Ik heb dit forum opgezocht om te delen hoe ik in de (Nederlandse)gevangenis mijn depressie te boven ben gekomen. 
Wellicht hebben anderen er iets aan. 

Nu in vrijheid, kan ik maar moeilijk mijn verhaal delen 'mensen schrikken snel, dat vind ik jammer want ik heb belangrijke lessen geleerd in detentie waar anderen van kunnen leren. Als ik het woord detentie gebruik dan bedoel ik daarmee gevangenis. 

In detentie heb ik geleerd om van mezelf te houden, te stoppen met mezelf schade toe te brengen. Ik zag voordat ik vast kwam te zitten niet in dat ikzelf de oorzaak was van mijn lijden. Ik zag niet in dat ik het kunnen genieten van het leven in de weg stond.

Ik treedt niet in detail over het delict dat plaats vond op mijn 18e, hoe het is gebeurd. Ik wil vertellen hoe ik van de depressie heb kunnen herstellen. Ik kan wel wat vertellen over de toedracht van het delict, de depressie was namelijk de oorzaak van het delict daar vertel ik later meer over.

Jarenlang heb ik mezelf schade toegebracht door mijn manier van denken. Ik dacht dat de wereld kut was, dat er niks aan was. 
Ik kon niet genieten van de wereld. Niet zo gek dat je dan geloofd dat de wereld niks voorstelt.


Velen zijn bekend met automutilatie (jezelf schade toebrengen). Het kent vele vormen. Ik sneed mezelf en daarbij richtte ik mezelf ook mentale schade toe door mijn negatieve manier van denken. Ik geloofde in al mijn negatieve gedachten over mezelf en de wereld. 

Ik wil wat vertellen over het begin van mijn depressie. Over iets wat grote impact op mij had:
Ik had vroeger astma, ik ademde door mijn mond. Ik klonk erg nasaal. Mensen verstonden mij vaak niet en zeiden, wat zeg je?? ik versta je niet. Ik hoor je niet. Ik merkte de frustratie bij de ander, de boosheid. Het maakte mij erg onzeker. Ik ging mij erg schamen voor mijn stemgeluid. Ik ging geloven dat mijn stem lelijk was. Daardoor begon ik erg in mezelf te raken. Ik sprak zo min mogelijk met anderen, zodat ik niet geconfronteerd hoefde te worden met mijn eigen stemgeluid en de schaamte en de mogelijkheid dat de ander gefrustreerd zou raken over dat ze mij niet verstonden. Ik zag hun boosheid, hun frustratie. Dat maakte mij erg onzeker. Mijn ouders waren zelf ook erg paranoïde naar anderen toe. dat had te maken met dat ze in de criminaliteit zaten. Dat wist ik toen nog niet. Ook had mijn moeder een verzameldrang, ze kocht veel spullen als verlichting voor de stress die zij had, maar ze kon geen afstand doen van de spullen, daardoor stond ons huis vol en mochten anderen niet op bezoek komen omdat ze zich ervoor schaamde. Mijn ouders hadden ook voortdurend ruzie over de spullen, mijn vader was altijd boos. Als ik bij mijn vader in de auto zat sprak hij slecht over haar en andersom ook, als ik bij mijn moeder in de auto zat sprak ze slecht over hem.

Er is een sociale fobie ontstaan doordat ik mij schaamde voor mijn stem en door de paranoïde en angst van mijn ouders naar anderen toe. Ze waarschuwden mij voortdurend, ze joegen mij daarmee angst aan. Na jarenlang chronische angst, werd ik heel alert op alles om mij heen. En doordat ik niet sprak met anderen zat ik heel erg in mijn hoofd. Ik vermeed anderen door oordopjes (muziek) in te doen, daardoor spraken mensen mij niet aan. Ik had ze voortdurend in, als een soort bescherming. Daarnaast haalde ik veel afleiding en ontspanning uit de muziek zelf waar ik naar luisterde.

Ik ging enkel naar school en kwam thuis, verder ging ik nergens naartoe. Ik sprak alleen met de persoon die naast mij zat in de klas en thuis online met anderen. Ik gamede veel. Dat gaf mij afleiding en toch nog een manier om met anderen in contact te zijn. In die tijd was chatten heel populair, in de tijd dat MSN nog bestond, een chatprogramma. Tijdens het chatten hoefde ik mij niet te schamen over mijn stem en ik had de tijd om de zinnen de schrijven, ik had de tijd, ik kon woorden weghalen, het aanpassen. En als ik tevreden was dan drukte ik op Enter.
Chatten heeft mij erg geholpen. Op die manier kon ik toch in contact zijn met anderen. En op een gegeven moment durfde ik de webcam aan te doen. Ook al had ik dit tot mijn beschikking zat ik toch nog erg in het negatieve denken. Ik had zoveel spanning overdag, op school. En hoe ouder ik werd hoe meer er werd verwacht van mij. En de verwachting dat ik voor een opleiding kies. Er ontstond steeds meer angst.

Ik was erg onzeker over mezelf en jaloers op anderen omdat zij wel konden genieten lachen, en feesten. Ik zat vast in mijn hoofd, afgesneden van mijn gevoel en ik wist niet waarom. Het was zo frustrerend. Ik dacht dat ik de reden had gevonden. Ik kwam namelijk bij een psycholoog terecht omdat ik mezelf sneed, dat werd gezien op school. Mijn ouders werden naar school geroepen en er werd tegen ze gezegd dat ze hulp moesten zoeken voor die jongen, ik dus. Mijn vader zei schei uit met die onzin. Hij dacht dat het daarmee opgelost was ofzo. Ik zei een tijdje later tegen hem dat ik toch graag naar een psycholoog wilde. Ik vertelde daar dat ik dacht dat ik autisme heb. De psycholoog zei dan gaan we dat onderzoeken. Uit het onderzoek kwam dat ik positief scoorde op Autisme, het Syndroom van Asperger. Ik was erg blij dat ik de oorzaak had gevonden maar na verder gelezen te hebben over autisme kwam de realisatie dat ik ermee moest leren leven. Ik dacht ik blijf mij dus zo voelen. Zo vlak voelen, niet instaat om van dingen te genieten. Ik werd nog depressiever dan voorheen. 

Ik gaf op een gegeven moment op. Ik wilde niet meer leven. Ik zag wat het overlijden van mijn broer had gedaan met mijn ouders. Ik kon mezelf daarom niet om het leven brengen. Mijn moeder dronk al best wel wat wijn. Na het overlijden van mijn broer ging ze veel meer drinken.

Ik bestond wel maar ik voelde mij niet levend. 

Als het je gelukt is om jezelf helemaal kapot te maken door je manier van denken over jezelf en de wereld, dan ga je op een gegeven moment nergens meer om geven. Je hebt jezelf kapot gemaakt, gevoelloos. Ik ben die zelfdestructie op een ander gaan afreageren. Dat gebeurd op mijn 18e. Twee jaar later schoot mijn moeder de vriend van mijn zus dood en kwam aan het licht wat er twee jaar eerder is gebeurd, wat ik had gedaan. Ik kwam op mijn 20e in de gevangenis. De rechter hield rekening met mijn leeftijd en (gebrek aan) opvoeding, en Autisme.

Toen ik vast kwam te zitten dacht ik dat ik voor altijd in de gevangenis zou blijven zitten. Mijn vader zei als ze erachter komen wat je hebt gedaan dan laten ze je nooit meer vrij. Ik was dus in die veronderstelling. Toen ik veroordeeld werd was de strafeis 18 jaar. De uitspraak was 13 jaar.
Het bleek dus dat ik geen levenslang had gekregen en dat ik op een dag weer uit de gevangenis zou komen.

In detentie viel er een last van mijn schouders, ik was vrij van de invloed van mijn thuis situatie, vrij van het gedrag van mijn ouders. Vrij van het naar school gaan waar ik zoveel spanning van kreeg. Ik hoefde er niet meer achter te komen wat voor opleiding ik wilde doen, erachter komen wat ik aan moest met mijn leven. Die opluchting zorgde voor hoop. Hoop doet leven zeggen ze wel eens. Nu weet ik wat ze daarmee bedoelen. Ik had de hoop opgegeven. Het loskomen van alle invloeden/factoren van buiten de gevangenis zorgde voor hoop. Alles was ineens anders.
Ik ben contact gaan maken met anderen. Ik zat op een afdeling waar elke zorg werd gegeven, vanwege de autistische stoornis en hoe kwetsbaar ik was.

Ik ben veel gaan lezen en schrijven. Schrijven deed ik ook toen ik naar school ging, toen ik niemand sprak. Ik kon op papier mijn gedachten kwijt. Ik schreef alsof ik met mezelf sprak. Ik gaf antwoord op mijn eigen vragen. In detentie schreef ik over wat ik in boeken las, ik dacht verder door over wat er was geschreven in die boeken. Ik las eerst over psychologie maar dat viel me nogal tegen. Ik las over stoornissen maar daar werd ik niet wijzer van. Ik was vooral nieuwsgierig naar geluk, wat is geluk, waardoor krijg je een gelukkig gevoel of hoe leef je gelukkig. 
Daarna over filosofie, dat beviel al veel beter en daarna het boeddhisme. 

Het boeddhisme heeft mij enorm geholpen, tot veel inzichten gebracht. Ik zal kort beschrijven wat deze inzichten zijn:
Dat je eerst moet stoppen met jezelf schade toe te brengen door te stoppen met negatief te denken. Er zit zoveel energie in negatieve gedachten, of er wordt jou zoveel energie ontnomen door negatief te denken, dat wanneer je daarmee stopt (dat gaat niet in een keer, dat kost tijd) dan zul je merken dat je tot leven komt, steeds meer energie zult hebben. En door het voelen van die energie zul je blijdschap ervaren. Het is als het ware levensenergie, of levenskracht. Levenskracht die bij jou terug komt. Ik begreep nooit waarom ik geen plezier kon ervaren, waarom ik niet genoot van eten, en waarom ik amper iets kon ruiken. 

Door het stoppen met mezelf schade toe te brengen ben ik tot leven gaan (ge)komen. Ik had me nog nooit zo gevoeld, of kon mij niet herinneren dat ik mij ooit zo had gevoeld. Zolang als ik mij herinnerde voelde ik niks, was de wereld klote. Ik ben erg dankbaar dat ik deze transformatie heb kunnen doormaken. Gek genoeg heeft de gevangenis mij bevrijdt. Het was de omgeving die ik nodig had om mij te ontwikkelen. Ik ben gelukkig geworden in de gevangenis.

Stoppen met jezelf schade toe te brengen betekent dat je je hevige denken waar je jaren in hebt geïnvesteerd, energie in hebt gestopt, om dat terug te draaien. Je denken is zo druk. Je wil stoppen met denken maar het lukt niet. Daar komt meditatie bij van pas. Meditatie zorgt ervoor dat de neiging om te denken wordt afgeremd. Ik was zó blij en verbaasd dat er stilte in mijn hoofd kon zijn. Ik genoot zo van die stilte. Geen gedachten, alleen maar kijken, luisteren, voelen, ruiken. Genieten van wat er is. In het Nu zijn, of in vrede verkeren/in het heden zijn.

Mensen weten vaak niet hoe ze moeten mediteren. Dat wist ik ook niet. Ik las boeken om daar achter te komen. Ik ben op een gegeven moment een boeddhistisch leraar tegen gekomen in een andere gevangenis. Hij gaf daar meditatie groepen, meditatie les en ook mindfulness theorie. Hij liet mij inzien dat het niet nodig is om na te denken, om al die gedachten te hebben. 
Mensen en vast ook dieren, hebben een besef van dingen, we kijken en weten, je kijkt en weet, beseft wat er aan de hand is. Je hoeft niet voortdurend na te denken. Als je het denken loslaat en vertrouwt dan zul je zien dat je de dingen nog steeds bevat. En eigenlijk juist beter. Je raakt niet afgeleid door alle gedachten, je kan je veel beter concentreren/focussen. Je kan dan ook werkelijk luisteren naar de ander, in plaats van bezig te zijn met wat jij zelf wilt zeggen.

Mijn grootst verkregen inzicht; Leer van jezelf te houden, wees niet te hard voor jezelf.

Doordat ik gestopt ben met het schaden van mezelf ben ik van het leven gaan houden.
Als je jezelf omlaag haalt, de lat te hoog legt, jezelf niet goed genoeg vind, dan schaadt je daarmee jezelf, ook als je voortdurend klaagt.

Ik wil ook toevoegen dat als je jaren lang in een depressie zit, daardoor je hersenen en hormonen veranderen. Als je langzaam je gewoonten veranderd zoals het negatief denken aanpakt, dan zullen jouw hersenen ook weer veranderen/zich normaliseren. Helemaal als je er ook bij mediteert.

Ik mediteer op deze manier: 
Ik ga zitten met een rechte rug maar niet overdreven recht (een actieve houding). liggend kan ook maar dan heb je een grote kans dat je in slaap valt. Ik adem een paar keer diep in en uit en blijf dan gewoon zitten. Ik merk altijd dat ik ga slikken na een paar minuten zitten, in detentie merkte ik dat anderen dat ook hebben. Je speeksel productie wordt blijkbaar opeens meer of anders. Dat duurt heel even, die neiging om te slikken gaat al vrij snel weg daarna begint het echte mediteren. Het steeds rustiger worden. Je hoeft geen gedachten weg te drukken. Je laat ze er gewoon zijn, of als het lukt breng je je aandacht naar je lichaam. Je merkt op; ik heb een gedachten, en dan ga je naar je buik of ander deel van je lichaam. Daarna zul je merken dat je weer de neiging hebt om ergens aan te denken. Dan weer, besef je dat je aan het denken bent en breng je je aandacht weer terug naar je lichaam. Door dat herhaaldelijk te doen, leer je je hersenen de neiging af om telkens een gedachte op te roepen. Na een tijdje zul je merken dat er stilte in je hoofd ontstaat. Ze noemen dat in het boeddhisme ook wel leegte, of ruimte. Een afwezigheid van gedachten. Dan ben je. Dan verkeer je in een staat van ''zijn'', stil van binnen en observerend naar de buitenwereld. Dan is er geen behoefte om te denken, dan doe je alles rustig aan, zonder haast. Dan neem je de tijd voor dingen. Dit effect duurt de hele dag maar je zult merken dat het denken de volgende dag alweer wat meer wordt. 5 minuten zitten is al heel wat, en kan al voor een groot effect zorgen.


Stel gerust vragen, ik zal ze beantwoorden.

Dank je dat je dit wilt delen met ons. Ik ben onder de indruk.

Ik ook. Welkom. Schrijf gerust met ons mee!

Groet

Hoi 

Je oorspronkelijke bericht krijg ik niet te zien hier maar….wat een titel…
Hoe komt een mens aan 13 jaar straf op zo jonge leeftijd? Mijn hemel….. gezien vanaf mijn leeftijd(69) denk ik dan goh, op 33 jaar of iets eerder als je je goed gedraagt, krijg je een herkansing. Je hebt geen ander bezit dan tijd nu en die kan je goed gebruiken nu al. Je ontwikkelen, met studie, diploma’s halen, aan jezelf werken, aan positieve relaties werken, goed gedrag ontwikkelen dat je nu al kan uitproberen. Dat zijn dingen die je in die 13 jaar kan doen. Geen andere periode in je leven geeft je zo veel tijd als nu voor zaken waar je nooit aan toekwam. Doe het voor jezelf en voor de mensen om je heen. Je hebt zo veel te winnen en je krijgt een herkansing. Bereid je daarop voor zou ik zeggen. De overgang zal niet makkelijk zijn maar je hebt dan nog een flink stuk leven over om het beter te doen. 
Hoe meer je je daarop nu al voorbereid hoe kleiner de kans op terugval.

Hoi 

Je oorspronkelijke bericht krijg ik niet te zien hier maar….wat een titel…
Hoe komt een mens aan 13 jaar straf op zo jonge leeftijd? Mijn hemel….. gezien vanaf mijn leeftijd(69) denk ik dan goh, op 33 jaar of iets eerder als je je goed gedraagt, krijg je een herkansing. Je hebt geen ander bezit dan tijd nu en die kan je goed gebruiken nu al. Je ontwikkelen, met studie, diploma’s halen, aan jezelf werken, aan positieve relaties werken, goed gedrag ontwikkelen dat je nu al kan uitproberen. Dat zijn dingen die je in die 13 jaar kan doen. Geen andere periode in je leven geeft je zo veel tijd als nu voor zaken waar je nooit aan toekwam. Doe het voor jezelf en voor de mensen om je heen. Je hebt zo veel te winnen en je krijgt een herkansing. Bereid je daarop voor zou ik zeggen. De overgang zal niet makkelijk zijn maar je hebt dan nog een flink stuk leven over om het beter te doen. 
Hoe meer je je daarop nu al voorbereid hoe kleiner de kans op terugval.

Hey, 
Erg bedankt voor de aanmoediging en tips.
Wat bedoel je met "Je oorspronkelijke bericht krijg ik niet te zien hier"?
Kun je mijn verhaal niet zien, alleen de titel?

Ik heb op 18 jarige leeftijd iemand van het leven beroofd onder bepaalde omstandigheden. Vanwege mijn jonge leeftijd en de situatie waarin ik zat en de opvoeding die ik heb gehad heb ik 13 jaar straf gekregen. Ik heb zeker de tijd in detentie gebruikt om te groeien. Ik ben nu in vrijheid bezig om zo efficiënt mogelijk mijn leven vorm te geven; te leren, geld te sparen, te werken aan relaties. Ik ben bezig om te werken in de IT sector omdat ik daar affiniteit voor heb, ik heb vroeger veel achter een computer gezeten, achter een computer werken voelt voor mij daardoor erg natuurlijk/ het gaat gemakkelijk. Nogmaals bedankt voor je bericht.

Jeetje Maus, wat moedig dat je dat durft te delen. 
Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om ook van jou kant dit de rest van je leven mee te dragen ( en niet alleen voor slachtoffer(s)) 

Ik wens je veel succes met leren en je diploma behalen

Jeetje Maus, wat moedig dat je dat durft te delen. 
Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om ook van jou kant dit de rest van je leven mee te dragen ( en niet alleen voor slachtoffer(s)) 

Ik wens je veel succes met leren en je diploma behalen

Ik durf het hier wel te delen, in het echte leven is dat niet verstandig. Ik heb het enkele keren geprobeerd maar het veroorzaakt meer verwarring en wantrouwen dan dat mensen het willen begrijpen. Ik vind dat best wel jammer want als ik erover vertel dan leren mensen hoe zoiets heeft kunnen gebeuren.

Dat het moeilijk is 'het met me mee te dragen voor de rest van mijn leven, dat was wel even zo. Ik heb echter ingezien, dat ik mezelf beter kan vergeven, want als je jezelf voortdurend op je kop geeft dan ga je in een soort apathische rol zitten 'een soort slachtofferrol. Je kan beter verantwoordelijkheid nemen; van het verleden leren en er het beste van maken, maar dan ook weer niet vanuit een schuldgevoel dat je iets goed te maken hebt. Ik heb geleerd zoals ik al zei in het verhaal dat ik schreef als topic dat ik heb geleerd dat het erg belangrijk is om voor jezelf te zorgen, om van jezelf te houden. Jezelf voortdurend straffen om wat je hebt gedaan helpt niet. Als ik was zoals ik nu ben, dan was het nooit zo ver gekomen. Ik ben nu een heel ander mens door los te zijn gekomen van mijn thuis situatie en los te zijn gekomen van de negatieve gedachten over mezelf en de wereld. De schade die ik aanrichtte door mij eigen pessimisme heb ik ingezien.

Veel mensen met een depressie zien niet in dat ze zichzelf pijn doen, ze blijven negatieve gevoelens opwekken door telkens negatief te denken. Het negatief denken is iets waar ze mee zouden moeten stoppen, zodat hun lichaam de kans krijgt om te herstellen. Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gevoelens. Goed eten, slapen, niet boos worden op jezelf, niet de lat te hoog leggen hoort daar allemaal bij.

De tijd in de gevangenis heeft mij verrijkt. Het is gek genoeg precies wat ik nodig had om te kunnen zijn zoals/wie ik nu ben.

Het blijft natuurlijk erg dat het zo heeft moeten lopen. Ik hoop dat anderen op dit forum met een depressie ervoor zullen kiezen om niet meer in een slachtofferrol te kruipen. Dat ze stoppen met erg veel klagen over wat ze allemaal hebben, het klinkt kru maar 'dat ze stoppen met medelijden voor zichzelf te hebben. Hoe zielig ze zijn en wat ze allemaal niet kunnen. Het is juist dat gedrag dat maakt dat ze depressief zijn geworden en erin blijven hangen. Stoppen met jezelf plaatsen in een slachtofferrol is echt belangrijk, het is niet gezond. Blijven zeggen dat je niks kan, de schuld plaatsen op dingen waarom je niks kan, jezelf pijn doen door tegen jezelf te zeggen dat je niks kan. Daar haal je jezelf alleen maar mee omlaag. Je kan positieve dingen voelen als je stopt met het jezelf negatief doen voelen, stoppen met negatief denken en zo je lichaam de tijd geven om te herstellen 'waardoor je na verloop van tijd weer kunt genieten van het leven (waarschijnlijk weet je niet eens meer wat genieten is, zolang is het al geleden. Dat je enkel als klein kind hebt kunnen genieten maar bent vergeten hoe dat was en nu alleen maar negativiteit kent). Je kan weer gaan voelen, als je stopt met jezelf pijn te doen.

Dat wou ik nog even delen met anderen.

Hallo Maus, 

Goed bezig, en  naar eigen tevredenheid  zoals ik lees .Maar wat is eigenlijk de reden dat je zelf  hier schrijft?  

Groetjes

Maus, ik wil antwoorden op je bericht en heb een beetje nagedacht hoe. Je bericht 'triggert' wel wat emoties bij mij.

Hoewel ik vind dat er waarheid zit in wat je schrijft over depressie en 'blijven hangen' in negatieve gedachtes, gevoelens ect. en dat je dat jezelf aandoet, ben ik van mening dat dat in de praktijk niet zo zwart/wit is..
En hoewel ik het idee heb dat je oprecht mensen wil helpen met je verhaal om uit  een depressie te komen, lees ik ook een beetje veroordeling naar mensen die het niet lukt om eruit te raken (zo voelt het voor mij)

Misschien dat jij inderdaad het 'geluk' hebt gehad (ik noem het maar 'geluk', het zal ook vast niet leuk geweest zijn) om in de gevangenis, en zoals ik lees eentje met meer begeleiding ect. totaal van je omgeving los te zijn en waarschijnlijk alleen te hoeven focussen op jezelf. En dat ook voor een langere tijd. Maar veel mensen met een depressie hebben die 'luxe' niet.

Ik ben oprecht benieuwd hoe het je afgaat als je van de omgeving, de 'echte wereld' dan ook onbegrip en verwarring blijft ontvangen. En dat bedoel ik niet omdat dat ik je het niet gun dat het goed gaat. 
Maar zo gaat het vaak is mijn ervaring, in de maatschappij blijf je onbegrip tegenkomen, mensen met vooroordelen, 'victim blaming' ect. ect. 
Ik zou het dan ook knap van je vinden als je houding die je nu beschrijft gewoon blijft staan. 
Mij lukt dat in ieder geval niet..

Wat je schrijft over begrijpen; ik kan zelf ook enigzinds begrijpen waarom mijn daders gedaan hebben wat is gebeurd, zij waren vast ook weer door omstandigheden zo in die situaties geworden, en een groot deel van de daders is zelf ook ooit slachtoffer geweest. Zelfs al was het puur om 'macht' op iemand te botvieren, dat kan, en dat gebeurd..
Ik kan ook zelf mijn eigen reacties daarop begrijpen, al zou je kunnen zeggen dat omgeving mij daar juist vaak op afgerekend heeft en soms nog steeds op afrekend.
Maar eerlijk, vergeven is een ander ding. Misschien houd ik mezelf daarmee dan slachtoffer, dat kan.. Maar voor mij voelt vergeven als oké zijn met wat er gebeurd is, en misschien kan ik dat niet zijn. 

Heb je je ouders ook vergeven? En heb je nog contact?

Ik begrijp precies wat Joy triggert. 

Mij komt het eerlijk gezegd  belerend over , en waarom een totaal onderling verschillende groep die zich hier in veiligheid en vrijheid kan en mag  uiten van slachtoffersschap moet worden beticht is me een raadsel. 

Mij spreekt het niet aan  , en ik begrijp de intentie niet van dit topic  , dus vandaar ook mijn eerder gestelde vraag. 

Groetjes