Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

[split] korte kenningsmaking Chrisje


#1

Hallo, ik ben chris, vrouw van 41 jaar. Ik ben sinds januari thuis met een depressie en angst/ paniekklachten. Ik merk sinds een tijdje dat ik de behoefte heb om met gelijkgestemde in contact te komen. Mensen waarmee ik kan praten over wat ik doormaak. Ik ben sinds 9 weken bij een psychotherapeut in behandeling en dat klikt goed en vanuit daar besef ik dat ik altijd mijn gevoelens wegdrukte of op de vlucht sloeg. Nu mag ik leren alles weer toe te laten maar dat valt niet mee en ik word er weleens moedeloos van merk ik. Herkennen jullie dit en hoe gaan jullie daar mee om? Groetjes chris
Antwoord

#2

(23-04-2017, 14:07)Chrisje schreef: Hallo, ik ben chris, vrouw van 41 jaar. Ik ben sinds januari thuis met een depressie en angst/ paniekklachten. Ik merk sinds een tijdje dat ik de behoefte heb om met gelijkgestemde in contact te komen. Mensen waarmee ik kan praten over wat ik doormaak. Ik ben sinds 9 weken bij een psychotherapeut in behandeling en dat klikt goed en vanuit daar besef ik dat ik altijd mijn gevoelens wegdrukte of op de vlucht sloeg. Nu mag ik leren alles weer toe te laten maar dat valt niet mee en ik word er weleens moedeloos van merk ik. Herkennen jullie dit en hoe gaan jullie daar mee om? Groetjes chris

Hoi Chrisje Welkom!

Ik heb ook meer dan 10 jaar lang bepaalde gevoelens weggedrukt. Rusultaat was vaak last van stress hebben en overprikkeld zijn, met als toetje een zware depressie.

Ik stel me nu meer open voor mijn gevoel, maar ik merk dat dat stuk in mijn hoofd erg moe is. Soms echt om hopeloos van te worden. Zou het ooit goed komen? Zie jij stapjes vooruit?

Gr

Trebe
Antwoord

#3

Hoi Cris,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.
Hier schrijft ook iemand met dezelfde achtergrond. Mijn hele volwassen leventje een sombere, wat angstige man geweest, met weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen. Je gaat hier zeker veel herkenning vinden!
Nogmaals welkom.
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 24-04-2017, 08:47 door Chrisje.)

(23-04-2017, 14:26)trebe schreef: Hoi Chrisje Welkom!

Ik heb ook meer dan 10 jaar lang bepaalde gevoelens weggedrukt. Rusultaat was vaak last van stress hebben en overprikkeld zijn, met als toetje een zware depressie.

Ik stel me nu meer open voor mijn gevoel, maar ik merk dat dat stuk in mijn hoofd erg moe is. Soms echt om hopeloos van te worden. Zou het ooit goed komen? Zie jij stapjes vooruit?

Gr

Trebe
Hoi trebe, de beerput is langzaam aan het open gaan merk ik en ik word me bewuster van allerlei patronen die ik heb toegepast om te overleven. Maar gevoelens toelaten en ervaren is heel lastig en schiet ik regelmatig in paniek omdat ik het allemaal niet ken. Ik vind het heel lastig om gevoelens te accepteren en ze er te laten zijn. Wil toch nog graag op de vlucht of in mijn hoofd zitten, dat maakt het zwaar.... en regelmatig denk ik dat ik voor de rust naar een hersteloord wil om even flink aan mezelf te werken en daarna weer terug naar mijn therapeut maar de therapeut zegt dat het tijd nodig heeft. Tja en geduld is niet mijn sterkste kant kan ik je wel zeggen. Verder slik ik 1,5 tablet oxazepam en dat vind ik ook heel vervelend. Ik vind medicatie niet fijn. Heb ook ad geprobeerd maar binnen 4 dagen voelde ik me net een zombie en niet meer mezelf dus in overleg met de huisarts gestopt en met de oxazepam doorgegaan. Die haalt er enigzins de angst wel wat van af. En jij? Groetjes chris

(23-04-2017, 14:55)Bert schreef: Hoi Cris,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.
Hier schrijft ook iemand met dezelfde achtergrond. Mijn hele volwassen leventje een sombere, wat angstige man geweest, met weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen. Je gaat hier zeker veel herkenning vinden!
Nogmaals welkom.

Hoi Bert,

Wat heb jij gedaan om er sterker uit te komen of zit je ook nog midden in je proces? Dat sombere komt bij mij pas de laatste dagen naar boven en dat is ook niet fijn om mee te dealen. Ik vind de combinatie waar ik in zit en kinderen opvoeden( 2 meiden van 13 jaar) ook geen pretje. Sochtends sta ik altijd op met paniek en angst, over hoe de dag weer gaat lopen en of ik nog wel buiten kom. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik weinig geduld heb en het toelaten van gevoel kost veel energie en kruim... Hoe ervaar jij dat? Doordat ik nu niet werk merk ik ook dat ik heel erg ritme mis...
Groetjes chris
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  korte kenningsmaking. Started by Poedermelk
11 Replies - 8,185 Views
25-04-2017, 13:18
Laatste bericht: Poedermelk



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)