Wil toch t volgende kwijt: na bijna 2 maanden citolapram te hebben geslikt, eerste 4 weken 10 mg, toen 5 dagen 20 mg, trok het totaal niet, advies psychiater.. doorzetten.. voelde aan alles dit is niet ok, ik ga kapot; huilen, kotsmisselijk, onrust en helemaal uitgeput.. Dus ben gaan minderen, terug naar 10mg en vervolgens pil doormidden gehakt (is geen advies voor anderen) naar 5mg.
Met moeite en bellen en nog eens bellen en berichten sturen gisteren afspraak gehad met psychiater.. Mag hier nu mee stoppen en kan evt weer starten met medicatie die ik voorheen had, clomipramine, had zelf t idee dat t niet meer werkte nadat deze ook was opgehoogd, vandaar destijds overstap naar citolapram gemaakt. Ja heeft wel half jaar tijd nodig etc etc, neem slaappil.. neem er 2.. heb ik niet (bijna niet gedaan) denk ik ga naar de ‘ratsemedee’ zeg maar.
Nu nog steeds compleet op, lichaam/geest uitgeput, soms een oplevinkje, gelukkig… Maar ik zat te denken om het toch eens zonder medicatie te proberen.. hoe staan jullie hier in (van sommigen weet ik t, blij met de reacties, heel fijn)? 
Tsja lastige vraag, kan t altijd proberen.. maar dan zit t in m’n hoofd.. wat als.. etc etc..
Heb je niks aan aan die gedachten idd, wat als.. 
Bedankt voor t lezen maar weer!
MQ

Hoi Mary,

Ik word enthausiast als mensen geen medicatie meer nodig hebben. Maar dat gebeurd vaak op momenten dat het beter met ze gaat en er vertrouwen in hebben dat ze de eindstreep gaan halen. Het kan zo zijn dat je nu een opleving hebt omdat je zo slecht ging op de citalopram. Na verloop van tijd is het ook mogelijk dat je verder terug valt. Dat is wel iets om heel nauwlettend in de gaten moet houden als je zonder medicatie wilt proberen. Het klinkt niet heel verstandig, maar omdat je een vechter bent is het misschien een poging waard. Hou er wel rekening mee dat er een grote kans is op terugval, maar niet geschoten is altijd mis.

Toen ik ging afbouwen stond de wereld weer wagenwijd voor me open. Angsten kwamen terug. Ik heb toen heel bewust besloten om geen pillen meer te slikken maar mijn angsten te confronteren en te vechten. Maar dat is wel heeel erg pittig. Afgelopen winter was het zwaar voor me, maar merk nu dat ik jarenlang niet zo intens aan het genieten ben van het weer en de dingen die ik leuk vindt om te doen. Je kunt dus wel stellen dat ik er uiteindelijk de vruchten van pluk.

Ik ben benieuwd naar je keuze en wens je in ieder geval succes bij het maken er van.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Hoi!
Ik vind het heel erg lastig omdat ik qua
gevoel echt alle kanten opvlieg en m’n lichaam en geest echt even rust wil gunnen.. ben echt kapot en huil de hele dag.. vandaar dat ik dacht/denk, misschien even geen medicatie..
Want afbouw-opbouw-afbouw en dan nu weer opbouw(???) m’n lichaam is echt totaal van slag
Ja.. hadden we t antwoord maar, wat te doen..
Liefs

Hoi Mary,

Met afbouwen vlieg je ook alle kanten op en het is heel erg moeilijk. Je moet het weer zelf doen. Dat gaat bij niemand van de één op de andere dag goed, zelfs niet als er met hele kleine stapjes wordt afgebouwd. Bij negatieve gebeurtenissen moet je de emoties weer zelf reguleren, waar de medicatie dat voorheen een beetje voor je op de rem ging staan. Kijk, je kan het gewoon proberen, dan ben je een ervaring rijker voor als je echt wilt stoppen. Je kan bijvoorbeeld met jezelf en psychiater afspreken dat je het even 2 weken probeert (afbouwen zou ik nooit zonder medici doen). Waarom zoveel tijd? Je lichaam moet wennen als je Anti Depressiva opbouwt, maar ook als je het het afbouwt. Dus de eerste week is misschien wel gegarandeerd shit. Helemaal als de stappen wat groter zijn dan wanneer je afbouwt met taperingstrips bijvoorbeeld. Je lichaam mist een stofje en daar moet het zelf iets voor in de plaats brengen. Dus het is volkomen logisch dat het van slag is. Dus je lichaam lijkt voor de rest prima in orde. Zou niet best zijn als je niks zou merken van het afbouwen ;-).

Het allerbelangrijkste is om lief voor jezelf te zijn. Accepteer wat er gebeurd. Het is oké om te huilen, maar vervelend dat het de hele dag zo aan houdt. Maar ga je er over opwinden, dan wordt het misschien alleen maar erger. De positieve kant is dat er niks mis is met je emoties. Anti Depressiva en pammetjes kunnen je ook zo afvlakken dat je minder voelt en minder emoties uit. Bij jou is dat nu in ieder geval niet het geval. Vechten gaat 2 kanten op. Soms doe je dat om ergens van af te raken (bijv: pijn in je voeten) en soms doe je dat om iets dichterbij te laten komen (bijv: leuke sociale contacten).

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Hallo Mary, 

In  jarenlang antidepressiva gebruik in soorten en maten heb ik tot drie keer toe geprobeerd te stoppen en gestopt te blijven. 
Mijn brein is nooit teruggekeerd naar de staat van voor antidepressiva, en het heeft ontregelend gewerkt.

Mijn vermoeden is dat je antidepressiva niet veel langer dan een jaar moet slikken doorgaans om er weer fatsoenlijk af te kunnen. 

Er zijn mensen die het wel doen, en die al 7 jaar kampen met allerlei rotverschijnselen die gerelateerd zijn aan die ontregeling, die zich dus niet rechttrekt . 

Maar er zijn ook weer andere verhalen, en mensen met goede effecten schrijven daar doorgaans  niet over. 

Zelf heb ik daarom voor gekozen om op een heel lage dosering te blijven om uit te ontrekking te blijven. Ik word er niet meer of minder depressief van. Het helpt nergens tegen. Maar het houdt me uit de ontrekking en de ontregeling die dan volgt.

Dat is dus ook nog een optie. 

Groetjes