Hi allebei,

Bovenstaande is super herkenbaar en inderdaad ook echt vervelend. Ik lees bij jullie allebei eigenlijk terug dat jullie er zelf veel last van hebben.
Het is emotioneel gezien super zwaar. Ik denk echter dat het voor je (ex) partner juist een super grote opluchting zou zijn als hij merkt dat het met jou gewoon goed gaat, ook zonder hem in je leven.
Mijn ervaring (voor zover je het ervaring kunt noemen) is dat zo gauw ik er zelf wat meer relaxed onder was, het contact ook weer een beetje op gang kwam.
Dus, ga iets doen wat je niet had gedaan toen je nog in de relatie zat, maar wat je wel graag had willen doen. Koop die racefiets en ga touren, ga vrijwilligerswerk doen, train voor de halve marathon of neem het huisdier waar je al tijden over nadenkt. Nu gaat het even om jou . 

Als je dit doet, weet je in ieder geval één ding zeker: met jou zal het morgen beter gaan dan vandaag. De dag daarna zal het weer iets beter gaan. Want jij doet dingen voor JOU! Als je partner dan weer in je leven komt, zal hij merken dat je een betere versie van jezelf bent en ik denk dat dat voor hem echt een drempel wegneemt.

Ga misschien ook eens een keer een kopje koffie met iemand anders drinken. Ook al ben je zelf helemaal niet toe aan een nieuwe relatie, het is goed om te weten dat je het met iemand anders ook heel gezellig kunt hebben.
Daarnaast is het gewoon heel fijn om met iemand de connectie te leggen die jou leuk vindt. Voel eens aan hoe het is om weer met iemand te flirten, al is het in de supermarkt. Hoe stom het ook klinkt: die bevestiging is gewoon hartstikke lekker.
Ook al sta je niet open voor een relatie met iemand anders. Het is meer een bevestiging voor jezelf dat je gewoon hartstikke leuk bent. Als ik dit bovenstaande lees zijn jullie namelijk echt toppers!
Ik hoop dat jullie dit niet lezen als "laat toch gaan en zoek gewoon iemand anders", want zo bedoel ik het absoluut niet. Ik vertel alleen wat voor mij gewerkt heeft.

Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben. Dit is puur gebaseerd op mijn eigen ervaring en gevoel, iedere situatie is anders. Doe vooral wat goed voelt.

Hoi Rico,
Wat een lieve reactie! Ik neem je adviezen ook serieus. Zie het zeker niet als commentaar.
Het is nu nog te vers om die stappen echt al te ondernemen, maar ik merk dat ik het steeds een beetje bij beetje accepteer.
Het is alleen lastig want hier en daar is er nog contact, maar daar word ik niet echt beter door. Het contact is meestal koud en afstandelijk. 

Ik probeer wel dingen te zoeken waar ik rustig van word. Gek genoeg bracht een doosje Lego me heel veel rust en ik werd weer enthousiast van iets.

Wat jij benoemt over andere mannen, ik heb het geprobeerd.. maar dit bracht alleen maar gedoe en meer gemis. Mijn ex partner heb ik het eerlijk verteld en kreeg eerst wat dingen naar mijn hoofd waar ik echt van slag door was. Dat zodra hij me los liet, dat ik al bij een ander op de bank zat. Hij heeft twee jaar erover gedaan om mijn hart te veroveren en ik ben al die tijd bij hem gebleven.. ondanks dat hij ook mijn hart gebroken had. Dus die opmerkingen kwamen hard aan.
Wel zegt hij ook dat ik de liefde niet moet opgeven, en hij doelt dan op andere mannen.

Wel heb ik sinds een aantal de drive om echt aan mezelf te werken. Ik heb gezien hoe donker het leven kan zijn. Ik wil er alles aan doen om daar niet terecht te komen, want ik weet dat het leven ook heel mooi kan zijn.

Wat Mijn zegt, door de Corona maatregelen is afleiding zoeken heel lastig. Vooral je normale leven weer oppakken.
Ook woon ik sinds 2 jaar bij mijn ouders om de zorg voor mijn moeder deels met mijn vader te doen. Zij moet nu 4x per dialyseren en dat kost een hoop energie.
Ik heb ook maanden tussen 2 huishoudens geschipperd waar een zware energie heerste. Mijn doel voor dit jaar is dan ook echt om voor mezelf te kiezen en een eigen plekje te vinden.
Helaas door het krappe aanbod op de woningmarkt is dit bijna onmogelijk. Maar ik heb die rust nodig, dus ik blijf hoopvol.

 Nogmaals dank voor je lieve bericht. Ik weet dat je helemaal gelijk hebt, maar het toepassen is enorm moeilijk. 
Ik hoop dat met jou alles goed gaat! Ik denk het haast wel, want je bericht bruist van de positiviteit!

Wat fijn Rico, om te horen dat het beter gaat. 


Ik kom er ook wel, rouw heeft tijd nodig zeggen ze. Ik ben overigens nog een belangrijke dierbare verloren binnen een jaar tijd. Bij mij stapelt het dus en ik zal iets meer tijd nodig hebben. Maar dat is ok. En staat uiteraard los van de depressie-situatie.

Ik kom veel buiten. Uiteraard met de hond, maar ik heb ook nog een paard en ook dat gaat gewoon door. Dat zijn echter plekken waar je iedereen al kent. Iedereen kent jouw verhaal, was erbij etc. Ik mis de losse random contacten met vreemden die je ontmoet in de trein of op straat. Waar je even iets mee deelt en dan weer doorgaat. Mensen die jouw verhaal niet kennen en die je nieuwe inzichten kunnen geven. 

Hem een bericht sturen is voor mij echt geen optie. We hebben afgesproken elkaar echt compleet los te laten. Hij heeft me laten beloven dat ik weer gelukkig ga worden. Ik wil zijn wens respecteren en alleen zo kom ik echt verder. 

En wie weet... over n jaar of 5....
Hoop doet leven toch?

Hoi!

Fijn en pijnlijk herkenbaar jullie verhalen. Hier nog heel vers: paar dagen geleden maakte mijn vriend de relatie uit na een jaar. 

In het begin van onze relatie was het geweldig. Na 3 maanden dumpte hij me via de telefoon. Hij had een slechte week. Ik zag toen ineens zijn struggles en depressie. Hij bleek altijd een masker op te hebben. Nu niet meer. Ik bleef contact zoeken en was er voor hem. Hij wilde na een tijdje weer samen zijn. Vanaf dat moment was de relatie open, kwetsbaar en echt. Het kostte me vaak energie: zijn boosheid naar mij, dan weer haat naar zichzelf, enz. We hadden vaak momenten dat we elkaar niet goed aanvoelden en begrepen. Ik liep vaak op mijn tenen. Maar, we hadden ook geweldige gesprekken, lachten, gingen op avontuur, deelden dezelfde visie over dingen. We hadden het over de toekomst samen. 

De laatste 2 weken was hij ineens weer heel somber. Dat sprak hij ook uit. Ik supporte hem. Luisterde, gaf advies. Liet de zon zien maar erkende ook zijn frustraties over het leven. Nam hem mee naar buiten. 

Dinsdag had hij een slechte dag. Wilde niet afspreken. Toen wel. Ik kwam langs na een lange en zware dag. Kookte voor hem. Had een toetje gemaakt. Luisterde. Gaf advies. Advies was nog goed, hij werd boos. Ik liet hem maar even en ben naar huis gegaan na een kus. 

Woensdag geen berichten. Ik stuur zelf smiddags even een bericht of alles goed gaat. "We moeten praten". Met het hart in mijn keel en volledige paniek ga ik erheen. Ik krijg meteen heel koud van alles over me heen. Onze relatie geeft hem stress. We hebben een handleiding nodig. Onze communicatie is shit. Die met zn ex was wel goed. Hij zei dat ik hem nog autistischer deed lijken. Ik zei dat hij me ooit vertelde dat hij bij mij voor het eerst zichzelf kon zijn en hij bij zn exen een masker op had, dat het misschien daardoor kwam? Nee hoor, dat was niet zo. 

Alles dat ooit liefde was, nam hij in 10 minuten terug. Ik vroeg wat hij wilde zeggen. Hij maakte het uit. Ik liep weg zonder iets te zeggen. 

Mijn hart is gebroken. Ja, het is zwaar met zo iemand. Ja, moet je dit wel willen? Maar ik voel ook dat wij bij elkaar horen. We hadden het leuk. Zijn familie was blij met iemand als ik, die eindelijk wat met hem kon. 

En nu? Ik heb hem laten weten dat ik verdriet heb. Want hem kennende denkt hij dat ik nu lekker vrolijk verder ga zonder zijn depressieve gezeik. Dat ik toekomst zag en zie in ons. 

Misschien heeft het geen zin. Maar mijn gevoel zegt dat ik het moet sturen. Ik weet namelijk dat het de depressie is die maakt dat het uit moest. Een nieuw leven is de oplossing dus het oude leven moet kapot. 

Ik weet ook dat alleen hij het moet doen. Dat stuurde ik hem ook. Dat ik hem niet kan helpen. En dat jullie verhalen mij nu veel steun geven. Dat ik niet alleen ben. 

Want vrienden begrijpen het gewoon niet. Hoezo ben je hem nu nog niet beu?

Hoi!

Fijn en pijnlijk herkenbaar jullie verhalen. Hier nog heel vers: paar dagen geleden maakte mijn vriend de relatie uit na een jaar. 

In het begin van onze relatie was het geweldig. Na 3 maanden dumpte hij me via de telefoon. Hij had een slechte week. Ik zag toen ineens zijn struggles en depressie. Hij bleek altijd een masker op te hebben. Nu niet meer. Ik bleef contact zoeken en was er voor hem. Hij wilde na een tijdje weer samen zijn. Vanaf dat moment was de relatie open, kwetsbaar en echt. Het kostte me vaak energie: zijn boosheid naar mij, dan weer haat naar zichzelf, enz. We hadden vaak momenten dat we elkaar niet goed aanvoelden en begrepen. Ik liep vaak op mijn tenen. Maar, we hadden ook geweldige gesprekken, lachten, gingen op avontuur, deelden dezelfde visie over dingen. We hadden het over de toekomst samen. 

De laatste 2 weken was hij ineens weer heel somber. Dat sprak hij ook uit. Ik supporte hem. Luisterde, gaf advies. Liet de zon zien maar erkende ook zijn frustraties over het leven. Nam hem mee naar buiten. 

Dinsdag had hij een slechte dag. Wilde niet afspreken. Toen wel. Ik kwam langs na een lange en zware dag. Kookte voor hem. Had een toetje gemaakt. Luisterde. Gaf advies. Advies was nog goed, hij werd boos. Ik liet hem maar even en ben naar huis gegaan na een kus. 

Woensdag geen berichten. Ik stuur zelf smiddags even een bericht of alles goed gaat. "We moeten praten". Met het hart in mijn keel en volledige paniek ga ik erheen. Ik krijg meteen heel koud van alles over me heen. Onze relatie geeft hem stress. We hebben een handleiding nodig. Onze communicatie is shit. Die met zn ex was wel goed. Hij zei dat ik hem nog autistischer deed lijken. Ik zei dat hij me ooit vertelde dat hij bij mij voor het eerst zichzelf kon zijn en hij bij zn exen een masker op had, dat het misschien daardoor kwam? Nee hoor, dat was niet zo. 

Alles dat ooit liefde was, nam hij in 10 minuten terug. Ik vroeg wat hij wilde zeggen. Hij maakte het uit. Ik liep weg zonder iets te zeggen. 

Mijn hart is gebroken. Ja, het is zwaar met zo iemand. Ja, moet je dit wel willen? Maar ik voel ook dat wij bij elkaar horen. We hadden het leuk. Zijn familie was blij met iemand als ik, die eindelijk wat met hem kon. 

En nu? Ik heb hem laten weten dat ik verdriet heb. Want hem kennende denkt hij dat ik nu lekker vrolijk verder ga zonder zijn depressieve gezeik. Dat ik toekomst zag en zie in ons. 

Misschien heeft het geen zin. Maar mijn gevoel zegt dat ik het moet sturen. Ik weet namelijk dat het de depressie is die maakt dat het uit moest. Een nieuw leven is de oplossing dus het oude leven moet kapot. 

Ik weet ook dat alleen hij het moet doen. Dat stuurde ik hem ook. Dat ik hem niet kan helpen. En dat jullie verhalen mij nu veel steun geven. Dat ik niet alleen ben. 

Want vrienden begrijpen het gewoon niet. Hoezo ben je hem nu nog niet beu?

Hoi Soof,
Ik herken veel uit je verhaal. Allereerst wil ik je zeggen dat het zeker niet aan jou ligt! Ik weet hoe vreselijk je aan jezelf gaat twijfelen, maar dat is echt niet nodig.

Zoals je hebt gelezen heb ik een break genomen van mijn depressieve partner. Het was ontzettend moeilijk. In het begin vroeg ik nog wel eens iets via de app, maar kreeg eigenlijk amper antwoord. Heel langzaam kwam hij terug en deelde weer meer.. ik wist dat ik veel geduld had, maar zoveel geduld had ik ook niet verwacht. Ik heb mijn emotie moeten dempen, om zijn vertrouwen terug te winnen. En wat jij al aangeeft... de enige reden waarom ik dat kon: was omdat hij het gewoonweg niet erbij kon hebben en dat het niet goed voor hem is.
Al met al, zijn we weer een soort van samen. Geen officieel label van een relatie erop geplakt, want dan voelt hij nog steeds te veel druk.
Maar zijn openheid over zijn depressie is 100x beter. Tijdens onze break heeft die ingezien dat die me wel nodig heeft en sindsdien laat die me toe. Hij zei in het begin nog wel eens van als je gelukkig kan worden met een ander, moet je dat doen. Als er nu iemand anders ter sprake komt dan knikt die hard nee en dat ik geen ander moet zoeken. Ik wil uiteindelijk natuurlijk meer, maar voor nu ben ik blij.

Wat ik je wil zeggen... ik heb er eerst alles aangedaan om een break te voorkomen. Wilde verbonden blijven. Maar achteraf kan ik zeggen: het werkt gewoon niet als jij jezelf blijft wegcijferen voor hem en hij ziet de waarde daar niet van. Dan kan je blijven “zwemmen”, maar je komt dan niet aan de oever samen.

Dus ik wou dat ik eerder een break had gehad. Het geeft ten eerste meer rust in je hoofd, maar je hebt ook sneller je antwoord. Dit antwoord kan natuurlijk niet positief zijn, maar je kan het dan wel eerder verwerken en scheelt je een hoop stress en slapeloze nachten.

Ik voel enorm met je mee want ik herken ook je gevoel van het is niet over.
Het houden van is er ook nog, alleen hij voelt het niet.. maar hij weet dat die van je houdt.
Dat is heel moeilijk te accepteren. Ik zou hem wel af en toe wat sturen om te laten zien dat je niet “weggaat”. Ik kreeg vaak geen reactie of een reactie die ik niet wilde. Maar mijn vriend zegt achteraf dat hij er veel aan heeft gehad. Je laat zien dat je er ook op z’n slechtste momenten bent en ook blijft. 
Ik ging zeker niet te diep met mijn emoties tonen. Maar zei bijvoorbeeld dat ik de avonden samen op de bank miste, dat ik z’n aanwezigheid mis en m’n maatje. Maar nooit iets in de richting van relatie praat..

Maar vergeet voor jezelf niet. Ik kon op den duur nergens meer plezier uithalen. Ik was alleen maar in mijn hoofd alles aan het analyseren. Het valt alleen niet te analyseren...


Ik hoop dat je wat aan m’n tekst hebt. Het is al laat en merk dat ik een beetje van het ene naar andere vlieg
Heel veel sterkte voor jou!! Je bent sterker dan je denkt! Je mag altijd een privé bericht sturen.

Hoi Soof,
Ik herken veel uit je verhaal. Allereerst wil ik je zeggen dat het zeker niet aan jou ligt! Ik weet hoe vreselijk je aan jezelf gaat twijfelen, maar dat is echt niet nodig.

Zoals je hebt gelezen heb ik een break genomen van mijn depressieve partner. Het was ontzettend moeilijk. In het begin vroeg ik nog wel eens iets via de app, maar kreeg eigenlijk amper antwoord. Heel langzaam kwam hij terug en deelde weer meer.. ik wist dat ik veel geduld had, maar zoveel geduld had ik ook niet verwacht. Ik heb mijn emotie moeten dempen, om zijn vertrouwen terug te winnen. En wat jij al aangeeft... de enige reden waarom ik dat kon: was omdat hij het gewoonweg niet erbij kon hebben en dat het niet goed voor hem is.
Al met al, zijn we weer een soort van samen. Geen officieel label van een relatie erop geplakt, want dan voelt hij nog steeds te veel druk.
Maar zijn openheid over zijn depressie is 100x beter. Tijdens onze break heeft die ingezien dat die me wel nodig heeft en sindsdien laat die me toe. Hij zei in het begin nog wel eens van als je gelukkig kan worden met een ander, moet je dat doen. Als er nu iemand anders ter sprake komt dan knikt die hard nee en dat ik geen ander moet zoeken. Ik wil uiteindelijk natuurlijk meer, maar voor nu ben ik blij.

Wat ik je wil zeggen... ik heb er eerst alles aangedaan om een break te voorkomen. Wilde verbonden blijven. Maar achteraf kan ik zeggen: het werkt gewoon niet als jij jezelf blijft wegcijferen voor hem en hij ziet de waarde daar niet van. Dan kan je blijven “zwemmen”, maar je komt dan niet aan de oever samen.

Dus ik wou dat ik eerder een break had gehad. Het geeft ten eerste meer rust in je hoofd, maar je hebt ook sneller je antwoord. Dit antwoord kan natuurlijk niet positief zijn, maar je kan het dan wel eerder verwerken en scheelt je een hoop stress en slapeloze nachten.

Ik voel enorm met je mee want ik herken ook je gevoel van het is niet over.
Het houden van is er ook nog, alleen hij voelt het niet.. maar hij weet dat die van je houdt.
Dat is heel moeilijk te accepteren. Ik zou hem wel af en toe wat sturen om te laten zien dat je niet “weggaat”. Ik kreeg vaak geen reactie of een reactie die ik niet wilde. Maar mijn vriend zegt achteraf dat hij er veel aan heeft gehad. Je laat zien dat je er ook op z’n slechtste momenten bent en ook blijft. 
Ik ging zeker niet te diep met mijn emoties tonen. Maar zei bijvoorbeeld dat ik de avonden samen op de bank miste, dat ik z’n aanwezigheid mis en m’n maatje. Maar nooit iets in de richting van relatie praat..

Maar vergeet voor jezelf niet. Ik kon op den duur nergens meer plezier uithalen. Ik was alleen maar in mijn hoofd alles aan het analyseren. Het valt alleen niet te analyseren...


Ik hoop dat je wat aan m’n tekst hebt. Het is al laat en merk dat ik een beetje van het ene naar andere vlieg
Heel veel sterkte voor jou!! Je bent sterker dan je denkt! Je mag altijd een privé bericht sturen.

Wat fijn dat jullie voorzichtig weer samen zijn! Je verhaal klinkt precies als hoe het was toen het bij ons de eerste keer uitging. Ik voelde toen net als jij veel kracht zelf sterk te blijven en grenzen te voelen, waardoor hij er mocht zijn en er niet teveel druk was. Ik gun jou alle kracht en jullie samen een mooie vooruitgang. 

Bij ons is dat ergens misgegaan. Ik denk dat therapie een goeie was geweest. Ik liep toch teveel op mijn tenen bij hem.

Ik heb hem gisteren een warm bericht gestuurd. Dat ik er ben wanneer hij eraan toe is. En dat ik van hem hou en veel in hem zie. Wat jij al zegt, je weet dat de kans groot is dat je geen of een koud bericht terug krijgt. Maar het voelde goed. 

Ik wil hem loslaten, zonder hem helemaal los te laten. Maar dat gebrek aan contact maakt het zo instabiel. Heel moeilijk.

Wat fijn dat jullie voorzichtig weer samen zijn! Je verhaal klinkt precies als hoe het was toen het bij ons de eerste keer uitging. Ik voelde toen net als jij veel kracht zelf sterk te blijven en grenzen te voelen, waardoor hij er mocht zijn en er niet teveel druk was. Ik gun jou alle kracht en jullie samen een mooie vooruitgang. 

Bij ons is dat ergens misgegaan. Ik denk dat therapie een goeie was geweest. Ik liep toch teveel op mijn tenen bij hem.

Ik heb hem gisteren een warm bericht gestuurd. Dat ik er ben wanneer hij eraan toe is. En dat ik van hem hou en veel in hem zie. Wat jij al zegt, je weet dat de kans groot is dat je geen of een koud bericht terug krijgt. Maar het voelde goed. 

Ik wil hem loslaten, zonder hem helemaal los te laten. Maar dat gebrek aan contact maakt het zo instabiel. Heel moeilijk.

Het is bij ons ook echt vaker misgegaan hoor. En dat gemis en je afvragen hoe het met hem gaat... dat is vreselijk. Het is echt niet zoals bij een “normale” situatie van de koek is op, dus we gaan elk een eigen weg...
Alleen het is echt belangrijk dat hij de waarde van jou inziet en dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen dat die je op dit moment niet kan bieden wat je zou willen.. ik ben ook een hele andere kant van liefde gaan waarderen nu. Het zeker niet vanzelfsprekend gaan nemen. Als die nu zegt dat die van me houdt, voelt dat enorm sterk omdat ik weet hoe z’n gevoel overhoop ligt. Maar ook toont hij op een andere manier zijn liefde en dat moet je eerst een soort van ontgoochelen..

Ik zelf heb EMDR therapie gehad tussentijds... dat gaf mij enorm veel kracht en maakte mij minder onzeker over onze situatie.. dit heeft mij in ieder geval vooruit geholpen en me meer rust gegeven (ook in de periode dat ik hem niet zag).
Misschien kan je toch overwegen om eens te gaan praten met iemand? Ik zag het op den duur ook maar als een periode van: ik ga aan mezelf werken.. om de sterke vrouw te zijn die hij nodig heeft of om de sterke vrouw te worden die het verlies aan kan..

Had je nog wel een reactie gehad op je bericht of helemaal niet meer? Ik kreeg helaas vaker geen reactie dan wel, of alleen een smilie als reactie. Op den duur gingen wij weer af en toe kletsen aan de telefoon. Je zou dat kunnen vragen over een tijdje als het goed voor je voelt.

Nogmaals heel veel sterkte en hoop dat jij ook de kracht gaat vinden.. moed houden hoor!

Het is bij ons ook echt vaker misgegaan hoor. En dat gemis en je afvragen hoe het met hem gaat... dat is vreselijk. Het is echt niet zoals bij een “normale” situatie van de koek is op, dus we gaan elk een eigen weg...
Alleen het is echt belangrijk dat hij de waarde van jou inziet en dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen dat die je op dit moment niet kan bieden wat je zou willen.. ik ben ook een hele andere kant van liefde gaan waarderen nu. Het zeker niet vanzelfsprekend gaan nemen. Als die nu zegt dat die van me houdt, voelt dat enorm sterk omdat ik weet hoe z’n gevoel overhoop ligt. Maar ook toont hij op een andere manier zijn liefde en dat moet je eerst een soort van ontgoochelen..

Ik zelf heb EMDR therapie gehad tussentijds... dat gaf mij enorm veel kracht en maakte mij minder onzeker over onze situatie.. dit heeft mij in ieder geval vooruit geholpen en me meer rust gegeven (ook in de periode dat ik hem niet zag).
Misschien kan je toch overwegen om eens te gaan praten met iemand? Ik zag het op den duur ook maar als een periode van: ik ga aan mezelf werken.. om de sterke vrouw te zijn die hij nodig heeft of om de sterke vrouw te worden die het verlies aan kan..

Had je nog wel een reactie gehad op je bericht of helemaal niet meer? Ik kreeg helaas vaker geen reactie dan wel, of alleen een smilie als reactie. Op den duur gingen wij weer af en toe kletsen aan de telefoon. Je zou dat kunnen vragen over een tijdje als het goed voor je voelt.

Nogmaals heel veel sterkte en hoop dat jij ook de kracht gaat vinden.. moed houden hoor!

Sterk van je! Hoe liever je voor jezelf bent hoe makkelijker het inderdaad ook wordt in de relatie. En wat je zegt, het is nooit vanzelfsprekend maar bij iemand met een depressie al zeker niet. 

Helaas kreeg ik net een koud en zakelijke reactie dat hij zich niet herkent in de verhalen online van partners, en dat het in onze relatie volgens hem altijd gaat om zijn labels en nu weer. Totaal niet de insteek van mijn bericht, dus dat heeft even geen zin. Ik laat het voor nu maar en ga inderdaad maar met mezelf aan de slag.

Sterk van je! Hoe liever je voor jezelf bent hoe makkelijker het inderdaad ook wordt in de relatie. En wat je zegt, het is nooit vanzelfsprekend maar bij iemand met een depressie al zeker niet. 

Helaas kreeg ik net een koud en zakelijke reactie dat hij zich niet herkent in de verhalen online van partners, en dat het in onze relatie volgens hem altijd gaat om zijn labels en nu weer. Totaal niet de insteek van mijn bericht, dus dat heeft even geen zin. Ik laat het voor nu maar en ga inderdaad maar met mezelf aan de slag.

Ja pijnlijk zijn die reacties. Maar dat herken ik ook hoor... hij draaide altijd alles om zodat het vaak wel om zijn depressie ging en dat ik daar dan over begon.
Denk dat het inderdaad voor nu goed is om het even te laten rusten. Je moet hem jou laten missen. Sterk van je dat je dat zo kan hoor.. heel veel sterkte en schrijf gerust wat terug als je van je af wilt schrijven.

Ja pijnlijk zijn die reacties. Maar dat herken ik ook hoor... hij draaide altijd alles om zodat het vaak wel om zijn depressie ging en dat ik daar dan over begon.
Denk dat het inderdaad voor nu goed is om het even te laten rusten. Je moet hem jou laten missen. Sterk van je dat je dat zo kan hoor.. heel veel sterkte en schrijf gerust wat terug als je van je af wilt schrijven.

Ik kreeg onverwacht een bericht van hem. Dat hij geschrokken was dat ik hem van social heb verwijderd en geen contact meer zocht. Hoopte dat ik nog ergens mee kwam. Vond dat hij er alles aan deed, ik niet.

Kostte me veel energie om niet meteen in verweer te gaan, waardoor het gesprek wel ok ging. Hij wil eraan werken.

Wat ik nu lastig vind, is dat ik dus iemand voor me heb die ergens aan wil werken en die niet vindt dat hij daar een grote rol in heeft. Die het meer ziet als de wisselwerking tussen ons.

Hoeveel kun je er dan aan werken he? Ik heb gezegd even een stap terug te doen en na te denken of ik dit wel kan..

Ik kreeg onverwacht een bericht van hem. Dat hij geschrokken was dat ik hem van social heb verwijderd en geen contact meer zocht. Hoopte dat ik nog ergens mee kwam. Vond dat hij er alles aan deed, ik niet.

Kostte me veel energie om niet meteen in verweer te gaan, waardoor het gesprek wel ok ging. Hij wil eraan werken.

Wat ik nu lastig vind, is dat ik dus iemand voor me heb die ergens aan wil werken en die niet vindt dat hij daar een grote rol in heeft. Die het meer ziet als de wisselwerking tussen ons.

Hoeveel kun je er dan aan werken he? Ik heb gezegd even een stap terug te doen en na te denken of ik dit wel kan..

Hoi Soof,
Ergens wel fijn toch dat die een bericht heeft gestuurd? Je moet wel echt begrijpen dat het verschillende werelden zijn. In het begin vergeleek ik ook alles met een “normale” relatie. Maar op den duur ging ik beseffen dat er hele andere grenzen zijn.
Het feit dat jouw ex zijn gevoel uitspreekt en jou als eerste een bericht stuurt, dat is al een enorme investering op dat moment.
Mijn vriend zegt vaak: ik laat je toch gewoon altijd het weekend komen. Voor mij is dat iets vanzelfsprekend en nu moest ik dat ineens als een cadeautje zien.. maar hij heeft het me uitgelegd, dat het hem veel goeds doet.. maar ook veel energie kost. Dus voor ons zijn dat kleine dingen, maar voor jouw vriend en mijn vriend is dat maximaal investeren.
Je moet het zien dat het eigenlijk speciaal is. Ondanks dat het veel moeite kost, wil hij wel investeren in jou. En je zal soms echt ontevreden zijn... maar het is jouw keuze of je dat aan wilt gaan. Ik wens je veel succes met je keuze! Maar maak zeker geen overhaaste beslissing. 

En spreek echt naar elkaar uit wat je beide verwacht en kan bieden.