triggerrrrrrrrrrrrrrrrs



Oke, zucht,

ik moet even heel veel kwijt. Veel ellende. 
Ik heb naast een depressie ook een pesoonlijkheidsstoornis en cptss.
Ik verblijf al ruim 10 jaar in een psychiatrisch ziekenhuis. Voor de cptss heb ik therapie maar dat valt me zwaar. Ik doe wel erg mijn best. 

De laatste tijd ben ik somberder, negatiever (hele slechte gedachten!!), zeer slecht zelfbeeld, automutileer ik veel en eet ik amper. Ik ben heel negatief over  mijzelf. Ik denk dat iedereen van me walgt en een hekel aan me heeft. Daarom trek ik me veel terug op mijn kamer. Dan ga ik piekeren en ga ik me nog eenzamer voelen, waardoor de negatief cirkel donkerder en duisterde wordt. ik kom er haast niet meer uit. s Ochtends kan ik niet op gang komen. Ik heb geen plezier meer in dingen. Ik denk nare dingen over suicide. Ik lach niet meer, en als ik lach, lacht mijn masker. Ik ben veel onrustiger, gespannener en paniekeriger dan normaal. Vervelend!! pfffffffff!

Het zelfbeschadigen loopt een beetje uit de hand. Het gebeurt nu dagelijks. Ik heb er niet altijd meer controle over. wild en ongeremd. ik wil niet in de herbelevingen en nare gevoelens en gedachten blijven hangen en dit is mijn enige oplossing nadat ik AL mijn vormen van afleiding heb geprobeerd. 




Wat er mis ging omtrent het eten:
Gourmetten - eetstoornis gerelateerd
Ik heb de hele week met een baksteen in mn maag aan vanmiddag gedacht. We zouden met 3 cliënten en 2 verpleegkundigen gourmetten. Het zweet brak me uit echt heel naar.
Ik zag er vooral tegenop om in een groep te eten. Dit doe ik normaal NOOIT. Ik was bang dat ze naar me zouden kijken en dat ik bij elke hap doorslikken dikker zou worden. (Echt ik haaaaat die gedachtes!!)
...
Vanochtend besloot ik de controle te nemen. Ik heb de boodschappen gedaan. Wel rekening gehouden met de rest , maar ook magere en gezonde dingen gehaald.
Ik heb niet veel gehad maar wel veel crystal clear gedronken. Daardoor zat ik ook al snel vol. Ik had gek genoeg het hoogste woord aan tafel. Als ze om me lachen letten ze ook niet op hoeveel ik eet. Dacht ik.
Na het eten wilden ze buiten een toetje gaan eten. Dat zag ik echt niet meer zitten , dus ben naar mijn kamer gegaan en ben even op bed gaan liggen. Na een kwartier vond ik de kust veilig genoeg en ben ik bij ze gaan zitten om een sigaret op te steken.
Mijn pb er was de enige die niet rookt, zij ging vast de boel voorspoelen en beginnen met de afwas. Ik voelde me heel eenzaam en opgelaten, ondanks dat ik in gezelschap was. Sigaret halverwege uitgedrukt en naar de keuken gegaan. Ik pakte de theedoek en begon af te drogen. Hele - vond ik- ongemakkelijke stilte dus ik zei heel stom dat ik het leuk en lekker had gevonden. Pb er hield even op met afwassen en keek me aan. Met de wenkbrauwen omhoog zei ze dat ik niet echt veel had gehad en dat het leek of ik soms een kwartier op mijn eten zat te kauwen. Ze weet van mijn es. Nog ongemakkelijker! ! Ik kon wel door de grond heen..
Ik zei dat ik genoeg had gehad, voelde de paniek opkomen, theedoek laten vallen en naar mijn kamer gegaan. Grote huilbui gehad en nu met dikke rode ogen dit aan het typen.
Het was tijdens het gourmetten best te doen. Maar nu voel ik me een hoopje ellende. 

! Doe ik zo mijn best , moet er toch iets over gezegd worden.
Ik heb nog niet zo heel lang geleden aangegeven dat het eten weer een enorme strijd is geworden, kostte me veel moeite, energie en automutileren (al dan niet alleen de drang): en dan krijg je zo'n opmerking naar je kop geslingerd. .
. Ik heb net aangegeven dat dit wat mij betreft de eerste en laatste keer is dat ik aan zo'n "vreetfestijn" (shit ja dat schoot eruit in mijn paniek en onmacht. . ) mee doe.
Net anderhalf uur (!!) gepraat met de andere verpleegkundige die erbij was (van mijn leeftijd en supergoed contact met haar) , alles eruit gegooid over het negatieve denken, de angst voor het eten en de rest van de ellende. Zij begreep het, voert zelf ook een soort strijd ivm het eten en het niet alleen kunnen zijn. Heel veel OPRECHT BEGRIP, en geen therapeutisch geneuzel van "het komt allemaal wel weer goed " of nog erger "gewoon even normaal doen"
Ik word alleen maar bevestigt in mijn eigen (on)kunnen en dat is heel frustrerend! ! Ik weet dat ik de enige ben die mijzelf uit deze ellendig negatieve cirkel kan halen maar het lukt me niet en ik ben eerlijk gezegd ook niet echt gemotiveerd meer. Ik voel mijzelf afglijden maar ik weet niet hoe ik mijzelf rechtop moet houden. Ik kan me niet richten op positieve dingen. ik kan ze wel opnoemen maar heb er geen gevoel bij. Ik weet het niet. lang verhaal, sorry.

------------------------------------
Toen alle sterren vielen, was de Melk weg.

Register or login to view the content

Heftig, maar probeer naar andere mensen te kijken die het nog slechter hebben. Sommige mensen zouden een moord willen doen voor een maaltijd. Sommige zouden een moord willen doen voor jouw problemen, omdat zij het nog slechter hebben. Dit is geen aanval op jou maar ik heb wel eens gelezen dat het enorm helpt naar mensen te kijken die het minder Hebben.