Uit elkaar en ruimte + tijd geven

Dag lieve mensen, 

3,5 jaar geleden rolden mijn vriendin en ik in een relatie. Van een super hechte vriendschap kwamen we dus terecht in een liefdesrelatie. We zagen elkaar zielsgraag en spendeerden enorm veel tijd samen. We begonnen dezelfde studie en alles verliep prima. 2 jaar geleden kozen we er dan ook voor om samen een studentenkot te huren. Hier hebben we samen een heel erg leuke tijd beleefd en we groeiden alleen maar dichter bij elkaar. 

Begin dit jaar begon ze een gesprek waarbij ze vertelde dat ze aan heel wat dingen twijfelt. Dit ging vooral over de toekomst en of ze mij wel de toekomst kan geven die ik wil. Ze sprak twijfels uit over of ze wel kinderen kan opvoeden, wil trouwen, een vaste thuis wilt hebben en niet gewoon de wereld rondreizen,... Dit kwam voor mij nogal binnen en hierdoor twijfelde ik ook meer en meer. In dezelfde periode stuurde ze me ook een berichtje dat het haar spijt dat ze er op dat moment niet goed genoeg kan zijn voor mij (zowel op intiem vlak als emotioneel). Ze vertelde dat ze zich niet meer verdrietig voelde maar gewoon leeg. Ook zei ze dat het veel moeite vraagt om blij te doen maar dat ze ook niet in huilen kan uitbarsten. Ze wou het liefste in haar bed liggen maar dat kon niet door de studie. Ze haalde ook aan dat ik dit alles niet persoonlijk moet nemen (ook de twijfels waarover ze sprak). Ze zei dat ze zichzelf aan het kwijtraken is en dat het haar spijt dat ze me hiermee pijn doet. Voor mij was dit alles wat overdonderend en vond het moeilijk om het toch niet persoonlijk te nemen... Ik bleef haar natuurlijk wel steunen en graag zien. 

Met haar studie ging het eigenlijk al van het begin niet goed. Studeren vraagt haar heel veel energie van haar en ze had elke zomer herexamens. Hierdoor heeft ze nooit een langere tijd tot rust kunnen komen. Het was telkens: studeren, stress voor de resultaten, slechte resultaten te horen krijgen en dan weer studeren voor de herexamens. Ik daarentegen moet doorheen het jaar amper iets doen voor mijn studie en heb minder moeite om dingen vanbuiten te leren. Ik heb daarom ook nog weinig herexamens gehad en had telkens ook een lange periode vakantie. Ook doorheen het jaar vraagt de studie veel van haar. Ik deed graag dingen samen maar zij voelde haar dan telkens wat 'gedwongen' om mee te gaan terwijl ze eigenlijk met school wou bezig zijn want ze wou niet weer 'falen'. 

Begin dit jaar verloor ze ook haar oma. Ze heeft hier veel verdriet van gehad maar probeerde dit telkens wat de onderdrukken omdat ze toen ook in de examens zat. Daarnaast is ze heel erg onzeker over haarzelf en vertelde ze me vaak dat ze niet eens in de spiegel kan kijken. Ze verafschuwd haarzelf. Ik vond dit nooit leuk om te horen want voor mij is ze de allermooiste van de wereld. 

De laatste maanden ging de relatie niet meer zo top. We zitten niet meer in hetzelfde jaar van de studie aangezien ze veel vakken moet herdoen. Hierdoor was onze examenrooster verschillend. We kozen ervoor om thuis te studeren en niet op het studentenkot. Het was daarom steeds puzzelen om elkaar eens te zien. Ik merkte dat ik hierdoor verdrietig werd en dit begon af te werken op haar. Ik was boos en gaf korte antwoorden op haar berichten. Wanneer we elkaar zagen, was ze telkens heel moe en was er daardoor ook niet veel sprake van intimiteit. Ik begon dit alles heel persoonlijk te nemen en dreigde daarom vaak met het uit te maken. Telkens vechtte ze hiertegen en smeekte ze me om niet weg te gaan en dat ze me niet kwijt wilt. Na de examens kreeg ze dan te horen dat haar resultaten opnieuw heel erg slecht waren... Ze begon zich meer en meer terug te trekken en we hebben hier veel over gepraat. Ze zei me dat ze nooit echt tijd voor haarzelf heeft gehad en dat ze op dit moment niet kan zorgen voor twee mensen. Ze vertelde me dat ze die tijd voor zichzelf nodig heeft en dat dat niet lukt als ik bij haar ben, dan wilt ze zich kunnen geven aan mij. Ze kan niet nadenken als ze bij mij is... Ik had hier telkens veel respect voor en vertelde haar dat ik haar niet wil pushen. Ze zei me dat het niet zomaar is dat ze me nu vraagt om haar graag te blijven zien terwijl haar hoofd haar kapot maakt. Dat ze alles zou willen geven aan mij maar dat ze gewoon op is. Ik merkte dat ik hier op bepaalde momenten moeilijk mee kon omgaan en veel zaken persoonlijk nam. 

Tot de laatste nacht dat ze hier bij me was. Ze vertelde me nog dat ze alles zo mooi vindt aan mij. We keken een serie die avond en ze legde haar hoofd op mijn schouder, ze begon in slaap te vallen. Ze zei "sorry dat ik zo vroeg al in slaap val maar dat is omdat ik me zo goed voel bij jou". De volgende ochtend hadden we weer een gesprek waarbij ze twijfels uitte over de toekomst. Ik vroeg haar of ze nog verder wilt met mij. Ze zei dat ze het niet meer weet en hier tijd voor nodig heeft. Ook vertelde ze dat deze twijfel niet voor altijd zo zal zijn en dat ze me niet kwijt wilt. Ik werd enorm getriggerd in mijn angst dat ze me zou verlaten en zei haar dat ik graag NU wil weten of ze verder wilt. Ik wou een ja of nee, een nee zou betekenen dat het uit is. Ze zei me dat ze me die nu niet kan geven. Toen ze wegging zei ze dat het dan maar uit is. 

Hierna ben ik helemaal beginnen paniekeren, ik wou dit niet! Ik belde haar op en vroeg haar of ze aub wou blijven slapen, dat het niet ging met mij en ik haar bij me wou. Ze zei dat dat goed was en dat ze later die avond ging komen. Niet veel later stuurde ze terug dat ze toch niet zal komen omdat dit nog te vroeg zou zijn om elkaar al te zien. Ik was enorm verdrietig. Ze zei dat ze dit bedoelde met dat ze niet kan nadenken als ze me hoort of ziet, dan geeft ze telkens toe terwijl ze nu rust wilt. Ze had tijd en ruimte nodig en vroeg me om dit te respecteren. Ze zei "je ziet me toch graag, geef me dat dan even aub". Ik vertelde haar dat ze altijd zei dat ze ging blijven vechten voor ons. Ze antwoordde dat ze dit weet maar nu gewoon niet meer kan... In het begin had ik hier wel moeite mee en kon ik bepaalde berichten sturen hoe graag ik haar wel niet zie en dat het me spijt dat ik niet vroeger doorhad dat het echt niet meer ging met haar. Ze reageerde hier telkens zeer koel en afstandelijk op. Niet veel later stuurde ze me een bericht dat ze niet meer samen op het studentenkot wil zitten. Ze zei dat ze hier veel over nagedacht heeft en dat dit de beste keuze is voor haar. Ik was heel erg verdrietig... Vooral over de manier waarop ze dit vertelde, gewoon via een sms en dan nog op een heel koude en afstandelijke manier. Ik mocht niets antwoorden hierop, alleen wanneer ik een beslissing had genomen (beslissing over wat ik ging doen; nog op dat studentenkot blijven of ook weggaan). Een maand geleden stuurde ik haar nog of alles oke is met haar en dat ik elke dag aan haar denk. Ze antwoordde dat ze het een heel lief berichtje vond maar vroeg me om nog niet te sturen omdat ze merkte dat ze hier nog niet klaar voor is. 

Net voordat heel deze situatie gebeurd is, heeft ze contact opgenomen met een psycholoog. Ik had haar al meerdere keren gezegd dat dat misschien een goed idee kon zijn voor haar maar ze zei telkens dat ze dat nu niet wou doen omdat dat niet ging met de studie. Toen heeft ze wel de stap genomen, waar ik natuurlijk trots op ben! Ze vertelde me ook dat ze die stap genomen heeft om zich beter te voelen voor mij, voor ons. Op dit moment weet ik dus niet hoe het gaat met haar. We hebben al even geen contact meer maar ik stuurde haar vorige week wel een erg lieve brief waar ik vertelde hoe graag ik haar wel niet zie en dat ik hoop dat het zonnetje langs haar kant weer wat kan beginnen schijnen. Haar vader was hier een tijdje geleden om de sleutel terug te geven van het studentenkot. Mijn ouders vroegen toen of alles oke is met haar waarop hij zei dat ze gevraagd heeft om hier geen antwoord op te geven... Hij zei wel dat het echt niet goed gaat met haar en dat het nu belangrijk is dat ze thuis gesteund wordt. 

Dit alles doet zo'n enorme pijn... Ik had er graag geweest voor haar en haar ondersteunt. Ze zei zelf dat ze dit niet wilt en dat ik haar psycholoog niet ben. Ze zegt dat het op dit moment het beste is om uit elkaar te zijn en dat ik haar tijd en ruimte geef. Dit om alles op een rijtje te zetten. Het is allemaal te veel geworden en ze moet hierbij even voor haarzelf kiezen, ze wilt rust. Hetgeen me het meeste rust geeft, is dat ze telkens spreekt over "op dit moment", "nu" en "even". Ze heeft dus nooit gezegd dat het definitief zo is. Ze zegt dat tijd zal uitwijzen wat het beste is... 

Mijn vraag is nu of er mensen zijn met een gelijkaardige situatie? En wat is het beste om te doen? Ik wil graag haar noden respecteren maar wil ook dat ze weet hoe graag ik haar zie en dat ik er ben voor haar. Daarmee dat ik haar ook die brief stuurde. Ik ben bang dat we uit elkaar zullen groeien en dat wil ik echt niet...