Hoi allemaal twee uur in de nacht en ik kan gelijk niet meer slapen. IK lig te piekeren. Eigenlijk kan ik de mensen die echt van me houden en me een beetje begrijpen op de vingers van één hand tellen. Het zijn er bitter weinig. Ik geef veel maar krijg weinig terug. In mijn familie zijn mijn beide ouders overleden en de rest van de familie tja wat kan ik ervan zeggen , ja die houden niet echt van me. Ik geef veel letterlijk en figuurlijk maar krijg keer op keer deksel op mijn neus. Er is vooral veel eigenbelang en egoïsme in de rest van de kleine familie. Hoog tijd dat ik assertief en egoïstisch wordt. De mensen die echt van me houden zijn mijn vriend , mijn beste vriendin en dat is het. Ook op dit forum krijg ik wel veel begrip wat een hele steun is dank jullie daarvoor. Met één iemand is het zowaar vriendschap geworden waar ik heel erg dankbaar voor ben . Het is erg povertjes drie mensen in mijn leven die me begrijpen , steunen en helpen waar nodig is. Maar toch probeer ik deze contacten te koesteren. Maar het doet me pijn dat alles zo moeilijk is geweest en er maar drie dierbaren over blijven. Verder wil ik nu meer voor mezelf gaan leven en proberen wat meer egoïstisch te zijn. Het valt me zwaar maar het moet. Ik moet steeds indachtig zijn dat mijn levensweg heel moeilijk was en er eigenlijk nul procent begrip was. Ik sta er bijna alleen voor .... Hebben jullie mensen die je steunen bij deze beproeving die depressie en psychische problematiek heet? Vele groetjes Cyranno

Kan me er wel iets bij voorstellen. Had vroeger ook (in de tijd van chatten enzo) dat je dan contact had en dat verliep zo lekker 'soepel', voornamelijk één kant op. Dat je op een gegeven moment dacht van: Laat maar ...
Als ik dat van jou lees lijkt het er wel op. Je kan wel blijven proberen en doen of je zeg gewoon van ... klaar.
Heb vroeger ook een tijd zitten chatten met mensen, harstikke leuk, eentje had ook van die wazige ideeën net als ik, en op een gegeven moment lag het stil. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant ... Je eigen er druk om blijven maken heeft ook geen zin. 

Je had het over egoistisch? Vind van niet hoor. Je kan wel blijven proberen en doen maar als het allemaal van één kant moet komen dan zou ik er ook op een gegeven moment klaar mee zijn.
Beter kan je dan je tijd en moeite steken in de mensen die je wel helpen en er voor je zijn. 

Heb zelf niet echt ervaring ermee wat jij zei, maar denk wel dat er een aantal mensen zijn die me wel willen/kunnen helpen.  Een collega vroeg toendertijd al van hoe het ging, of er wat was. En ook een paar keer van als ik er over wilde praten ... Hoop dat het bij jou ook zo is, dat je gewoon een paar mensen heb waar je écht wat aan heb.

Hallo Cyranno, 

Ik kom op twee zo ongeveer. Wat betreft steun bedoel ik ...
er  zijn meer mensen die heus om me geven, maar waar ik niet direct nou steun uithaal , omdat ik daar ook vrij onduidelijk of helemaal geen aanspraak op maak.
Het onderhouden is ook een hoop werk en ik kan het niet altijd opbrengen als het niet vanzelf gaat. Maar naarmate de leeftijd stijgt lopen die dingen niet meer  vanzelf is mijn indruk. 

 Vaak zie ik mensen hele periodes ook niet en ik maak ook geen afspraken, want ik voel me niet altijd even sociaal, en afzeggen leid tot allerlei gedoe. Appen en telefonisch contact gaat beter .

Qua steun   ..dat ligt bij mij  allemaal niet perse zo aan die mensen, ik ben ook geen goede steunvrager/ ontvanger en bij mij is er altijd wantrouwen ergens. Geen basisvertrouwen ontwikkeld.

Nabijheid is voor mij niet heel goed te verdragen en afstand kan weer als verlaten voelen. Die dynamiek maakt het moeilijk. Dat is die schade in de hechting. 

En dat ik al jaren nogal kluizenaarderig ben helpt ook niet echt in het makkelijker omgaan met anderen. Tegenwoordig noem ik sociaal contact maar 'oefenen'.

Zo zit t hier ook n beetje...

Liefs en sterkte!

.

Mooi gezegd Mabel; mensen kunnen misschien wel (op een bepaalde manier) om je geven (of niet willen dat je depressief bent of dood wil) maar steun ervaren is iets heel anders. 
Bij mij dan ongeveer hetzelfde als bij Mabel. 

Ik heb er al lang geleden vrede mee gesloten dat sommige mensen dan wel mee kan afspreken als ik me oké voel en als ik me kut voel gewoon niet. 
En misschien dat ik de laatste tijd dat ook maar wat meer laat verwateren en me focus op degene die me willen zien ongeacht of ik me oké of kut voel.
Voor mij hoeven dat geen eens 20 mensen te zijn, ik heb liever een paar mensen dan zo'n hele groep "zogenaamde" vrienden.

Het blijft pijn doen dat bepaalde mensen, waarvan je dat graag zou willen,  je geen steun kunnen bieden of zich niet in jou kunnen (of willen) verplaatsen. Maar erop hopen dat dat alsnog op een dag gaat gebeuren is zout strooien in je eigen wond. 
Het klinkt stom, maar medeleven hebben kan helpen. 
Dan bedoel ik niet door de ander te blijven plezieren. Maar medeleven in dat de ander van slag is dat jij voor jezelf kiest, en dat hoef je niet eens te uiten naar de ander, gewoon in je gedachte kan ook.
Medeleven in het onvermogen van de ander om jou steun te bieden of te begrijpen.
Dat helpt mij dan om ook iets milder te zijn naar mijn eigen gevoel, of het schuldgevoel wat weer opkomt omdat ik voor mezelf kies of grenzen aangeef ect.

Herkenbaar Joy . 

Vooral dat ze weer teleurgesteld zijn. (' Ik ben een teleurstelling, en geen leuke vriendin' - schuldgevoel)  


Of gewoon ook beledigd denk ik in sommige gevallen, dat je niet 'gewoon effe meewerkt' . Dat vind men dan vervelend en frustrerend, en dat uit zich door mij n  kutgevoel te geven, van slecht of ontoereikend zijn. 

Vooral mijn moeder was hier goed in. Door me te vergelijken met andere kinderen. ' alle kinderen vinden dit leuk ,  maar jij weer niet ' , ' dat meisje is n lief kind en ziet er leuk uit,  en kijk s hoe goed ze dit of dat kan '.

 Het is mij n raadsel  hoe mensen die ook dit bij me oproepen , mij kunnen  steunen.....  . Ggz idem dito ,  iets moeten voelen wat je niet voelt,  iets moeten denken wat je niet denkt  . En dat maar bevragen en bevragen en bevragen.  

En zo balanceer ik tussen het tevreden houden van de ander, om dat gezeik te vermijden  tot voor jezelf kiezen en het gezeik ondergaan. 

Het is doodvermoeid. 

' Onvoorwaardelijke liefde',  ik ken het niet . Ik vraag me af of het überhaupt bestaat. 

Liefs!

Dank je dont know en mabel en Joy voor jullie reacties, ja don t je beschrijft het goed in de familie komt het van één kant. Ik ga redelijk ver in zelf opoffering. En dat wil ik veranderen , mijn gedrag komt ook voort uit angst voor die personen door een trauma uit t verleden denk ik. Ik zit muurvast in hoe ik moet omgaan met hen? Ze forceren me vaak in omgang met hen waar ik niet meer op zit te wachten. IK voel me geforceerd en het contact heb ik weinig behoefte aan. Maar ik heb ook een schuldgevoelens als ik kies voor mezelf. Graag wil ik dat thema met begeleiding oplossen misschien met emdr , ik heb nog een poging gedaan een psychologen kabinet aan te spreken hier in mijn stad en ik kan er te voet naartoe gaan. IK zit muurvast. Vast in mezelf vol van angst en depressie.
Hoi mabel ik ben vooral ontgoocheld in de mensen die je zouden moeten liefhebben onvoorwaardelijk en dat is familie dat dat zo helemaal niet is door eigenbelang. Dat doet heel erg pijn. Ik heb gelukkig onvoorwaardelijke liefde mogen ondervinden van mijn moeder , die heeft me altijd gesteund ook al was mijn gedrag door mijn problemen niet altijd acceptabel. Ik snap dat bij jou het contact met je moeder heel moeilijk verliep , dat doet pijn. Bij mij was het moeilijk met mijn vader en zus.
Ik ben ervan overtuigd dat onvoorwaardelijke liefde bestaat dat zie je vaak bij oudere koppels waarvan de ene wat mankeert en de andere heel erg zorg draagt voor die partner. Daar zie ik onvoorwaardelijke liefde. Maar in mijn leven heb ik dat eenmaal mogen ervaren ( ma) maar nu niet meer.
Ik ben wel dankbaar voor de drie mensen die me wel dierbaar zijn en me steunen en ik hen steun uiteraard. Daar verloopt het contact niet stroef en kan ik volledig mezelf zijn.Koesteren dus! Bedankt voor alle reacties groetjes

Ik vraag me nu af: Waarom heb je schuldgevoelens als je kiest voor je zelf? Je zegt zelf: Ze forceren me vaak in omgang, en dat je er niet op zit te wachten ... Waarom zou je dan omgang met ze hebben als je er geen behoefte aan heb? Is het omdat het familie is of ...

Kan zelf makkelijk praten wat dat betreft. Heb zelf ook niet echt 'omgang' met familie maar heb er ook geen ruzie of problemen mee. De meeste familie kom ik tegen op een begrafenis of crematie. Dan is het een soort van familiereunie (min 1 dan  )

Ik moet vaak denken aan wat mijn chef toen eens zei over lastige mensen (ook op werk enzo, zijn chef ed). Hij zei altijd: Je kan niet met iedereen vriendjes zijn. Dat vond ik wel wat. Soms denk ik ook wel eens van die en die vinden mij misschien niet zo aardig, en dan denk ik dan ... lb, of te wel lekker boeie. Ik bedoel er eigenlijk mee dat je soms ook niet te moeilijk moet denken en ook zoals je zelf al zei dat je eigen ook niet schuldig moet gaan voelen als je een keer aan je eigen denk.

hoi don t ik snap het soms zelf niet waarom ik zo ver ga in zelf opoffering. Dat wil ik nu uitklaren met therapie; is het een trauma? Vanuit de kindertijd? Het moeilijke is dat mijn familie handelt en zich niet bewust is dat ze me pijn doen of zo , het is onbewust. Verder word ik heel vlug getriggerd en ben ik altijd gespannen in het contact met hen. Ja ik voel me schuldig omdat ik voor mezelf kies , heb dat vaak en soms me schuldig voelen dat ik niet kan uit werken en dat ik vroeger veel problemen had. Mijn verleden komt nu hard in mijn gezicht terug tijd om hulp te zoeken en vinden. groetjes C.