Goedenacht,

Zoals de laatste tijd maal en pieker ik mij suf.
Nu is mijn vraag of jullie het onderstaande ook herkennen.
Ik merk dat ik tegen dingen op begin te kijken bijvoorbeeld:een verjaardagsvisite, werk (had ik al en ben nu in de ziektewet) en noem maar op.
De zin erin is weg zeg maar en het benauwd mij.
Herkennen jullie dit ook?

Hebben jullie ook mensen in de omgeving die niet weten hoe ze met jou moeten omgaan? Hoe gaan jullie daarmee om? Ik merk dat ik mij best eenzaam voel,Ik alleen tegen de wereld of andersom ervaar ik het ook.

Liefs,

Femke

Femke,


Net als jij zie ik ook vaak tegen verjaardagen op en eigenlijk tegen alles waar meerdere mensen zijn. Erg vermoeiend, maar wel een feit.
Ik loop ook steeds te piekeren over hoe laat ik heen zal gaan (ben ik niet te vroeg). In mijn hoofd loop ik continu op mijn tenen, maar dat is bij alles waar mensen zijn. Terwijl als ik rationeel denk, er niets aan de hand is. Dus daar is nog wel een strijd in te strijden. Achteraf valt het vaak helemaal mee en ik denk dat ik daar dan meer bewust bij stil moet gaan staan en op die manier mezelf moet proberen gerust te stellen.
Ik ben net als jij in de ziektewet en moet dingen soms gewoon tegen de zin doen. (Het is eigenlijk niet tegen de zin, maar tegen de durf).
Ik probeer de laatste weken mijn drempels te overwinnen.
Voor jou ook heel veel succes toegewenst.

Groet,

JeanPierre

Goedenacht,

Zoals de laatste tijd maal en pieker ik mij suf.
Nu is mijn vraag of jullie het onderstaande ook herkennen.
Ik merk dat ik tegen dingen op begin te kijken bijvoorbeeld:een verjaardagsvisite, werk (had ik al en ben nu in de ziektewet) en noem maar op.
De zin erin is weg zeg maar en het benauwd mij.
Herkennen jullie dit ook?

Hebben jullie ook mensen in de omgeving die niet weten hoe ze met jou moeten omgaan? Hoe gaan jullie daarmee om? Ik merk dat ik mij best eenzaam voel,Ik alleen tegen de wereld of andersom ervaar ik het ook.

Liefs,

Femke

Hoi Femke,
Het is helaas herkenbaar... Ik ben nu al 2,5 jaar aan het tobben en je raakt steeds meer in een isolement. In januari 2017 in de ziektewet. Paar mislukte reïntegraties. Nu afgekeurd in de hoop op herstel. Maar dat blijft helaas nog uit. Ik voel me echt in een isolement. Aan de ene kant wel behoefte aan sociale contacten, maar aan de andere kant de energie er niet voor. En idd de mensen die er geen begrip voor hebben. Wat ook logisch als je het zelf niet meegemaakt hebt. Daardoor staat o.a. het contact met mijn ouders op een laag pitje. Ik vermijd die mensen die geen begrip hebben. Ik heb geen zin om me steeds te moeten "verdedigen". Zo voelt dat tenminste en daar ben ik klaar mee. Je kiest hier echt niet zelf voor. 

Probeer wel contacten te houden die wel positief zijn en je helpen. En het is echt niet vreemd dat je dit voelt. Sinds vrijdag heb ik ophoging van de AD en hoop hierdoor op te knappen. En ik weet dat het dan ook wel weer terug komt. De zin in het leven. 
Sterkte! 

Liefs, Aline

Femke,


Net als jij zie ik ook vaak tegen verjaardagen op en eigenlijk tegen alles waar meerdere mensen zijn. Erg vermoeiend, maar wel een feit.
Ik loop ook steeds te piekeren over hoe laat ik heen zal gaan (ben ik niet te vroeg). In mijn hoofd loop ik continu op mijn tenen, maar dat is bij alles waar mensen zijn. Terwijl als ik rationeel denk, er niets aan de hand is. Dus daar is nog wel een strijd in te strijden. Achteraf valt het vaak helemaal mee en ik denk dat ik daar dan meer bewust bij stil moet gaan staan en op die manier mezelf moet proberen gerust te stellen.
Ik ben net als jij in de ziektewet en moet dingen soms gewoon tegen de zin doen. (Het is eigenlijk niet tegen de zin, maar tegen de durf).
Ik probeer de laatste weken mijn drempels te overwinnen.
Voor jou ook heel veel succes toegewenst.

Dankjewel!  3 weken niet gesport ..Vandaag weer..was best spannend en nu gedaan en ben er trots op.

---

Hoi Femke,
Het is helaas herkenbaar... Ik ben nu al 2,5 jaar aan het tobben en je raakt steeds meer in een isolement. In januari 2017 in de ziektewet. Paar mislukte reïntegraties. Nu afgekeurd in de hoop op herstel. Maar dat blijft helaas nog uit. Ik voel me echt in een isolement. Aan de ene kant wel behoefte aan sociale contacten, maar aan de andere kant de energie er niet voor. En idd de mensen die er geen begrip voor hebben. Wat ook logisch als je het zelf niet meegemaakt hebt. Daardoor staat o.a. het contact met mijn ouders op een laag pitje. Ik vermijd die mensen die geen begrip hebben. Ik heb geen zin om me steeds te moeten "verdedigen". Zo voelt dat tenminste en daar ben ik klaar mee. Je kiest hier echt niet zelf voor. 

Probeer wel contacten te houden die wel positief zijn en je helpen. En het is echt niet vreemd dat je dit voelt. Sinds vrijdag heb ik ophoging van de AD en hoop hierdoor op te knappen. En ik weet dat het dan ook wel weer terug komt. De zin in het leven. 
Sterkte! 

Liefs, Aline

Ja het is per dag bij mij verschillend,maar ik merk wel dat ik nu ga kiezen voor mijzelf. Wat mij energie geeft daar ga ik voor en andersom niet. Wat je zegt over verdedigden,zo voel ik dat ook. Ik ga mij zowat verontschuldigen,achteraf denk ik dan waarom heb je dat nu weer gedaan?  

T werk is nu stilgelegd,Ik wist dat mijn contract tot eind september loopt en vorige week ben ik benaderd om het voor mijn bestwil te stoppen. Ik ben hier niet mee akkoord gegaan. Ik zie het wel en ook met reïntegreren . Voordat ik hulp heb zijn we weer weken verder. Ik ben ziek dus kan nu niet werken. De huisarts gaf aan dat ik nu voor mijzelf moet gaan . Dus probeer ik dat te doen. Ik snap dat je aan de ene kant weer sociale contacten wil ,en soms ook niet.  
Hier ook verschillend .