de één zo anders dan voor de ander en hoe bespreek je het in 's hemelsnaam met elkaar?! Taal en gevoel liggen zo dichtbij elkaar, maar het één gebruiken voor de uiting van het ander, valt mij ook zo zwaar. Lukt het je nog om woorden te vinden voor jouw gevoelens of weet je het echt helemaal niet (meer)?

Jouw euthanasiewens klinkt ingrijpend en die heb ik ook kortstondig gehad, maar ik ben wel tot de conclusie gekomen dat ik niet dood wil, maar een ander leven, met verlichting, verzachting en een vruchtbare en positieve verwerking van alle prikkels en de pijn en het verdriet uit mijn verleden. Hierin heeft zelfstudie al wel wat geholpen, door te schrappen en het leven in te richten naar mijn believen. Tot een bepaald niveau uiteraard...

Zijn je zusje en die paar goede vrienden toereikend om in jou voor een deel wat joie de vivre aan te wakkeren? Kun je je gevoelens bij hen kwijt? Ik heb bijv. letterlijk een handjevol mensen in mijn sociale kring, meer niet, veel geschrapt ook, maar bij hun vind ik de diepgang en warmte die ik af en toe zo hard nodig heb. Desalniettemin zijn lotgenoten zeer welkom.

Heb je zin om wat te contacten? Ervaringen uit te wisselen. Voel je volledig vrij.

Heel veel sterkte!
Michael

Hoi Joy,

Wat je beschrijft is zeer herkenbaar, nee je bent niet "zwak"
Of een aansteller.Je bent gewoon heel gevoelig.
En zielepijn is onmeetbaar en subjectief.
Door mijn depressie is mijn sociale leven enorm beperkt.
Heb gelukkig een hele goede vriend onvoorwaardelijk.
Maar helpt niet als ik me heel slecht voel,emoties hebben dan de overhand,alsof je vastzit in drijfzand.
Je kunt je zo slecht voelen dat je euthanasie wens urgenter word,begrijpelijk 
Wat ik heb gehoord en gelezen is wanneer je je aanmeld
Of er over praat dat verlichting bied.
En je kan tot andere inzichten komen.
Het bespreken en te benoemen is zeer belangrijk.
Waar ik woon bespreek ik ook mijn suïcidale gedachtes en of evt aanmelding bij euthanasie kliniek.

Ik kan alleen maar begrip hebben,en je veel kracht wensen, meer kan ik niet doen.
Oja en het is heel belangrijk bewust te zijn dat je wanneer je in die donkere modus zit,je niet meer rationeel kan denken,tot dat het weer opklaart.
Wat mij soms helpt zijn wisseldouches,andere prikkels
Kleine haalbare stapjes,een wandeling ect.

Liefs Artlover

Hoi Artlover, 

Dank voor je reactie.
Het drijfzand idee is wel een goede beschrijving.
Fijn dat je ook een hele goede vriend hebt.  Ik vind het soms wel moeilijk om euthanasie met ze te bespreken want dat is ook niet makkelijk voor hen natuurlijk.

Wat vind je niet rationeel aan het bespreken van dit soort vragen? 

Liefs

---

Joy, 

Je kan je aanmelden voor epertisecentrum euthanasie , de huidige wachtlijsten zijn enorm voor de psyche, je kan dan nog jaren van alles  proberen en toch iets hebben lopen. Mischien bied dat soelaas, voor achtet de hand . 

Persoonlijk vond ik gesprekken met de Einder heel fijn. 

Je bent niet zwak of aanstellerig, het leven kan ellendig zijn of voelen , je kan uitzichteloosheid ervaren en je wanhopig voelen.  En dat is vreselijk. 
Alleen de pest is soms ook dat men elkaar massaal ook wijsmaakt dat dat toch niet hoort en een kwestie is van 'foute mindset' .  Het is echter allemaal niet zo  maakbaar.  
Je bent niet abnormaal of zo  , idd hoogstens gevoeliger voor het lijden (wat ook bij leven hoort vrees ik). 
En daar kun je vies last van hebben-  en soms ook weer minder. 

Groet!

Dank Mabel,

2 jaar was de wachtlijst nu ongeveer als ik het goed begrepen heb. En op het moment vind ik 2 jaar nog doormodderen echt lang klinken! Ik ga ze toch maar weer eens mailen of bellen. Vind het alleen moeilijk op te schrijven wat ik nu echt wil zeggen zonder dat het een boek word. (Daarom ook nog steeds geen wilsverklaring gemaakt...) 
Het zou me fijn lijken als ik "2 sporen" zou kunnen bewandelen. Kijken hoever ik nog kom met gemodder maar tegelijkertijd ook erover hebben waar het mag eindigen. En lijkt me ook zoveel fijner als ik "groen licht" heb maar er (nog) geen gebruik van maak dan dat het rood licht is, dan voel ik me soms echt een katje die in het nauw gedreven word.

Hoi Artlover, 

Dank voor je reactie.
Het drijfzand idee is wel een goede beschrijving.
Fijn dat je ook een hele goede vriend hebt.  Ik vind het soms wel moeilijk om euthanasie met ze te bespreken want dat is ook niet makkelijk voor hen natuurlijk.

Wat vind je niet rationeel aan het bespreken van dit soort vragen? 

Liefs

Goedenavond Joy,

Nee ik bedoelde met niet rationeel wanneer je in de emotie /drijfzand gevangen zit.
Wanneer ik bijv mijn vriend helemaal wanhopig en overstuur opbel,dan zegt hij tegen mij"je kunt nu geen keuzes maken of helder denken,want de emoties hebben het overgenomen van de ratio.
Ik zag net je bericht toen ik uitlogde en dacht,dit moet ik even rechtzetten. 
Dus het gaat helemaal niet over het bespreken van euthanasie. 
Hoop dat je nu begrijp wat ik bedoel, en dit onderwerp bespreken is absoluut moeilijk.
Ik schaam me nog steeds als ik mijn suïcidale gedachtes uit en deel.
Zelfs hier waar ik woon waar iedereen een  psychiatrisch achtergrond heeft,en de begeleiding op de hoogte is.
Toch word er soms verkeerd gereageerd ,zovan je moet je mindset veranderen,alsof dat met een druk op de knop kan.
Depressie is een gemoedstoestand en dus emotioneel. 
Schakelen naar ratio is vaak niet haalbaar,wanneer ik intens verdrietig ben.Dus dan krijg je ook opmerkingen je blijft erin hangen.
Of je bent negatief,wat niet het geval is.
Ok het is geen leuk onderwerp, maar je zit vast.
Onwetendheid over depressie is nog steeds actueel.

Liefs Artlover

Hoi Joy,

Mijn gedachtens over zelfdoding zijn op het moment goed aanwezig.
Eigenlijk precies de zelfde gevoelens als jou.
Je kan je gevoel niet meten inderdaad.

Hoop voor je dat je er uit kan komen,
en dat het snel weer iets beter met je kan gaan.

Groet, Jupiter

Hoi Joy,

Wat heftig om te lezen! Nee, je bent juist STERK om je uit te spreken dat de lasten des levens jou zo zwaar wegen. Klasse! Sterkte zit in kwetsbaarheid. Ik vind het ook een weerzinwekkende strijd.

Ja, van gedachte wisselen is relatief eenvoudig; vroeg of laat doortast je elkaar wel, mits je natuurlijk het achterste van je tong laat zien. Het gevoel daarentegen - het is de ultieme (en helaas vereenzamende) privacy en begrijp ik het goed dat je juist hieraan kapot gaat? Mijn ervaring is: zo gauw iemand anders, een stabieler iemand, zijn of haar hersens loslaat op míjn gevoel, gaat het fout en dat schept in mij ook zo'n eenzaam gevoel. Het wringt dan, ik zit dan niet op één lijn en mis lotgenoten ontzettend, want zij helpen mij in mezelf die gemeenschapszin te scheppen - ik kan me tot ze verhouden en zie mezelf in de ander en dan verdwijnt die eenzaamheid gelukkig een beetje.

Inderdaad, pijn is voor de één zo anders dan voor de ander en hoe bespreek je het in 's hemelsnaam met elkaar?! Taal en gevoel liggen zo dichtbij elkaar, maar het één gebruiken voor de uiting van het ander, valt mij ook zo zwaar. Lukt het je nog om woorden te vinden voor jouw gevoelens of weet je het echt helemaal niet (meer)?

Jouw euthanasiewens klinkt ingrijpend en die heb ik ook kortstondig gehad, maar ik ben wel tot de conclusie gekomen dat ik niet dood wil, maar een ander leven, met verlichting, verzachting en een vruchtbare en positieve verwerking van alle prikkels en de pijn en het verdriet uit mijn verleden. Hierin heeft zelfstudie al wel wat geholpen, door te schrappen en het leven in te richten naar mijn believen. Tot een bepaald niveau uiteraard...

Zijn je zusje en die paar goede vrienden toereikend om in jou voor een deel wat joie de vivre aan te wakkeren? Kun je je gevoelens bij hen kwijt? Ik heb bijv. letterlijk een handjevol mensen in mijn sociale kring, meer niet, veel geschrapt ook, maar bij hun vind ik de diepgang en warmte die ik af en toe zo hard nodig heb. Desalniettemin zijn lotgenoten zeer welkom.

Heb je zin om wat te contacten? Ervaringen uit te wisselen. Voel je volledig vrij.

Heel veel sterkte!
Michael

Hey Michael,

Dat mijn euthanasie wens ingrijpend is snap ik wel.
Ik denk er ook vaak over na wat dood dan is. 

Wat rot dat het bij jou zo eenzaam voelt. Dit ervaar ik eigenlijk zelden nog. Dat heb ik jaren terug wel gehad hoor. Dat vrienden het leven anders ervaren dat vind ik soms wel moeilijk. Het is toch een beetje dat als je het leven wil opgeven je dan "fout" bezig bent en jezelf moet verbeteren... (dit probeer ik dan ook al jaren)

Woorden vinden voor gevoel vind ik vaak lastig, en in therapie heeft het ZO vaak tot me niet begrepen voelen geleid. 

Hoe ziet je zelfstudie eruit? Wat heb je ontdekt? 

Joy

---

Goedenavond Joy,

Nee ik bedoelde met niet rationeel wanneer je in de emotie /drijfzand gevangen zit.
Wanneer ik bijv mijn vriend helemaal wanhopig en overstuur opbel,dan zegt hij tegen mij"je kunt nu geen keuzes maken of helder denken,want de emoties hebben het overgenomen van de ratio.
Ik zag net je bericht toen ik uitlogde en dacht,dit moet ik even rechtzetten. 
Dus het gaat helemaal niet over het bespreken van euthanasie. 
Hoop dat je nu begrijp wat ik bedoel, en dit onderwerp bespreken is absoluut moeilijk.
Ik schaam me nog steeds als ik mijn suïcidale gedachtes uit en deel.
Zelfs hier waar ik woon waar iedereen een  psychiatrisch achtergrond heeft,en de begeleiding op de hoogte is.
Toch word er soms verkeerd gereageerd ,zovan je moet je mindset veranderen,alsof dat met een druk op de knop kan.
Depressie is een gemoedstoestand en dus emotioneel. 
Schakelen naar ratio is vaak niet haalbaar,wanneer ik intens verdrietig ben.Dus dan krijg je ook opmerkingen je blijft erin hangen.
Of je bent negatief,wat niet het geval is.
Ok het is geen leuk onderwerp, maar je zit vast.
Onwetendheid over depressie is nog steeds actueel.

Liefs Artlover

Artlover,

Dat je je schaamt voor je suïcidale gedachten snap ik wel, het is niet de norm zeg maar. Maar toch goed dat je dit doet delen ook al is het moeilijk. De (vaak goedbedoelde) opmerkingen dat je je mindset ff moet veranderen of niet blijven hangen in je verdriet ken ik al te goed. Het heeft me zo vaak nóg verdrietiger gemaakt, boos, gefrustreerd, niet begrepen.
Alsof mijn gevoel verkeerd is.  

Dat je hoog in je emotie kan zitten en niet weten waar ermee heen te moeten ken ik ook, en met het bespreken van euthanasie hoop ik dat ik me niet zo in het nauw gedreven hoef te voelen dat ik in een opwelling weer pogingen ga doen. 

De begleiding zal dit zeggen om te helpen, en zij hebben gewoon geleerd dat dat de manier is om te helpen. Voor andere mensen kan/zal het ook best goed helpend zijn maar dat hoeft niet voor iedereen.

---

Hoi Joy,

Mijn gedachtens over zelfdoding zijn op het moment goed aanwezig.
Eigenlijk precies de zelfde gevoelens als jou.
Je kan je gevoel niet meten inderdaad.

Hoop voor je dat je er uit kan komen,
en dat het snel weer iets beter met je kan gaan.

Groet, Jupiter

Jupiter, gasreus, 
Voel je vrij om te proberen je gedachtes te delen,
als je dit wil natuurlijk.
Dank voor de bemoedigende woorden, ik doe mijn best.

Bericht verwijdert

Even over het onderwerp. 

Tja , ik sta aangemerkt als 'chronisch suicidaal' in mn  dossier kwam ik op n gegegeven  moment achter.  Vond het dat nogal ambitieus vastgesteld van  ze , aangezien ik nooit n  serieuze poging heb ondernomen bijvoorbeeld . 

Ik vind dat het leven me ongevraagd door mn strot is geduwd sinds ik er achter kwam op mn 7e in welke situatie ik eigenlijk was beland en dat er geen uitweg was  . Het werd me voorgespiegeld als normaal. 
Geen blij kind dus met een kinderlijk blij vertrouwen er in  .  Dankbaar was ik er dus ook niet voor. Voelde me ronduit er ingeluisd. 
Snap eigenlijk nog steeds niet wat ik hier te zoeken heb en waar het allemaal goed voor is en heb dat mn ouders ook verweten.  Die hadden geen antwoord overigens. Ze kregen gewoon kinderen .  

Ik vind het n behoorlijk eindeloze vermoeiende rit , een eeuwige film die ik maar uit moet zitten .  En altijd maar n doel stellen . Als ik maar ...., dan word het beter. Nou , zo werkt het dus óók niet .  

En het is niet eens als je het feitelijk zou bekijken dat mn leven nou zo slecht is .  Kijk, ik heb geen koophuis , liefhebbende partner en rijk sociaal leven, vervullend belangwekkend werk  en mn familie is t ook niet , maar hoe erg is dat? 
Het kan allemáál veel erger, maar dat ik me daar nou beter van ga voelen , nee ook niet.  

En hoeveel mensen hadden niet beleefd bedankt voor het leven  als het ze van te voren was gevraagd?   

Ik had dan ook  graag iets fatsoenlijks kunnen/ mogen/willen  regelen voor achter de hand om in ieder geval een  keuze te hebben,  zodat ik dan tenminste hier vrijwillig rondloop.  En dan zelf en geheel persoonlijk  te kunnen  bepalen of ik dat inzet ooit. ( En absoluut zonder tussenkomst van instanties etc die menen daar wat in te zeggen te hebben   ) 
 Dan is de druk er af van het maar  moeten , tegen wil en dank. . Is er n keuze .  

Vind ik een hele positieve reden overigens , ik zou me er wel eens beter bij kunnen gaan voelen denk ik  zelfs, dat geeft s lucht en ruimte !   Mogelijk zou ik ook meer gaan durven omdat ik altijd nog weg KAN .  
(Niet dat ik nu weg hoef of moet.) 

Nou zoiets. 

Dat achterlijke taboe gedoe ,  ik heb daar dus nooit veel van begrepen. 
 Eerlijk gezegd , ik kan me zelfs eigenlijk amper voorstellen hoe dat moet zijn om dit helemáál niet te hebben.  Die blijken ook écht te bestaan  en ik kan me daar echt over verbazen . 

Groet!