Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Wat moet ik doen?


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 03-06-2017, 18:42 door Nameless_x.)

Lieve mensen,

Ik heb jullie hulp nodig. Het gaat al een hele lange tijd niet goed met me, de ene keer gaat het super slecht en de andere keer lijkt het steeds weer wat beter te gaan. Alles is begonnen met pesten op de basisschool, vervolgens kwam me opa te overlijden en raakte mijn oom vermist, allemaal in een korte periode.. Dit gebeurde precies in de zomervakantie voordat ik naar de middelbare school ging, doordat ik niet lekker in mijn vel zat was ik het 'stille meisje; en werd ik weer gepest, helaas is hier nu nog sprake van.. Ik ben nu al voor de 2e keer bij een psycholoog, maar het helpt gewoon niet, ik blokkeer me tegenover haar en blijf volhouden dat het goed gaat. Ook heb ik mezelf een tijdje beschadigd doordat ik gewoon geen raad meer wist. Uit allemaal depressietesten op het internet blij kt dat ik een depressie heb en scoor ik vaak het hoogst aantal punten. Hiervan is nooit een diagnose gesteld, doordat ik tegen iedereen om heen lieg, tegen me ouders, de huisarts en de psycholoog. 

Ik ben er klaar mee, ik wil me niet meer zo rot voelen en wil gewoon weer positief door het leven gaan, ik wil me eigenlijk laten opnemen en hopen dat het dan beter met me gaat, maar ik weet niet of dit zomaar kan aangezien alles en iedereen om me heen denkt dat het goed met me gaat.. 


Alsjeblieft, kan iemand me helpen? Ik weet niet hoelang ik dit nog vol blijf houden zonder hulp!!
Antwoord

#2

Hallo Nameless,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.
Op deze plaats kan je open en anoniem over je problemen vertellen.
Ik vind het een moeilijke situatie voor je vooral omdat het niet vertellen aan jouw naasten
je ook nog eens erg eenzaam maakt vermoed ik.
Ik zelf heb ook lange tijd mooi weer gespeeld, het maakte dat ik mij alleen en ook wel angstig voelde.
We weten dus samen dat blijven zwijgen over jouw machteloosheid en verdriet je dieper in die put trekt.
Is er helemaal niemand die je in vertrouwen kunt nemen? Iemand waar je vertrouwen in hebt?
Als dat je nog niet lukt kun je misschien beginnen met hier jouw verhaal te vertellen.
Er schrijven hier mensen die ervaring hebben met depressie die niet zullen oordelen.
Hoor graag meer over hoe het met je gaat.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#3

(03-06-2017, 20:34)Whatever schreef: Ik herken me in delen van je verhaal.

Weet dat niet alle psychologen in staat zijn iemand gepast te helpen. Ik heb er 101 gezien, maar heb me maar bij 2 goed gevoeld.
Als de connectie er niet is, een andere zoeken, is die daar ook niet? Weer een andere zoeken.
Niet opgeven.

Daarbovenop zou ik je symptomen eens bespreken met een psychiater. Besef wel dat veelal psychiaters anders tewerk gaan als een psycholoog. Psychiaters zijn daar meer om U naar gepaste therapie te begeleiden of gepaste medicatie voor te schrijven. Een psychiater mag een diagnose geven, een psycholoog dan weer niet. Althans in België.

Ik heb een moment gehad dat ik dacht dat ik me niet slechter kon voelen dan hoe ik me toen voelde. Rock bottom. Ik was resoluut tegen pillen slikken. Enorm anti zelf. Maar op dat moment dacht ik "fuck it wat heb ik te verliezen?" Na 2 weken ervoer ik meteen verandering. Er kwam rust in mijn hoofd en daardoor kon ik de chaos beter plaatsen. 

Hoe je met een depressie omgaat, of met een aandoening moet ik zelf nog leren. Maar medicatie heeft mij wel een enorme steun daarin gegeven.
Praat erover met je dierbaren? Of is er een reden waarom je hen laat denken dat alles goed gaat?
[quote pid='2060' dateline='1496514844']

Hai,

Het is echt een werkje om de goede psycholoog voor je te vinden, alleen nu is het zo dat ik in een dorpje woon waar je net overal buiten valt, dus is het moeilijk te bereiken. Waar ik nu op school zit, daar vlakbij zit een psycholoog en daar ben ik nu al 2 x van psycholoog veranderd, maar ik heb het gevoel dat het niet uitmaakt welke psycholoog ik heb, maar dat het gaat dat ik er gewoon nog niet klaar voor ben om zo diep op alles in te gaan. Ik merk dat ik dan emotioneel wordt en als er iets is wat ik niet wil, is dat ik me emoties toon waar andere bij zijn, dat voelt als een teken van zwakte en ik wil niet dat andere denken dat ik zwak ben!

Ik heb een hele tijd op school gepraat met 2 docenten, ik merk dat ik de laatste tijd tegen de 1 docent me een beetje verzet en niet meer echt mee wil/durf te praten. En de andere docent heeft zelf aangegeven dat ze even een soort van break tussen ons wilt, dat kan natuurlijk, maar 't voelt voor mij nu alsof ik er alleen voor sta en dat is heel moeilijk als je weet dat het slecht met je gaat en als je weet tot wat voor dingen je in staat bent... 

De reden waarom ik mensen laat denken dat het goed met me gaat is, omdat ik niet wil dat ze denken dat ik zwak ben.. En als ik zeg dat het niet goed gaat, moet ik er ook over praten en bij sommige vindt ik dat gewoon niet fijn.. 

Bedankt voor je reactie!


[/quote]
Antwoord

#4

Hi nameless..

Je verhaal raakt me.  Alsof je mijn dochter kon zijn.
Het is vaak zo dat je pas Hulp kan aanvaarden als je je ergens veilig voelt. En dat je je dan pas kan openen. Het is soms ook zo dat je genoeg moet voelen dat het niet anders kan. ...het is kwetsbaar om je open te stellen, maar nooit een teken van zwakte maar juist van kracht. Zeggen dat je hulp nodig hebt en waar het mis gaat is heel moeilijk. 

Met familie gaan praten zou ik je echt willen aanraden. Die kunnen meestal als geen ander steunen en geeft je een plek waar je echt jezelf mag en kan zijn. 

Laat je horen hoe het met je gaat?  Heel veel sterkte. ...

Ik wil eigenlijk wel duizend dingen zeggen en  vragen maar wil je niet overvallen...

Liefs, Liz


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#5

(11-06-2017, 22:58)Liz is fighting schreef: Hi nameless..

Je verhaal raakt me.  Alsof je mijn dochter kon zijn.
Het is vaak zo dat je pas Hulp kan aanvaarden als je je ergens veilig voelt. En dat je je dan pas kan openen. Het is soms ook zo dat je genoeg moet voelen dat het niet anders kan. ...het is kwetsbaar om je open te stellen, maar nooit een teken van zwakte maar juist van kracht. Zeggen dat je hulp nodig hebt en waar het mis gaat is heel moeilijk. 

Met familie gaan praten zou ik je echt willen aanraden. Die kunnen meestal als geen ander steunen en geeft je een plek waar je echt jezelf mag en kan zijn. 

Laat je horen hoe het met je gaat?  Heel veel sterkte. ...

Ik wil eigenlijk wel duizend dingen zeggen en  vragen maar wil je niet overvallen...

Liefs, Liz


Hoi Liz,

Ten eerste heel erg bedankt voor je reactie! Heel lief dat je de tijd en moeite wilt nemen voor mij. Sorry dat ik pas zo laat reageer, maar heb het de laatste weken erg druk met school en was helemaal vergeten om te reageren.

Ik ben toevallig gisteren weer naar de psycholoog geweest, ik weet niet meer waar ik mee bezig ben hoor.. Ik hou mezelf en de andere voor de gek, gisteren heb ik zoals gewoonlijk glashard gelogen over dat het goed gaat en dat er geen dingen fout meer zijn gegaan, pure bullshit! Ik heb eerst echt een paar keer om hulp gevraagd, maar ik voel me vaak afgewezen als mensen geen tijd voor me hebben, terwijl het meestal dan gewoon het geval is dat ze het echt te druk hebben, maar wanneer ik dan het antwoord krijg dat ze even geen tijd hebben, dan ben ik al snel teleurgesteld... 

Hoe het trouwens nu met me gaat, slecht! 
Stel je vragen gerust, ik sta ervoor open om ze te beantwoorden! En als me dat nier t lukt dan zal ik het eerlijk zeggen! 

Liefs,
Nameless!
Antwoord

#6

Register or login to view the content
Antwoord

#7

(15-06-2017, 20:37)Positiva schreef: Register or login to view the content

Hai, wat vervelend voor uw partner zeg! Het is een hele zoektocht om een goede 'hulpverlener' te vinden, iemand die echt naar je wilt luisteren, iemand die je kunt vertrouwen en iemand die er alles op alles aan zou doen om je te helpen.. Bij mij is vooral het probleem dat ik heel snel geïrriteerd word als iemand om me heen niet reageert, zoals bijvoorbeeld een docent of een vriendin die ik dan om hulp vraag, maar dat kunnen ze me op dat moment dan niet bieden, helaas! En als iemand dan niet reageert, heb ik meteen het gevoel dat iemand boos op me is en kan ik daar heel lang over in zitten.. Wat natuurlijk weer gevolgen heeft voor de band tussen die persoon en mij! 

Ik  begrijp dat je niet zomaar overal binnen komt bij een kliniek/inrichting, maar voor mij hoeft het ook niet perse dat te zijn, maar ik verlang naar rust.. Ik wil gewoon even op mezelf, erachter komen hoe ik me echt voel, kunnen huilen wanneer ik wil en me er niet voor hoeven te schamen.. Mensen om je heen hebben die je kunnen en willen helpen en je niet teleur hoeven te stellen, dat ze even geen tijd hebben.. Maar ja, waar o waar krijg ik deze mogelijkheid..? 

Over dat met de psycholoog, ik zat er zelf ook al heel lang over na te denken om het gewoon op te schrijven en dan te geven aan me psycholoog, maar het nadeel daarvan is dan dus wel dat wanneer ik het geef en zij het heeft gelezen, ik daarna erover moet praten en ik zie dat toch nog niet helemaal zitten... Ook merk ik dat ik de laatste tijd zelf heel ongelukkig ervan wordt om steeds maar het te hebben over de negatieve dingen, ik denk ongeveer een half jaar geleden is er een hele goede band tussen mij en een docent gekomen, heel fijn! Ik was hier zo ontzettend blij mee, want ze was echt een uitlaapklep voor me.. We hadden ook gewoon contact via social media en het ging niet alleen over de negatieve dingen, maar we hadden 't ook gewoon over jongens enz.. Het was gewoon altijd leuk en ik werd er echt blij van om met haar zulke gesprekken te hebben,. het gaf je positieve moed en liet me inzien dat het leven echt ook wel leuk kan  zijn..! Ik ben niet de enige waar ze een goede band mee heeft, met nog zeker 2 andere kinderen ook wel.. En ik heb het gevoel dat de band tussen haar en mij de laatste tijd heel erg teruguit gaat doordat ik iedere keer aan kom met me gezeik.. Met de andere 2 is de band echt super leuk, heeft ze super veel lol en ik voel me er echt zo klote over.. Ik voel me gewoon slecht, ik haat mezelf en heb steeds vaker de gedachte om er dan maar een einde aan te maken, aangezien ik toch alles verkeerd doe.. Ik voel me een slecht mens, ik weet gewoon niet hoe ik weer wat zekerder van mezelf kan worden, ik lach er wel overheen maar van binnen ga ik kapot.. En ik heb al een hele tijd voorgenomen om gewoon tegen iedereen te zeggen dat het goed gaat, maar ik merk dat ik toch geneigd ben dat als het fout gaat dat ik dan meteen aan de bel trek bij de andere (vooral bij die docent) maar aangezien ze er nu zo op reageren wil ik hert alleen maar meer.. Ik wil minder contact houden, en meer afstand nemen maar ik kan het niet, ze betekent teveel voor me.. En ik weet echt niet wat ik hiermee moet..
Antwoord

#8
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 15-06-2017, 22:36 door Liz is fighting.)

 

Hoi Liz,

Ten eerste heel erg bedankt voor je reactie! Heel lief dat je de tijd en moeite wilt nemen voor mij. Sorry dat ik pas zo laat reageer, maar heb het de laatste weken erg druk met school en was helemaal vergeten om te reageren.

Ik ben toevallig gisteren weer naar de psycholoog geweest, ik weet niet meer waar ik mee bezig ben hoor.. Ik hou mezelf en de andere voor de gek, gisteren heb ik zoals gewoonlijk glashard gelogen over dat het goed gaat en dat er geen dingen fout meer zijn gegaan, pure bullshit! Ik heb eerst echt een paar keer om hulp gevraagd, maar ik voel me vaak afgewezen als mensen geen tijd voor me hebben, terwijl het meestal dan gewoon het geval is dat ze het echt te druk hebben, maar wanneer ik dan het antwoord krijg dat ze even geen tijd hebben, dan ben ik al snel teleurgesteld... 

Hoe het trouwens nu met me gaat, slecht! 
Stel je vragen gerust, ik sta ervoor open om ze te beantwoorden! En als me dat nier t lukt dan zal ik het eerlijk zeggen! 

Liefs,
Nameless!


Hi Nameless,

Het geeft niet als je later reageert hoor. Ik kan ook niet altijd achter mijn laptop kruipen, dus we moeten altijd maar geduld hebben met elkaar.
Ik vind het fijn dat je antwoordt en dat je wel wil praten. Hoe oud ben je?
Je bent duidelijk nog jong en hebt nog een heel leven voor je. En al lijkt het handig om je ware gevoel te verbergen, dat is uiteindelijk een manier van leven die jezelf kapot maakt. En er is al zoveel in jezelf wat op dit moment om aandacht roept. Het is echt heel belangrijk dat je iemand gaat vinden die je kan vertrouwen en die je gaat helpen om dingen in jezelf te veranderen. Een depressie zit namelijk uiteindelijk echt diep in jou en is alleen diep in jouw weer te genezen. De oorzaken zoals je die beschrijft moeten verwerkt worden. Maar dat kan alleen als jij besluit om te veranderen. Niemand kan veranderen door er over na te denken. Ook kan je niet veranderen als je een masker blijft ophouden. En er is niks mis met een masker voor bepaalde situaties, want je hoeft echt niet altijd aan iedereen direct te tonen wat je voelt of denkt, maar de clue is dat je hem moet gaan afdoen om jezelf te helpen. Alleen jij kan dat bepalen en alleen jij kan je mond open doen.
En dat is eng. Dat vraagt een heleboel moed. Moed is nodig voor dingen waar we eigenlijk super bang voor zijn of waar we ons voor schamen. En dat je dan ondanks dat je erg bang bent, je het toch gaat doen. Dat is wat jij nodig hebt. De moed om uit te stappen.
Om je misschien beter te helpen heb ik een paar vragen:
Hoe ben je bij de psycholoog terecht gekomen? Weten je ouders dat je daar praat? Wat denken je ouders, waarom je daar bent? Wat denkt de psycholoog dan nu over jou, wat vertel je hem/haar wel?

Daarnaast wil ik je vertellen dat veel mensen denken dat ze de enige zijn, dat andere kinderen of volwassenen het wel raar zullen vinden, en dan voel je je vreselijk eenzaam. En eenzaamheid doet ook pijn. Maar als je eenmaal zelf echt hulp krijgt, zie je dat er echt veel meer mensen zijn zoals jij, kinderen en volwassenen, zelfs vlakbij je in de buurt. Dan ben je minder eenzaam. Toen ik mensen ontmoette die me begrepen voelde ik me minder eenzaam en minder hulpeloos.

En de mensen die hulp bieden, zoals psychologen en psychiaters, die kunnen je ondersteunen en helpen in het veranderen van wat er nu allemaal mis gaat in je hoofd en je gevoel. Als je depressief bent, dan werken je gedachten en emoties niet meer op een gezonde manier. Zoals je ook darmen kan hebben die niet werken, zo kunnen je hersenen ook een mankement hebben of beschadigd zijn. Ook kunnen je emoties dus gewoon beschadigd zijn door gebeurtenissen zoals je zelf al beschreef en als je er niks aan doet, wordt het meestal alleen maar erger in jezelf. Je weet zelf eigenlijk al dat je echt hulp nodig hebt. Jij zal je eigen beste vriend moeten zijn om je die hulp te bezorgen. Iedereen die depressief word, heeft die strijd om hulp te zoeken en echt zichzelf ook te gaan helpen. Maar je moet het wel echt doen. Je bent het waard. En iets in jou wil dit ook heel graag, anders zou je hier niet gaan schrijven en je verhaal vertellen.
Begrijp je wat ik bedoel?

Het idee dat je anders bent dan anderen is niet terecht.... behalve in de zin dat we allemaal echt anders zijn dan de ander. Je slechte gevoelens over jezelf zijn niet terecht. Alleen zie je dat nu niet. Het allemaal opschrijven is wel echt een goed idee van Positiva en je had zelf ook al wel eens bedacht. Geef jezelf een kans voor de toekomst. De toekomst kan er echt uitzien, zoals jij je de leuke momenten herinnert.



Liz


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#9

(15-06-2017, 22:29)Liz is fighting schreef:  

Hoi Liz,

Ten eerste heel erg bedankt voor je reactie! Heel lief dat je de tijd en moeite wilt nemen voor mij. Sorry dat ik pas zo laat reageer, maar heb het de laatste weken erg druk met school en was helemaal vergeten om te reageren.

Ik ben toevallig gisteren weer naar de psycholoog geweest, ik weet niet meer waar ik mee bezig ben hoor.. Ik hou mezelf en de andere voor de gek, gisteren heb ik zoals gewoonlijk glashard gelogen over dat het goed gaat en dat er geen dingen fout meer zijn gegaan, pure bullshit! Ik heb eerst echt een paar keer om hulp gevraagd, maar ik voel me vaak afgewezen als mensen geen tijd voor me hebben, terwijl het meestal dan gewoon het geval is dat ze het echt te druk hebben, maar wanneer ik dan het antwoord krijg dat ze even geen tijd hebben, dan ben ik al snel teleurgesteld... 

Hoe het trouwens nu met me gaat, slecht! 
Stel je vragen gerust, ik sta ervoor open om ze te beantwoorden! En als me dat nier t lukt dan zal ik het eerlijk zeggen! 

Liefs,
Nameless!


Hi Nameless,

Het geeft niet als je later reageert hoor. Ik kan ook niet altijd achter mijn laptop kruipen, dus we moeten altijd maar geduld hebben met elkaar.
Ik vind het fijn dat je antwoordt en dat je wel wil praten. Hoe oud ben je?
Je bent duidelijk nog jong en hebt nog een heel leven voor je. En al lijkt het handig om je ware gevoel te verbergen, dat is uiteindelijk een manier van leven die jezelf kapot maakt. En er is al zoveel in jezelf wat op dit moment om aandacht roept. Het is echt heel belangrijk dat je iemand gaat vinden die je kan vertrouwen en die je gaat helpen om dingen in jezelf te veranderen. Een depressie zit namelijk uiteindelijk echt diep in jou en is alleen diep in jouw weer te genezen. De oorzaken zoals je die beschrijft moeten verwerkt worden. Maar dat kan alleen als jij besluit om te veranderen. Niemand kan veranderen door er over na te denken. Ook kan je niet veranderen als je een masker blijft ophouden. En er is niks mis met een masker voor bepaalde situaties, want je hoeft echt niet altijd aan iedereen direct te tonen wat je voelt of denkt, maar de clue is dat je hem moet gaan afdoen om jezelf te helpen. Alleen jij kan dat bepalen en alleen jij kan je mond open doen.
En dat is eng. Dat vraagt een heleboel moed. Moed is nodig voor dingen waar we eigenlijk super bang voor zijn of waar we ons voor schamen. En dat je dan ondanks dat je erg bang bent, je het toch gaat doen. Dat is wat jij nodig hebt. De moed om uit te stappen.
Om je misschien beter te helpen heb ik een paar vragen:
Hoe ben je bij de psycholoog terecht gekomen? Weten je ouders dat je daar praat? Wat denken je ouders, waarom je daar bent? Wat denkt de psycholoog dan nu over jou, wat vertel je hem/haar wel?

Daarnaast wil ik je vertellen dat veel mensen denken dat ze de enige zijn, dat andere kinderen of volwassenen het wel raar zullen vinden, en dan voel je je vreselijk eenzaam. En eenzaamheid doet ook pijn. Maar als je eenmaal zelf echt hulp krijgt, zie je dat er echt veel meer mensen zijn zoals jij, kinderen en volwassenen, zelfs vlakbij je in de buurt. Dan ben je minder eenzaam. Toen ik mensen ontmoette die me begrepen voelde ik me minder eenzaam en minder hulpeloos.

En de mensen die hulp bieden, zoals psychologen en psychiaters, die kunnen je ondersteunen en helpen in het veranderen van wat er nu allemaal mis gaat in je hoofd en je gevoel. Als je depressief bent, dan werken je gedachten en emoties niet meer op een gezonde manier. Zoals je ook darmen kan hebben die niet werken, zo kunnen je hersenen ook een mankement hebben of beschadigd zijn. Ook kunnen je emoties dus gewoon beschadigd zijn door gebeurtenissen zoals je zelf al beschreef en als je er niks aan doet, wordt het meestal alleen maar erger in jezelf. Je weet zelf eigenlijk al dat je echt hulp nodig hebt. Jij zal je eigen beste vriend moeten zijn om je die hulp te bezorgen. Iedereen die depressief word, heeft die strijd om hulp te zoeken en echt zichzelf ook te gaan helpen. Maar je moet het wel echt doen. Je bent het waard. En iets in jou wil dit ook heel graag, anders zou je hier niet gaan schrijven en je verhaal vertellen.
Begrijp je wat ik bedoel?

Het idee dat je anders bent dan anderen is niet terecht.... behalve in de zin dat we allemaal echt anders zijn dan de ander. Je slechte gevoelens over jezelf zijn niet terecht. Alleen zie je dat nu niet. Het allemaal opschrijven is wel echt een goed idee van Positiva en je had zelf ook al wel eens bedacht. Geef jezelf een kans voor de toekomst. De toekomst kan er echt uitzien, zoals jij je de leuke momenten herinnert.



Liz

Hei, 

Ik zou je willen vragen voor advies, ik heb net een stukje geschreven over eigenlijk een van de grootste dingen waar ik nu tegen aanloop bij vooral docenten, maar ook vriendinnen en andere mensen om me heen! Ik heb dit geschreven naar Positiva en zou het heel fijn vinden om jou mening hierover te horen... Ik ben 14 jaar trouwens!

Ik ben bij de psycholoog terecht gekomen, doordat me ouders me er eigenlijk naar toe hebben gestuurd, toen mijn ouders na een lange tijd te horen kregen hoe het echt met me ging en waar ik allemaal mee bezig was, schrokken ze zo erg dat me moeder besloot om contact op te nemen met de huisarts en die heeft ons vervolgens doorgestuurd naar de psycholoog. Ik denk dat ik toen ongeveer 3 maanden bij die psycholoog heb gelopen, maar iedere keer als ik daar was, had ik m'n masker nog steeds op en kon ik niks loslaten over hoe het met me ging, toen kwam de zomervakantie en hadden me psycholoog en ik samen besloten om even tijdelijk een stop te houden, omdat het best moeilijk was om een plekje te vinden in de vakantie. Maar toen de zomervakantie was afgelopen hebben we beide geen contact meer gezocht met elkaar en is dat toen soort van afgelopen.. 3 maanden later merkte ik dat ik me steeds slechter en slechter ging voelen, ik begon weer met snijden en kreeg er nu ook nog eens bij dat ik mezelf te dik vond, dus haast niks meer at en als ik iets at meteen bewoog zodat de calorieën er meteen weer afgingen.. Ik heb toen besloten, ook op advies van een docent om weer opzoek te gaan naar een psycholoog, dat was nog een heel gedoe, omdat mijn ouders er heilig van overtuigd waren dat het goed met me ging en nu moest ik toch echt gaan vertellen dat dat effe anders zat.. Dus hierbij meteen een antwoord op je volgende vraag, ja mijn ouders weten het haha! Ik heb uiteindelijk er maar een smoes van gemaakt dat ik erheen ga omdat ik ook last heb van perfectionisme en dat ik daar graag aan wilde werken, natuurlijk is dat ook echt zo, maar als ik heel eerlijk ben zijn er nu echt belangrijkere dingen dan die perfectionisme.. Maar goed mijn psycholoog nu denkt dat alles goed gaat, als ik daar ben dan doe ik heel vrolijk en lul ik alles bij elkaar.. Helaas heb ik over 3 weken een gesprek met me moeder en de psycholoog en daar zie ik echt enorm tegenop.. Wat ik bespreek met de psycholoog, uhm ja over hoe het gaat, maar het standaard antwoord daarop is ja goed! En voor de rest hebben we weinig te bespreken, aangezien ze denkt dat het echt goed met me gaat.. 

En wat je in je laatste stukje verteld, ja ik snap je heel goed! Ik heb zoveel hulp al gezocht, maar veel van die hulp is afgewezen, en dat is pijnlijk en kwetst me! Toen heb ik een tijdje me zo onwijs slecht gevoeld.. Heb geen telefoon aangeraakt ben een paar dagen niet meer uit bed geweest, slecht gegeten en de hele dag gehuild en geslapen.. Ik voelde me zo onwijs kut.. (sorry)!! 

Als je nog vragen hebt ofz, stel ze gerust! x thanks voor je reactie, dit doet me echt goed!
Antwoord

#10

Register or login to view the content
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)