Even wat informatie.
Ik heb zelf een depressie gehad en alleen nog last van angsten af en toe.

3 jaar geleden ging het beter omdat ik een leuke dame ontmoette, en ging alles beter. Geen last meer van depressie en veel minder angsten.

Maar al gauw kwam na voren dat mijn vriendin zelf ook struggelt met negatief zelfbeeld en angsten. Ze denkt zo slecht over zichzelf. Ik kon er voor haar zijn, haar steunen, stimuleren en ga zo maar verder. Nu 2 en half jaar later heeft ze er nog steeds enorm last van, alleen kan ik het moeilijker verdragen. Ik kan het moeilijk verdragen, de onmacht en het aanhoren. Ze heeft hulp gehad en ze weet het allemaal maar het gevoel wil niet veranderen. Wat ik zelf ook had tot dat ik haar ontmoette. 
Ik weet niet meer zo goed hoe ik er mee moet omgaan, het begint me een beetje te irriteren omdat ik niet meer kan omgaan met mijn eigen gevoel in dit proces. Ik wil ook dat ze blijft praten en dat ze alles kwijt bij me kan want ik kan ook niet verdragen dat ze dingen niet meer verteldt. Want ik hou zoveel van haar, ze is de liefde van me leven. Ik wil met haar heel mijn leven delen. Ik weet alleen even niet meer zo goed hoe ik hiermee om moet gaan, wat ik moet doen? 
Soms twijfel ik ook aan mezelf, moet ik haar stimuleren of juist aanhoren en dat ze erkenning krijgt?! Ik heb zelf natuurlijk ook een rugzak dus dat maakt het soms ook niet makkelijk ookal is het wel fijn dat we elkaar begrijpen. 

Ik weet ook niet zo goed wat ik wil bereiken met het schrijven van dit maar ik vind het gewoon even moeilijk en klote 

Sorry voor de spelfouten en slechte grammatica.

---

Even wat informatie.
Ik heb zelf een depressie gehad en alleen nog last van angsten af en toe.

3 jaar geleden ging het beter omdat ik een leuke dame ontmoette, en ging alles beter. Geen last meer van depressie en veel minder angsten.

Maar al gauw kwam na voren dat mijn vriendin zelf ook struggelt met negatief zelfbeeld en angsten. Ze denkt zo slecht over zichzelf. Ik kon er voor haar zijn, haar steunen, stimuleren en ga zo maar verder. Nu 2 en half jaar later heeft ze er nog steeds enorm last van, alleen kan ik het moeilijker verdragen. Ik kan het moeilijk verdragen, de onmacht en het aanhoren. Ze heeft hulp gehad en ze weet het allemaal maar het gevoel wil niet veranderen. Wat ik zelf ook had tot dat ik haar ontmoette. 
Ik weet niet meer zo goed hoe ik er mee moet omgaan, het begint me een beetje te irriteren omdat ik niet meer kan omgaan met mijn eigen gevoel in dit proces. Ik wil ook dat ze blijft praten en dat ze alles kwijt bij me kan want ik kan ook niet verdragen dat ze dingen niet meer verteldt. Want ik hou zoveel van haar, ze is de liefde van me leven. Ik wil met haar heel mijn leven delen. Ik weet alleen even niet meer zo goed hoe ik hiermee om moet gaan, wat ik moet doen? 
Soms twijfel ik ook aan mezelf, moet ik haar stimuleren of juist aanhoren en dat ze erkenning krijgt?! Ik heb zelf natuurlijk ook een rugzak dus dat maakt het soms ook niet makkelijk ookal is het wel fijn dat we elkaar begrijpen. 

Ik weet ook niet zo goed wat ik wil bereiken met het schrijven van dit maar ik vind het gewoon even moeilijk en klote 

Sorry voor de spelfouten en slechte grammatica.

---

Hallo,

Welkom op dit forum. Goed dat je je hart lucht. Logisch dat je het soms helemaal gehad hebt met je partner. Dat is gewoon een hele gezonde reactie waar je je vooral niet schuldig over moet voelen.

Het allerbelangrijkste is dat je van haar houdt! 

Je bent zelf ook maar een mens en geen heilige. Fijn dat je je partner steunt, maar het is denk ik niet de bedoeling dat je haar hulpverlener wordt. Mogelijk kun je met haar erover praten dat je je soms ook geen raad weet wat haar problemen betreft en dat het jou een gevoel van machteloosheid geeft.

Groetjes,
Tara

Ktweeu 

Ben het Eens met Tara, wat mijn partner en mij hielp om het hanteerbaar te houden was dat ik soms om een klaagkwartier vroeg. Dan kon ik klagen en toch bleef het voor mijn partner beperkt, ook als dat wel eens een paar keer per dag was.
Verder heb je jouw eigen proces ook nog, jij bent niet altijd in dezelfde stemming dus soms is het te veel. Dat wordt lang niet altijd door je partner veroorzaakt want jij hebt ook je goede en mindere dagen van jezelf, zoals iedereen. Dat kan je je partner best vertellen denk ik, dat je even niks kan hebben en een paar uur gaat vissen of een andere time out neemt tot een bepaald tijdstip.