Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Wie ben ik


#1

Dat is wat ik nu uit moet gaan zoeken. Ik weet niet eens waar te beginnen.

Ik ben een gescheiden vrouw van 45 met twee grote kinderen. Ik ben afgelopen jaar mei gescheiden en in juni heeft mijn vader zelfmoord gepleegd. Sindsdien leef ik op automatische piloot en overleef elke dag. Ik moet mijn leven op gaan pakken maar dat lukt me nog niet. Ik ben zeer verdrietig en voel me zeer in de steek gelaten door iedereen. Ik loop sinds juli bij een psycholoog  en kreeg eerst de Diagnose aanpassingsstoornis. Nu heb ik de diagnose dat ik depressief ben een posttraumatisch stress syndroom heb. Ik slik geen antidepressiva maar wel een rustgevend medicijn. Mijn gedachten nemen vaak de loop met me en ik kan het niet stoppen. Ik heb het gevoel dat ik nergens heen kan en helemaal alleen ben. Mijn moeder heeft veel verdriet van mijn vader. Mijn zus is haar eigen verdriet en sorus aan het verwerken. Mijn kinderen gaan door met hun eigen leven. Verder heb ik niet veel mensen meer om me heen. 

Voor dat dit alles gebeurde was mijn leven ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Mijn kids hebben allebei adhd. Konden niet met elkaar overweg en mijn ex kon daar ook niet mee omgaan. Heb altijd moeten vechten voor de kids. Politie agentje spelen tussen die driehoek. 


Mijn vader is erg overspannen geweest 20 jaar geleden door zijn werk en mijn moeder is 10 jaar daarna twee keer opgenomen geweest met depressie op de paaz afdeling. 
De band met mijn zus is nooit goed geweest, maar dat gaat gelukkig wat beter nu.
Mijn ex was erg dominant en explosief. Ik heb mijzelf altijd weg gecijferd voor iedereen en nu  
voel  ik me eenzaam verdrietig en alleen en niemand die aan mij denkt.
Ik wil niemand lastig vallen met mijn verdriet en zou graag door willen met mijn leven en gelukkig worden. Ik heb wat betere dagen maar de weekenden zijn meestal drama . Dan zit ik hier in mijn nieuwe huisje, vol met rouw, helemaal alleen, verdrietig te zijn. Ik kan nog steeds geen hobby's oppakken of lezen ofzo. Ik kan me niet concentreren en heb er de puf niet voor.
Kom ik hier ooit nog uit?

Ik voel me echt zo'n zeikerd en Zieligerd, maar ik moest even mijn verhaal kwijt 'ergens'.
Antwoord

#2

Hallo Greet,

Welkom hier.

Poeh dat is wel erg veel emoties in korte tijd.
Kan me voorstellen dat je als een berg tegen het leven op ziet. Vooral ook omdat je bijna niemand hebt waarbij jij je
verhaal kwijt kunt.

Ik schrijf hier als iemand die verschillende depressies heeft doorgemaakt. Vandaag de dag gaat het gelukkig best aardig.

Klikt het een beetje met jouw psycholoog, je ziet hem al een hele tijd niet?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#3

(27-04-2018, 20:22)Bert schreef: Hallo Greet,

Welkom hier.

Poeh dat is wel erg veel emoties in korte tijd.
Kan me voorstellen dat je als een berg tegen het leven op ziet. Vooral ook omdat je bijna niemand hebt waarbij jij je
verhaal kwijt kunt.

Ik schrijf hier als iemand die verschillende depressies heeft doorgemaakt. Vandaag de dag gaat het gelukkig best aardig.

Klikt het een beetje met jouw psycholoog, je ziet hem al een hele tijd niet?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

Hallo Bert, 

Mijn psycholoog is een vrouw, wat ik wel fijn vind. We hebben wel een goede klik gelukkig. Voor  de ptss  krijg ik weer emdr sessies. Ik Heb voor de rouw en de beelden van mijn vader ook al  Emdr gehad en heb daar veel baat bij gehad. 

Wat fijn om te horen dat u/ jij al meerdere depressies te boven bent gekomen en dat het best aardig gaat.

Groetjes greet
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)