Nou gister een uitstapje gedaan , eens wat lekker gaan eten in de plaatselijke italiaan , maar ik kan niet meer genieten. Ik zit daar maar gespannen en nerveus te wezen en ik drink ook geen alcohol meer dus geen aperitiefje die me wat zou kunnen ontspannen. Ik heb het moeilijk met geluiden , mensen rond me heen en alles dat het me maar niet lukt om me te ontspannen. Ik ben gewoon angstig heb sociale angsten. Het is een trend geworden , ik ga mee mijn partner gaat ook graag eens buiten de deur , al valt dat wel mee, maar mij lukt het me niet meer om me te ontspannen. Andere mensen drinken een aperitiefje of een glaasje wijn en alles loopt vlotter , maar daar wil ik niet meer aan beginnen, zal wel het verstandigste zijn. Bij gevolg altijd gespannen. IK ga voorlopig de deur niet meer uit voor een uitstap heb er geen zin meer in , ben het liefste thuis , ik ben gewoon steeds gespannen alleen thuis met niemand om me heen ben ik rustig met mijn ontspannende muziek en stilte. Het is triest groetjes Cyranno. Hoe gaat dat alweer genieten?????

Herkenbaar Cyranno, 
en inderdaad heel triest omdat zo te ervaren. 
En dan moet het leuk zijn en je daar van genieten. 
Je zou je kunnen afvragen waarom dat zo zou moeten zijn,  wie dat eigenlijk heeft bedacht.  

 Ik heb het ook , mischien wat minder erg , afhankelijk van met wie ik ben misschien. ( Er zijn maar weinig mensen waar ik geen spanning van krijg overigens) . 
In n zaak met vreemden op afstand  heb ik nergens last van. Gewoon de horeca gelegenheid op zich  of zo. 
Maar dat vind ik overigens doorgaans ook gewoon geen bal aan,  is slechts behang voor contact met degene met wie ik ben .  

 Ik ken twee gelegenheden met een prachtig fenomenaal uitzicht vanuit  het terras en die ook wat kneuterig aan doen omdat het geen proffesionele gesmeerde horeca gelegenheden zijn. Daar voegt de gelegenheid zelf nog wat toe. Misschien is dat iets met het bedoelde genieten.

ik vind het bedreigender als het een sociale gelegenheid betreft (verjaardag /concert / kroeg) , en er bekenden (van vroeger) zijn die vragen kunnen gaan stellen.  
Want hoe het mij vergaat, daar praat ik liever niet over.  Zodat ik aan hun weer snel vragen moet stellen en ze kunnen vertellen over hun leven en wat ze allemaal doen. Volgens mij is het niet eens dat het boeit meestal, Ik moet gewoon de aandacht van mezelf weg zien te trekken. 

Dan voel ik me minderwaardig erbij afsteken  omdat ik niets te melden heb, omdat ik geen boeiend leven heb om over te vertellen. 
Dat moet ik dan zien te verhullen... die vragen voor zijn en ze alleen over hunzelf  laten vertellen ( veel hebben daar geen enkel probleem mee overigens) .
Dat is vervelend. En echt doodvermoeiend. 

Ik heb geen boeiend werk , heb geen opzienbarende vriendenkring, maak geen opzienbarende reizen, fijne samenwerkingen, geen familieleven, partner noch kinderen etc. Ontwikkelingen. Niets. 
Mijn leven  is allang gestagneerd en afgedreven in de nietsigheid en eenzaamheid .
 Ik krijg toch  niets meer voor elkaar. (Vrij fatalistisch ingesteld ja). 
Dus ter plekke , lul ik maar weer wat- en schaam ik me indertussen rot voor mezelf dat ik zo mislukt ben in het leven.  
En nu schaam ik me weer omdat ik zo over mezelf denk. 
Ik heb geeneens zin meer om nog te zoeken naar bewijslast dat het niet zo is, je kan je zelf wel blijven verdedigen omdat je enkel bestaat. Waar gaat het nog over?  Ik ben dus erg geneigd dat hele gedoe maar te vermijden. 
Tja het eind is zo wel zoek hè. 

Zit die spanning voor afkeuring in me dan voel ik me onveilig. En dan word ik inderdaad ook gevoelig voor geluiden, beelden, herrie,  en vooral ook heel erg moe. Soms heb ik echt pijn van de spierspanning. 

Wat drank helpt dan inderdaad om spanning te verminderen, maar niet voor de concentratie en mijn lijf verwerkt het ook niet best. Later ben ik dan weer bang teveel mezelf blootgegeven te hebben   en keur ik mezelf daarom weer af. Schaam ik me daar weer voor. Een en al ongemak, twijfel en onzekerheid en maar laveren door al dat gedoe door. 

Soms lukt het contact maken niet eens , ik me  vertwijfeld en onzeker afvraag wat ik überhaupt nog  met  mensen aanmoet ,  waar het toe dient , wat ons bindt. Het hele gedoe. 
Maar  alleen om je heen staan kijken is ook ellendig , je een buitenaards wezen voelend, geen enkele aansluiting  en connectie voelend . 

Kortom het is allemaal zo'n gedoe geworden  in mn hoofd en lijf dat ik in negen van de 10 keer van te voren er zo erg tegenop zie dat ik al moe ben en van  zin in al helemaal geen sprake meer is. 
Het levert doorgaans  ook helemaal niets op eigenlijk, zo een hele exercitie, zelfs al heb ik me er goed doorheen geslagen.  
Het is eerder n opgave geworden, geen ontspanning en genieten . 
Nou Tja .... soms.... op momenten. 

Het gekke is dat iedereen dit min of meer wel heeft, van sociaal ongemak tot regelrechte angst oplopend , vandaar ook o.a die drank . 

Toen er niet meer gerookt mocht worden in de horeca, werd er ook geconstateerd dat je angst zweet kon ruiken en scheten lucht. 
Kun je nagaan. 

Maar dat  degradatie gevoel en schaamte, die zou ik er vooral graag er af hebben voor mezelf. Eigenlijk ben ik voornamelijk mezelf de maat aan het nemen in een dergelijke confrontatie met anderen. 

 Dat het komt omdat ik geen enkel houvast en spiegel vroeger had, en mijn omgeving totaal niet kon afstemmen en ook negatief op mij reageerde is me duidelijk. Laag zelfbeeld. 
En ook dat dat nu niet meer hoeft te gelden.

Heel lastig Cyranno. Het is naar ,die zelfbeleving.

Groetjes, liefs en sterkte.

Herkenbaar Cyranno, 
en inderdaad heel triest omdat zo te ervaren. 
En dan moet het leuk zijn en je daar van genieten. 
Je zou je kunnen afvragen waarom dat zo zou moeten zijn,  wie dat eigenlijk heeft bedacht.  

 Ik heb het ook , mischien wat minder erg , afhankelijk van met wie ik ben misschien. ( Er zijn maar weinig mensen waar ik geen spanning van krijg overigens) . 
In n zaak met vreemden op afstand  heb ik nergens last van. Gewoon de horeca gelegenheid op zich  of zo. 
Maar dat vind ik overigens doorgaans ook gewoon geen bal aan,  is slechts behang voor contact met degene met wie ik ben .  

 Ik ken twee gelegenheden met een prachtig fenomenaal uitzicht vanuit  het terras en die ook wat kneuterig aan doen omdat het geen proffesionele gesmeerde horeca gelegenheden zijn. Daar voegt de gelegenheid zelf nog wat toe. Misschien is dat iets met het bedoelde genieten.

ik vind het bedreigender als het een sociale gelegenheid betreft (verjaardag /concert / kroeg) , en er bekenden (van vroeger) zijn die vragen kunnen gaan stellen.  
Want hoe het mij vergaat, daar praat ik liever niet over.  Zodat ik aan hun weer snel vragen moet stellen en ze kunnen vertellen over hun leven en wat ze allemaal doen. Volgens mij is het niet eens dat het boeit meestal, Ik moet gewoon de aandacht van mezelf weg zien te trekken. 

Dan voel ik me minderwaardig erbij afsteken  omdat ik niets te melden heb, omdat ik geen boeiend leven heb om over te vertellen. 
Dat moet ik dan zien te verhullen... die vragen voor zijn en ze alleen over hunzelf  laten vertellen ( veel hebben daar geen enkel probleem mee overigens) .
Dat is vervelend. En echt doodvermoeiend. 

Ik heb geen boeiend werk , heb geen opzienbarende vriendenkring, maak geen opzienbarende reizen, fijne samenwerkingen, geen familieleven, partner noch kinderen etc. Ontwikkelingen. Niets. 
Mijn leven  is allang gestagneerd en afgedreven in de nietsigheid en eenzaamheid .
 Ik krijg toch  niets meer voor elkaar. (Vrij fatalistisch ingesteld ja). 
Dus ter plekke , lul ik maar weer wat- en schaam ik me indertussen rot voor mezelf dat ik zo mislukt ben in het leven.  
En nu schaam ik me weer omdat ik zo over mezelf denk. 
Ik heb geeneens zin meer om nog te zoeken naar bewijslast dat het niet zo is, je kan je zelf wel blijven verdedigen omdat je enkel bestaat. Waar gaat het nog over?  Ik ben dus erg geneigd dat hele gedoe maar te vermijden. 
Tja het eind is zo wel zoek hè. 

Zit die spanning voor afkeuring in me dan voel ik me onveilig. En dan word ik inderdaad ook gevoelig voor geluiden, beelden, herrie,  en vooral ook heel erg moe. Soms heb ik echt pijn van de spierspanning. 

Wat drank helpt dan inderdaad om spanning te verminderen, maar niet voor de concentratie en mijn lijf verwerkt het ook niet best. Later ben ik dan weer bang teveel mezelf blootgegeven te hebben   en keur ik mezelf daarom weer af. Schaam ik me daar weer voor. Een en al ongemak, twijfel en onzekerheid en maar laveren door al dat gedoe door. 

Soms lukt het contact maken niet eens , ik me  vertwijfeld en onzeker afvraag wat ik überhaupt nog  met  mensen aanmoet ,  waar het toe dient , wat ons bindt. Het hele gedoe. 
Maar  alleen om je heen staan kijken is ook ellendig , je een buitenaards wezen voelend, geen enkele aansluiting  en connectie voelend . 

Kortom het is allemaal zo'n gedoe geworden  in mn hoofd en lijf dat ik in negen van de 10 keer van te voren er zo erg tegenop zie dat ik al moe ben en van  zin in al helemaal geen sprake meer is. 
Het levert doorgaans  ook helemaal niets op eigenlijk, zo een hele exercitie, zelfs al heb ik me er goed doorheen geslagen.  
Het is eerder n opgave geworden, geen ontspanning en genieten . 
Nou Tja .... soms.... op momenten. 

Het gekke is dat iedereen dit min of meer wel heeft, van sociaal ongemak tot regelrechte angst oplopend , vandaar ook o.a die drank . 

Toen er niet meer gerookt mocht worden in de horeca, werd er ook geconstateerd dat je angst zweet kon ruiken en scheten lucht. 
Kun je nagaan. 

Maar dat  degradatie gevoel en schaamte, die zou ik er vooral graag er af hebben voor mezelf. Eigenlijk ben ik voornamelijk mezelf de maat aan het nemen in een dergelijke confrontatie met anderen. 

 Dat het komt omdat ik geen enkel houvast en spiegel vroeger had, en mijn omgeving totaal niet kon afstemmen en ook negatief op mij reageerde is me duidelijk. Laag zelfbeeld. 
En ook dat dat nu niet meer hoeft te gelden.

Heel lastig Cyranno. Het is naar ,die zelfbeleving.

Groetjes, liefs en sterkte.

Hoi beste mabel heel erg bedankt voor je uitgebreide uitleg en mens wat herken ik me echt in dat verhaal! In een zaak met vreemden heb ik het ook , als ik binnenkom mensen kijken automatisch naar je  en als je plaatsneemt aan een tafel ja dan zien ze jou aan dus daar krijg ik al koud zweet van , ja ik heb geen eigenwaarde gevoel meer helemaal niet meer. Dus daar ben ik al nerveus voor en dan ja ik krijg mezelf niet kalm , ik ben trouwens vaak zenuwachtig en nerveus en ja voel me bij de meeste mensen onveilig. Jij schrijft het ook " er zijn maar weinig mensen waar ik geen spanning van krijg" ja ik heb dat ook voel me gewoon niet veilig en rustig bij anderen. De zaak op zich stoort me nooit en ik ben dankbaar voor het werk dat de obers en zo doen maar ik kan gewoon niet genieten en me ontspannen. Eigenlijk zegt het me niks meer , eigenlijk heb ik er geen zin meer in maar ik ga soms mee om mijn partner plezier te doen want ja die gaat graag nog eens weg wat logisch is , maar ja ik kan het moeilijker en moeilijker opbrengen. Ik vind er ook geen bal meer aan , maar ja ik vind van veel dingen dat er geen bal aan is , misschien is dat depressie die nog steeds de hoofdnoot voert? Spanning voor afkeuring heb ik ook vaak maar ja ik ben dan ook vaak afgekeurd in het verleden . Mijn leven is ook stil gevallen zoals jij dat zegt gestagneerd... En ik vind het niet erg ik wil ook niks meer ondernemen want ik begin aan iets maar houdt het niet vol zoals mijn vrijwilligerswerk ik kan het gewoon niet aan . Dan voel ik me uiteraard ook mislukt. Ik ben ook zo dat ik het een heel gedoe vind en dat ik er heel erg tegenop zie op voorhand , dat zeker op afspraken met de familie zoals bij kerst. Daar komt ook de angst van afkeuring weer aan de oppervlakte. Het is een enorme opgave net als bij jou. Ik wil gewoon nog opmerken dat je je helemaal niet minderwaardig hoef te voelen , jij hebt ook veel te bieden zoals je je hier op het forum kan verwoorden en voor velen een steun bent wel dat wil ik effe kwijt , ik vind dat heel opmerkelijk en dat zullen velen onder ons ook denken. Ergerlijk is dat wat we meegemaakt hebben vroeger en nu nog zo een invloed heeft op ons verdere leven ik vind het erg. Ja ik denk dat die depressies niet meer zullen weggaan en dus ook het genieten niet meer aan de orde is vele lieve groetjes van Cyranno

... Dan voel ik me minderwaardig erbij afsteken  omdat ik niets te melden heb, omdat ik geen boeiend leven heb om over te vertellen. Dat moet ik dan zien te verhullen... die vragen voor zijn en ze alleen over hunzelf  laten vertellen ( veel hebben daar geen enkel probleem mee overigens) .
Dat is vervelend. En echt doodvermoeiend. 

Ik heb geen boeiend werk , heb geen opzienbarende vriendenkring, maak geen opzienbarende reizen, fijne samenwerkingen, geen familieleven, partner noch kinderen etc. Ontwikkelingen. Niets. 
Mijn leven  is allang gestagneerd en afgedreven in de nietsigheid en eenzaamheid .
Ik krijg toch  niets meer voor elkaar. (Vrij fatalistisch ingesteld ja). 
Dus ter plekke , lul ik maar weer wat- en schaam ik me indertussen rot voor mezelf dat ik zo mislukt ben in het leven.  

Klinkt helaas bekend. Ik heb dan op zich wel leuk werk, ook in de zin dat als je ideeën heb of zo dat ze je serieus nemen. Ook, omdat het nogal op begint te vallen dat ik het niet zo naar mijn zin heb zegmaar, een aantal vroegen of het ging en of ik er over wilde praten, 
Voor de rest ook, geen kinderen (is ook niks voor denk), geen partner en laatste keer dat ik op vakantie ben geweest is ... pfff lang geleden. Zou willen maar ... kweet niet. Nou ook niet zo veel tijd, paar keer cursus, en een paar gesprekken.

Het is inderdaad wel lastig als mensen vragen gaan stellen. Ga je nog wat leuks doen van 't weekend? Kweet nog niet. Je weet het wel, niks dus. Of nog wat leuks gedaan van 't weekend? Niet veel. En dan zeggen ze vaak: ook wel eens lekker, rustig weekendje. Maar ondertussen.

Maar ... wat bedoel je met niks voor elkaar krijgen eigenlijk?




Cyranno, lukt het nog een beetje om van de drank af te blijven? Hoop het wel voor je. Het kan inderdaad wel helpen om wat 'losser' te worden maar het gevaar is ook dat je te veel drink. Weet dat helaas uit ervaring.
Maar uit eten is wel gezellig toch? Ik wou zeggen, lekker hapje, lekker drankje ... één ding scheelt, als je nog moet rijden dan ...

Sorry trouwens voor het beetje 'stelen' van je topic ...

Weer iets dat we maar continu moeten, overal van genieten. 
Het is knap dat je ondanks je toestand nog zo'n dingen onderneemt, Cyranno. 
Om dan ook nog overal van te moeten genieten... pff!
Je schrijft dat het lekker uiteten was, misschien is dat echt voldoende, het eten was dan wel lekker. 
Dat is toch al oké

Vervelend dat je je zo voelt onder de mensen. Ik heb ook periodes dat ik weinig mensen kan verdragen. Of dat ik ergens heen moet en dan het idee heb dat mensen kunnen zien hoe k#t ik me voel. Nou ja, soms is dat ook zo en merken mensen wel iets.
Maar Cyranno
doorgaans is een hoop mensen gewoon met z'n eigen bezig en maakt het niet uit dat jij daar maar wat gespannen bij zit. 

(ik heb in een restaurantje vrijwillig werk gedaan) 
Ik zou het niet erg vinden als je heel gespannen, niet voldoende zit te genieten. Nou ja, voor jou zelf zou ik dat vervelend vinden. Maar ik zou hopen dat je je in ieder geval welkom zou voelen. En dat ik dan heel gespannen, bang dat alle kopjes van het dienblad vallen, het toch lukt om zonder te morsen je iets te drinken te brengen.
En dat je er dan met een kopje koffie of thee gewoon bent en hopelijk voor heel even afleiding hebt van al het andere "moeten". 

Hoe is de schema therapie Cyranno, heb je iets van herkenning?

Hoi Joy, de schematherapie is nog niet begonnen we gaan starten op vijf oktober , donderdag dus , de vorige sessies waren intakegesprekken. Ik ga mijn best doen om het zo goed mogelijk te volgen , ook al  kan de therapie de verloren dingen uit mijn verleden niet meer gaan fixen , toch ga ik er tegenaan... Al is het maar om mijn dingen die ik nu heb zo goed mogelijk te houden , zeg maar stabiel te blijven is al een heel ding voor mij. Ja Joy , ik ben gewoon zenuwachtig als ik onder de mensen moet komen. Gister naar de markt en alle mensen drummen om zo vlug mogelijk bediend te worden , ik was ook al heel nerveus weer toen ik thuis kwam , de markt echt niks voor mij maar ze hebben er zo lekker fruit. Ik ben trouwens ook al zenuwachtig als ik naar de supermarkt moet aan de kassa alles moet zo vlug gaan. Ik vind ook de mensen in de winkels hier in mijn streek helemaal niet zo vriendelijk laat staan hartelijk dus voel ik me ook nog meer zenuwachtig. Ja het is wat met mij... Ja ik probeer nog buiten te gaan omdat mijn vriend ook graag nog eens iets onderneemt , wat logisch is hij is trouwens helemaal niet depressief en heeft nergens last van haahha. Dus ik doe het zo goed mogelijk voor hem maar heb heel veel moeite om dan ook nog eens iets te gaan genieten. Maar ik doe gewoon voort bah .... lieve groetjes van Cyranno

---

Beste dont know , ik drink al helemaal niks meer nul procent , en dat sinds vier a vijf jaar. Het is nu al een gewoonte geworden maar ja een aperitiefje of zo soms mis ik het wel maar het is een no go voor mij , ik drink geen druppel meer nooit meer. De gevaren van drankgebruik ken ik jammer genoeg wel dus...
Ik krijg ook niks voor elkaar hoor ik begrijp mabel heel erg goed. Ik heb heel mijn leven geprobeerd te  gaan werken maar ik doe dan zoooo hard mijn best , ben best wel perfectionistisch en dan hou ik het niet vol. Met mijn persoonlijkheidsstoornis kan ik mijn emoties niet gaan reguleren dus op lange termijn is ook op t werk het niet vol te houden. Ook vrijwilligerswerk dat ik was begonnen heb ik moeten staken. Eerst maar eens goed in therapie en dan kijken wat nog haalbaar is. In mijn huishouden doe ik heel hard mijn best maar soms verlies ik een beetje de greep. En verder ja genieten lukt niet meer dus maar zo weinig mogelijk buitenshuis dus ik heb ook het gevoel ik niks voor elkaar krijg. Ik krijg het zelfs niet voor elkaar om mijn emoties in de hand te houden en te regulieren dus dat alleen al maar bedankt voor je reactie hoor groetjes Cyranno

Lijkt me een goede instelling Cyranno, om de therapie nog wat te bekijken op het nu. Het hele verleden valt onmogelijk te "fixen", we dragen het nu eenmaal bij ons. De littekens zullen er blijven. 
(Ik word er ook een beetje kriebelig van als ze bij therapie menen of zeggen of willen dat ze ALLES gaan oplossen!)
Maar misschien de focus op hoe je het nu inderdaad nog wat leefbaar en oké houd voor jezelf. 

En je hoeft niet altijd mee op dat gedrum van de rest. Je eigen ritme is ook oké. Dat lekker fruit kun je dan mooi in je eigen rust opeten  
Wel lief dat je dat voor je partner doet, ik hoop dat hij daar dan ook wel eens iets over zegt, dat hij dat waardeerd of laat blijken dat hij het fijn vind.

Heel veel succes donderdag Cyranno