Dag allemaal,

een jaar geleden heb ik voor het laatst wat gepost, maar kijk met regelmaat nog op deze site voor verhalen met herkenning. Al bijna 2 jaar ben ik bij huis met een ernstige depressie en het is nog steeds overleven. Ik ben er nu ook gewoon eigenlijk sprakeloos van, want weet eigenlijk helemaal niet meer wat ik moet vertellen, maar het voelt zo uitzichtloos, als een zwarte deken en de gedachte dat ik er nooit meer van af kom. Ik heb zo sterk het gevoel en de gedachten dat ik alles achter mij moet laten ( ons huis, mijn man) om helemaal opnieuw te beginnen. Ik moest dit even kwijt.

Dag allemaal,

een jaar geleden heb ik voor het laatst wat gepost, maar kijk met regelmaat nog op deze site voor verhalen met herkenning. Al bijna 2 jaar ben ik bij huis met een ernstige depressie en het is nog steeds overleven. Ik ben er nu ook gewoon eigenlijk sprakeloos van, want weet eigenlijk helemaal niet meer wat ik moet vertellen, maar het voelt zo uitzichtloos, als een zwarte deken en de gedachte dat ik er nooit meer van af kom. Ik heb zo sterk het gevoel en de gedachten dat ik alles achter mij moet laten ( ons huis, mijn man) om helemaal opnieuw te beginnen. Ik moest dit even kwijt.

Dag Boeket
Transitie kan ook gewoon op de plek waar je bent toch? Misschien is je situatie niet goed voor je dat kan. Maar misschien is daar ook iets aan te veranderen door aan jezelf te werken. Weggaan is een optie. Het kan ook zijn dat je denkt dat je partner beter af is zonder jou. Dat is vaak helemaal niet zo maar een typisch depri gedachte. In gesprek met je partner kan je daar achter komen denk ik. Dan ben je dus op zoek naar wat verbindt, wat werkt, het positieve.
Twee jaar is lang, ik was nog niet op dit forum toen dus ken je verhaal niet. ik hoop dat je hulp gezocht hebt. Dit hoef je niet alleen te doen he. Er bestaat spontaan herstel, of met therapie of met medicatie.
Vertel er gerust over, voor velen hier zal het nieuw zijn

Hoi Boeket, welkom terug. Jammer genoeg eigenlijk. Misschien heb ik het toen ook wel gezegd: neem niet zo'n levens-veranderende grote beslissing als je in een depressie zit.  De kans is het grootste dat jouw problemen niet opgelost zijn als je alleen woont, of eventueel een andere partner treft. Jij blijft dezelfde, en neemt de depressie waarschijnlijk mee. Een ander verhaal wordt het natuurlijk als er daadwerkelijk iets niet goed zit in de relatie. Dat is van hieruit niet te bepalen. Vaak linkt een depressief persoon de omstandigheden waarin hij/zij zit, aan de depressie. Maar dat hoeft niet de oorzaak te zijn. Heb je dit al eens met je man besproken?

Dag allemaal,

een jaar geleden heb ik voor het laatst wat gepost, maar kijk met regelmaat nog op deze site voor verhalen met herkenning. Al bijna 2 jaar ben ik bij huis met een ernstige depressie en het is nog steeds overleven. Ik ben er nu ook gewoon eigenlijk sprakeloos van, want weet eigenlijk helemaal niet meer wat ik moet vertellen, maar het voelt zo uitzichtloos, als een zwarte deken en de gedachte dat ik er nooit meer van af kom. Ik heb zo sterk het gevoel en de gedachten dat ik alles achter mij moet laten ( ons huis, mijn man) om helemaal opnieuw te beginnen. Ik moest dit even kwijt.

Dag Boeket, ik herken je gevoel van het moeten overleven en het uitzichtloze gevoel. Vaak worstel ik ook met deze gevoelens. Ik hoop dat ook jij de steun op het forum kan vinden en je er ook veel aan zult hebben. Mensen met dezelfde gevoelens kunnen zich erin herkennen en steun bieden en ontvangen. Ik vind het ook heel heftig dat je voelt alsof je alles moet achter laten. Ik hoop dat je duidelijkheid krijgt omtrent je gevoelens , kan je daarvoor ook niet terecht bij een goede psycholoog die het kluwen in jezelf kan ontwarren? Ikzelf heb steun van huisarts, psychiater en psycholoog en heb hen allen nodig. Veel en vaak heb ik geworsteld met grote levensvragen dus dit is me niet vreemd. Je mag me steeds een berichtje sturen veel moed Boeket en welkom op het forum. Groetjes cyranno.

Bedankt voor jullie reacties. 
Ik praat ontzettend veel met mijn man en hij kan toont veel begrip. Hij zegt vaak; dit is de depressie die spreekt en niet wie jij bent. 
Ik ben nu bezig met een 3e soort AD, want de vorige 2 waren niet werkend voor mij. Ik weet ook niet of deze pakkend is. Ik slik het nu 10 weken waarvan ik voor 6 weken terug eenmaal heb opgehoogd. Ik heb vorig jaar 2 psychologen gehad die mij niet konden helpen en sinds begin dit jaar ben ik bij een goede gz-psycholoog en psychiater terecht gekomen. Door de ophoging afgelopen maand heb ik nu tijdelijk extra behandeling, IHT. ( waaronder kortdurend deeltijdbehandeling en telefonische afspraken, om deze weken door te komen). Kortom, er gebeurd nu genoeg aan hulp. Dat was het eerste jaar anders...toen riep ik continu dat er niks gebeurd in mijn hoofd en lijf, maar ik moest telkens maar 'even' doorzetten. We zeggen nu ook wel; als ze nu 2 jaar geleden zo hadden opgepakt en doorgepakt dan was ik waarschijnlijk nu aan de betere hand geweest...maar ja, dat is achteraf makkelijk praten. 
Het is zeer hardnekkig en nu zijn mijn behandelaren in gesprek wat de volgende stap gaat worden.