Een Kind in roestvrij staal met het Vizier open. 
Trekt het zware Harnas langzaam uit...

De eerste échte passen buiten...
Nadat het jaren binnen zat...
Verlost van het gevangen zijn dat haar benauwde...
Maar dat haar ook beschermde... Van de dood...

Maar zonder Vrijheid kan geen enkel wezen leven...
Dus zij bevrijdt zich... Net ternauwernood....

Kwetsbaar als zij is hoort ze de Wolven... Die huilen van het lachen om haar Angst...
Ze willen als een Roedel met haar spelen... Zodat zij... haar Levensmoed omarmt...

En als zij heeft geleerd. Om hard te huilen...
Zijn de Wolven plotsklaps bang voor haar...
Want zij kon janken, janken als geen ander... Huilen van vreugde...
Want zij won het van d'r Angst...

Ik leef mijn leven, zing mijn liedje... Zoals niemand zingen kan. 
Nog steeds in het donker. Deze verdomde duisternis. 
Heb gehuild, voor meer... Heb gekropen, als een rat, alles gedaan, maar klaar... En hier ben ik dan... 
Een onschuldig lam, met de Kracht van een leeuw. 
Uit mijn hel, uit mijn schild, waar niemand onder schuilen wil. 

Elk woord triggert vele beelden met het lichtsnelheid van het verleden. Maar ik wil weigeren om een oude betekenis, ik wil nieuw

Wat mooi dat je je gevoel zo poëtisch aan't beschrijven bent 

Liefs Joy