En weer een nieuw jaar, zoals gewoonlijk weinig vertrouwen in iets moois..
Ik ben een man van 45 en worstel al een leven lang met depressie en ik geloof niet dat dit ooit anders zal worden.
Vanaf mijn kindertijd al te maken met hulpverlening, maar een doorbraak is nog steeds niet gevonden.
Mijn vermijdende persoonlijkheidsstoornis helpt helpt hierin ook niet echt. Maar wat dan wel?!!
Voor het eerst heb ik me aangemeld bij dit forum, zonder te weten wat ik kan verwachten. Maar het is een klein stapje.
Misschien kan het me helpen te chatten met mensen die ook vechten met zichzelf en geen geloof meer hebben dat het leven anders kan.

En weer een nieuw jaar, zoals gewoonlijk weinig vertrouwen in iets moois..
Ik ben een man van 45 en worstel al een leven lang met depressie en ik geloof niet dat dit ooit anders zal worden.
Vanaf mijn kindertijd al te maken met hulpverlening, maar een doorbraak is nog steeds niet gevonden.
Mijn vermijdende persoonlijkheidsstoornis helpt helpt hierin ook niet echt. Maar wat dan wel?!!
Voor het eerst heb ik me aangemeld bij dit forum, zonder te weten wat ik kan verwachten. Maar het is een klein stapje.
Misschien kan het me helpen te chatten met mensen die ook vechten met zichzelf en geen geloof meer hebben dat het leven anders kan.

Register or login to view the content

welkom 

ik vermijd ook veel heb nu een klein netwerk van mensen die ik ken en vertrouw en dat vind ik goed zo 

groet J

En weer een nieuw jaar, zoals gewoonlijk weinig vertrouwen in iets moois..
Ik ben een man van 45 en worstel al een leven lang met depressie en ik geloof niet dat dit ooit anders zal worden.
Vanaf mijn kindertijd al te maken met hulpverlening, maar een doorbraak is nog steeds niet gevonden.
Mijn vermijdende persoonlijkheidsstoornis helpt helpt hierin ook niet echt. Maar wat dan wel?!!
Voor het eerst heb ik me aangemeld bij dit forum, zonder te weten wat ik kan verwachten. Maar het is een klein stapje.
Misschien kan het me helpen te chatten met mensen die ook vechten met zichzelf en geen geloof meer hebben dat het leven anders kan.

Hallo AL76,

Welkom op het forum.

Ik worstel eigenlijk al meer dan 10+ jaar om vrienden te vinden, of enige fysiek contact helaas faalt alle poginen wat zelfmoord gevoelens in gang zetten.
Gisteren was dat helaas weer het geval, heb toen mijn Luisterlijn contact op de hoogte gebracht gelukkig kan ik daar altijd mijn ei kwijt. 

Ik hoop dat het leven ook op een dag anders kan, voor mij maar ook voor jou.
Jij zit al sinds je kindertijd in de hulpverlenning en dat is natuurlijk niet niets, want als kind hoor je vrij te zijn van alles.

Wil je veel sterkte wensen, en hoop dat je er beetje boven op komt of dat je hier mensen kan vinden die met je dagenlijks/wekenlijks contact willen wisselen.

Voel je welkom, en schrijf van je af over wat je maar wilt.

Groetjes Jupiter.

Hoi Al, 
Hier hetzelfde in grote lijnen , wel betere jaren gehad overigens,  25 jaar ggz  ,geen doorbraak , geen vertrouwen in toekomst en idd de  wat dan wel kwestie . Inmiddels 51. 

Schrijf gezellig mee!

Groetjes!

Dankjewel voor jullie reacties.
Doet me ergens wel goed, al kan ik dat gevoel niet helemaal plaatsen.
Uiteraard weet ik dat er ontzettend veel mensen zijn die worstelen met depressie, eenzaamheid en moedeloosheid. Helemaal in deze tijden!
Er met vreemden over praten doe ik nooit, dus weet ook niet goed hoe dit werkt en of het me helpt. Daarom schrijf ik maar wat in algemene zin..
Zoals eigenlijk elk jaar ben ik begin januari toch weer een soort van opgelucht dat december voorbij is. Heb een enorme afkeer van de decembergezelligheid en die maand is dan ook altijd erg belastend.
En dan hoop ik altijd dat januari de start is van het jaar waarin ik wel het patroon van ellende kan doorbreken, ik blijf hopen...

Hoi al, 

Je benr niet de enige hier die  de december ellende graag achter zich heeft.  Ikzelf heb niet iets hoopvols met januari. 

Mischien kun je iets meer over jezelf vertellen. Woon je alleen  ,wat doe je zoal, etc. Levensloop, etc . Ontvang je hulp, medicatie   etc 

Groet

Hoi al, 

Je benr niet de enige hier die  de december ellende graag achter zich heeft.  Ikzelf heb niet iets hoopvols met januari. 

Mischien kun je iets meer over jezelf vertellen. Woon je alleen  ,wat doe je zoal, etc. Levensloop, etc . Ontvang je hulp, medicatie   etc 

Groet

Hoi Mabel,

Ik kan wel wat vertellen over mezelf, maar heel interessant is dat niet. 
Wonen doe ik alleen, geen vrouw en geen kinderen. En ik doe voornamelijk niets. Cluster C persoonlijkheidsstoornis en dan alles vermijdend. Levensloop is niet fraai! Vast herkenbaar voor allen hier.
Jong verslaafd geraakt om alles maar te dempen en dat heeft altijd gewerkt. In 2010 afgekickt van harddrugs, succesvol. (Centrum Maliebaan). 16 jaar gewerkt, maar de laatste 10 jaar niet meer. 
WIA 80-100%. Zoek al heel lang zingeving en een reden om door te willen leven, maar merk dat sinds een jaar of 5 de hoop daarop hard afneemt en ik me alleen maar meer afsluit.
Hulp heb ik al vanaf m'n 10e, psychiaters en psychologen. Nu al bijna 8 jaar dezelfde psychotherapeut, met wie ik 2x per maand een goed gesprek heb van 45minuten.
Ik voel me gedesillusioneerd en verloren, geloof dat de dood de oplossing is voor alles en de gedachte daaraan geeft een wrange vorm van troost.
Heb door de jaren heen diverse vormen van medicatie geprobeerd, maar dat heeft weinig geholpen. Om toch te kunnen slapen rook ik elke avond 1 joint en dat werkt voor mij.
Van maandag t/m donderdag ben ik van 16-20uur bij m'n zus en haar kinderen, dan kook ik daar en eten we samen. Voor de rest ben ik thuis, alleen.
Maar ik wil niets liever dan meedoen aan iets, ergens bij horen en iemand zijn. Helaas lukt me dat niet en blijf ik rondjes draaien in mezelf, heb een afkeer van mezelf en mijn leven!
Kortom een kansloos bestaan. Sad but true!

Hallo all, 

Zeer zeer herkenbaar verhaal. 
 Ik heb zelf   van alles n beetje  wat men onder cluster b schaart,  maar wat heb je er aan , zo een een indeling , de kans is dat je je er ook nog naar gaat gedragen.   
Nu heet t weer cptss . Vind ik wel wat  passender persoonlijk ,  het verwijst tenminste naar oorzaak en gevolg ,   logica . Verder  is t ook maar t volgende etiket. Helaas nodig voor n behandeling. 
 
 
Een kansloos gevoel krijg je er allemaal inderdaad van als je leven zo doodslaat . Ik ook. 

Maar is het werkelijk kansloos te noemen?  Ik vraag me dat af .  Hier hoor je er al bij bijvoorbeeld. Je hebt benaderd en jezelf er bij betrokken . Hoezo vermijding?   

Ik constateer het  maar hoor. Het is toch echt zo .

Liefs!

Hoi Mabel,

Ik kan wel wat vertellen over mezelf, maar heel interessant is dat niet. 
Wonen doe ik alleen, geen vrouw en geen kinderen. En ik doe voornamelijk niets. Cluster C persoonlijkheidsstoornis en dan alles vermijdend. Levensloop is niet fraai! Vast herkenbaar voor allen hier.
Jong verslaafd geraakt om alles maar te dempen en dat heeft altijd gewerkt. In 2010 afgekickt van harddrugs, succesvol. (Centrum Maliebaan). 16 jaar gewerkt, maar de laatste 10 jaar niet meer. 
WIA 80-100%. Zoek al heel lang zingeving en een reden om door te willen leven, maar merk dat sinds een jaar of 5 de hoop daarop hard afneemt en ik me alleen maar meer afsluit.
Hulp heb ik al vanaf m'n 10e, psychiaters en psychologen. Nu al bijna 8 jaar dezelfde psychotherapeut, met wie ik 2x per maand een goed gesprek heb van 45minuten.
Ik voel me gedesillusioneerd en verloren, geloof dat de dood de oplossing is voor alles en de gedachte daaraan geeft een wrange vorm van troost.
Heb door de jaren heen diverse vormen van medicatie geprobeerd, maar dat heeft weinig geholpen. Om toch te kunnen slapen rook ik elke avond 1 joint en dat werkt voor mij.
Van maandag t/m donderdag ben ik van 16-20uur bij m'n zus en haar kinderen, dan kook ik daar en eten we samen. Voor de rest ben ik thuis, alleen.
Maar ik wil niets liever dan meedoen aan iets, ergens bij horen en iemand zijn. Helaas lukt me dat niet en blijf ik rondjes draaien in mezelf, heb een afkeer van mezelf en mijn leven!
Kortom een kansloos bestaan. Sad but true!

Hallo AL76, 

Je gevoel van hopeloosheid wil ik niet bagatalliseren met deze vraag hoor, maar als je van ma t/m do bij je zus en haar kids kookt, is dat niet iets van zingeving? Hoor je dan niet een beetje bij het gezin daar? Je zou jezelf "gezinskok" kunnen noemen en dat is iemand zijn, toch? 
Misschien voor je gevoel niet voldoende reden om te blijven leven maar als je zus blij is met de kookhulp die je geeft dan zie ik in ieder geval iets van zingeving. 
Het rondjes draaien met mezelf herken ik overigens wel, die frustratie heb ik ook regelmatig (gehad)