Hi, 

Bijna twee jaar geleden wist ik het zeker; ik ben eindelijk van mijn jarenlange, bijna uitzichtloze depressie af!
Ik verhuisde naar het buitenland, liet letterlijk alle zooi achter mij, en ging een nieuw leven aan. 
Een nieuwe taal, een nieuwe baan, een nieuwe vriend en bovenal een nieuwe ik. 
Alles ging in een sneltreinvaart. Binnen drie maanden sprak ik vloeiend de nieuwe taal, de relatie is tot op vandaag de dag ijzersterk en ik had al binnen no-time een vast contract binnen gesleept. Iets wat ik dacht dat ik nooit meer zou kunnen, lijkt me nu ineens op mijn lijf geschreven!

Maar nu het met mij bergopwaarts gaat, lijkt het letterlijk met iedereen in Nederland die mij lief is bergafwaarts te gaan.
Ik woonde nog maar net op mijn nieuwe stekje en ik kreeg te horen dat mijn jonge, frisse en actieve moeder borstkanker had. De tumor was al 12 cm groot en we vreesden het ergste. Gelukkig was het niet uitgezaaid en had ze haar lieve vrouw aan haar zijde. Het was niet makkelijk, maar mijn moeder vocht zich door de behandelingen heen. Haar vrouw en ik besloten haar in december (dit jaar) mee te nemen naar de canarische eilanden, als verassing en beloning. In december zouden alle behandeling gedaan zijn en zou ze weer gezond zijn!

Ze was er bijna, we waren inmiddels al in de maand juli aanbeland, de laatste bestralingen waren al in zicht. En opeens, boem, paf... overlijdt de vrouw van mijn moeder. Uit het niets, weg, dood. Later leerden we dat het een bacteriele infectie betrof, iets wat voorkomen had kunnen worden als die dokter bij wie ze dagelijks langskwam het maar serieus had genomen. 

Het heeft mij nu zeker drie maanden gekost om dat akelige geluid van de beademingsmachine niet meer te horen. Mijn moeder zit er zachtgezegd helemaal doorheen. In haar eigen woorden zit ze er helemaal door heen en wil ze liever dood. Fijn om te horen, als het net zo goed met mijzelf gaat... 

Nu hebben we besloten om de vakantie toch door te laten gaan, het was immers voor mijn moeder bedoeld. Zo zou haar vrouw het ook gewild hebben. Maar niets is meer hetzelfde sinds ze er niet meer is. Nu gaan er een aantal andere familieleden met ons mee op vakantie, met zijn drieeen (mijn vriend, mijn moeder en ik) dat is wel een erg zure appel... Ik heb er oprecht heel veel zin in, is dat egoistisch na alles wat er gebeurd is?

Na de begrafenis ben ik trouwens een week bij mijn moeder gebleven en daarna meteen volop aan het werk gegaan. Ik kan er goed met mijn collegas over praten, maar ik weet dat thuisblijven geen zin heeft. Gewoon doorgegaan dus. De laatste paar weken hebben mij echt een beetje de das omgedaan. Ik, die zoveel negativiteit doorsta, werk keihard door en is altijd even productief en meegaand, en ondertussen melden mijn collegas zich om de haverklap ziek voor een verhoudheidje hier of een verzwikte enkel daar. Nu begint het zelfs zo erg te worden dat dezelfde mensen zich blijven ziekmelden voor ieder wissewasje, waardoor ik te maken had met een personeeltekort van 6 personen en maar 2 vervangers. En wie is er verantwoordelijk voor de roosters? Juist ja, ik. Wie krijgt alle negatieve ladingen over zich heen omdat ze een leidinggevende rol heeft? Ik dus. Een klein beetje erkenning, een klein beetje waardering, dat zou zo fijn zijn!

Toen kwam klap nummer twee. Een oudklasgenoot van de laatste opleiding die ik in NL heb gedaan, overleed. Pats, boem, foetsie. Ook weer zomaar. Daarom wilde ik een bloemstuk laten opsturen, eerst zelf, later wilde ik de klas erbij betrekken. Laat ik er wel bij zeggen dat deze zelfde klas een groot onderdeel van mijn depressie heeft uitgemaakt. Grootste deel van deze klas kon mij en mijn apartheid namelijk niet luchten en liet dit duidelijk merken. Ik voelde letterlijk mijn bloed koken toen ik contact opnam over het bloemstuk, maar ik deed het voor het klasgenootje, als zijnde laatste groet. Tot mijn verbazing en ontroering wilde iedereen meedoen. Die ontroering bleef niet lang, want ik werd al snel weer herinnerd aan die fantastische (not!) tijd die ik met hen had. Ze vinden altijd wel iets om over mij te klagen, zelfs in een situatie als deze. Nadat het bloemstuk bezorgd is heb ik dan ook steenhard besloten dat het klaar is, nooit meer contact, blokkeren uit mijn leven. Egoistisch?

Ik heb nu dan ook echt voorgenomen van deze vakantie te genieten. De afgelopen twee jaar ben ik namelijk alleen maar keihard aan het werk geweest, nooit ziek, nooit thuis, en heb ik al mijn zuurverdiende vakantiedagen moeten verruilen voor ziekenhuisbezoeken in Nederland. Allemaal negatief, negatief, negatief. Ik vind dat ik tijdens mijn vakantie verdien te genieten, maar is dat egocentrisch gezien mijn moeder, vol van hartenzeer, mee gaat op vakantie?

Hoi Chatty,

Wat een heftige tijd heb je meegemaakt en hoe sterk heb je je er doorheen geworsteld. Ik vind je niet egoïstisch. En ik vind juist dat je vakantie heel hard verdiend hebt. En natuurlijk  voelt het heel dubbel gezien de situatie.

Natuurlijk is het niet egoïstisch. Wat heeft jouw moeder er aan als jij niet geniet? Bovendien is de vakantie dubbel-en-dwars verdiend en heb je het nodig om bij te tanken. Lekker genieten dus! Dat is ook voor jouw moeder beter.