Hallo Joy en anderen,

Ik herken heel veel van wat Joy heet geschreven. Ik vraag me ook af, wanneer is het genoeg? Hoe lang en hoe vaak moet je maar blijven doorgaan, iets anders proberen, jezelf bij elkaar rapen? Wat blijft er over van de hoop die steeds kleiner wordt? Ik wilde het eerder dit jaar voor gezien houden, maar heb na het innemen van een overdosis pillen toch 112 gebeld. Ik weet nog steeds niet wat mij ertoe aanzette om dat te doen. Het was niet mijn plan om het zo te ensceneren om aandacht te vragen.

De opvang daarna was belabberd. Ik veegde mezelf weer bij elkaar en ben door gegaan. Een tijdje ging het beter door bezoek aan een dagbestedingscentrum. Er kwam wat structuur in mijn lege leven. Tot ik me af ging vragen, is dit het dan? Moet ik de rest van mijn leven knutselen? Daar is overigens niets mis mee, maar een levensvervulling is het voor mij niet.

Inmiddels zit ik (na een wachttijd van bijna 2 jaar) in het voortraject van opname in een kliniek. Niet voor het eerst. Ik twijfel, gaat het me dit keer wel helpen? Misschien, en daarom ga ik er maar mee door maar veel vertrouwen heb ik er niet in.

Dank je Joy, dat je dit topic bent gestart. Doorleven of niet, ik heb er geen antwoord op. Het is ook heel persoonlijk natuurlijk. Het is jammer dat er in het algemeen zo slecht over gesproken kan worden. Daardoor voel je je nog eenzamer, zo ervaar ik dat tenminste.

Sterkte en lieve groet,
Alais

Mabel,

Volgens mij is dat ook maar een label dat ze  opplakken zodat je iets van een etiketje hebt en ze een beetje weten welke protocollen ze op je kunnen loslaten. Dat moet overigens natuurlijk ook voor zorgverzekering e.d.
Jou hokje zal er niet precies bij staan en dus krijg je dit hokje maar toegewezen.
Maar misschien past chronisch depressief dan beter bij je?  Ik weet niet precies de criteria voor wanneer suïcidaal te heten, is dat als je veel doodsgedachtes hebt of als je vind dat het leven eigenlijk niet hoeft of pas als je pogingen gaat ondernemen? Nou ja, dan kun je het er ook nog over hebben of die pogingen geregistreerd staan of niet of dat je bv. gewoon graag pillen o.i.d. achter de hand houd voor "het geval dat".  Maar als je nooit iets hebt ondernomen is dat label misschien eigenlijk wel misplaatst bij jou vind ik. Je zou het kunnen aangeven en laten veranderen als je dat zou willen.
Ik heb meerdere hokjes en labeltjes en die staan overigens ook niet altijd allemaal tegelijk aan, ik combineer gewoon graag en doe eigenlijk vanalles wat. (zowel in de goede richting als in de verkeerde zou je kunnen zeggen) 
Nu ik van euthanasie weet heeft dat wel zeker mijn voorkeur boven zelf gaan klooien. Al kan ik gewoon niet met zekerheid beloven dat ik geen poging (meer) zal doen omdat ik ook niet weet in wat voor situaties ik nog terecht kom. Al wil ik toch in ieder geval vaak proberen vol te houden totdat ik euthanasie kan vragen. 

Weten dat het nu allemaal nog best prima is maar toch niet oké voelen vind ik zo herkenbaar. Maargoed, misschien als je in je jeugd erop ingesteld bent dat er een hoop gebeurd dat je dat dan zo blijft voelen. 
Ik heb ook stukken gelezen over dat wanneer je trauma hebt meegemaakt dat je hersenstructuur daarmee veranderd en gemeten was dat mensen daarna veel langer last bleven houden van bv. pijnprikkels dan mensen zonder trauma. En dat bij hersenonderzoek naar voren kwam dat bij mensen die trauma (vooral in ontwikkelingsfase, de jeugd dus) hebben meegemaakt  de hersengebieden waar emoties als verdriet/woede ect. verwerkt worden, veel actiever is dan bij andere mensen. Dus dat verklaart dan denk ik ook dat je je veel onprettiger voelt ook al is er geen trauma meer zeg maar. 
Ik zie het een beetje als de volle emmer.

---

Hallo Joy en anderen,

Ik herken heel veel van wat Joy heet geschreven. Ik vraag me ook af, wanneer is het genoeg? Hoe lang en hoe vaak moet je maar blijven doorgaan, iets anders proberen, jezelf bij elkaar rapen? Wat blijft er over van de hoop die steeds kleiner wordt? Ik wilde het eerder dit jaar voor gezien houden, maar heb na het innemen van een overdosis pillen toch 112 gebeld. Ik weet nog steeds niet wat mij ertoe aanzette om dat te doen. Het was niet mijn plan om het zo te ensceneren om aandacht te vragen.

De opvang daarna was belabberd. Ik veegde mezelf weer bij elkaar en ben door gegaan. Een tijdje ging het beter door bezoek aan een dagbestedingscentrum. Er kwam wat structuur in mijn lege leven. Tot ik me af ging vragen, is dit het dan? Moet ik de rest van mijn leven knutselen? Daar is overigens niets mis mee, maar een levensvervulling is het voor mij niet.

Inmiddels zit ik (na een wachttijd van bijna 2 jaar) in het voortraject van opname in een kliniek. Niet voor het eerst. Ik twijfel, gaat het me dit keer wel helpen? Misschien, en daarom ga ik er maar mee door maar veel vertrouwen heb ik er niet in.

Dank je Joy, dat je dit topic bent gestart. Doorleven of niet, ik heb er geen antwoord op. Het is ook heel persoonlijk natuurlijk. Het is jammer dat er in het algemeen zo slecht over gesproken kan worden. Daardoor voel je je nog eenzamer, zo ervaar ik dat tenminste.

Sterkte en lieve groet,
Alais

Hey Alais, 

Wat vervelend dat je eerder dit jaar een poging hebt gedaan. Dat daar door hulpverlening in z'n geheel totaal niet iets van meelevend op gereageerd word heb ik ook ervaren. Maargoed, we zijn allemaal mensen.
Wat maakte dat je uiteindelijk toch 112 hebt gebeld? 
Heb jij mensen in je omgeving waarmee je een beetje kunt praten hierover? 

De wachttijden kunnen ook soms zo slopend zijn. 2 jaar wachten is een flinke tijd. Nou ja, het is gelukt en misschien heb je toch iets aan deze behandeling. Weet je al wanneer je opname is? 

Sterkte alvast! 
Liefs

Hi Joy,

Ik weet echt niet waarom ik 112 belde. Ik lag al in bed met die pillen en ineens stond ik er weer naast en ging bellen. Terwijl ik de hele avond bezig was geweest om het voor te bereiden. Het was dus niet impulsief of zo. Ik vraag het me nog steeds af.

Er zijn eigenlijk geen mensen met wie ik erover kan praten, wat ik ergens ook wel kan begrijpen van de mensen om mij heen. Van hulpverlening had ik wel iets verwacht, maar die schonken er eigenlijk geen aandacht aan. We moeten vooruit kijken! Ik heb mijn dagboek maar vol geschreven.

Ik weet niet wanneer de opname is, niet eens of dat wel gaat gebeuren. Ik zit nu in een zgn. pretreatment groep, ambulant. Dan wordt gekeken of beide partijen 'het zien zitten' zeg maar.  Ik krijg het gevoel dat ik moet slagen voor een examen. Als ik zak betekent dat, dat zij weinig of geen kans zien dat die opname succesvol zal zijn. Dat is dan slecht voor de succescijfers van die kliniek. Ik ben al eens eerder afgewezen bij een kliniek omdat ik 'te gecompliceerd' was. Daar beginnen ze dan liever niet aan.

Nou ja, afwachten maar weer. Ik zou het liefst die hele hulpverlening op straat zetten, maar wat moet je als je er zelf niet uitkomt?

Hoe sta jij er nu voor? Ga je werk maken van een euthanasieregeling? Ik heb net als Mabel eens een goed gesprek gehad met de Einder. Het is geen kant en klare oplossing, maar erover praten is al fijn omdat het wordt begrepen.

Veel sterkte en lieve groet,
Alais

Hi Joy,

Ik weet echt niet waarom ik 112 belde. Ik lag al in bed met die pillen en ineens stond ik er weer naast en ging bellen. Terwijl ik de hele avond bezig was geweest om het voor te bereiden. Het was dus niet impulsief of zo. Ik vraag het me nog steeds af.

Er zijn eigenlijk geen mensen met wie ik erover kan praten, wat ik ergens ook wel kan begrijpen van de mensen om mij heen. Van hulpverlening had ik wel iets verwacht, maar die schonken er eigenlijk geen aandacht aan. We moeten vooruit kijken! Ik heb mijn dagboek maar vol geschreven.

Ik weet niet wanneer de opname is, niet eens of dat wel gaat gebeuren. Ik zit nu in een zgn. pretreatment groep, ambulant. Dan wordt gekeken of beide partijen 'het zien zitten' zeg maar.  Ik krijg het gevoel dat ik moet slagen voor een examen. Als ik zak betekent dat, dat zij weinig of geen kans zien dat die opname succesvol zal zijn. Dat is dan slecht voor de succescijfers van die kliniek. Ik ben al eens eerder afgewezen bij een kliniek omdat ik 'te gecompliceerd' was. Daar beginnen ze dan liever niet aan.

Nou ja, afwachten maar weer. Ik zou het liefst die hele hulpverlening op straat zetten, maar wat moet je als je er zelf niet uitkomt?

Hoe sta jij er nu voor? Ga je werk maken van een euthanasieregeling? Ik heb net als Mabel eens een goed gesprek gehad met de Einder. Het is geen kant en klare oplossing, maar erover praten is al fijn omdat het wordt begrepen.

Veel sterkte en lieve groet,
Alais

Alais,

Wat jammer dat je er niet over kunt praten met mensen uit je omgeving. Het is een moeilijk onderwerp, begrijpelijk, maar lijkt me toch fijn als ze weten wat er in je omgaat en minder eenzaam voor jou misschien. 

Lijkt me geen leuke situatie als je niet weet of je wel geholpen kan worden. Het lijkt me ook dubbel om te horen dat je te gecompliceerd bent, aan de ene kant niet leuk voor jou maar geeft ook aan dat zij niet capabel genoeg zijn om jou hulp te bieden. 
Een "haat-liefde" verhouding met hulpverlening ken ik ook. M'n psychologe vroeg me waarom ik na alle vervelende ervaringen met hulpverlening me toch nog aanmeldde om therapie te doen. Tja, ik weet ook dat ik op bepaalde momenten weer kan crashen dus ik probeer ik uit te zoeken hoe ik het toch kan verbeteren, de relatie met hulpverlening. 

Ik wil in ieder geval een wilsverklaring gaan opzetten en een gesprek met ze over details. Een paar jaar geleden ben ik afgewezen voor euthanasie met als argument dat ik niet "alle behandeling geprobeerd heb".  Daar heb ik over nagedacht en had toen zoiets van oké fair, zit wat in. Maar inmiddels denk ik, zo kunnen we wel blijven doorgaan... Wat als je idd al 2 keer te horen hebt gekregen dat je niet geholpen kàn worden? En móet je ook iedere behandeling proberen? Wat als ik ECT bijvoorbeeld gewoon echt níet wil gaan proberen in mijn situatie? En welke behandelingen zien zij als behandeling? Gecertificeerd bewezen, of ook alternatieve geneeswijze? 
Inmiddels vind ik het dus niet zo'n fair argument meer. 

Wil je laten weten hoe het verder gaat met jou pretreatment? 

Liefs

Alais,

Wat jammer dat je er niet over kunt praten met mensen uit je omgeving. Het is een moeilijk onderwerp, begrijpelijk, maar lijkt me toch fijn als ze weten wat er in je omgaat en minder eenzaam voor jou misschien. 

Lijkt me geen leuke situatie als je niet weet of je wel geholpen kan worden. Het lijkt me ook dubbel om te horen dat je te gecompliceerd bent, aan de ene kant niet leuk voor jou maar geeft ook aan dat zij niet capabel genoeg zijn om jou hulp te bieden. 
Een "haat-liefde" verhouding met hulpverlening ken ik ook. M'n psychologe vroeg me waarom ik na alle vervelende ervaringen met hulpverlening me toch nog aanmeldde om therapie te doen. Tja, ik weet ook dat ik op bepaalde momenten weer kan crashen dus ik probeer ik uit te zoeken hoe ik het toch kan verbeteren, de relatie met hulpverlening. 

Ik wil in ieder geval een wilsverklaring gaan opzetten en een gesprek met ze over details. Een paar jaar geleden ben ik afgewezen voor euthanasie met als argument dat ik niet "alle behandeling geprobeerd heb".  Daar heb ik over nagedacht en had toen zoiets van oké fair, zit wat in. Maar inmiddels denk ik, zo kunnen we wel blijven doorgaan... Wat als je idd al 2 keer te horen hebt gekregen dat je niet geholpen kàn worden? En móet je ook iedere behandeling proberen? Wat als ik ECT bijvoorbeeld gewoon echt níet wil gaan proberen in mijn situatie? En welke behandelingen zien zij als behandeling? Gecertificeerd bewezen, of ook alternatieve geneeswijze? 
Inmiddels vind ik het dus niet zo'n fair argument meer. 

Wil je laten weten hoe het verder gaat met jou pretreatment? 

Liefs

Hi Joy,

Ik heb wel geprobeerd erover te praten maar ik krijg niet veel respons (meer). Het duurt ook al zo lang, sommigen haken gewoon af. Vanmiddag contact gehad met die kliniek. Als het goed is hoor ik morgen of het doorgaat of niet, die opname. Ik denk dat ik ze moet overtuigen, maar dat valt niet mee als je zelf twijfelt. Liegen wil ik ook niet (yes, ik sta al in de startblokken!). Misschien komen we uit op een 'we gaan het gewoon proberen'.

Het is inderdaad lastig te weten wanneer je alles hebt geprobeerd. Wat is alles? Het is allemaal arbitrair vermoed ik. Ik denk overigens niet dat men je kan verplichten iets te doen wat je niet wilt, ect bijvoorbeeld. Ik heb dat vorig jaar nog aangevraagd, maar werd afgewezen omdat ik nog niet voldoende andere dingen had geprobeerd. Het zou fijn zijn als er een roadmap zou zijn welke wegen je moet bewandelen om iets gedaan te krijgen in de ggz en andere instellingen die zich met geestelijke gezondheid bezig houden, ook levenseindeklinieken. Het is nu als schieten met hagel en hopen dat je iets raakt.

Ik hoor ook graag hoe het jou vergaat.

Lieve groet,
Alais

Hi Joy,

Ik heb wel geprobeerd erover te praten maar ik krijg niet veel respons (meer). Het duurt ook al zo lang, sommigen haken gewoon af. Vanmiddag contact gehad met die kliniek. Als het goed is hoor ik morgen of het doorgaat of niet, die opname. Ik denk dat ik ze moet overtuigen, maar dat valt niet mee als je zelf twijfelt. Liegen wil ik ook niet (yes, ik sta al in de startblokken!). Misschien komen we uit op een 'we gaan het gewoon proberen'.

Het is inderdaad lastig te weten wanneer je alles hebt geprobeerd. Wat is alles? Het is allemaal arbitrair vermoed ik. Ik denk overigens niet dat men je kan verplichten iets te doen wat je niet wilt, ect bijvoorbeeld. Ik heb dat vorig jaar nog aangevraagd, maar werd afgewezen omdat ik nog niet voldoende andere dingen had geprobeerd. Het zou fijn zijn als er een roadmap zou zijn welke wegen je moet bewandelen om iets gedaan te krijgen in de ggz en andere instellingen die zich met geestelijke gezondheid bezig houden, ook levenseindeklinieken. Het is nu als schieten met hagel en hopen dat je iets raakt.

Ik hoor ook graag hoe het jou vergaat.

Lieve groet,
Alais

Hoi Alais,

Eng om te lezen wat je allemaal door maakt, en dat je eigenlijk moet schreeuwen om hulp....

Joy, 
 
Ter info: 
Wat men bedoelt bij de euthanasie eis er alles aan gedaan te hebben is het doorlopen van het medicatieprotocol   (pakweg:van ssri  naar snri, naar tca, naar mao- remmers en ect. Qua therapeutische behandelingen het gebruikelijke repertoire.
Als het maar evidence based is en in de behandel-  richtlijnen staat, de aangewezen route. 

Groet!

Hi Joy,

Ik heb wel geprobeerd erover te praten maar ik krijg niet veel respons (meer). Het duurt ook al zo lang, sommigen haken gewoon af. Vanmiddag contact gehad met die kliniek. Als het goed is hoor ik morgen of het doorgaat of niet, die opname. Ik denk dat ik ze moet overtuigen, maar dat valt niet mee als je zelf twijfelt. Liegen wil ik ook niet (yes, ik sta al in de startblokken!). Misschien komen we uit op een 'we gaan het gewoon proberen'.

Het is inderdaad lastig te weten wanneer je alles hebt geprobeerd. Wat is alles? Het is allemaal arbitrair vermoed ik. Ik denk overigens niet dat men je kan verplichten iets te doen wat je niet wilt, ect bijvoorbeeld. Ik heb dat vorig jaar nog aangevraagd, maar werd afgewezen omdat ik nog niet voldoende andere dingen had geprobeerd. Het zou fijn zijn als er een roadmap zou zijn welke wegen je moet bewandelen om iets gedaan te krijgen in de ggz en andere instellingen die zich met geestelijke gezondheid bezig houden, ook levenseindeklinieken. Het is nu als schieten met hagel en hopen dat je iets raakt.

Ik hoor ook graag hoe het jou vergaat.

Lieve groet,
Alais

Alais,
"We gaan wel proberen" moet goed genoeg zijn toch? Na veel eerdere behandelingen kan ik me je twijfel wel voorstellen. En snap zeker dat je niet staat te springen omdat je eerder teleurgesteld bent. Hopelijk zien zij dit ook zo. 
Ik weet de voorwaarde voor in aanmerking te komen voor ECT niet en ook niet wat je allemaal al geprobeerd hebt. Kan me wel voorstellen dat dat ook weer een teleurstelling geweest zal zijn.  

Ik heb ook meer teleurstelling ervaren in hulpverlening dan fijne ervaringen gehad. Ik word er soms heel verdrietig om. De dingen waarvóór ik in eerste instantie therapie ging doen worden helemaal ondergesneeuwd door nog meer vervelende ervaring van hulpverlening zelf. 
Nu wil ik dan ook liefst niet meer iemand die roept dat dit zo moet en dat zo moet maar gewoon iemand die kan begrijpen dat de koek ook wel eens op kan zijn.
Begrip. Dat wil ik van ze. 
Jaren aan teleurstellingen kun je helaas niet zomaar even uitgummen en er weer volop voor gaan.

Een roadmap zou misschien ook niet  werken denk ik, puur omdat mensen nu eenmaal zo verschillen, niet alles bij iedereen werkt en (misschien nog wel de belangrijkste) ook iedereen andere voorkeuren/wensen/argumenten heeft om iets wel of niet te proberen. (De één gaat bv. eerder voor therapie dan voor pillen terwijl de ander gewoon pillen wil er geen gepraat)
Maar het gevoel daardoor door het bos geen bomen te zien snap ik wel. Je moet al geluk hebben een hele goede te huisarts hebben die je de juiste begleiding wil geven en zelf genoeg energie om te zoeken naar allerlei mogelijkheden.
Misschien een wat bredere kijk op wat er mogelijk is bij bv. professionals. Mijn psychologe wist namelijk niet eens van rTMS en ECT.
Al snap ik ook dat een huisarts niet continu op de hoogte kan zijn van alle  behandelingen voor ALLE aandoeningen.

Ik ben ook wel blij met dit forum, vaak tips van anderen die je kunt onderzoeken en een klankbord om je gedachtes/gevoel te schrijven.

Liefs

Ik hoop dat je je gauw wat beter voelt joy

Hoi,

Heel toevalig zag ik net in de uitzending van Hart Van Nederland een man die ook dood wil. En die dan eutonasie wou aanvragen maar het gaat heel moeilijk.

Heb het stuk niet volledig gezien, want ik zat muziek te luisteren op de tablet op dat moment maar ik zit beneden dus dan zie je ook de tv.

Stukje komt beetje richting het einde.

Update:

Het clipje staat inderdaad op hun website hier is het linkje mocht je het willen zien en lezen:

https://www.hartvannederland.nl/persoonl...den-marcel

Groet Jupiter