Hoi,

Ik ben Danny, een man van 54, en ben voor zover ik kan nagaan al mijn hele leven depressief met angststoornissen. Vanaf mijn 21e ben ik dagelijks gaan blowen, omdat dat rust verschafte. Nu, 33 jaar later en met een gestrand huwelijk in mijn rugzak, besef ik dat deze 'sedatie door zelfmedicatie', zoals iemand dat zo mooi omschreef, tot niets heeft geleid. Ik zit nog midden in de scheiding (mijn eigen schuld), wij wonen nog in hetzelfde huis met de kinderen (2 meisjes, 11 en 15), al met al een klotesituatie. Ik hou nog van haar (of is het verlatingsangst?), maar zij is klaar met mij (wil daar niet over uitweiden, maar rationeel begrijp ik haar). Heb in het verleden een aantal keren therapie gehad, maar rende daar na een tijdje van weg. Nu wil ik doorzetten, in de hoop iets van zingeving en 'geluk' in het leven te ervaren. Echter, eerlijk? Het liefst zou ik nu ter plaatse dood neervallen (suïcidale gedachten lopen hand in hand met mij door het leven, en heb op mijn 25e al een keer een poging gedaan), maar dat lost niets op. Ergens heb ik de, wellicht naïeve, hoop dat het met mij nog wel goed komt. Zelfmoord kan tenslotte altijd nog . Anyways, ben in een therapie traject terechtgekomen, komende vrijdag tweede gesprek. Blowen heb ik terug weten te dringen van zo'n 7 a 8 joints per dag tot één. Scheelt aardig in het zicht op wat er speelt, komt wel enorm veel verdriet vrij. Er is nu weinig voor nodig om tranen te triggeren. Ik stop dit niet weg, maar probeer het te doorleven. Nuja, genoeg voor nu, en hopelijk voor iedereen een goede dag. Groetjes, Danny.

Hoi Danny, welkom op het forum! Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt. In ieder geval kun je e verhaal hier kwijt, zonder dat er over geoordeeld wordt. Heb je een idee wanneer/waardoor de depressie ontstaan is? Of zit het in de familie?

Hoi Danny, welkom op het forum! Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt. In ieder geval kun je e verhaal hier kwijt, zonder dat er over geoordeeld wordt. Heb je een idee wanneer/waardoor de depressie ontstaan is? Of zit het in de familie?

Hoi Positiva, dank voor het welkom
Nee, weet niet waardoor het ontstaan is, weet wel dat ik nooit lachend op foto's stond als klein jochie, altijd somber/introvert geweest. Daarnaast leefde ik in een disharmonieus gezin, met een moeder die depressief was, en een vader die streng was en geweld niet schuwde, dus wellicht een combinatie van genetisch/omstandigheden.

Hoi Danny,


Het is fijn te lezen dat je met therapie bezig bent.
Zelf ben ik 51, ook gescheiden en mislukte relaties etc.
Het is fijn te lezen dat je ook een strijder bent, ik wens je heel veel sterkte toe in deze nare periode.
Ik wens je toe dat je er goed uit komt en je gevoel van progressie haalt uit de kleine stapjes die je maakt.
Leef die kleine stapjes en gedenk ze, ze zijn zo belangrijk.

Groet,

JeanPierre

Hoi,

Ik ben Danny, een man van 54, en ben voor zover ik kan nagaan al mijn hele leven depressief met angststoornissen. Vanaf mijn 21e ben ik dagelijks gaan blowen, omdat dat rust verschafte. Nu, 33 jaar later en met een gestrand huwelijk in mijn rugzak, besef ik dat deze 'sedatie door zelfmedicatie', zoals iemand dat zo mooi omschreef, tot niets heeft geleid. Ik zit nog midden in de scheiding (mijn eigen schuld), wij wonen nog in hetzelfde huis met de kinderen (2 meisjes, 11 en 15), al met al een klotesituatie. Ik hou nog van haar (of is het verlatingsangst?), maar zij is klaar met mij (wil daar niet over uitweiden, maar rationeel begrijp ik haar). Heb in het verleden een aantal keren therapie gehad, maar rende daar na een tijdje van weg. Nu wil ik doorzetten, in de hoop iets van zingeving en 'geluk' in het leven te ervaren. Echter, eerlijk? Het liefst zou ik nu ter plaatse dood neervallen (suïcidale gedachten lopen hand in hand met mij door het leven, en heb op mijn 25e al een keer een poging gedaan), maar dat lost niets op. Ergens heb ik de, wellicht naïeve, hoop dat het met mij nog wel goed komt. Zelfmoord kan tenslotte altijd nog . Anyways, ben in een therapie traject terechtgekomen, komende vrijdag tweede gesprek. Blowen heb ik terug weten te dringen van zo'n 7 a 8 joints per dag tot één. Scheelt aardig in het zicht op wat er speelt, komt wel enorm veel verdriet vrij. Er is nu weinig voor nodig om tranen te triggeren. Ik stop dit niet weg, maar probeer het te doorleven. Nuja, genoeg voor nu, en hopelijk voor iedereen een goede dag. Groetjes, Danny.

Beste Danny en leeftijdsgenoot  eerst en vooral het positieve aan je verhaal. IK vind het heel erg knap van je dat je de dingen hebt aangepakt die een verslavingsgevoeligheid teweeg brengen. Je bent fel verminderd met roken en dat is heel sterk van je. Uiteraard heb je meer gevoeligheid want je bent niet meer verdoofd en er is kans voor je emoties op naar boven te komen. Vandaar lijkt therapie me echt wel belangrijk om te leren omgaan met emoties en crisis. Ikzelf heb dialectische training gevolgd linehan therapie en heb er veel geleerd. Emotieregulatie, crisis vaardigheden, intermenselijke training en zo meer hebben me handvatten gereikt om met mijn gevoeligheid en emoties om te gaan zodat ik me niet meer hoef te verdoven van de pijn. Dat zal ook jou lukken als je de gepaste training vind. Het lijkt misschien onmogelijk maar er is wel kans op verbetering. Maar we kunnen het niet alleen. Ikzelf had een zeer zwaar verleden en nu is alles veel leefbaarder en mooier . Met jouw relatie heb je het nu nog moeilijk schrijf je maar je schrijft het is mijn eigen schuld . Maar je hebt toch ook niet gevraagd om je zo te voelen? Wees niet te hard voor jezelf ook gedragsproblematiek kan voortkomen uit een ziekte. Je doet je best en hopelijk ben je een beetje fier op jezelf. Zet maar door met de therapie we kunnen er echt veel van leren en het draagt zijn vruchten. Hoe gaat t nu met jou? Je mag me gerust een berichtje sturen dag cyranno

Hoi Danny, 

Welkom hier op het forum! 

Je stukje m.b.t. zelfmedicatie is erg begrijpelijk, en herkenbaar, heb precies hetzelfde. Rook nu 1x in de week 3 jointjes, en kwam van heeeeel erg veel af, 
dus daar mag je zeker trots op zijn!

Wel pittig dat je je in zo'n lastige situatie bevindt, en dat je nog gedwongen bent in hetzelfde huis te wonen.
Is er wel zicht op een eigen plek voor jou? Of hoe jullie dat willen gaan doen na de scheiding? 

En ik vind het ook onwijs knap dat je ondanks alle tegenslagen en strubbelingen er nog wel bent, hou die kant vast
Ook voor de DGT therapie, daar heb ik ook altijd veel aan, ongeacht in welke gemoedstoestand ik mij bevindt. 

Blijven vechten, je kunt het!

''- When life gives you lemons, you make lemonade. I have several stands around here. -''

Hoi Dark,

ja, is lastig, nog onder één dak, en dan weten dat je uit elkaar gaat. Een sociale huurwoning is lastig snel te krijgen, kan hier wel jaren duren. Alternatief is op een zolderkamertje voor 500 in de maand, en dat zie ik echt niet zitten. Wil m'n kids ook nog knap kunnen ontvangen en een slaapplaats bieden. En dan moet het huis ook nog verkocht worden, wat een gedoe. Dus dat wordt nog wel even afzien.

Knap hoor, dat je het met 3 joints in de week redt! Ik wou 'm gisteren laten liggen, maar tegen de avond overspoelen mijn emoties mij, en dan toch maar dat jointje (eerst versterkt het, ook klote, maar daarna stabiliseren mijn emoties, dus toch wel prettig). Mijn medicatie is verhoogd, hopelijk op termijn geen joints meer nodig.
Anyway, dank voor de opbeurende woorden!

gr. Danny.