Hoi iedereen die dit leest,

Ik wil iedereen het beste wensen voor het nieuwe jaar en hoop voor iedereen dat het een beter jaar zal worden dan 2020.

Ik ben Mau en ik ben 16 jaar. Ik struggle nu wat langer dan halfjaar van psychische klachten en besef me dat dit een opeenstapeling is geweest van het stukje bij beetje afbreken van mezelf. Nu ik langzaam echt instort weet ik eigenlijk niet meer wie ik echt ben.

Het lukt me niet om hulp te zoeken, maar kan niet alles meer in houden. Vandaar dat ik eens wil proberen om soms wat van me af te kunnen schrijven.

Sinds ik een klein meisje was heb ik mezelf altijd als minder waard beschouwd. Een kritische oudere broer in je gezin en overal te horen krijgen dat je goed bent in dingen heeft er voor gezorgd dat ik geen vertrouwen meer heb in me zelf. Ik geloof ook niet meer wat mensen zeggen.

Omgaan met emoties is niet iets waar hier thuis over gepraat word en ik weet ook niet hoe dat moet. Het resultaat hier van is dat ik al vroeg begon met zelfbeschadiging. Eerst nog onschuldig in hoeverre zelfbeschadiging onschuldig kan zijn en nu sinds dat halve jaar is het een stuk heftiger. M’n benen zitten onder en ook m’n armen en schouders moesten er aan geloven.

In de laatste 6 maanden van 2020 ben ik ingezakt en weet niet meer hoe ik overeind moet komen. Ik wil gewoon niet meer en zie geen uitweg en toekomst meer. De stress van school is me teveel geworden en het lukt me niet om er aan te werken. Mijn grootste passie was altijd om te sporten. Ik doe een teamsport op een redelijk hoog niveau. Was echt gedreven, maar voel me niet goed genoeg om op dit niveau te sporten. Het is ook lastig dat een aantal littekens en wonden zichtbaar zijn met sporten ondanks de moeite die ik doe om het te verbergen. Nu ligt het sporten stil maar ik wil ook niet meer beginnen. Ik wil gewooon alleen maar thuis zitten en in bed liggen. Gewoon doen alsof ik er niet ben.

Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet en herken mezelf gewoon niet meer.

Als je dit hele verhaal gelezen hebt vind ik dat erg lief van je. Als leest niemand het ben ik al blij dat ik een stukje van mezelf heb kunnen delen.

Misschien iemand een idee wat ik kan doen?

Bedankt voor deze plek om te delen!

-Mau-

Hoi iedereen die dit leest,

Ik wil iedereen het beste wensen voor het nieuwe jaar en hoop voor iedereen dat het een beter jaar zal worden dan 2020.

Ik ben Mau en ik ben 16 jaar. Ik struggle nu wat langer dan halfjaar van psychische klachten en besef me dat dit een opeenstapeling is geweest van het stukje bij beetje afbreken van mezelf. Nu ik langzaam echt instort weet ik eigenlijk niet meer wie ik echt ben.

Het lukt me niet om hulp te zoeken, maar kan niet alles meer in houden. Vandaar dat ik eens wil proberen om soms wat van me af te kunnen schrijven.

Sinds ik een klein meisje was heb ik mezelf altijd als minder waard beschouwd. Een kritische oudere broer in je gezin en overal te horen krijgen dat je goed bent in dingen heeft er voor gezorgd dat ik geen vertrouwen meer heb in me zelf. Ik geloof ook niet meer wat mensen zeggen.

Omgaan met emoties is niet iets waar hier thuis over gepraat word en ik weet ook niet hoe dat moet. Het resultaat hier van is dat ik al vroeg begon met zelfbeschadiging. Eerst nog onschuldig in hoeverre zelfbeschadiging onschuldig kan zijn en nu sinds dat halve jaar is het een stuk heftiger. M’n benen zitten onder en ook m’n armen en schouders moesten er aan geloven.

In de laatste 6 maanden van 2020 ben ik ingezakt en weet niet meer hoe ik overeind moet komen. Ik wil gewoon niet meer en zie geen uitweg en toekomst meer. De stress van school is me teveel geworden en het lukt me niet om er aan te werken. Mijn grootste passie was altijd om te sporten. Ik doe een teamsport op een redelijk hoog niveau. Was echt gedreven, maar voel me niet goed genoeg om op dit niveau te sporten. Het is ook lastig dat een aantal littekens en wonden zichtbaar zijn met sporten ondanks de moeite die ik doe om het te verbergen. Nu ligt het sporten stil maar ik wil ook niet meer beginnen. Ik wil gewooon alleen maar thuis zitten en in bed liggen. Gewoon doen alsof ik er niet ben.

Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet en herken mezelf gewoon niet meer.

Als je dit hele verhaal gelezen hebt vind ik dat erg lief van je. Als leest niemand het ben ik al blij dat ik een stukje van mezelf heb kunnen delen.

Misschien iemand een idee wat ik kan doen?

Bedankt voor deze plek om te delen!

-Mau-

Hoi Mau,

Welkom op het forum en hopelijk wordt 2021 ook een beter jaar voor jou.
Denk dat je de eerste juiste stap al hebt genomen door je gedachten en emoties hier te delen.
Wat akelig voor je dat je op zo'n jonge leeftijd al zulke klachten moet ervaren.
Is er niemand bij wie je je verhaal persoonlijk kan delen ? of durf je dit misschien niet ?

Ben je veel aan het nadenken over hoe je dit moet oplossen?
Als je heel veel denkt wordt het vaak chaotisch in je hoofd en krijg je steeds meer vragen i.p.v. antwoorden.
Zou dus best mogelijk zijn dat je daarom niet meer weet wie je bent.

Sterkte voor nu

Desireless

Hoi Mau,

Welkom op het forum en hopelijk wordt 2021 ook een beter jaar voor jou.
Denk dat je de eerste juiste stap al hebt genomen door je gedachten en emoties hier te delen.
Wat akelig voor je dat je op zo'n jonge leeftijd al zulke klachten moet ervaren.
Is er niemand bij wie je je verhaal persoonlijk kan delen ? of durf je dit misschien niet ?

Ben je veel aan het nadenken over hoe je dit moet oplossen?
Als je heel veel denkt wordt het vaak chaotisch in je hoofd en krijg je steeds meer vragen i.p.v. antwoorden.
Zou dus best mogelijk zijn dat je daarom niet meer weet wie je bent.

Sterkte voor nu

Desireless

Bedankt voor de reactie!

Helaas is er niemand waar ik genoeg vertrouwen bij voel om hier over te kunnen praten. Ik zou het ook niet durven denk ik. Ik wil hier uit komen, maar ik ben heel bang dat dat niet kan en ik dan juist alleen maar mn leven echt kapot maak. Het zal mn moeder veel te veel verdriet doen en ze zal het niet begrijpen. ik zal gewoon iedereen kwijtraken en in de goot eindigen. Het zal me nooit lukken om hier uit te komen omdat niemand van me houd en me echt wil helpen. Ik raak nu al al mn vrienden kwijt moet je na gaan als ze erachter komen welke problemen ik allemaal heb. Ik wil op het moment gewoon mn huis niet meer uit en niemand meer zien. 

Ik denk dat teveel nadenken wel een groot probleem is bij mij. ik heb een boek waar ik soms wat dingen opschrijf, maar dat zijn vaak alleen, maar verdrietige feiten. soms is het fijn om ze op papier te zien en te weten wat er allemaal in mijn hoofd omgaat, maar het maakt me ook bang en uitzichtloos. Voor mij zijn de dingen die ik denk en opschrijf feiten, andere mensen zullen zeggen dat het niet waar is maar ze zullen het tegendeel niet aan me kunnen bewijzen, dus zijn het nog steeds feiten voor mij. Al die gedachtes zorgen er voor dat ik niet meer weet waarom ik zou willen bestaan. De grootste fout is dat ik besta. Nu ik al besta zal het mensen pijn doen dat ze herinneringen met me hebben wanneer ik niet meer besta.

ik vind het allemaal maar zwaar en moeilijk en waat echt niet wat ik kan doen. Elke weg lijkt dood te lopen.

-Mau-

Bedankt voor de reactie!

Helaas is er niemand waar ik genoeg vertrouwen bij voel om hier over te kunnen praten. Ik zou het ook niet durven denk ik. Ik wil hier uit komen, maar ik ben heel bang dat dat niet kan en ik dan juist alleen maar mn leven echt kapot maak. Het zal mn moeder veel te veel verdriet doen en ze zal het niet begrijpen. ik zal gewoon iedereen kwijtraken en in de goot eindigen. Het zal me nooit lukken om hier uit te komen omdat niemand van me houd en me echt wil helpen. Ik raak nu al al mn vrienden kwijt moet je na gaan als ze erachter komen welke problemen ik allemaal heb. Ik wil op het moment gewoon mn huis niet meer uit en niemand meer zien. 

Ik denk dat teveel nadenken wel een groot probleem is bij mij. ik heb een boek waar ik soms wat dingen opschrijf, maar dat zijn vaak alleen, maar verdrietige feiten. soms is het fijn om ze op papier te zien en te weten wat er allemaal in mijn hoofd omgaat, maar het maakt me ook bang en uitzichtloos. Voor mij zijn de dingen die ik denk en opschrijf feiten, andere mensen zullen zeggen dat het niet waar is maar ze zullen het tegendeel niet aan me kunnen bewijzen, dus zijn het nog steeds feiten voor mij. Al die gedachtes zorgen er voor dat ik niet meer weet waarom ik zou willen bestaan. De grootste fout is dat ik besta. Nu ik al besta zal het mensen pijn doen dat ze herinneringen met me hebben wanneer ik niet meer besta.

ik vind het allemaal maar zwaar en moeilijk en waat echt niet wat ik kan doen. Elke weg lijkt dood te lopen.

-Mau-

Hoi Mau,

Heel jammer om te zien dat je jezelf zo ervaart, natuurlijk ken ik je niet persoonlijk, maar ik zie gelijk al hele mooie kanten aan je.
Als ik je verhaal lees, merk ik dat je heel onrustig bent en steeds dezelfde gedachten en emoties ervaart.
In denken is vrijwel geen waarheid, je kan het niet berekenen, dus wat je nu jezelf verteld is geen waarheid maar als je je eigen negatieve gedachten geloofd staan ze je enorm in de weg.
De hersens maken geen onderscheid tussen juiste en onjuiste informatie, als iets overtuigend gebracht wordt en ook nog eens steeds herhaald wordt nemen de hersens het voor waar aan.
Probeer je te realiseren dat het maar gedachten zijn die omgezet worden naar emoties, als je de kraan dichtdraait (de gedachten stopt) verdwijnen ook grotendeels je klachten.
Als jij je rustig voelt ben je degene die je werkelijk bent, elke behandeling in de psychiatrie is daarop gericht.

Alles waar je aandacht aan geeft in je gedachten groeit net als een plant die je water geeft en aangezien je alleen maar kan nadenken over wat je al weet, krijg je steeds meer vragen die je nog meer verwarren.
Probeer eerst je gedachten los te laten, lukt dat niet...probeer je het te accepteren zonder het jezelf te verwijten...hoe meer je van jezelf eist en hoe meer je jezelf verwijt hoe meer stress je ervaart.
Je kan hier uitkomen, maar je zal bepaalde dingen zelf moeten toepassen.

Sterkte voor nu Mau.

Hoi iedereen die dit leest,

Ik wil iedereen het beste wensen voor het nieuwe jaar en hoop voor iedereen dat het een beter jaar zal worden dan 2020.

Ik ben Mau en ik ben 16 jaar. Ik struggle nu wat langer dan halfjaar van psychische klachten en besef me dat dit een opeenstapeling is geweest van het stukje bij beetje afbreken van mezelf. Nu ik langzaam echt instort weet ik eigenlijk niet meer wie ik echt ben.

Het lukt me niet om hulp te zoeken, maar kan niet alles meer in houden. Vandaar dat ik eens wil proberen om soms wat van me af te kunnen schrijven.

Sinds ik een klein meisje was heb ik mezelf altijd als minder waard beschouwd. Een kritische oudere broer in je gezin en overal te horen krijgen dat je goed bent in dingen heeft er voor gezorgd dat ik geen vertrouwen meer heb in me zelf. Ik geloof ook niet meer wat mensen zeggen.

Omgaan met emoties is niet iets waar hier thuis over gepraat word en ik weet ook niet hoe dat moet. Het resultaat hier van is dat ik al vroeg begon met zelfbeschadiging. Eerst nog onschuldig in hoeverre zelfbeschadiging onschuldig kan zijn en nu sinds dat halve jaar is het een stuk heftiger. M’n benen zitten onder en ook m’n armen en schouders moesten er aan geloven.

In de laatste 6 maanden van 2020 ben ik ingezakt en weet niet meer hoe ik overeind moet komen. Ik wil gewoon niet meer en zie geen uitweg en toekomst meer. De stress van school is me teveel geworden en het lukt me niet om er aan te werken. Mijn grootste passie was altijd om te sporten. Ik doe een teamsport op een redelijk hoog niveau. Was echt gedreven, maar voel me niet goed genoeg om op dit niveau te sporten. Het is ook lastig dat een aantal littekens en wonden zichtbaar zijn met sporten ondanks de moeite die ik doe om het te verbergen. Nu ligt het sporten stil maar ik wil ook niet meer beginnen. Ik wil gewooon alleen maar thuis zitten en in bed liggen. Gewoon doen alsof ik er niet ben.

Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet en herken mezelf gewoon niet meer.

Als je dit hele verhaal gelezen hebt vind ik dat erg lief van je. Als leest niemand het ben ik al blij dat ik een stukje van mezelf heb kunnen delen.

Misschien iemand een idee wat ik kan doen?

Bedankt voor deze plek om te delen!

-Mau-

Hoi Mau je verhaal van angst en wanhoop treffen me. Het is moeilijk te lezen dat je het zo zwaar hebt en dat je nog geen hulp mag ondervinden.  Je ziet geen uitweg en toekomst meer en ik kan je verzekeren dat ik jouw gevoelens begrijp want ik ben er zelf mee geconfronteerd geweest en nog steeds soms de wanhoop en de leegte, de zelfhaat en de depressies ik ken het allemaal. Toch maakt het me angstig als ik lees dat je het alleen probeert te verwerken. Ik denk dat dit hulp nodig heeft, je verdient hulp en steun en iemand die naar je luistert, een professionele hulpverlener. Je lage zelfbeeld komt ook uit je kindertijd met een kritische oudere broer, ook dit herken ik maar is een kritische oudere zus. Het is heel moeilijk geweest en ik heb naar een evenwicht gezocht met aangepaste therapie en medicijnen. De zelfbeschadiging vind ik heel heftig maar ook ik was vroeger heel zelfdestructief. Probeer je gevoel uit te leggen aan een professionele hulpverlener die oordelen niet en zoeken samen met jou naar een evenwicht. Anders wordt het te lastig en veel te zwaar om het te dragen voor jou alleen, ondertussen schrijf maar van je af ook hier, ik wil het graag volgen veel sterkte cyranno

Hoi Mau je verhaal van angst en wanhoop treffen me. Het is moeilijk te lezen dat je het zo zwaar hebt en dat je nog geen hulp mag ondervinden.  Je ziet geen uitweg en toekomst meer en ik kan je verzekeren dat ik jouw gevoelens begrijp want ik ben er zelf mee geconfronteerd geweest en nog steeds soms de wanhoop en de leegte, de zelfhaat en de depressies ik ken het allemaal. Toch maakt het me angstig als ik lees dat je het alleen probeert te verwerken. Ik denk dat dit hulp nodig heeft, je verdient hulp en steun en iemand die naar je luistert, een professionele hulpverlener. Je lage zelfbeeld komt ook uit je kindertijd met een kritische oudere broer, ook dit herken ik maar is een kritische oudere zus. Het is heel moeilijk geweest en ik heb naar een evenwicht gezocht met aangepaste therapie en medicijnen. De zelfbeschadiging vind ik heel heftig maar ook ik was vroeger heel zelfdestructief. Probeer je gevoel uit te leggen aan een professionele hulpverlener die oordelen niet en zoeken samen met jou naar een evenwicht. Anders wordt het te lastig en veel te zwaar om het te dragen voor jou alleen, ondertussen schrijf maar van je af ook hier, ik wil het graag volgen veel sterkte cyranno

Jammer dat je helaas snapt wat ik mee maak. Ik mis mn oude zelf. Dat lieve kleine meisje dat vroeger zo vrolijk kon spelen en deed waar ik zin in had. Ik wil weer terug naar het vrij kunnen zijn. Ik zit opgesloten in mezelf. Ik beschouw het soms gewoon als het feit dat mijn hersens gewoon ziek zijn en nu het lichaam dat ze aansturen probeert te vernietigen. Helaas zit niet iedereen problemen zoals dit als een soort ziekte in je hoofd. Mensen snappen nog niet altijd hoe dit je leven kan beïnvloeden. Het voelt steunend dat ik hier niet de enige ben die dit soort dingen meemaak.

Van me afschrijven werkt voor mij soms wel eens om wat rust te krijgen. Ondanks dat ik het allemaal eng vind zal ik vast nog wel eens wat laten horen over hoe het met me gaat en ik hoop dat ik ooit ergens het vertrouwen en de moed vind om hulp te zoeken.

Bedankt!

-Mau-

Dag Mau,

Welkom op dit forum.
Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is om hulp te vragen. Ik heb zelf ook heel lang met mijn problemen rond gelopen, maar ik heb uiteindelijk toch ontdekt dat ik het niet alleen kon oplossen. Het is zo pijnlijk om zolang alleen te strijden, ik gun je zo een mooier leven. Misschien is voor jou wel mogelijk om een korte mail naar je huisarts te sturen, waarin je kort beschrijft wat er mis gaat? 
Hoor het graag.

Groet, Bert

Dag Mau,

Welkom op dit forum.
Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is om hulp te vragen. Ik heb zelf ook heel lang met mijn problemen rond gelopen, maar ik heb uiteindelijk toch ontdekt dat ik het niet alleen kon oplossen. Het is zo pijnlijk om zolang alleen te strijden, ik gun je zo een mooier leven. Misschien is voor jou wel mogelijk om een korte mail naar je huisarts te sturen, waarin je kort beschrijft wat er mis gaat? 
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Bert,

Bedankt voor je reactie. Ik ben heel bang om hulp te zoeken en zit daar erg mee in de knoop. Ik heb wel opgezocht of het bij mijn huisarts een mogelijkheid is om te mailen. Zover ik kon vinden hebben ze alleen een contactformulier waarmee ik hun dan zeg maar een soort van mail. Dit is misschien wel een optie om te overwegen, maar ik weet niet of het contactformulier hiervoor bedoeld is. Om naar ze te bellen voor een afspraak en dan met een huisarts te moeten praten vind ik heel eng en ziet er op het moment helemaal niet uit als een optie. Het liefst zou ik er dan iemand bij willen hebben. Ik zou niet weten wie dat zou moeten zijn en er is een grote kans dat ik dan ook alleen maar banger ben in wat ik kan zeggen tegen de huisarts.

Ik denk dat dit nog iets te ver voor mij is. Ik zou liever eerst iemand in mijn omgeving vertellen wat er aan de hand is. Ik vertrouw alleen niemand goed genoeg. Zelfs dat is heel moeilijk, dus ja... Moeilijke strijd op het moment.

-Mau-

Hallo Mau,

Ik begrijp jouw grote aarzeling en angst heel goed. Ik denk toch dat het belangrijk is een beginnetje te maken met het delen met iemand die hulp kan bieden, hoe moeilijk ook. Je zou bijvoorbeeld het contactformulier kunnen gebruiken om te vragen hoe je rechtstreeks met de huisarts kunt mailen omdat het niet zo goed met je gaat. Ook kun je op hun website kijken of ze een praktijkondersteuner GGZ in dienst hebben, dat is in veel huisartsenpraktijken het geval. Dat is iemand die is aangesteld om over psychische problemen te praten. Ook die vraag zou je kunnen stellen op het contactformulier.
Het is ook moeilijk iemand in je omgeving te vertrouwen. je wil dan natuurlijk wel dat iemand een beetje begrijpt wat je doormaakt.
Als je er behoefte aan hebt kun je mij een persoonlijk bericht sturen via het zwarte envelopje links onder.
Hoor het graag.

Groet, Bert