Ik moet dit even kwijt. Ik baal er van om anders te zijn dan andere mensen. Ik wou dat het leven me ook makkelijker afging. Ik heb borderline en depressieve gevoelens en ik weet niet wie ik nu echt ben. Ik heb identiteitsproblemen en nog veel andere zaken. Ik werk al niet meer sinds vele jaren en moet me steeds verantwoorden daarover in mijn omgeving. Ik zie er niet ziek uit dus kan ik toch werken? Dat is de algemene bewering. Ik voel me totaal anders dan andere vrouwen. Heb geen kinderen en geen huwelijk omdat ik dat niet aan kon in het verleden. Ik voel me niet vrouwelijk en dat is ook anders dan andere vrouwen. Daarbij heb ik nog overgewicht door de medicijnen en erfelijke belasting. Als ik ga diëten sta ik weer onder druk en voel ik me psychisch niet ok. Dus moet ik het eerder aanvaarden. Maar als ik ga winkelen verloopt het ook veel moeilijker dan bij andere vrouwen . Waarom ben ik zo anders? Waarom is mijn leven zo totaal anders verlopen? Geen  werk , geen kinderen , geen huwelijk , veel onbegrip. Ik heb ontzettend veel problemen gehad en ben nog steeds niet zo gelukkig. Onze maatschappij is zoveel meer bezig met uiterlijk dan met innerlijke waarden ik vind me er niet meer in. Ik voel me ontzettend anders en heb ook veel angsten . Angst voor het oordeel van mensen. Ik ben het allemaal zo beu is dit dan het leven? Verloopt het bij jullie ook altijd zo moeilijk ik word er nijdig van en boos. Bedankt dat ik hier even mijn hart mocht luchten...

hallo Cyranno,

Ik herken een heleboel uit je verhaal, heb ook borderline en een depressie en (nog wat persoonlijkheidsstoornissen). Het gevoel hebben, anders te zijn dan anderen, maakt het moeilijk om te kunnen ontdekken wie ik dan eigenlijk zelf ben, alleen dat het niet strookt met de mening van de buitenwereld. Wat vervelend dat je je geen vrouw voelt, maar hoe voelt een echte vrouw dan? Waar moet dat aan voldoen? Ik word ook te zwaar van mijn medicijnen, maar zodra ik er iets aan probeer te doen, wordt er een oude eetstoornis wakker in mij, ik ben dat inderdaad ook enorm beu. Fijn vind ik wel, dat ik nu hier veel teruglees waar ik zelf last van heb, dat voelt minder alleen voo. Ik ben wel getrouwd en heb wel kinderen, maar heb altijd het idee gehad dat we geen standaard gezin waren/zijn. drie van mijn vier kinderen hebben ADHD, net als hun vader, van een dochter vermoeden we ook borderline en mijn zoon heeft depressieve gedachtes. Het gaat nooit "normaal" bij ons.
Misschien bestaat normaal niet, is er geen norm, behalve die van jezelf en zijn er geen anderen waar je je aan moet meten. Wellicht moet je je eigen eisen een beetje bijstellen om milder te kunnen zijn naar jezelf toe. Dat wens ik je in ieder geval toe.

Ik wil in ieder geval zeggen, dat ik me herken in je verhaal en met je meeleef.

groet,
Run

Lieve cyranno, 

Het is helemaal niet erg dat je het beu bent, dat hebben we allemaal. 
Ikzelf heb ook bps, met depressies, een identiteitsstoornis en ga zo nog maar even door.
Je moet gewoon knokken tegen alles, maar ook tegen jezelf en dat is loodzwaar.

En vermoeiend. 

En de wereld om ons heen, begrijpt niet wat ze niet kunnen zien. 
Iedereen heeft een plaat voor de kop, en sociaal aanzien is erg belangrijk. 
Terwijl ik zelf veel meer voel voor de tijd voor social media, en al die uiterlijke verplichtingen bijna.
Als je je niet mooi kleed, hoor je er niet bij, als je geen geld hebt voor dure dingen, hoor je er niet bij,

en wanneer je worstelt met dingen, hoor je er ook niet bij want dat is allemaal te eng, een taboe of gewoon te moeilijk voor de wereld. 

Ik begrijp je echt heel goed. Laat dit gevoel er gewoon zijn, dit mag! 
En laat ik je zeggen dat we allemaal prachtmensen zijn, met onze moeilijkheden, maar wij staan hier voor elkander klaar. 
En dat is me zoveel meer waard.. Je kunt het!!

''- When life gives you lemons, you make lemonade. I have several stands around here. -''