Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Uitgerekt elastiekje


#1

Hallo,

Hier onder dagboek entries van vanochtend. Moet het even ergens kwijt. Ik ben niet echt depressief maar voel me nogal moe gestreden. Ben nu 42 en al mijn hele leven aan het proberen sociale angst klachten aan te pakken en mijn zelfbeeld wat op te krikken. Een aantal weken terug bijna voor een trein gesprongen. Dat inmiddels met een aantal mensen besproken maar nu voelt het allemaal nog zwaarder omdat ik niet het gevoel heb dat ik het leven nog zo leuk vind en dat gevoel is alleen maar meer werkelijkheid geworden na het besproken te hebben.

22 Maart 9:20
Zm zm zm. Mag niet hardop denken waaraan ik denk. Als behandelaren het weten gaan ze me misschien laten opnemen. Als het nog één stapje verder gaat ga ik weer naar het spoor fietsen. Moet ik nu dus iemand bellen? Volgens het "veiligheidsformulier" wat ik ondertekend heb wel. Wat gaan ze dan doen, zeggen "kop op, ga lekker in het zonnetje zitten?". Of me nog meer in de gaten houden. Of me echt laten opnemen. Zo naar huisarts. Ga dit echt niet zeggen. 

22 Maart 10:30
Bij de huisarts lekker hoopgevend gesprek gehad. Gezegd dat ik steeds minder energie heb. Na een half uurtje wandelen al duizelig word. Raar gevoel in mijn armen heb. Rare smaak in mijn mond. Gezondheid wordt steeds slechter, gaat alleen maar achteruit. Maak me ook veel te druk om van alles maar toch vind ik het raar.

Huisarts wist ook niet goed wat ze er mee aan moest. Begon over paroxetine. Of misschien meer venlafaxine. Ik heb al zo veel medicijnen geprobeerd inmiddels. Heb eigenlijk geen zin meer om nog meer er mee te experimenteren. Fijn zo. Gaat zo nauwelijks verder en huisarts weet niet hoe ze me moet helpen.

Misschien maar weer een psychiater dan. Lijkt me beste keus. Is 28 dagen wachttijd, maar dan kan ik ondertussen kijken of het opknapt.

Huisarts print iets uit waarop staat wie ik moet bellen. Er staat "pro persona" boven. Fijn. Psychische klap. Zij die tegen me zeiden: "ik weet niet of we iets voor je kunnen doen, je hebt alles al geprobeerd." Eind 2010 was dat. En toen ik een jaar later weer kwam, na wel degelijk een behandeling te hebben gehad die weer gestopt was, konden ze me niet weer in behandeling nemen omdat ik niet "depressief genoeg" was. Nu dus weer in daar heen. Maar goed, alleen voor een psychiater voor de medicijnen.

Nu maar even goed hard Metallica draaien
Antwoord

#2

Register or login to view the content
Antwoord

#3

(22-03-2017, 16:34)Positiva schreef: Register or login to view the content

Bedankt voor het welkom! Tips zijn altijd welkom hoor. En ik ben niet de hele tijd zo super somber, ik blijf ook de drive houden om het beter te krijgen. Maar soms is het wel ff fout allemaal.

Ik heb al best veel therapie gehad. Nu ook weer. Ik bereik er nu wel dingen mee, dus dat is wel positief. Angst wordt minder. Ben alleen al zo lang aan het knokken dat het nu een beetje op is. Ik probeer meer ontspanning te vinden maar vind dat niet zo heel makkelijk
Antwoord

#4

Register or login to view the content
Antwoord

#5

(22-03-2017, 19:40)Joris schreef: [quote pid='1020' dateline='1490193250']
Ben alleen al zo lang aan het knokken dat het nu een beetje op is. Ik probeer meer ontspanning te vinden maar vind dat niet zo heel makkelijk
  Erg herkenbaar Joris. Als je niks leuk vind of rustig kan ervaren dan word het zo moeilijk. Ik kreeg de tip een serie te gaan kijken. Na 5 afleveringen van echt een leuke serie, moest ik toch stoppen omdat het me teveel grijpt en daar word ik dus weer nerveus van omdat ik het gevoel krijg nog meer van de wereld te vervreemden.  Ik heb het geluk dat ik, gek genoeg, nog kan lezen en probeer dus iedere dag heel wat uren te ontspannen bij het lezen van een boek. Maar dat lukt niet altijd, en daarbij willen mijn ogen dan ook nog wel eens dichtzakken door de Lorazepam, waarvan ik dan in paniek weer wakker schiet.
Ik stamp sinds twee dagen, de straat op en neer, als de zon schijnt en ik niet meer weet waar ik het zoeken moet. In mijn ogen is behandeling /verandering van het hoofd echt noodzakelijk om dit  weer normaal te laten functioneren. Nu is het slechts overleven, totdat behandeling aanslaat.

maar je leven depressief leven is zonde dus... mijn ongevraagde advies: Probeer nog een medicijn, probeer rTMS, of vraag om ECT.

Liz
Depressie sucks!
[/quote]


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#6

(23-03-2017, 22:15)liz is fighting on her own schreef: [quote pid='1021' dateline='1490204415']
Erg herkenbaar Joris. Als je niks leuk vind of rustig kan ervaren dan word het zo moeilijk. Ik kreeg de tip een serie te gaan kijken. Na 5 afleveringen van echt een leuke serie, moest ik toch stoppen omdat het me teveel grijpt en daar word ik dus weer nerveus van omdat ik het gevoel krijg nog meer van de wereld te vervreemden.  Ik heb het geluk dat ik, gek genoeg, nog kan lezen en probeer dus iedere dag heel wat uren te ontspannen bij het lezen van een boek. Maar dat lukt niet altijd, en daarbij willen mijn ogen dan ook nog wel eens dichtzakken door de Lorazepam, waarvan ik dan in paniek weer wakker schiet.
Ik stamp sinds twee dagen, de straat op en neer, als de zon schijnt en ik niet meer weet waar ik het zoeken moet. In mijn ogen is behandeling /verandering van het hoofd echt noodzakelijk om dit  weer normaal te laten functioneren. Nu is het slechts overleven, totdat behandeling aanslaat.

maar je leven depressief leven is zonde dus... mijn ongevraagde advies: Probeer nog een medicijn, probeer rTMS, of vraag om ECT.

Liz
Depressie sucks!

[/quote]

Bedankt voor je advies Liz. Vandaag nieuwe medicijnen beginnen, dus maar kijken wat er gebeurt ;-)

Wel moeilijk hoor zoals je het beschrijft. Inderdaad maar volhouden en door blijven worstelen. Inderdaad, als je de goede dingen blijft doen moet het toch op een gegeven moment weer beter gaan. Maar soms is het verdomd moeilijk dat voor ogen te houden. Knap als je dat lukt!
Antwoord

#7

Hey Joris,

Je schrijft dat je je hele leven al aan het strijden bent met je sociale klachten en zelfbeeld en inmiddels 42 bent. Ik vind dat toch wel naar om te lezen en ik kan me goed voorstellen hoe teleurstellend dat kan zijn. Zelf zou ik het me niet kunnen voorstellen eigenlijk, ik ben nu 26 en sinds ongeveer 4 jaar serieus bezig met deze onderwerpen en ben er al bijna flauw van! Ik weet bijna zeker dat ik als ik dit mijzelf nog 15 jaar aan zou moeten doen dat ik er dan allang niet meer ben. Knap van je dat je het weet vol te houden ondanks het feit dat je misschien voelt dat het zinloos is  (in het grote plaatje). Juist die kleine positieve stapjes kunnen je ergens naartoe brengen, dat heb ik zelf ook wel gemerkt. Door steeds iets uit m'n comfortzone te treden en angsten aan te gaan kom ik ook wel iets verder, maar het lijkt nog zo'n lange weg (en ik ben dus al 26).

Verder even niks te melden...
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Cold :   • Joris
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)