Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

radeloos


#1

Hallo,

Ik ben geen forumschrijver normaal maar zoek wanhopig naar handvaten om me nog staande te houden. Heb nu ik er de laatse dagen 24/7 mee bezig ben eigenlijk al een verleden met steeds terugkerende depressieve periodes. Ik zocht dan mijn heil in werken en sporten wat me uiteindelijk periodes een geweldig lichaam met 130 kg spier opgeleverd heeft en een uitstekende baan als manager. Maar ook 2 huwelijken die als ik nu echt eerlijk ben tegen mezelf volledig terug te brengen zijn op mijn gedrag. Kort lontje, onredelijk, regie willen hebben en het altijd beter weten. Periodes met slecht slapen en veel stress triggeren dan de periodes van depri zijn.

Ondertussen ben ik 57 en op het diepste punt van mijn leven beland. 4 jaar geleden heb ik met de allerbeste intenties (voor mezelf) een nieuwe start gemaakt met een geweldige vrienden waarbij de wederzijdse liefde geweldig was. Toch kreeg ik ook toen geen grip op mijn depri zijn en heb meerdere keren mijn vriendin laten zitten in de volle overtuiging dat dat beter was voor mij of haar om dan weer na een paar weken op mijn knieën terug te keren. Toch kon ik haar overtuigen dat wij voor elkaar bestemd waren en hebben we vorig jaar serieus de draad opgepakt met de intentie samen oud te worden.
               
Het afgelopen jaar ben ik vanuit een situatie met veel stress op mijn werk toch weer beetje bij beetje in laten storten. Resultaat dat ik buiten veel druk op mijn vriendin zette ook op mijn werk steeds vervelender gedag ging tonen als leidinggevende. Resultaat dat ik fietelijk mijn baan kwijtraakte waar ik heel veel voldoening uithaalde en weggepromoveerd zou worden. 

Op zich te overwinnen ondanks de stress tot het moment, in afwachting in de overgang naar de nieuwe baan (met veel tegenzin) een ongeval kreeg waar ik mijn bovenbeensperen volledig van de knie afscheurde. Resultaat 6 weken plat op bed en vriendin die alles op zich nam. Waar ik een verleden heb met periodes met veel stress slecht te slapen, was dat al aan de orde, sliep ik door de pijn dagen helemaal niet meer. Oplossing slaappil wat een paar dagen werkt mar uiteindelijk gewoon helemaal niet meer kunnen slapen. 

Mijn gemoed was al net best vanuit de werksituatie maar het ineens plat liggen en iets kunnen triggerde bij mij steeds meer het in circels blijven hangen en steeds depressiever worden. Steeds onredelijker worden tegen mijn vriendin tot ik afgelopen week helemaal ontspoort ben.

Op de dag dat ik eigenlijk met mijn vriendin iets leuks zou gaan doen waarvoor ik maanden eerer al kaarten had gekocht voor veel geld. Zij zou dan toch gaan met haar dochter. Ik had die dag 20 dagen helemaal niet geslapen en ergens knapte er iets in mij. Toen mijn vriendin met haar dochter wegwaren ben ik helemaal doorgedraaid en allemaal domme berichtjes gaan sturen naar mijn vriendin.

I.p.v een leuke avond met z'n tweeén stormden ze in de vroeg avond binnen en gaven aan dat zij contact hadden gehad met de huisarts en dat er een crisisteam onderweg was. Op dat moment ben ik geflipt. In eerste instantie gaf ik aan dat ik dan gewoon weg zou gaan en ben met een been in een brace in de auto gestapt. Na 50 mtr toch gestopt en weer naar binnen gegaan. Mijn vriendin en dochter waren volledig van slag en op het moment dat politie en crisisdienst aan de deur stonden en ik in gesprek ben gegaan nog verder geflipt omdat ik alles ontkende. Voor mijn gevoel vocht ik voor mijn leven om niet meegenomen te worden en daarmee de regie over mezelf kwijt te raken.

Geheel langs mij heen gegaan maar terwijl ik in gesprek zat heeft mijn vriendin al haar spullen in vuilniszakken gedaan en is wegegaan.  Op het moment dat ik terug naar de huiskamer liep en zag dat alles, foto's en persoonlijke spullen wegwaren ben ik in paniek naar boven gelopen waar ook kleren en andere zaken wegwaren. Mijn wereld stortte op dat moment volledig in en ben helemaal ingestort. Ze wil geen contact meer verder en reageert nergens meer op. Als een klein jongetje ben ik ingestorte en kom er niet uit. Heb nu medicijnen en antideprssieva van de huisarts maar kom er gewoon niet uit. Kan het niet meer opbrengen te eten, mezelf zelfs te wassen en lig al een week alleen op de bank. de combinatie van de depressie en het verdriet om mijn liefde kwijt te zijn geraakt door mijn gedrag heeft me volldig lam geslagen

Besef me nu dat door mjn gedrag ik iedereen afstand heb laten nemen van mij en is het enige contact de huisarts, nu vanaf vandaag een psycholoog, en de fysio. Zelf het schrijven van dit kost me nu meer dan 1 uur en weet eigenlijk niet wat ik er mee wil bereiken maar ben gewoon radeloos.

Brutus
Antwoord

#2

Hallo Brutus,


Allereerst hartelijk welkom op dit forum!

Wat een verhaal man.

Een leven leiden waarbij je jouw eigen lat zo hoog legt, dat je er eigenlijk net niet bij kunt.
En daarover ook nog eens heel lang bijna krampachtig de controle over willen houden.
Vervolgens als er dan iemand hulp voor je regelt hardnekkig ontkennen om in een uiterste poging toch nog steeds de controle te willen houden.
Reden: "ik ken maar één manier, hoe zou ik het in vredesnaam anders moeten aanpakken"? Paniek tot in je diepste vezels!!!!
Brutus in jouw situatie konden depressies niet uitblijven. Je hebt jezelf je hele volwassen leven geforceerd man.
Herken je mijn analyse?

Dat je vriendin in deze situatie even afstand neemt, hoe pijnlijk ook, is natuurlijk heel verstandig, al is het alleen al om haar dochter wat af te schermen.

Zo herkenbaar jouw verhaal.

Laat ik mij even voorstellen Brutus.
Ik heb zelf verscheidene depressies door gemaakt in mijn volwassen leven. In de kern om dezelfde reden, ik heb mijn hele volwassen leven erg krampachtig in het leven gestaan. Functies geaccepteerd die eigenlijk helemaal niet bij paste. Gevolg conflicten en weer naar de volgende baan. Tot ik na drie depressies gedwongen werd om stil te gaan staan. Ik heb geleerd dat depressie in mijn geval een duidelijk signaal van kop en lijf was. Het signaal "STOP". Zo wil ik niet langer in het leven staan. Zo geforceerd zo gestrest. Ik had er drie depressies voor nodig om dat te ontdekken. Daarna heb ik het roer radicaal omgegooid.


Mijn mening, ga jouw krampachtige kern aanpakken. Vraag om hulp, want dit kun je niet alleen oplossen.
Neem er ruim de tijd voor.

Hoor graag van je.

Groeten,  Bert
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 03-11-2017, 23:46 door Brutus.)

(03-11-2017, 22:52)Bert schreef: Hallo Brutus,


Allereerst hartelijk welkom op dit forum!

Wat een verhaal man.

Een leven leiden waarbij je jouw eigen lat zo hoog legt, dat je er eigenlijk net niet bij kunt.
En daarover ook nog eens heel lang bijna krampachtig de controle over willen houden.
Vervolgens als er dan iemand hulp voor je regelt hardnekkig ontkennen om in een uiterste poging toch nog steeds de controle te willen houden.
Reden: "ik ken maar één manier, hoe zou ik het in vredesnaam anders moeten aanpakken"? Paniek tot in je diepste vezels!!!!
Brutus in jouw situatie konden depressies niet uitblijven. Je hebt jezelf je hele volwassen leven geforceerd man.
Herken je mijn analyse?

Dat je vriendin in deze situatie even afstand neemt, hoe pijnlijk ook, is natuurlijk heel verstandig, al is het alleen al om haar dochter wat af te schermen.

Zo herkenbaar jouw verhaal.

Laat ik mij even voorstellen Brutus.
Ik heb zelf verscheidene depressies door gemaakt in mijn volwassen leven. In de kern om dezelfde reden, ik heb mijn hele volwassen leven erg krampachtig in het leven gestaan. Functies geaccepteerd die eigenlijk helemaal niet bij paste. Gevolg conflicten en weer naar de volgende baan. Tot ik na drie depressies gedwongen werd om stil te gaan staan. Ik heb geleerd dat depressie in mijn geval een duidelijk signaal van kop en lijf was. Het signaal "STOP". Zo wil ik niet langer in het leven staan. Zo geforceerd zo gestrest. Ik had er drie depressies voor nodig om dat te ontdekken. Daarna heb ik het roer radicaal omgegooid.


Mijn mening, ga jouw krampachtige kern aanpakken. Vraag om hulp, want dit kun je niet alleen oplossen.
Neem er ruim de tijd voor.

Hoor graag van je.

Groeten,  Bert

Hoi Bert

We delen buiten de naam kennelijk ook de depressies die zo een inpakt hebben in het leven. Ik zoek al maanden hulp en wordt alleen maar de richting van PTSS opgeduwd. Als ik mijn levensverhaal vertel is de rode draad veel geweld tot het meest extreme. Daar ligt de oplossing volgens iedere psycholoog  terwijl ik nooit een nacht waker heb gelegen heb van de shit in mijn leven. Wel boosheid heb als ik aan zaken denk hoe heb ik het zo ver gekomen maar geen angst of herbelevngen. 

Als ik steeds aangeeft dat ik depressief ben en het niet meer zie zitten gaat het toch weer daar naar toe. Iedere verwijzing neemt dan weer maanden in beslag terwijl ik hulp vraag voor de chaos in mijn hoofd. Het heeft nu kennelijk moeten escaleren met politie aan de deur en een crisisteam en nu kan er wel direct een psycholoog ingeschakeld worden. Helaas is het nu ten koste moeten gaan van het enige wat mij iedere dag op de been heeft gehouden, mijn vriendin. Ook zij heeft voor mij gevochten de laatste maanden. Het gewoon helemaal niet slapen heeft me naar de klote geholpen. Als je leest zou het menselijk niet kunnen om zo lang wakker te zijn maar ik heb in 20 dagen zelfs niet langer dan 10 seconder mijn ogen gesloten. Vreeemde was dat ik zeker de eerste 10 dagen heel helder en allert was. De laatste dagen voor de scalatie was ik volledig paranoide wat ook de trigger was en mijn vriendin overtuigd was dat ik mezelf wat aan zou doen. Politie wist ook precies waar slaappillen en insuine in grote hoeveelheden lag

Helaas denk ik dat het geen even afstand nemen is ter bescherming maar echt fout. Ze heeft letterlijk alles meegenomen tot zelfs alle foto's van ons, dingen die ik in het verleden als verjaardagkado e.d. heb gekrgen, echt alles. De afstand kan ik zelfs begrijpen maar dit gooit nog een betonlaag op de chaos die ik al heb gecreërd om mij heen. Enige hoop haal ik uit het feit dat ze de sleute nog heeft en bankpassen enz. Al zou ze maar laten weten dat ze 3 maanden afstand wil of zelfs langer. 

Ik zak alleen dieper weg nu na 8 dagen en krijg nu echt pas sombere gedachten. Enige lichtpunt is dat ik me besef dat ik eerst tot de grond toe afgebroken moet worden om ooit weer mezelf te kunnen zijn. Ik was ooit een leuke vent met veel vrienden, een geweldige baan en veel hobby's en ben nu iemand die nu letterlijk allleen staat en iedereen afstand heeft laten nemen de laatste jaren. Zelfs geen hond of kat nu nog om tegen te praten.

Probeer nu wel meer te begrijpen maar kan veel van de tips niet volgen. ik kan nog niet lopen dus wandelen is geen optie. Ben nu volgestopt met medicijnen door de arts maar zelfs dan slaap ik niet echt. Ben wel een soort stoned waardoor ik nu wel makkelijker de nacht doorkom maar nog niet slaap. Hopelijk vind ik hier wat handvaten om weer grip te krijgen.

Thanx
Antwoord

#4

Dat is wel heel toevallig Brutus, dat we dezelfde naam dragen.

Ja, dat je een bepaalde kant op duwen herken ik heel erg. Maar ook dat organisaties of logen een specialisatie hebben zoals depressie of PTSS.
Er zijn maar een beperkt aantal organisaties die Brutus met al zijn kwaliteiten maar ook zijn beperkingen kunnen begeleiden.
Dat zijn vaak de organisaties die dubbeldiagnoses kunnen behandelen en de mens die dat meemaakt kunnen begeleiden.
Effectieve begeleiding kun je misschien bij die organisaties vinden. Misschien moet jij je daar eens in verdiepen.

Dan die PTSS, jij geeft aan dat daar het probleem niet zit. Ook dat herken ik bij mijzelf.
Ook mijn jeugd is bepaald niet vlekkeloos verlopen. Bij mij zat het probleem niet zozeer wat mijn ouders hebben gedaan. Het zat veel meer in wat zij hebben nagelaten. Nooit eens een fijne knuffel zodat jij je geborgen voelde. Nooit je emoties en gevoelens mogen uiten want dat deden mijn ouders ook niet. Nooit mij is op een leuke manier stimuleren om zelf het leven te ontdekken. Mij niet ondersteunen bij mijn schoolprestaties die behoorlijk onder maat waren. Ze kan ik nog wel even doorgaan.
Wee tje Brutus al dat nalaten van mijn ouders heeft uiteindelijk geleid tot het zeer krampachtig ontwikkelen van mijn persoonlijkheid.
Ik heb hier veel over gelezen. Grote jeugdtrauma's kun je beet pakken en met PTSS behandelen, niet zelden met succes.
Mijn soort van emotionele verwaarlozing heeft er toe geleid dat ik onveilig gehecht raakte met alle gevolgen van dien.
Dat alles zit zo verweven in mijn persoonlijkheid dat je het gewoon niet kan vastpakken en het eruit trekken. Ik heb met verscheidene zeg maar lotgenoten gesproken over dit thema, zij ervaren het net zo. Dat wil overigens niet zeggen dat je er niet van kan herstellen.

Ook wat je vertelt over niet slapen en je beter voelen klinkt mij heel bekend in de oren.
In het verleden werd langere tijd niet slapen doelbewust ingezet bij de behandeling van depressie. Men noemde dit slaap deprivatie.
Met jouw slaapprobleem heb ik zelf geen ervaring. Dus helaas nee daar kan ik je geen zinvolle tips geven.
Wel de bekende tips, zoals een goed dag/nacht ritme vasthouden en zo. 

Jouw situatie voelt voor mij als een soort van overleven. Verder heb je volgens mij de bodem nu wel geraakt.
Ik vraag me af, het is natuurlijk aan jou, of een klinische opname in een dubbeldiagnose kliniek op dit moment niet raadzaam is.
Ik begrijp natuurlijk jouw angst hiervoor, die had ik zelf ook. Maar toch, alleen maar verdoven met medicijnen lijkt me nu niet bepaald de beste optie. Tenminste als je werkelijk stappen wil gaan zetten. Weet je Brutus dan zou dat jouw keuze zijn en niet een opgelegde door een ander.
Maar nogmaals het is natuurlijk aan jou.

Hoor graag van je.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#5

Hoi Bert,

Juist mijn meest krampachtige strijd ligt bij zelf de controle houden. Ik heb de laatste jaren meerdere zware operaties ondergaan en draai helemaal door als ik moet blijven in het ziekenhuis. Ik teken een verklaring en ga dan naar huis. Natuurlijk spookt door mijn hoofd dat ik niet het crisisteam had moeten manupuleren en gewoon open had moeten zijn over mijn gedachten en innerlijk strijd.

Ik hoop dat de medicatie wat rust geeft nu en het slapen begint te komen, welliswaar maar een paar uurtje. Antidepressieva heeft wat weken nodig maar die strijd moet ik nu gaan voeren. Het voelt nu dat ik op 2 frontens trijd voer. Het vechten om uit de depressie te komen maar vooral te blijven. De man die ik nu ben, geïirriteerd, opgefokt, onredelijk en manulipatief moet ik kwijtraken, maar ook de strid om die mensen waar ik zo veel van houdt op één of andere manier terug te krijgen in mijn leven.

Gsireren kwam mijn stiefdochter nog wat laatste spullen pakken en werd ik ineens toen ik binnenliep thuis met haar geconfronteerd en ik ben volledig ingestort. Als en klein jongetje heb ik staan te huilen en haar gesmeekt of ze met me wilde praten. Alle stabiliteit die ik in 9 dagen een beetje had teruggekregen is weg en ineens was het er weer. Waarom ga ik nog vechten, voor wie?

Gisteren een boek gekocht "leven met een depressieve stoornis". Ga vandaag maar wat lezen als ik de rust kan krijgen. Mogelijk kan ik daar wat uithalen om samen met een pycholoog uit het gat te komen maar vooral te blijven.

Voelt nu nog dat ik in een achtbaan zit en eigenlijk alleen de strijd om mijn gezin terug te krijgen me op de been houdt. Ik ben ook heel bang wat er met me gaat gebeuren al mijn vriendin straks toch zegt dat ze ondanks dat ze heel erg van mij houdt zij mij uit zelfbescherming niet meer gaat toelaten in haar leven.

Klinkt misschien debiel maar is even waar ik nu sta of eigenlijk meer lig in mij eigen shit. Bij iedere tegenslag denk ik aan de insuline die ik heb maar houdt eigenlijk alleen de angst dat zelfs een paar duizend eenheden niet dodelijk zouden kunnen zijn en er een kwijlende hoop stront over kan blijven me tegen. Afgewiseld dat ik me niet laat verslaan door mijn negatieviteit en de strijd aan ga en er op zeker uit ga komen.

Brutus
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Brutus :   • Carmelita
Antwoord

#6

Register or login to view the content
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 06-11-2017, 20:14 door Brutus.)

(06-11-2017, 16:21)Positiva schreef: Register or login to view the content

Hoi positiva

Allereerst bedankt voor je reactie. Is voor mij helemaal nieuw en geen idee wat te verwachten maar je grijpt alles aan om maar met iemand in contact te komen nu. Mijn vriendin is juist degene die de laatste maanden overal aangeklopt heeft met zoals ik eerder al zei, u heeft extreme PTSS en doorverwijzen en dan weer doorverwijzen met steeds maanden er tussen. Waar ik steeds aangaf er helemaal doorheen te zitten was volgens hun dat door de PTSS en dus geduld hebben. Zelfs  mijn schreeuw bij 2 psychologen dat ik zo slecht was dat ik de mensen waarvan ik houd daarmee naar de klote aan het helpen was eindigede dat het boven hun pet gaat en doorverwijzen naar uitendelijk een geplande opname van 2 weken voor PTSS.

De dag vvordat bij mij de stoppen doorgeslagen hebben we het nog gehad dat we dan desnoods maar een lening af zouden sluiten om in het buitenland hulp te zoeken. Zij is geknakt dat waar zij via de huisarts de crisisdiens vergezeld door politie ingeschakeld had ik in een soort overlevingsmodus, het kan iet zo zijn dat ze me mee gaan nemen, ik heelrustig hen te woord ging staan. Ik denk  dat zij daar de grens bereikt heeft. In de commotie dat ik in gespek was om voor mijn gevoel mijn leven te redden heeft ze samen met haar dochter alles, tot zelfs de vuile was, bij elkaar in vuiniszakken gegooid en verdwenen.

De psyciator van het crisisteam had na mij aangehoord te hebben, 20 dagen aaneengesloten net slapen, zelfs begrip dat dit uiteindelijk het resultaat was. Hij heeft nog contact gehad met haar maar ze heeft aangegeven verder niet meer als contact benaderd te willen worden.

Ik zit 10 keer per dag met mijn telefoon in mijn hand maar krijg van iedereen het advies haar rust te geven en nie meer te benaderen. Op het moment dat ik afgelopen week helemaal nar de kloet was kon ik tientallen dingen zo opschrijven waar ik als een randdebiel haar behandled heb.

(06-11-2017, 20:02)Brutus schreef: Hoi positiva

Allereerst bedankt voor je reactie. Is voor mij helemaal nieuw en geen idee wat te verwachten maar je grijpt alles aan om maar met iemand in contact te komen nu. Mijn vriendin is juist degene die de laatste maanden overal aangeklopt heeft met zoals ik eerder al zei, u heeft extreme PTSS en doorverwijzen en dan weer doorverwijzen met steeds maanden er tussen. Waar ik steeds aangaf er helemaal doorheen te zitten was volgens hun dat door de PTSS en dus geduld hebben. Zelfs  mijn schreeuw bij 2 psychologen dat ik zo slecht was dat ik de mensen waarvan ik houd daarmee naar de klote aan het helpen was eindigede dat het boven hun pet gaat en doorverwijzen naar uitendelijk een geplande opname van 2 weken voor PTSS.

De dag vvordat bij mij de stoppen doorgeslagen hebben we het nog gehad dat we dan desnoods maar een lening af zouden sluiten om in het buitenland hulp te zoeken. Zij is geknakt dat waar zij via de huisarts de crisisdiens vergezeld door politie ingeschakeld had ik in een soort overlevingsmodus, het kan iet zo zijn dat ze me mee gaan nemen, ik heelrustig hen te woord ging staan. Ik denk  dat zij daar de grens bereikt heeft. In de commotie dat ik in gespek was om voor mijn gevoel mijn leven te redden heeft ze samen met haar dochter alles, tot zelfs de vuile was, bij elkaar in vuiniszakken gegooid en verdwenen.

De psyciator van het crisisteam had na mij aangehoord te hebben, 20 dagen aaneengesloten net slapen, zelfs begrip dat dit uiteindelijk het resultaat was. Hij heeft nog contact gehad met haar maar ze heeft aangegeven verder niet meer als contact benaderd te willen worden.

Ik zit 10 keer per dag met mijn telefoon in mijn hand maar krijg van iedereen het advies haar rust te geven en nie meer te benaderen. Op het moment dat ik afgelopen week helemaal nar de kloet was kon ik tientallen dingen zo opschrijven waar ik als een randdebiel haar behandled heb.

Heb ik met mijn hand vorige al verzonden maar heb lopen zeiken over tv programma's die zij leuk vond en ik uiteraard stom, na het boodschappen doen de ijskast helemaal vol met frisdrank doen waar ik wel eens duidelijk kon maken dat daarmee onnodig stroom verbruikt werd of een roostertje van de afvoer in de gootsteen en veel, veel meer. 

De emotie gaat ook steeds heen en weer tussen het zo erg missen van haar en begrip hebben voor zichzelf te kiezen tot boosheid om me alleen te laten waar ik haar het hardst nodig heb om hulp te krijgen. 

Het lijkt ook gewoon erger te worden. Slaap nu wat met medicatie maar zodra ik wakker ben zit ze in mijn hoofd en heb ik zo een spijt dat ik nergens dit heb kunen voorkomen. Dan wordt de mix depressef zijn en het gevoel te hebben niets meer te hebben om voor te leven ook steeds heftige van ik maak er toch gewoon een eind aan maar wil maken tot ik ga er voor maar de chaos in mijn hoofd blijft me in de weg zitten
Antwoord

#8

Hallo Brutus,


Klote situatie man.

Begrijp ik het nu goed, staat er een opname van 2 weken gepland voor PTSS?
Wanneer zou dat dan moeten plaats vinden? En trek jij dat wel?
Begrijp wel dat het de psychologen boven de pet gaat. Je hebt een ervaren GGZ psycholoog nodig!!
Is daar enig zicht op?

Wat zijn nu de plannen?

Groetjes,  Bert
Antwoord

#9

(06-11-2017, 21:54)Bert schreef: Hallo Brutus,


Klote situatie man.

Begrijp ik het nu goed, staat er een opname van 2 weken gepland voor PTSS?
Wanneer zou dat dan moeten plaats vinden? En trek jij dat wel?
Begrijp wel dat het de psychologen boven de pet gaat. Je hebt een ervaren GGZ psycholoog nodig!!
Is daar enig zicht op?

Wat zijn nu de plannen?

Groetjes,  Bert
Hoi Bert

Heb nu na heel veel aandringen gesprekken met de psycholoog die me als 2e doorverwezen heeft. Erkent nu ook dat er een verkeerde interpretatie is geweest van mijn situatie. Opname PTSS is pas begin volgend jaar. Kennelijk veel urgente gevallen. Ik heb vanmiddag een gesprek gehad met een psychiater van de PTSS instelling en deze was ook van mening dat eerst andere zaken op orde moeten zijn zoals het gewoon weer slapen. 

Advies was tevens gezien de aanloop naar de uitbarsting, mijn verleden met veel extreem geweld, om een verwijzing naar een psychiator te vragen omdat, zoals al eigenlijk gebeurt was, voor een psycholoog het te complex is. Zoals ik nu ben kan ik niet op de wc met de deur dicht dus zeker niet 2 weken van de buitenwereld afgesloten worden om volledig afgebroken te worden om shit achter te laten om verder te kunnen.

Ben vandaag de deur uitgegaan en naar de sportscholl geweest. Is 30 jaar de basis geweest van mijn leven en nu lijkt het of ik daar ook niet thuis hoor. Kan mezelf niet in beweging krijgen maar moet naast de shit in mijn hoofd ook het herstel van mijn been aandacht te geven. Ervaar het ongeluk met mijn been als de belangrijkste trigger van mijn huidige situatie. Het met veel stress en al aardig depressief van de ene op de andere dag plat te komen liggen heeft vanuit de pijn in eerste instantie het slaapprobleem opgeleverd. Toen dat minder was bleeft het niet slapen uit met resultaat na 20 dagen niet slapen dat mijn leven, en daarmee de mensen waarvoor ik iedere dag de deur uit ging naar mijn werk, letterlijk ontploft is
Antwoord

#10
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 06-11-2017, 22:51 door Positiva.)

Ik zou haar een berichtje sturen met een uitleg. Geen verwijten en zeker niet smeken of ze terug komt. Maar gewoon een uitleg wat jij op dat moment voelde en waarom je zo gereageerd hebt. Natuurlijk kun je er in zetten dat je het liefste hebt dat ze terug komt. Maar zou dat wel verstandig zijn nu? Ik zou eerst zorgen dat je zelf weer een beetje stabiel bent.  Dit is wat ík zou doen he. Iedere persoon en iedere depressie is anders. Maar ik denk wel dat het belangrijk is dat jullie begrip op kunnen brengen voor elkaar. Zij voor jouw gedrag en jij voor haar actie om weg te gaan. Dat kan alleen als je jouw kant van het verhaal uitlegt.
Verder is mij niet helemaal duidelijk waar je nu staat in het medische circuit. Je hebt de diagnose PTSS, maar bent nog niet door verwezen? En hoezo een opname vanwege PTSS? Dat is toch niet gebruikelijk? Of het moet een acute situatie zijn, maar dan moet je toch geen 2 maanden wachten?  Sta je ook op de wachtlijst voor een psychiater en/of psycholoog? Voor gesprekken ofzo?
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)