Hoi allemaal ik wou effe praten over iets waar ik me niet goed bij voel . Ik heb nl. heel veel moeite met de maatschappij hoe ze nu is en de waarden die ze ons opdringt. Vrijheid, individualisme en gelijkheid zijn mooie westerse waarden maar het wordt allemaal zo oppervlakkig? De media op tv en sociale media spiegelen ons een wereld van perfectie voor waar er geen plaats is voor verdriet , ziekte , beperkingen. Alles wordt ons perfect voorgekauwd, hoe we ons moeten kleden, gedragen , hoe we eruit moeten zien en ga zo maar door. Ik heb het er moeilijk mee . Het wordt zo oppervlakkig , er is eeuwige jeugd en perfectie. Ik voel me er niet meer goed bij, als ik op straat loop voel ik me bekeken omdat ik een maatje meer heb, als ik in het openbaar eet (een ijsje vb. ) wordt er afkeurend gekeken; en met gaat er steeds weer over praten met me over diëten en hoe ze zelf op uiterst dieet staan. Dit is slechts één vb. hoe het mij telkens vergaat. Een ander vb. een vriendin van me is homosexueel en draagt haar haar zeer kort nl. geschoren in stoppeltjes. Als ze naar onze stad komt wordt ze ook keer op keer bekeken omdat ze niet zo vrouwelijk voor komt. Er wordt zo vlug geoordeeld naar het uiterlijk van een mens. Depressies daar reageren mensen ook zo moeilijk op. Sommigen zeggen depressie? Daar heb ik geen tijd voor om depressief te zijn , ik moet teveel werken. Dat is een reactie dat ik al gehoord heb. Zoveel onbegrip en misplaatste opmerkingen. Ook over depressie en psychische beperkingen wordt er niet veel gepraat en de dood is taboe. Ik ben het er helemaal niet mee eens. De dood is een deel van het leven en oud worden is een natuurlijk verlengde van de jeugd, het heeft ook zijn charmes. Maar neen de leuze is de eeuwige jeugd alles doen voor een lang en jeugdig leven. Vaak gebeurt het dat ik tv kijk en dat ik hem gewoon moet uit zetten omdat ik er overstuur van wordt vaak denk ik dat ik beter geen tv meer kijk. Of enkel naar documentaires die leerrijk zijn. Ik heb er last van als ik buiten kom, als ik tv kijk enz... Graag zou ik weten of ik over reageer of als er mensen zijn die ook zo denken? Ik hoor het graag groetjes cyranno

Ik ga er niks meer aan toevoegen perfect verwoord!

Zelf heb ik er ook erg last van, de maatschappij. Ze eisen zo veel van je (even werkgerelateerd) ik kamp zelf met ADD e. Heb moeite om mezelf aan te passen met werk. Gezien mijn voorgaande jaren heb ik erg gestreden om er bij te horen voornamelijk op VMBO school waar ik op zat. Ik wilde mezelf zijn maar de leerlingen hielden mij tegen (zie voorstel ronde voor meer informatie) ik werd gepest, zo erg. De onzekerheid die ik daar aan heb overgehouden is schreiend voor mij en voor mijn vent. (Zie topic voorstel ronde)

Afgelopen jaar wilde ik opnieuw beginnen, een nieuwe start. De opleiding die ik hiervoor heb gedaan is niet afgemaakt door mijn PTSS en angsten om niet te slagen. Ik wilde werken en sindsdien is het alleen maar slechter geworden. Ik schaam me. Nu 1,5 jaar heb ik in totaal 6 baantjes gehad. Werken is voor mij erg zwaar,  ik loop op mij tenen door mijn faalangst en w gewoon laten zien dat ik het goed doe. Door mijn ADD waar helaas de meeste werkgevers geen ervaring mee hebben. Kunnen ze mij niet begrijpen en begeleiden met de dingen waar ik moeite mee heb. Als het helaas wat meer tijd kost voordat ik iets kan, is mijn proeftijd weer voorbij en kan ik ophoepelen. Ze hebben allemaal het beste met mij voor hoor ik dan... Ze vinden dat ik op een een  moet richten maar met mijn ADD is dat lastig, natuurlijk geef ik dat aan. Maar ja...

Gezien deze werkdruk ben ik depressief geworden met mijn onzekerheid en ptts en ADD is het lastig om soms nog positief te blijven. Niemand wil me helpen alleen mijn vriend. Ik hou er niet van om een uitkering te krijgen maar ontslagen worden ik altijd. Hulp krijg ik niet van de gemeente en ik word in een hokje geplaatst. Het doet mij pijn dat UWV niks voor mij kan doen. Het geld begint op te raken en ik ben zeer in paniek.

Helemaal mee eens Cyranno. Er is zo een grote diversiteit van mensen op deze wereld en hoewel iedereen altijd graag wil opvallen, willen ze tegelijkertijd allemaal op elkaar lijken. Vooral jong, slank en glad gestreken. Ik snap daar niks van. Ik word deze maand 50 (hoeraaaa) en ben blij met ieder jaar dat ik ouder mag worden. Rimpeltjes horen daar nou eenmaal bij. Alles wordt in Nederland geregisseerd. En val je buiten het ideaalbeeld, dan mag je niet gewoon zijn wie je bent, maar dan moet je onmiddellijk geholpen worden om weer op de rest te lijken.

Ik ga er niks meer aan toevoegen perfect verwoord!

Zelf heb ik er ook erg last van, de maatschappij. Ze eisen zo veel van je (even werkgerelateerd) ik kamp zelf met ADD e. Heb moeite om mezelf aan te passen met werk. Gezien mijn voorgaande jaren heb ik erg gestreden om er bij te horen voornamelijk op VMBO school waar ik op zat. Ik wilde mezelf zijn maar de leerlingen hielden mij tegen (zie voorstel ronde voor meer informatie) ik werd gepest, zo erg. De onzekerheid die ik daar aan heb overgehouden is schreiend voor mij en voor mijn vent. (Zie topic voorstel ronde)

Afgelopen jaar wilde ik opnieuw beginnen, een nieuwe start. De opleiding die ik hiervoor heb gedaan is niet afgemaakt door mijn PTSS en angsten om niet te slagen. Ik wilde werken en sindsdien is het alleen maar slechter geworden. Ik schaam me. Nu 1,5 jaar heb ik in totaal 6 baantjes gehad. Werken is voor mij erg zwaar,  ik loop op mij tenen door mijn faalangst en w gewoon laten zien dat ik het goed doe. Door mijn ADD waar helaas de meeste werkgevers geen ervaring mee hebben. Kunnen ze mij niet begrijpen en begeleiden met de dingen waar ik moeite mee heb. Als het helaas wat meer tijd kost voordat ik iets kan, is mijn proeftijd weer voorbij en kan ik ophoepelen. Ze hebben allemaal het beste met mij voor hoor ik dan... Ze vinden dat ik op een een  moet richten maar met mijn ADD is dat lastig, natuurlijk geef ik dat aan. Maar ja...

Gezien deze werkdruk ben ik depressief geworden met mijn onzekerheid en ptts en ADD is het lastig om soms nog positief te blijven. Niemand wil me helpen alleen mijn vriend. Ik hou er niet van om een uitkering te krijgen maar ontslagen worden ik altijd. Hulp krijg ik niet van de gemeente en ik word in een hokje geplaatst. Het doet mij pijn dat UWV niks voor mij kan doen. Het geld begint op te raken en ik ben zeer in paniek.

Beste Mima W ikzelf had ook veel last op werkgebied, kon het gewoon niet aan ,de werkdruk en intriges van de collega's en het steeds presteren. Ik sukkelde van werk naar werksituatie. Ik heb toch een uitkering moeten aanvaarden daar het echt niet ging , met mijn depressies en borderline heb ik een geldige reden voor een uitkering. Heb het daar heel lang moeilijk mee gehad maar heb het nu aanvaard. Probeer je te laten helpen of kan je niet werken in een systeem met mensen met een beperking? Hier bij ons bestaat dat . En dan is het makkelijker vol te houden. Ik wens je veel sterkte.

---

Helemaal mee eens Cyranno. Er is zo een grote diversiteit van mensen op deze wereld en hoewel iedereen altijd graag wil opvallen, willen ze tegelijkertijd allemaal op elkaar lijken. Vooral jong, slank en glad gestreken. Ik snap daar niks van. Ik word deze maand 50 (hoeraaaa) en ben blij met ieder jaar dat ik ouder mag worden. Rimpeltjes horen daar nou eenmaal bij. Alles wordt in Nederland geregisseerd. En val je buiten het ideaalbeeld, dan mag je niet gewoon zijn wie je bent, maar dan moet je onmiddellijk geholpen worden om weer op de rest te lijken.

Beste Positiva , bedankt voor je reactie. Ik denk er net zo over , hier bij ons in Belgie is het dezelfde mentaliteit. Ik heb het daar echt moeilijk mee. Maar ik kan de wereld niet veranderen we kunnen enkel onszelf zijn en omgaan met mensen die er net zo over denken . Proficiat deze maand met je 50 jaartjes. Geniet van je verjaardag en van het feit dat we steeds wijzer worden bedankt cyranno

Lieve Cyranno,

Je slaat de spijker helemaal op de kop. Ik vind het mooi en puur om te lezen hoe jij hierin staat en hoe je dit stuk geschreven hebt, vol met adrenaline zo te lezen en dat vind ik oprecht van je.

Het is zo lastig en frustrerend als mensen je judgen. De kunst is om je daar natuurlijk niks van aan te trekken maar dat is wel moeilijk en daar moet je sterk voor in je schoenen staan en dat sta ik helaas nog niet altijd even sterk.

Ik hoop voor je dat je een weg vind om ermee te dealen, het begint ook immers bij jezelf. Je kunt de maatschappij of de wereld helaas niet veranderen maar je kunt wel zorgen dat je er minder last van hebt. Kijk en zoek de dingen op die je wel leuk vindt.

En vergeet vooral niet: er zijn ook genoeg mensen die er net zo over denken en die daar last van hebben, want niet iedereen past in het plaatje. Naar mijn mening past niemand eigenlijk in het plaatje, mensen faken vaak dingen en ze doen alsof ze erin passen. Alleen maar om geaccepteerd te worden, maar hoe nep is dat? Het mooiste is als mensen je nemen zoals je bent, met al je imperfecties en je struggles. Dan pas heb je het gemaakt in mijn ogen, niet als je meeloopt met de rest, dan ben je juist zwak!

Liefs van Shalin 

Hoi Cyranno,

Ik begrijp je helemaal. Waar ik echter nog veel moeite mee heb is om mijzelf te aanvaardend met mijn beperkingen. Ik kan er niet tegen dat ik niet pas in het perfecte plaatje. Door mijn depressies... Ik kan niet werken en ik ben iedere dag bang om alleen met mijn dochter te zijn. Terwijl ik ook gewoon gestudeerd hebt, een eigen huis en een vriend al 20 jaar lang. Ik begrijp niet hoe het zo mis kom gaan. En Lc vergelijk mij met andere mensen. En inderdaad het onbgerip en het tsboe op psychische klachten.

Liefs,
Marjolein

Hoi Cyranno,

Ik begrijp je helemaal. Waar ik echter nog veel moeite mee heb is om mijzelf te aanvaardend met mijn beperkingen. Ik kan er niet tegen dat ik niet pas in het perfecte plaatje. Door mijn depressies... Ik kan niet werken en ik ben iedere dag bang om alleen met mijn dochter te zijn. Terwijl ik ook gewoon gestudeerd hebt, een eigen huis en een vriend al 20 jaar lang. Ik begrijp niet hoe het zo mis kom gaan. En Lc vergelijk mij met andere mensen. En inderdaad het onbgerip en het tsboe op psychische klachten.

Liefs,
Marjolein

Hoi Marjolein ja onszelf aanvaarden en de situatie aanvaarden is heel belangrijk. Ik heb het daar ook moeilijk mee ik heb gewoon mijn leven niet kunnen uitbouwen zoals anderen dat doen studies, werk , gezin en ga zo maar door. Ik draag er nog elke dag de gevolgen van van mijn moeilijke verleden. En dan zie je de maatschappij waarin ieder een soort van perfectie uitstraalt en ik voel, ik kan gewoon niet mee. Je schrijft je hebt ook gestudeerd je hebt een eigen huis je hebt een vriend wel  je mag daar dankbaar en trots voor zijn . Ik  had een eigen huis maar heb  het niet kunnen houden ik heb niet kunnen studeren alhoewel ik er de capaciteiten voor had en ik heb een vriend maar het loopt moeilijk . Mijn ziekte heeft alles bepaald. Bedankt voor je reactie.

Hoi Cyranno,

Ja precies. De depressie slaat echt een gat in de manier waarop je je leven vorm wilt geven. Misschien is het ook een verschil in leeftijd tussen ons. Ik kijk vooral met een gevoel van afgunst naar de maatschappij ( waarom pas ik er niet tussen) en jouw visie is denk ik meer vanuit meer levenservaring. Dat je inziet dat onze maatschappij zo absurd is vorm gegeven dat het niet te doen is om het bij te benen. Het is immers niets voor niets dat depressie hard op weg is om volksziekte nummer 1 te worden. 

Als ik bijvoorbeeld kijk dat het steeds maar beter en groter moet zijn. Meer geld, steeds grotere woning, steeds nieuwe baan. Mijn vriend bijvoorbeeld wilt graag verhuizen naar een grotere woning terwijl we een leuke woning hebben met genoeg plek voor ons drietjes. Met een lage aflossing. Mijn ouders wonen al meer dan 35 jaar in hetzelfde kleine huisje. Mijn moeder werkt al die tijd 14 uur, maar nee. Ik wil minimaal 24 uur werken (voor de beeldvorming en het geld). Waarom dat streven naar meer en beter? Waarom niet tevreden zijn met minder. 

En ook het idee dat het gras groener is bij de ander. Iedereen lijkt altijd zo vrolijk. Behalve ik. Ik denk dat ik nog wat wijzer mag worden. Ik stuur je trouwens binnen een paar dagen een reactie op je pb. Ik zit in Italië en de WiFi is slecht. Dus reageren is een echte uitdaging met een wegvallend internet.
Liefs,
Marjolein