Daar gaan we weer...

Heb mezelf volledig afgesloten van de mensen om me heen. Door alle stress doe ik alleen maar meer alsof het goed met me gaat en wanneer niemand kijkt stort ik in. Zit dagelijks in mijn rotzooi van een kamer op de grond voor me uit te staren en als ik geluk heb kan ik een keer alles er goed uit janken.

Voel me zo verdoofd. Ik vertel niemand hoe bergafwaarts het met me gaat. Elke dag kom ik een stap dichterbij het eindigen van al deze ellende. Ik ben zo bang. Als ik in bed lig en denk aan hoe slecht ik me voel en wat alle problemen wel niet zijn, zie ik gewoon voor me hoe ik mijn eigen polsen doorsnijdt of hoe ik de rivier hier in de buurt in loop om er nooit meer uit te komen. Ik ben zo bang dat ik het deze dagen ook echt een keer ga doen.

Ik mag het nu niet doen. Dat ik mijn eigen leven heb verpest oke, maar er zijn een aantal mensen waar ik zo om geef die ik hier zo veel pijn mee zou doen. Iedereen doet zo zijn best en nog wil ik hier weg. Niemand kan me helpen en voel me zo machteloos.

Ik wil weglopen en nooit meer terugkomen. Ik weet alleen donders goed dat de problemen alleen maar erger worden hoe langer je er voor wegloopt. Toch blijf ik weglopen.

Daar gaan we weer...

Heb mezelf volledig afgesloten van de mensen om me heen. Door alle stress doe ik alleen maar meer alsof het goed met me gaat en wanneer niemand kijkt stort ik in. Zit dagelijks in mijn rotzooi van een kamer op de grond voor me uit te staren en als ik geluk heb kan ik een keer alles er goed uit janken.

Voel me zo verdoofd. Ik vertel niemand hoe bergafwaarts het met me gaat. Elke dag kom ik een stap dichterbij het eindigen van al deze ellende. Ik ben zo bang. Als ik in bed lig en denk aan hoe slecht ik me voel en wat alle problemen wel niet zijn, zie ik gewoon voor me hoe ik mijn eigen polsen doorsnijdt of hoe ik de rivier hier in de buurt in loop om er nooit meer uit te komen. Ik ben zo bang dat ik het deze dagen ook echt een keer ga doen.

Ik mag het nu niet doen. Dat ik mijn eigen leven heb verpest oke, maar er zijn een aantal mensen waar ik zo om geef die ik hier zo veel pijn mee zou doen. Iedereen doet zo zijn best en nog wil ik hier weg. Niemand kan me helpen en voel me zo machteloos.

Ik wil weglopen en nooit meer terugkomen. Ik weet alleen donders goed dat de problemen alleen maar erger worden hoe langer je er voor wegloopt. Toch blijf ik weglopen.

Hey, 

Ik snap al je problemen echt! Ik herken het allemaal. 
Ik zal je straks even een persoonlijke mail sturen met reactie en dingen, die krijg je als ik klaar ben in het ziekenhuis.

Wil even wat kwijt over een vervelende struggle wat betreft automutilatie.

Ik probeer het zoveel mogelijk te verbergen, maar wanneer ik weer hevig terugval op het snijden van mezelf kan ik soms de drang om mijn armen te beschadigen niet weerstaan. Ik kan het niet uitleggen, het is op elke plek anders wanneer je het beschadigd en het liefst zou ik alleen mijn armen doen, maar die kan ik daar te moeilijk voor verbergen. Toch heb ik afgelopen week op een zwaar dieptepunt mijn armen bewerkt. Het is best wel duidelijk te zien dat het 'vers' is.

Morgen heb ik een sport wedstrijdje. De littekens zijn geen geheim meer en daar houd iedereen zich nog wel over in om geen vragen te stellen, maar ben bang dat mensen er wat anders van vinden wanneer ze echt wonden zien. Ook een paar vrienden weten hoe het zit en ik wil ze niet teleurstellen wanneer ze het zien. Het meest bang ben ik wanneer mijn oud-coach het ziet. Hij weet hoe het zit en heeft aan het begin toen hij erachter kwam me veel gesteund en nu soms nog steeds. Ik weet ook dat ik altijd bij hem terecht kan, maar ja dat is nou eenmaal iets waar ik heel veel moeite mee heb. Ik voel me gewoon zo lullig als hij erachter komt dat het slechter gaat dan dat ik zeg. Sowieso vind ik het moeilijk als het zo duidelijk is dat het nieuw is.

Als mensen het zien kan het eigenlijk niet anders dan dat er vragen komen. Het is alleen maar meer een bevestiging voor hun van wat ze denken. 

ik weet niet wat ik nu het beste kan doen. Lange mouwen dragen, terwijl het best redelijk weer word? pleisters erover heen plakken, maar dan toch daarmee het idee van wonden opwekken? Of de wonden gewoon dragen en de vragen en ideeën accepteren?

Ik denk dat ik de wonden afplak en een lange mouwen shirt aan doe. als ik de lange mouwen dan toch uiteindelijk uit doe zien ze niet gelijk de lelijke wonden en krassen.

Het is zo moeilijk dat dit niet echt een bespreekbaar onderwerp is. Ik zit er soms zo erg mee in mijn hoofd. Ik vind het ook zo moeilijk om te erkennen dat het toch een soort verslaving is. Ik denk namelijk nog steeds dat ik er gewoon mee kan stoppen, maar toch val ik elke keer weer terug. Het is gewoon zo moeilijk dat dit een coping mechanism is van mij.

-Mau-

Wil even wat kwijt over een vervelende struggle wat betreft automutilatie.

Ik probeer het zoveel mogelijk te verbergen, maar wanneer ik weer hevig terugval op het snijden van mezelf kan ik soms de drang om mijn armen te beschadigen niet weerstaan. Ik kan het niet uitleggen, het is op elke plek anders wanneer je het beschadigd en het liefst zou ik alleen mijn armen doen, maar die kan ik daar te moeilijk voor verbergen. Toch heb ik afgelopen week op een zwaar dieptepunt mijn armen bewerkt. Het is best wel duidelijk te zien dat het 'vers' is.

Morgen heb ik een sport wedstrijdje. De littekens zijn geen geheim meer en daar houd iedereen zich nog wel over in om geen vragen te stellen, maar ben bang dat mensen er wat anders van vinden wanneer ze echt wonden zien. Ook een paar vrienden weten hoe het zit en ik wil ze niet teleurstellen wanneer ze het zien. Het meest bang ben ik wanneer mijn oud-coach het ziet. Hij weet hoe het zit en heeft aan het begin toen hij erachter kwam me veel gesteund en nu soms nog steeds. Ik weet ook dat ik altijd bij hem terecht kan, maar ja dat is nou eenmaal iets waar ik heel veel moeite mee heb. Ik voel me gewoon zo lullig als hij erachter komt dat het slechter gaat dan dat ik zeg. Sowieso vind ik het moeilijk als het zo duidelijk is dat het nieuw is.

Als mensen het zien kan het eigenlijk niet anders dan dat er vragen komen. Het is alleen maar meer een bevestiging voor hun van wat ze denken. 

ik weet niet wat ik nu het beste kan doen. Lange mouwen dragen, terwijl het best redelijk weer word? pleisters erover heen plakken, maar dan toch daarmee het idee van wonden opwekken? Of de wonden gewoon dragen en de vragen en ideeën accepteren?

Ik denk dat ik de wonden afplak en een lange mouwen shirt aan doe. als ik de lange mouwen dan toch uiteindelijk uit doe zien ze niet gelijk de lelijke wonden en krassen.

Het is zo moeilijk dat dit niet echt een bespreekbaar onderwerp is. Ik zit er soms zo erg mee in mijn hoofd. Ik vind het ook zo moeilijk om te erkennen dat het toch een soort verslaving is. Ik denk namelijk nog steeds dat ik er gewoon mee kan stoppen, maar toch val ik elke keer weer terug. Het is gewoon zo moeilijk dat dit een coping mechanism is van mij.

-Mau-

Hey, 

Ik reageerde niet gelijk omdat ik nu een beetje met hetzelfde zit. Ik had mezelf gesneden en moest het toch laten hechten. Zag trouwens ook dat je een pb had gestuurd, ga ik zo nog op reageren, maar heel lief van je! ❤️ 

Ik denk dat de oplossing van de wonden afplakken en een lange mouwen T-shirt slim is. Dat doe ik zelf wel altijd. Ik verberg het ook liever. 

Het is inderdaad moeilijk dat er niet veel over gesproken wordt. Er zitten erg veel vooroordelen en meningen aan vast helaas... Maar als je er over wil praten, mag je het zeker bij mij kwijt! Ik sta er voor open! 

Sterkte!

Het was helemaal klote gisteren. Vrienden van me waren op het hockeyveld naast onze club aan het kijken bij een vriendin. Ik met m'n domme kop stuur voor de gein van kom naar ons veld dan en gelijk daarna al spijt en stress en gezegd dat ze dat niet moesten doen. Ik liep daar namelijk in m'n korte mouwen. Toch kwamen ze natuurlijk. Ik hoefde even niet te spelen, dus gingen ze weer weg. Ze kwamen later weer terug toen ik wel moest spelen...

Ze konden natuurlijk deels zien dat t niet normaal was wat er met mijn armen was gebeurd. Na de wedstrijd sprak ik ze ff kort en probeerde ik ze weg te krijgen. Toen ging het fout... Een vriend maakte een opmerking dat ik de volgende keer normaal met dat mes moest doen, dus ik loop weg want wou ze dr überhaupt al niet hebben langs de kant en toen zei een ander terwijl ik wegliep: "laat je armen zien dan." Ik had m'n armen zo goed mogelijk verstopt namelijk.

Ik liep naar een vriendin uit m'n team in de buurt die het gehoord had en op de hoogte is van mijn situatie. Eerst hield ik me sterk en daarna brak ik. Ik had al de hele middag stress omdat ik niet wou dat ze kwamen en wou dat ze weggingen en dan kreeg ook nog eens dit soort opmerkingen van mijn eigen verdomde vrienden te horen. Ik heb daar stil huilend omarmd door m'n vriendin gestaan. Een andere vriendin ging ze wegsturen. Ik was in paniek. Maar zoals al vaker gezegd zijn ze bij de sportclub heel respectvol naar mij toe. 1 volwassene is op de hoogte van de situatie en anderen kunnen het natuurlijk wel invullen. Ze waren erg lief. Maar deze hele situatie had er nooit hoeven zijn. Ik was zo dom en impulsief.

Het ergste aan dit alles is dat de vriend die de eerste opmerking (subtiel) weet dat t slecht met me gaat. Ik had hem hoger ingeschat en verwacht dat het kwartje wel bij hem zou zijn gevallen, maar niet dus. Het doet pijn, want achteraf sprak ik hem via Snapchat en had ie dus niet eens door dat die opmerkingen de reden waren dat ik daar stond te huilen en ze weg moesten. 

Zo dom, zo respectloos, zo ontzettend klote. Ik haat het. Ik wil dit niet. Ik wil ze morgen niet op school zien. Ik hou echt van die ene vriend en ik kan moeilijk boos op hem blijven en ik snap ergens wel dat hij het niet snapt, maar toch... Ik ben gewoon zo teleurgesteld en het doet gewoon pijn dat m'n vrienden zoiets tegen me kunnen zeggen.

Ik vind het zo moeilijk want die ene jongen is zo lief en ben zo bang dat ik stiekem verliefd op hem ben en hij misschien ook wel op mij. Hij had een feestje 's avonds en stuurde nog een bericht naar me toen hij dronken was. Hij was zo lief en zei ook dat hij wist dat t soms slecht met me gaat en dat als hij kon hij het allemaal weg zou willen nemen. Hij noemde me lief, aardig en knap. Dingen die een jongen nog nooit tegen me gezegd heeft.

Ik wil zo graag alles aan hem vertellen, hij is zo lief. Hij heeft alleen gewoon niet door hoe ernstig het is. Ik wil aan de ene kant niet verliefd op hem zijn en alles zeggen, maar aan de andere kant ook heel graag. Hij kan me alleen, maar meer pijn doen denk ik dan, maar tegelijkertijd kan hij me ook zo erg steunen en is tie zo begripvol.

Ik voel me zo'n stom tienermeisje nu hè, niet normaal

Ik zit gewoon zo in de put al de hele dag. Heb wel nog een goed gesprek met die jongen gehad vandaag, maar ja het voelt heel dubbel. Ik heb nog de hele dag niet geleerd hoor school terwijl ik morgen 2 belangrijke toetsen heb. Ook heb ik morgen het gesprek bij de GGZ praktijkondersteuner. Het is allemaal zo veel. Ik ben gewoon compleet lamgeslagen op het moment.

- Mau -

Het was helemaal klote gisteren. Vrienden van me waren op het hockeyveld naast onze club aan het kijken bij een vriendin. Ik met m'n domme kop stuur voor de gein van kom naar ons veld dan en gelijk daarna al spijt en stress en gezegd dat ze dat niet moesten doen. Ik liep daar namelijk in m'n korte mouwen. Toch kwamen ze natuurlijk. Ik hoefde even niet te spelen, dus gingen ze weer weg. Ze kwamen later weer terug toen ik wel moest spelen...

Ze konden natuurlijk deels zien dat t niet normaal was wat er met mijn armen was gebeurd. Na de wedstrijd sprak ik ze ff kort en probeerde ik ze weg te krijgen. Toen ging het fout... Een vriend maakte een opmerking dat ik de volgende keer normaal met dat mes moest doen, dus ik loop weg want wou ze dr überhaupt al niet hebben langs de kant en toen zei een ander terwijl ik wegliep: "laat je armen zien dan." Ik had m'n armen zo goed mogelijk verstopt namelijk.

Ik liep naar een vriendin uit m'n team in de buurt die het gehoord had en op de hoogte is van mijn situatie. Eerst hield ik me sterk en daarna brak ik. Ik had al de hele middag stress omdat ik niet wou dat ze kwamen en wou dat ze weggingen en dan kreeg ook nog eens dit soort opmerkingen van mijn eigen verdomde vrienden te horen. Ik heb daar stil huilend omarmd door m'n vriendin gestaan. Een andere vriendin ging ze wegsturen. Ik was in paniek. Maar zoals al vaker gezegd zijn ze bij de sportclub heel respectvol naar mij toe. 1 volwassene is op de hoogte van de situatie en anderen kunnen het natuurlijk wel invullen. Ze waren erg lief. Maar deze hele situatie had er nooit hoeven zijn. Ik was zo dom en impulsief.

Het ergste aan dit alles is dat de vriend die de eerste opmerking (subtiel) weet dat t slecht met me gaat. Ik had hem hoger ingeschat en verwacht dat het kwartje wel bij hem zou zijn gevallen, maar niet dus. Het doet pijn, want achteraf sprak ik hem via Snapchat en had ie dus niet eens door dat die opmerkingen de reden waren dat ik daar stond te huilen en ze weg moesten. 

Zo dom, zo respectloos, zo ontzettend klote. Ik haat het. Ik wil dit niet. Ik wil ze morgen niet op school zien. Ik hou echt van die ene vriend en ik kan moeilijk boos op hem blijven en ik snap ergens wel dat hij het niet snapt, maar toch... Ik ben gewoon zo teleurgesteld en het doet gewoon pijn dat m'n vrienden zoiets tegen me kunnen zeggen.

Ik vind het zo moeilijk want die ene jongen is zo lief en ben zo bang dat ik stiekem verliefd op hem ben en hij misschien ook wel op mij. Hij had een feestje 's avonds en stuurde nog een bericht naar me toen hij dronken was. Hij was zo lief en zei ook dat hij wist dat t soms slecht met me gaat en dat als hij kon hij het allemaal weg zou willen nemen. Hij noemde me lief, aardig en knap. Dingen die een jongen nog nooit tegen me gezegd heeft.

Ik wil zo graag alles aan hem vertellen, hij is zo lief. Hij heeft alleen gewoon niet door hoe ernstig het is. Ik wil aan de ene kant niet verliefd op hem zijn en alles zeggen, maar aan de andere kant ook heel graag. Hij kan me alleen, maar meer pijn doen denk ik dan, maar tegelijkertijd kan hij me ook zo erg steunen en is tie zo begripvol.

Ik voel me zo'n stom tienermeisje nu hè, niet normaal

Ik zit gewoon zo in de put al de hele dag. Heb wel nog een goed gesprek met die jongen gehad vandaag, maar ja het voelt heel dubbel. Ik heb nog de hele dag niet geleerd hoor school terwijl ik morgen 2 belangrijke toetsen heb. Ook heb ik morgen het gesprek bij de GGZ praktijkondersteuner. Het is allemaal zo veel. Ik ben gewoon compleet lamgeslagen op het moment.

- Mau -

Hey Mau, 

Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel knap van je vind dat je in korte mouwen hebt gesport! 

En dat je inpulsief bent, vind ik juist heel mooi! Ik snap ook dat het heel erg lastig kan zijn, maar soms zou ik het wel wat meer willen zijn! Opmerkingen van mensen zullen waarschijnlijk altijd blijven... Mensen snappen het vaak niet zo goed als ze het zelf niet meemaken. Maar dat betekend niet dat jij stom bent! Je lijkt me juist een hele leuke en lieve meid! 

En verliefdheid hoort er ook gewoon bij, en soms kan het inderdaad heel erg fijn zijn iemand te hebben die alles weet en je kan steunen! En het klinkt alsof hij heel lief voor je is! En af en toe een opmerking... Hoe stom het ook is, kan iedereen maken denk ik. Zelfs ik kan er vast wat opmerkingen uit gooien die niet altijd fijn zijn. Die de een wel fijn kan vinden maar de ander niet. Het zal nooit mijn bedoeling zijn je pijn te doen met een opmerking iniedergeval! 

Je hoeft jezelf echt niet stom vinden, probeer ook de positieve dingen te zien! (Is heel moeilijk hoor, kan ik zelf namelijk eigenlijk ook niet). Maar als ik jou verhaal zo lees, mag je al trots zijn op dat je met korte mouwen hebt gesport, het gesprek die je met die jongen hebt gehad, hoe respectvol de mensen bij de club voor je zijn, zo zijn er echt nog meer dingen! 

Laat het leren anders maar voor wat het is! Het is allemaal moeilijk genoeg. Ik snap echt dat je goede cijfers wilt halen, maar soms moet je ook even je rust nemen. 
En het gesprek morgen, daar wil ik je alvast heel veel succes voor wensen! Heb je daar misschien ook wat voor opgeschreven? Dat je dat zou kunnen geven? Kan namelijk echt helpen!

Hou je sterk! ❤️