Als je moe bent en je laadt op van onder de mensen zijn, dan noemt men dat extravert.
Als je alleen moet zijn om je te kunnen opladen, ben je in de basis introvert.
Dat is het belangrijkste kenmerk. 

Je hoeft natuurlijk niet 100% het een of het ander te zijn, kan ook van beide wat. 

Je terugtrekken door depressie of angst is wat anders. En als je ouder wordt verlies je misschien wat wilde haren :p

Maakt dit het onderscheid wat duidelijker?

Goed inzicht Jorin, 

Met dat als ingang ben ik op dit moment absoluut een introvert. ( idd mede dankzij de stemming)  
En als kind ben ik dat zeker geworden door continue overprikkeling en opdringerigheid van anderen waartussen ik opgroeide. 
(Terugtrekken in een eigen nog veilige ruimte , er zat niets anders op om te kunnen overleven)

Maar ik vermoed dat ik van nature wel eens n redelijk extravert nieuwsgierig en ontdekkend kind had kunnen zijn. 

Liefs, Mabel

Jorin schreef:
Als je moe bent en je laadt op van onder de mensen zijn, dan noemt men dat extravert.
Als je alleen moet zijn om je te kunnen opladen, ben je in de basis introvert.
Dat is het belangrijkste kenmerk. 

Wat ik me zit af te vragen is, geldt dit nu ook voor de manier waarop wij met depressie omgaan?
Mij zou je in de kern introvert kunnen noemen, ik heb tijd voor mijzelf nodig om op te laden. Maar ik doe dat ook als ik met mijn herstel bezig ben en plannen maak, of als ik nadenk over een klein doel wat ik wil bereiken waarbij ik het gevoel heb dat ik iets bijdraag. Ik ben dan regelmatig met mijzelf in gesprek en vind ook de oplossingen in mijzelf. Zo heb ik voor mijn depressies nooit voor therapie gekozen. Kwam niet eens bij mij op. Terwijl ik toch ook zware depressies heb doorgemaakt, met concrete gedachten aan de dood. Het nadeel van mijn aanpak is dat het nadenken soms heel lang duurt. Het zou soms beter zijn eens met iemand te sparren, waardoor het veel sneller duidelijk wordt.
Aan de andere kant van het spectrum lees ik hier mensen die veel met therapie bezig zijn, GGZ of andere alternatieven die helpend kunnen zijn. 
Nu ik er zo over nadenk zijn deze mensen niet perse extrovert, dus die vergelijking gaat niet helemaal op. Wel merk ik dat deze mensen juist de hoop hebben dat d.m.v. therapie, de hulp van therapeuten hun situatie gaat verbeteren. Ook de teleurstelling als een therapie of een medicijn weer niet geholpen heeft. Teleurgesteld in de GGZ bijvoorbeeld. Soms krijg ik een beetje het gevoel dat mensen vinden dat hun herstel, hun welbevinden volledig afhangt van het maar doorlopend met therapie bezig moeten zijn. Dat komt natuurlijk omdat ik helemaal geen therapie volg en ik er dus waarschijnlijk helemaal naast zit. Mij er moeilijk in kan verplaatsen. Misschien heb ik nu wel iets heel doms opgeschreven, maar het is wel iets wat mij bezig houdt.

Groet, Bert
   

Hoi Bert, 

Nee,  ik vind het helemaal  niet dom . Je hele welbevinden klakkeloos  in handen leggen van een hulpverlener is nog veel dommer.  En dan teleurgesteld raken dat het niet is gefixt. Dat is n irreële verwachting van een hulpverleningsproces. 
Alleen is het net zo irreëel om ervan uit te gaan  enkel met n ziek zelf, een ziek zelf te kunnen verhelpen. 
 
Het allemaal in jezelf en met jezelf oplossen is vaak een  onmogelijke en heel moeilijke  opgave. En zelfs een onderdeel van het probleem. 

Net als jij is dit  mn eerste en van huis uit geinternaliseerde  reactie;  ik moet het (met mezelf, mijn nood)  maar zien uit te zoeken . 
Een volstrekt eenzame aangelegenheid,  een  vaak onmogelijke opdracht, en je loopt vast in alles en vooral in  jezelf : depressie is dan een van de mogelijke gevolgen. 

Veel innerlijke problemen zijn in de basis al onstaan, dwz in de vroege jeugd,  ingeleerd en overgedragen in relatie door  de ander, omgeving. .  Daarom is ( vaak) er ook n ander nodig , alleen al om uit de gevolgen ervan,- je innerlijk conflicten ,  het splitsen, het trauma- ,   te komen. 

Sommige mensen kunnen in hun  omgeving nog  prima terecht voor contact wat helend werkt, en redden het daar ook mee , zonder therapie.  Dat is beter dan n professional. 

Ook is er buiten een oorzaak/oplossing , (die ook nog biologisch kan zijn , en dan is het bovenstaande niet van toepassing)  ,
ook een behoefte om steun te ervaren om het maar vol te houden en er doorheen te komen. 

Tja, waarom mensen overgaan tot therapeutische en andere  hulp kan ik wel bedenken zo al. 

Ik vraag me eigenlijk veel meer af hoe het kan dat het hele idee van (therapeutische) hulp niet eens bij je is opgekomen?  


Groetjes,  Mabel 




Ps. 
Veel teleugestelde ggz forumverhalen zijn eigenlijk niet het gevolg van een irreële verwachting maar vooral hier op terug te voeren: 
De problematiek rond de ggz is in grote lijnen een gevolg van een zorgverzekeringsvergoeding -classificatiesysteem, dsm. Daarmee moet een diagnose gesteld worden om iemand in t (draaiende)   aanbod te krijgen . Het is n ziek  en log systeem. Waar zowel personeel als cliënt niet beter van worden.  Persoon en hulpvraag raken hier in vermalen en de plank word flink misgeslagen . 
Het gaat niet dan meer om een antwoord op menselijke nood meer,  maar om de vergoeding.
Follow the money.

Hallo Mabel,

Fijn dat je toch niet zo'n dom stukje tekst vond. 
Ik begin maar eens met je laatste vraag.
Ik vraag me eigenlijk veel meer af hoe het kan dat het hele idee van (therapeutische) hulp niet eens bij je is opgekomen?  
Die vraag heb ik mijzelf de laatste jaren ook regelmatig gesteld. 
Ik denk dat ik vanuit mijn jeugd, waar het bespreken van gevoelens en uiten van emoties taboe waren, in mijzelf gekeerd ben geraakt.
Ik had het gevoel dat ik anders was en er niet bij hoorde. Het gevoel door anderen ondersteund te worden was er gewoon niet en dat werd het nieuwe "normaal". Eenmaal volwassen heeft dit geleid tot mijn overtuiging dat ik alles wat op mijn pad kwam zelf moest oplossen, temeer omdat het mij ook niet lukte over mijn problemen met anderen te praten. Dus tijdens mijn depressies was die overtuiging er nog steeds en heb ik dus ook geen hulp gevraagd, logisch vanuit mijn beleving. Toen ik 6 jaar geleden na een crisis waar ik goed uit kwam, voor het eerst grondig met mijzelf aan de slag ging en mijn eigenwaarde begon te groeien, kon ik mij meer en meer kwetsbaar opstellen waardoor ruimte ontstond om met anderen te delen. Maar ook de laatste 6 jaar heb ik geen therapeutische hulp gezocht om mijn problemen op te lossen. Wel heb ik een tijdje een door mijzelf gekozen psycholoog gebruikt als sparringpartner. Daarmee besprak ik de nieuwe stapjes die ik zette om een betere versie van mijzelf te worden. Het was fijn om met deze man (mens) gelijkwaardig in gesprek te gaan.
Beantwoord dit een beetje jouw vraag?

Verder schrijf je:
l. Sommige mensen kunnen in hun  omgeving nog  prima terecht voor contact wat helend werkt, en redden het daar ook mee , zonder therapie.  Dat is beter dan een professional.
Daar heb ik de laatste 6 jaar wel veel gebruik van gemaakt. Ik ben 5 jaar geleden gaan werken als ervaringsdeskundige (in de dop) bij MEE.
Met de andere ervaringsdeskundigen heb ik wel veel gepraat over mijn achterliggende problematiek. Wederom het volstrekt gelijkwaardig ervaringen uitwisselen met elkaar, zo waardevol! Ook ben ik trainingen en cursussen gaan volgen. Deels bij MEE zelf, maar ook de cursussen die door het Herstelnetwerk in onze regio worden verzorgd. Het gaat te ver om het aanbod uitgebreid te beschrijven, misschien eens kijken op deze website   Herstelactiviteiten - (meedoengooisemeren.nl)
Een stukje ondersteuning onder gelijkgestemden, de cursussen worden verzorgd door ervaringsdeskundigen.
Dus het niet focussen op "ziek zijn" maar bezig zijn met de voor mij noodzakelijke stapjes die ik wilde zetten om te gaan leven.
Ben benieuwd hoe jij dit ziet.

Groet, Bert

Wat goed van jou Bert dat je zover bent gekomen petje af 

ik heken wel wat je zegt op dat niet uiten vroeger mocht ik ook niet  van mijn moeder en mijn vader was nooit thuis en nu ik geen contact meer heb met mijn ouders mist hij mij maar ja te laat ik zou hem misschien nog wel eens willen zien maar dan zonder mijn moeder en dat gaat niet zo lang zij nog leeft

Hoi Bert, 

Ik herken prima van je wat beschrijft als het in jezelf keren en oplossen. 
Mischien was voor mij de drempel ook lager omdat ik mn hele opgroeien al gedwongen was maar  toevlucht te nemen tot anderen buiten het gezin om te overleven en te leren.  
Het was dan ook niet vreemd dat ik op jonge leeftijd in een gestoorde relatie terechtkwam. Toen ik dat ook nog had overleefd , eindelijk bevrijd,  liep ik niet veel later vast op de sociale academie.  Ik kon er nog helemaal niet  op reflecteren , ik had t net overleeft.
Dat kon ik net n beetje met vrienden en niet in de supervisie omdat dat vereist was.  
Vrienden drongen aan op dat ik hulp zocht. Ik dissocieerde veel en was niet meer degene die ze hadden leren kennen. 
Zo kwam ik in '93 in de ggz terecht. 
Daarna wat ups en veel downs . Opleiding gedaan en afgerond , gewerkt als hulp en dienstverlener.  Mislukte relaties .Vrienden . Wat gereisd . Ik vond het leven eigenlijk geen bal aan. Behalve dan  met name  met  harddrugs. Voelde ik me tijdelijk levend  en een flink stuk beter. Goede herinneringen aan ,  behalve de katers, die waren afgrijselijk. 

In 2009 werd ik zo ziek dat ik niet meer kon fuctioneren. Lichamelijk en geestelijk. 
 Ik ben daarna intensief behandeld en op het moment zelf was dat nodig en zinnig.  

Maar ik heb geen zin meer met mezelf te leven zoals ik in elkaar ben gaan steken en heb onvrede met mijn leven.  Ik vind er nog meer geen bal aan, ik word ook ouder en sleetser,   daar ben ik allemaal  aan gewend geraakt, maar acceptabel vind ik t nog steeds niet. 
Daar besteed ik heel veel werk aan om daar nog iets in voor elkaar te krijgen , op alle mogelijke manieren. Voor mij is dat topprioriteit. 
 Focus op wat goed gaat werkt nou eenmaal niet als ik nauwelijks  'goed ' kan  ervaren, omdat ik niet eens  weet wat  goed eigenlijk is . Zoiets.

Ik draag de herstelbeweging een warm hart toe en ken er fijne mensen ,  maar wat ik nodig  lijk te  hebben  is in eerste instantie een goede traumabehandeling.  Daar ben ik druk mee om dat in goede banen te leiden. 
En mischien word het dan nog eens levenswaardig.  Ik ga het zien . En anders , volgend leven beter hopelijk , want ik blijf ook niet maar eeuwig aan de slag ermee. Dan berust ik maar stom er in uiteindelijk. 

Liefs, Mabel

Onderstaand stukje tekst zette mij aan het denken en dus wil ik het graag met jullie delen.

Binnen de wereld van depressiebehandelingen neemt Tura Gerards als ervaringsdeskundige een bijzondere plaats in. Hij ziet vier algemene kenmerken van mensen met depressie, en die vier kenmerken bieden ook meteen een ingang voor oplossingsgerichte begeleiding.
Mensen met depressie:

1. zijn vriendelijke, gevoelige mensen – ze zijn gevoelig voor woorden en suggesties (gemakkelijk hypnotiseerbaar)
   
   
2. zijn voortdurend aan het vechten, tegen de wereld en vooral in zichzelf (dus tegen hun symptomen, tegen (de inhoud van) hun gedachten en gevoelens, tegen hun patronen en gewoontes, tegen hun gedrag)
   
   
3. nemen te grote stappen op weg naar herstel
   
   
4. zitten vast en gevangen in het denken.
   

Hallo Bert,

Wat is dit toch echt waar zeg..

Moet er persoonlijk, en dat doe ik niet meer snel van huilen.

Omdat alles wat je omschijft vind ik zo erg kloppen...

Mooi bericht echt heel mooi, omdat het waarheid is voor mij.

Groeten Jupiter

Hoi J, 

Tura gerards heeft ook n boek uitgegeven op basis hiervan  en geeft traningen . Mischien is dat interresant voor je . Hij heeft filmpjes op youtube staan ook. 

Groet!

Hoi J, 

Tura gerards heeft ook n boek uitgegeven op basis hiervan  en geeft traningen . Mischien is dat interresant voor je . Hij heeft filmpjes op youtube staan ook. 

Groet!

Hoi Mabel,

Dank je wel voor de tips
Op het moment gaat het niet zo goed met mij,
dus ik zal het later gaan bekijken/ opzoeken

Groeten, Jupiter