Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Perfectionisme


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 15-07-2018, 06:17 door Ray.)

Hallo,


Wij depri's lijden vaak aan perfectionisme en dat is in een wereld die steeds ingewikkelder wordt een erg lastige eigenschap.

Niets is goed genoeg en we doen altijd onder voor een ander, althans zo was mijn ervaring.
Ik heb bijna mijn hele leven opgekeken naar anderen die het in mijn ogen geweldig deden, terwijl ik klem kwam te zitten in doelstellingen die ik nooit zou waarmaken.

Pas nu kom ik er steeds meer achter dat bijna iedereen maar wat aanklooit. Zeker de mensen tegen wie ik altijd opkeek, maar ook mensen die hoog op de maatschappelijke ladder staan doen maar wat. Kijk naar politici (vluchtelingcrisis, Brexit etc.), CEO's van grote ondernemingen; ze doen wat hen het beste lijkt, maar dat is zelden gebaseerd op gedegen denkwerk.

Dus waarom zouden wij dan wel perfect moeten zijn? Ik moet dat los proberen te laten.

Ik vraag me af hoe jullie hierover denken.

groet,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Mars1968
Antwoord

#2

Ik heb een beetje hetzelfde. Mijn psycholoog zei ook dat mijn perfectionisme mijn depressie onder andere veroorzaakt, al zal ik het nooit helemaal weten waar mijn depressie vandaan komt. 

Maar ik heb zelf het gevoel dat ik alles perfect moet doen, omdat ik anders raar ben, anders dan anderen. Ik ben vaak bang dat anderen mij anders vinden, en dan moet ik het maar perfect doen. Ik heb ook een halfjaar geleden de diagnose sociale angststoornis gekregen, dat uit zich blijkbaar ook in mijn perfectionisme, of misschien is dat wel de gehele oorzaak ervan. Vind het lastig om al die verbindingen in oorzaak en gevolg te leggen. 

Het gekke is, anderen hoeven het voor mij helemaal niet perfect te doen. Het is niet dat ik andere mensen minderwaardig vind of raar als zij iets niet perfect doen. In tegendeel, soms lucht het mij op. Dan denk ik 'oh gelukkig, zij doen het ook niet perfect'. Maar alsnog heb ik vaak het gevoel dat ik op mijn tenen loop. Ervaar je het ook zo een beetje? of uit het zich bij jou anders?
Antwoord

#3

Hallo dixie,

Hier ook een man met een soort gelijk verhaal.

Ik voelde mij al met zeven jaar jong anders dan anderen, het gevoel er niet echt bij te horen.
Onzeker, het erg belangrijk vinden hoe anderen over mij dachten. Zo ben ik volwassen geworden.
Ik heb tot vier jaar geleden mijn gehele leven erg krampachtig in het leven gestaan. Onzeker, wat angstig, wat zullen ze wel over mij denken.
Ik ging mijn keuzes laten afhangen van de mening van anderen. Uit onzekerheid de lat hoog leggen, wat onmogelijk viel waar
te maken. Wel gewoon huisje, boompje, beestje, altijd gewerkt met een uitzondering van een zware burnout. 
Kortom gewoon nooit helemaal jezelf kunnen zijn. Gevolg altijd een lage eigenwaarde en weinig zelfvertrouwen.  Mijzelf dus altijd voorbij lopen.
Ik heb er 3 of 4 depressies voor nodig gehad om te ontdekken dat mijn depressies een helder en krachtig signaal waren van lijf en hoofd.
'Stop". Stop zo kan je niet langer in het leven blijven staan! 
En nee ik weet ook niet zeker wat de achterliggende oorzaak is. In ieder geval groeide ik op in een gezin waar niet over gevoel werd gepraat, er geen ruimte was voor emoties en ik weinig positief werd ondersteund. Ik vermoed dat daar de oorzaak ligt.
Ik heb er voor gekozen om in het hier en nu volstrekt eerlijk naar mijzelf te gaan kijken. Ik ben aan de slag gegaan met mijn gevoelsleven, dat deed ik bijna nooit, want dan voelde het naar. Daarna volgde een heel verhaal dat nu al 4 jaar in beslag neemt.  
Herken je een deel van mijn verhaal?

Hoor het graag.

Groet, Bert
Antwoord

#4

Herkenbaar


Ik heb hetzelfde.
Ik heb het idee dat iedereen er toe doet, behalve ik en loop vaak op mijn tenen.
Zelfs binnen mijn eigen familie.
Laat keuzes vaak van anderen afhangen en maak vaak keuzes als ik eerst bevestiging heb gehad.
Soms het gevoel dat het ontbreekt aan ruggegraat om zelf keuzes te maken, bang voor reacties als anderen de keuzes veroordelen of zo, heel vermoeiend en frustrerend.
Dit heb ik mijn hele leven gehad en nu nog steeds.
Ik wou wel dat ik dat kon los laten.
Wat dat betreft wilde ik wel dat ik wat meer lak kon hebben aan wat anderen dachten, maar tot op heden is me dat nog niet gelukt.
Dus tips zijn welkom Smile
Groet,

JeanPierre
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 25-03-2019, 18:31 door dixie.)

(24-03-2019, 23:30)Bert schreef: Hallo dixie,

Hier ook een man met een soort gelijk verhaal.

Ik voelde mij al met zeven jaar jong anders dan anderen, het gevoel er niet echt bij te horen.
Onzeker, het erg belangrijk vinden hoe anderen over mij dachten. Zo ben ik volwassen geworden.
Ik heb tot vier jaar geleden mijn gehele leven erg krampachtig in het leven gestaan. Onzeker, wat angstig, wat zullen ze wel over mij denken.
Ik ging mijn keuzes laten afhangen van de mening van anderen. Uit onzekerheid de lat hoog leggen, wat onmogelijk viel waar
te maken. Wel gewoon huisje, boompje, beestje, altijd gewerkt met een uitzondering van een zware burnout. 
Kortom gewoon nooit helemaal jezelf kunnen zijn. Gevolg altijd een lage eigenwaarde en weinig zelfvertrouwen.  Mijzelf dus altijd voorbij lopen.
Ik heb er 3 of 4 depressies voor nodig gehad om te ontdekken dat mijn depressies een helder en krachtig signaal waren van lijf en hoofd.
'Stop". Stop zo kan je niet langer in het leven blijven staan! 
En nee ik weet ook niet zeker wat de achterliggende oorzaak is. In ieder geval groeide ik op in een gezin waar niet over gevoel werd gepraat, er geen ruimte was voor emoties en ik weinig positief werd ondersteund. Ik vermoed dat daar de oorzaak ligt.
Ik heb er voor gekozen om in het hier en nu volstrekt eerlijk naar mijzelf te gaan kijken. Ik ben aan de slag gegaan met mijn gevoelsleven, dat deed ik bijna nooit, want dan voelde het naar. Daarna volgde een heel verhaal dat nu al 4 jaar in beslag neemt.  
Herken je een deel van mijn verhaal?

Hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Bert,

Herkenbaar inderdaad, ben zelf 22 jaar, net klaar met studeren. Maar tijdens mijn studie ook veel onzekerheid en angst gevoeld.
In mijn gezin wordt er ook niet echt gepraat, niks werd ook uitgepraat wat betreft ruzies en discussie. Alles werd in de doofpot gegooid. Daarom sluit ik vaak mijn gevoelens op. Maar inmiddels na jaren therapie kan ik beter praten, vooral met mijn vriend. Hierdoor kan ik ook beter bij mijn gevoel. Maar nog steeds bestaat de angst bij dat ik iets raars zeg of dat mensen mij alsnog raar vinden door wat ik zeg. Hoe zit dat bij jou? Heb je het idee dat je al beter kan praten over je gevoelens en onzekerheden? Helpt dit ook? 
Bij mij helpt het wel, ondanks mijn onzekerheid. 

Groet,
Dixie

(25-03-2019, 12:43)Jean Pierre schreef: Herkenbaar


Ik heb hetzelfde.
Ik heb het idee dat iedereen er toe doet, behalve ik en loop vaak op mijn tenen.
Zelfs binnen mijn eigen familie.
Laat keuzes vaak van anderen afhangen en maak vaak keuzes als ik eerst bevestiging heb gehad.
Soms het gevoel dat het ontbreekt aan ruggegraat om zelf keuzes te maken, bang voor reacties als anderen de keuzes veroordelen of zo, heel vermoeiend en frustrerend.
Dit heb ik mijn hele leven gehad en nu nog steeds.
Ik wou wel dat ik dat kon los laten.
Wat dat betreft wilde ik wel dat ik wat meer lak kon hebben aan wat anderen dachten, maar tot op heden is me dat nog niet gelukt.
Dus tips zijn welkom Smile

Ik heb niet echt tips wat voor mij een wondermiddel is, maar wel iets wat een psycholoog ooit een keer tegen mij heeft gezegd dat mij wel helpt. 

Als ik ergens ben waar veel mensen zijn loopt bij mij nog meer de angst op wat anderen van mij denken en denk ik dat iedereen negatief denkt bij elke keuze die ik maak. Als tip kreeg ik; ga dan eens opletten hoeveel mensen daadwerkelijk echt op jou letten, hoeveel zijn dat er nou? niemand of soms 1 of 2? En al letten zij op jou, denken ze dan meteen iets echt over jou? Hoe groot is de kans nou dat zij negatief denken als jij een andere keuze maakt die zij niet hadden gemaakt? Hebben ze er wel überhaupt een gedachte bij?

Soms gebruik ik dit als ik in een hele negatieve spiraal van gedachtes zit over wat voor slechts of raars anderen wel niet denken op dat moment. Deze 'oefening' haalt zeker niet alle onzekerheid en angst weg. Maar door hier stil bij te gaan staan ,laat het mij iets objectiever naar de situatie kijken en zijn mijn gedachten even uit die negatieve spiraal onttrokken.

En ja wat bij mij helpt, hoef niet per se bij jou te werken. Je kan er ook je eigen draai aan geven door bij de specifieke keuze stil te staan en wie er nou door heeft welke keuze jij maakt uiteindelijk. En denkt hij/zij er daadwerkelijk iets over of valt het hem/haar gewoon op wat jij doet en gaat die persoon gewoon verder met waar die mee bezig was.
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 25-03-2019, 20:30 door Bert.)

Hallo Dixie,

Ja ik kan beter praten over mijn gevoelens en onzekerheden. Zoals ik al schreef heb ik 4 jaar geleden de keus gemaakt om volstrekt eerlijk naar mijzelf te gaan kijken. Dat betekende ook dat ik grondig met mijn gevoelsleven aan de slag ben gegaan. In het begin vond ik dat erg pittig, ik heb al mijn normen en waarden, mijn meningen over mijzelf en anderen onderzocht. Dit keer niet rationeel maar gevoelsmatig.
Het eerste jaar meerdere keren per dag zittend in mijn stoel voelen hoe het voelt van binnen. Ook een jaar mindfulness gedaan, dat hielp om innerlijk een beetje rustig geworden. Als het van binnen wrikte er langdurig bij staan en niet vluchten. Patronen in mijn leven ontdekken die me in een visuele cirkel hielden. Ik ben ook als een puber voor het eerst nieuw gedrag gaan uitproberen. Ook gericht op assertiever worden.
Zoals jij ook schrijft leren als iemand je iets vraagt te doen, ruimte voor jezelf te creëren voor je antwoord geeft.
Leren "nee" te zeggen. En steeds weer elke dag in mijn stoel zitten en voelen hoe het voelt. 
Ik heb tijdens die veranderingen een half jaar contact gehad met een psycholoog. Ik gebruikte hem als spiegel en vroeg om feedback op
hoe ik in mijn dagelijks leven voor mij nieuwe paden bewandelde. Dit was heel waardevol. Mijn eigenwaarde ging de goede kant op maar ik was nog onzeker en kon wel een compliment gebruiken op zijn tijd. Trouwens nu nog steeds.
Die reis heeft er toe geleid dat ik nu meer open ben naar anderen. Ook de mening van anderen wordt minder bepalend, vooral omdat ik serieus stil sta bij wat ik graag wil en daar ook naar probeer te leven. Ik ben er nog lang niet maar het gaat steeds beter en het voelt goed.

Ik denk dat we door onze gezinssituatie nogal onzeker zijn geworden, niet geleerd hebben onze gevoelens te uiten, laat staan eens goed ruzie maken. Onze behoeftes langdurig naar de achtergrond hebben gedrukt. Op een gegeven moment gaat dit zich tegen je keren.
Bij mij heeft het geleid tot depressie. Maar er is zeker verbetering mogelijk, je kunt het alsnog gaan voelen en ontdekken. Er is natuurlijk wel wat tijd voor nodig en stevig bij jezelf blijven stilstaan. Gaan voelen dat je eigenwaarde langzaam de lift in gaat. 

Hoor het graag.

Groet, Bert

Sorry het zinnetje over, voor jezelf ruimte creëren, ging niet over jou. Excuses.
Antwoord

#7

Super herkenbaar! Ik vraag me soms zelf af of we wel echt depri zijn, misschien is de wereld wel depressief? Iedereen wilt mediteren om zich goed te voelen, waarom? Omdat we allemaal wel iets missen in het leven? Wat mist er dan. Iedereen wilt gezond eten, sporten, supplementen nemen, waarom? Omdat we allemaal een bepaalde vorm in onze hoofd hebben ontwikkeld van wat normaal is. Ik ben er na jaren achter gekomen, dat normaal echt van binnenuit komt, dus sluit je oren en ogen en kijk niet meer om je heen. Wat er van je verwacht wordt en waar je naar moet opkijken. Kijk gewoon elke dag in de spiegel en begin met een lach en bouw aan jezelf omdat je dat wilt.
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)