Ik vind het heel begrijpelijk. Iemand komt hier met een duidelijke vraag om gehoord te worden. Dan stop je er energie in om iets voor die persoon te kunnen betekenen en dan hoor je vervolgens helemaal niks. Dat is niet leuk. Je kunt het op jezelf betrekken en je afgewezen en genegeerd voelen. Ik denk dat dat voor veel mensen hier pijnlijk herkenbare gevoelens zijn. Dus dat dat een trigger is vind ik niet zo raar.
Ik probeer me dan te verplaatsen in de degene die het bericht schreef. Diegene heeft het hier van zich afgeschreven en zit waarschijnlijk nog volop in de ellende. Ik heb er dan wel begrip voor dat diegene niet zo bezig is met onze gevoelens. Het maakt wel dat ik ook wat minder uitgebreid ga antwoorden denk ik. Eerst maar eens zien of er iets van respons komt.

We zijn heel het gesprek aan't "kapen"..
Misschien dat Lisanne zich inmiddels overweldigd voelt met alle geklets van de rest.

Maar voor mij beide kanten begrijpelijk hoor. 
Ik heb ook ooit dagen gehad dat het me nog teveel was om aan te kleden/ douchen/ eten.. alleen maar in bed gelegen. Zombie- modus.. Of juist een hoopje snikkende ellende.. 
Dan is het wel al heel wat dat je wel verhaal hier doet! 
En ja, dat iemand dan moeite doet om je te helpen en geen respons krijgt en daar gefrustreerd om word ook heel begrijpelijk. 
Nou ja, misschien is zij op een punt in haar proces dat nog niet veel veranderd kan maar dat misschien begrip en vooral herkenning van anderen al iets (positiefs) doet..  Ah, ik heb dit niet alleen, ook andere mensen hebben dit gehad..  Maar wat F#cKing moeilijk! 

Ik denk dat vele wel herkenning hebben in wel iets wíllen veranderen maar gewoon niet kúnnen. Teveel moeite, het lukt niet..  Je wíl wel dat bed uit maar alles blokkeerd, je wíl wel contact aangaan maar er zit teveel angst ect. ect. 
Voor jezelf héél moeilijk als je niet kúnt voldoen aan wat omgeving van je wil (uit bed, werken, vrolijk doen, noem maar op)  maar ook voor de "helper" in welke vorm dan ook ( fam. vrienden, GGZ)  waarschijnlijk heel frustrerend en misschien ook verdrietig, dat jij dat niet doet en niet kúnt. 
Hun onvermogen om je te helpen tegen jouw onvermogen om iets te doen. 

Dus aan Alex,  bedank voor de uitgebreide reactie en de moeite die je doet om te helpen en aan Lisanne, heel veel moed en kracht gewenst om te kijken wat je ermee kan en wat lúkt.. Waar komt het vandaan, dat niet je bed uit kunnen? Een vraag waar je misschien (nog) niet zo even antwoord op hebt..

We zijn inderdaad dit topic aan het "kapen", maar ik hoop dat Lisanne het weer "terug kaapt". Ik ben met dat kapen begonnen door mijn frustraties te uiten. Misschien dat ik daar even een apart topic voor moet maken. Het is een ding van mij, dat weet ik. Ik reageer nogal sterk op dit soort van dingen. Bedankt trouwens voor jullie genuanceerde reacties. Begrip voor mij, maar ook begrip voor Lisanne en andere niet reageerders.
Daar ontbreekt het mij aan, denk ik. Dat ik (te) weinig begrip heb voor het niet reageren. Op mijn werk heb ik dat bijvoorbeeld ook wel gemerkt met collega's die autistisch zijn. Die zitten dan regelmatig in "een bubbel" en dat irriteert mij mateloos...... Ik hecht heel veel waarde aan het sociaal zijn en ik wil gezien worden. Ieder mens wil gezien worden, tenminste dat denk ik. Ik heb dat heel sterk. Zal met vroeger te maken hebben. Dat ik als kind mij onvoldoende gezien heb gevoeld.
Lisanne, laat je hier maar zien..... Dit is jouw topic, dus!!!

Groetjes, Alex

Daar zou ik iets aan gaan doen Alex. 

Als je je continu bezig houdt met andermans mate van sociaal  gedrag ben je een hoop energie zinloos kwijt aan zaken die je niet kan veranderen ,niet hoeft te veranderen, en dat ook niet zou moeten willen,  omdat ze bij de ander liggen, en hun proces zijn.  

Autisten kunnen helemaal niet sociaal doen op de manier die jij wenst, naar gelang de mate de aandoening.   Misschien kan je beter met die groep dan niet samenwerken.  

Groetjes!

Dat is wel erg kort door de bocht Mabel.

Daar zou ik iets aan gaan doen Alex. 

Als je je continu bezig houdt met andermans mate van sociaal  gedrag ben je een hoop energie zinloos kwijt aan zaken die je niet kan veranderen ,niet hoeft te veranderen, en dat ook niet zou moeten willen,  omdat ze bij de ander liggen, en hun proces zijn.  

Autisten kunnen helemaal niet sociaal doen op de manier die jij wenst, naar gelang de mate de aandoening.   Misschien kan je beter met die groep dan niet samenwerken.  

Groetjes!

Dit is inderdaad wel erg kort door de bocht Mabel. Ik geef al aan dat ik wellicht tekort schiet in het omgaan met autistische mensen. Ik vind dat "gewoon" best moeilijk, maar wil het ook niet uit de weg gaan. Ben ook niet continu bezig met het sociale gedrag van andere mensen, maar ik weet van mezelf dat ik vrij snel geïrriteerd ben. Dat uit ik lang niet altijd en ik ben ook lerende. Zelfs op mijn 59e moet ik nog dingen leren. Kennelijk werkt mijn bericht als een rode lap op een stier. Die indruk heb ik tenminste. 

Groetjes, Alex

Geen rode stier met lap  hier Alex ....

Het leek me vooral zo enorm vermoeiend voor jezelf om je op te winden over  zaken  als L die niet reageert , mensen in hun bubbel . 

Leven en laten leven  denk ik dan.  Je kan hoogstens iets aan jezelf trachten te veranderen en niet aan de ander.  

Groetjes

Geen rode stier met lap  hier Alex ....

Het leek me vooral zo enorm vermoeiend voor jezelf om je op te winden over  zaken  als L die niet reageert , mensen in hun bubbel . 

Leven en laten leven  denk ik dan.  Je kan hoogstens iets aan jezelf trachten te veranderen en niet aan de ander.  

Groetjes

Gelukkig geen rode stier Mabel.....,ha, ha. 
Dat heb ik ook wel in beeld, dat ik alleen iets kan veranderen aan hoe ik reageer en dat ik een ander niet veranderen kan en mag. Je hebt wel gelijk dat het bij tijd en wijlen best vermoeiend is voor mezelf. Dit is iets in mij waar ik ook wel mee aan het werk ben.

Groetjes, Alex