Hallo allen,

Ik lees op dit moment een boek van Jan Geurtz, Verslaafd aan liefde.
Heb wel wat moeite om mij erop te concentreren, dus lees ik iedere dag een paar pagina's.
Eén van de hoofdonderwerpen is Zelfafwijzing, een onderwerp wat mij nog regelmatig bezig houdt.

Jan schrijft het volgende:
Eigenlijk is iedereen in de kern wel onzeker over zichzelf en vind je dat je het eigenlijk niet altijd geweldig doet.
Onder invloed van talloze factoren bouw je een eigen identiteit op. 1. Door die factoren kan die onzekerheid soms al snel veranderen in jezelf niet de moeite waard vinden, wat je onzeker en wat angstig doet voelen. 2. Daaruit vloeit de volgende laag voort, namelijk dat je jezelf gaat afwijzen, je word boos op jezelf omdat je bent zoals je bent. 3. Daardoor vlucht je weg voor jezelf en je gaat je zelfwaardering bij anderen zoeken, je gaat het erg belangrijk vinden wat anderen van je vinden, maar je bent tegelijkertijd bang voor de afwijzing door de ander. 4. Dit leidt tot het creëren van een masker om al de voorgaande gedachten en gevoelens te maskeren. Je gaat je een bepaald ego aanmeten.

Dit alles is voor mij zo herkenbaar, het is bij mij precies zo gegaan, het is gestart in mijn vroege jeugd en ik heb als volwassene een stalen ego om mijn angst en onzekerheid gebouwd. Dat maakte het voor mij als volwassene een hele, hele lange tijd onmogelijk om weer bij mijn basisgevoel te komen. Die zelfafwijzing was er dus al lang, lang voordat mij eerste depressie zich openbaarde. Natuurlijk wist ik dit sinds vijf jaar globaal wel, maar het was bij mij een wirwar van gedachten en gevoelens. Mooi hoe hij dit in vier punten samenvat.
Ik meen dit hier vaker te lezen. Een fase waar men zichzelf gaat afwijzen al voordat de eerste depressie zich aan dient. Ben benieuwd naar jullie kijk hierop.

Groet, Bert

Hmmm, 
Ik herken punt 4 zeker, aangemeten omdat ik niet veilig was en om kwetsuren te voorkomen. Zelfbescherming dus.  1 tot 3 zijn me wat warrig qua  verloop wat mezelf betreft.  Ik weet wel dat oordeel / bejegening door omgeving mij een rotgevoel over mezelf heeft gegeven. Dit begon al erg vroeg helaas,  ik was ook jong angstig, zorgelijk  en somber. Maar kan  nu niet zeggen of ik toen al voldeed aan criteria voor depressie. 

Groetjes!

Hoi Mabel,

Balen dat je al vroeg een rotgevoel over jezelf hebt gekregen. Ik denk dat 1 t/m 3 ook warrig verloopt, de lagen die Geurtz beschrijft lopen door elkaar en beïnvloeden elkaar. Het jezelf chronisch tekort voelen schieten gaat zich op den duur wreken. Ook ik voelde mij al jong onzeker en angstig, maar nog niet depressief. Dat kwam pas veel later, nadat ik jaar na jaar mijzelf voorbij liep en eigenlijk nooit mijzelf kon zijn. Sterker nog, geen idee had wie ik nu in de kern nog was. Rare zin maar misschien begrijp je wat ik bedoel. Vind het fijn om het hier over te hebben. Er vallen nu nog steeds puzzelstukjes op hun plek.

Groet, Bert

Hallo allen,

Ik lees op dit moment een boek van Jan Geurtz, Verslaafd aan liefde.
Heb wel wat moeite om mij erop te concentreren, dus lees ik iedere dag een paar pagina's.
Eén van de hoofdonderwerpen is Zelfafwijzing, een onderwerp wat mij nog regelmatig bezig houdt.

Jan schrijft het volgende:
Eigenlijk is iedereen in de kern wel onzeker over zichzelf en vind je dat je het eigenlijk niet altijd geweldig doet.
Onder invloed van talloze factoren bouw je een eigen identiteit op. 1. Door die factoren kan die onzekerheid soms al snel veranderen in jezelf niet de moeite waard vinden, wat je onzeker en wat angstig doet voelen. 2. Daaruit vloeit de volgende laag voort, namelijk dat je jezelf gaat afwijzen, je word boos op jezelf omdat je bent zoals je bent. 3. Daardoor vlucht je weg voor jezelf en je gaat je zelfwaardering bij anderen zoeken, je gaat het erg belangrijk vinden wat anderen van je vinden, maar je bent tegelijkertijd bang voor de afwijzing door de ander. 4. Dit leidt tot het creëren van een masker om al de voorgaande gedachten en gevoelens te maskeren. Je gaat je een bepaald ego aanmeten.

Dit alles is voor mij zo herkenbaar, het is bij mij precies zo gegaan, het is gestart in mijn vroege jeugd en ik heb als volwassene een stalen ego om mijn angst en onzekerheid gebouwd. Dat maakte het voor mij als volwassene een hele, hele lange tijd onmogelijk om weer bij mijn basisgevoel te komen. Die zelfafwijzing was er dus al lang, lang voordat mij eerste depressie zich openbaarde. Natuurlijk wist ik dit sinds vijf jaar globaal wel, maar het was bij mij een wirwar van gedachten en gevoelens. Mooi hoe hij dit in vier punten samenvat.
Ik meen dit hier vaker te lezen. Een fase waar men zichzelf gaat afwijzen al voordat de eerste depressie zich aan dient. Ben benieuwd naar jullie kijk hierop.

Groet, Bert

Hoi Bert,


Bij mij was er eerst angst, daarna depressie erbij. Ik denk dat ik zo verdrietig en wanhopig was (en met vlagen nog ben), omdat ik graag anders zou zijn maar niet weet hoe, dat ik daardoor depressief werd. En lichamelijk ook als gevolg van constante spanning.
De stappen zoals beschreven herken ik mij niet in.

Bert, 

Ik begrijp wat je bedoelt, denk ik, door alles wat om je heen gebeurt, op je pad komt, waarin je beland, je moet aanpassen etc kan je contact met je eigen kern behoorlijk kwijtraken. Al helemaal als je onzeker bent  over of je überhaupt  voldoet,.

Jorin, 
Er klinkt wel zelfafwijzing door in wat j e schrijft, alleen niet volgens de geschetste stappen. 

Het is hoe dan ook echt naar om niet ok  met jezelf te zijn.  Hoef je nog  niet depressief te worden,  maar is  wel n goede voedingsbodem.

Liefs, Mabel

Hoi Mabel en Jorin,

Precies dat! Zelfafwijzing of anders willen zijn dan wie je nu bent is DE voedingsbodem voor het verkrijgen van een depressie en veroorzaakt mijns inziens voor herhaling van depressieve periodes omdat je dit niet voldoende aanpakt. Althans zo is/was het voor mij. Ik lees en schrijf al een aantal jaren mee op dit forum en ik krijg de indruk dat dit voor veel mensen die hier komen geldt. Als ik het mis heb hoor ik het graag.

Groet, Bert

Hoi Mabel en Jorin,

Precies dat! Zelfafwijzing of anders willen zijn dan wie je nu bent is DE voedingsbodem voor het verkrijgen van een depressie en veroorzaakt mijns inziens voor herhaling van depressieve periodes omdat je dit niet voldoende aanpakt. Althans zo is/was het voor mij. Ik lees en schrijf al een aantal jaren mee op dit forum en ik krijg de indruk dat dit voor veel mensen die hier komen geldt. Als ik het mis heb hoor ik het graag.

Groet, Bert

Klopt Mabel, die zelfwijzing is er zeker. Denk sowieso dat als je dingen niet kunt accepteren, maar wilt dat ze anders zijn er wrijving is. Daarom biedt mindfulness ook wel eens ruimte.
Ik heb door therapie en zelfhulpboeken steeds meer zicht gekregen op waar het bij mij schuurt, maar geen oplossing. Dus in zeker zin heeft het mijn depressie juist gevoed denk ik.

Bedoel je dat we de zelfafwijzing moeten aanpakken Bert? Hoe zie jij dat voor je?
Ik hoop zelf met schematherapie nog wat te bereiken en daarna wil ik mijzelf en mijn leven ook accepteren voor wat het is.
De kernovertuiging is volgens mij bij velen ook vaak in de trant van "ik doe het niet goed genoeg" of "ik ben niet goed genoeg", jezelf minderwaardig voelen t.o.v. anderen.

Juist ja,
Nou,  ik voer in dit kader dus imaginaire rescripting ut naast emdr, om iets toe te te voegen wat niet is ontwikkeld. 
Ik weer niet of dat helpt. Ik probeer het, maar ik weet niet zo goed wat ik ervan vind tot op heden.
Probeer zoiets maar eens  recht te trekken, je zou in je vroege jeugd al een  n goede ik basis aan moeten leggen.  Ik vraag me toch  af of dat nog wel mogelijk is middels kunstgrepen later. 


Liefs!

Hallo Jorin,

Sorry dat ik het niet zorgvuldig heb verwoord, mijn excuus. Ik bedoel natuurlijk niet dat jij iets moet aanpakken, je werkt er keihard voor om iets moois van je leven te maken. 
Ikzelf besteed al vijf jaar veel tijd en aandacht aan dit onderwerp. Het is niet zozeer dat ik mijn zelfafwijzing aanpak in de zin dat ik er het gevecht mee aan ga. Ik ga niet meer in gesprek/discussie met die kritische, afkeurende stem in mij. Ik richt mij naar binnen en houd me vooral bezig met feit dat ik een prima mens ben. Vriendelijk naar mijzelf kijken. Dat wil niet zeggen dat ik mijzelf niet kritisch volg, maar ik probeer dit vanuit een positief gevoel te doen. Daardoor veranderd veel moeten in graag willen. 
Ook Geurtz geeft in zijn boek geen pasklare oplossing voor deze problematiek. Hij biedt wel strategieën, een oplossingsrichting waar ik mij erg in herken. 
Ik lees het boek nu pas en heb het dus op mijn eigen manier gedaan, maar de strategieën die ikzelf heb ontwikkeld komen grotendeels overeen met strategieën die hij aanbied. Een aanrader dat boek. 

Groet, Bert

Hallo Jorin,

Sorry dat ik het niet zorgvuldig heb verwoord, mijn excuus. Ik bedoel natuurlijk niet dat jij iets moet aanpakken, je werkt er keihard voor om iets moois van je leven te maken. 
Ikzelf besteed al vijf jaar veel tijd en aandacht aan dit onderwerp. Het is niet zozeer dat ik mijn zelfafwijzing aanpak in de zin dat ik er het gevecht mee aan ga. Ik ga niet meer in gesprek/discussie met die kritische, afkeurende stem in mij. Ik richt mij naar binnen en houd me vooral bezig met feit dat ik een prima mens ben. Vriendelijk naar mijzelf kijken. Dat wil niet zeggen dat ik mijzelf niet kritisch volg, maar ik probeer dit vanuit een positief gevoel te doen. Daardoor veranderd veel moeten in graag willen. 
Ook Geurtz geeft in zijn boek geen pasklare oplossing voor deze problematiek. Hij biedt wel strategieën, een oplossingsrichting waar ik mij erg in herken. 
Ik lees het boek nu pas en heb het dus op mijn eigen manier gedaan, maar de strategieën die ikzelf heb ontwikkeld komen grotendeels overeen met strategieën die hij aanbied. Een aanrader dat boek. 

Groet, Bert

Oh zo had ik het niet opgevat hoor! 
Ik was vooral nieuwsgierig naar hoe je het bedoelde en of je een idee hebt hoe dat aan te pakken of mee om te gaan. En dat is mij nu duidelijk geworden uit jouw antwoord, dus bedankt!