Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Onbekend verdriet


#1

Hallo iedereen. Ik ben een dame van 24 jaar, lijk voor buitenstaanders heel zelfverzekerd en wordt ook wel eens beschreven als energiek en grappig. Die laatste 2 zijn nu sterk aan het afnemen, omdat ik niet langer kan doen alsof, het heeft te lang geduurd en ik kan me niet meer anders voordoen. 

Ook al lijk ik een open persoon, krop ik echte stemmingen en gevoelens toch wel op en zie eigelijk ook niet veel mensen meer. Ik heb ze wel om me heen, ik kan ook veel leuke dingen doen met die personen, maar ik heb er gewoon geen zin in omdat ik het gevoel heb niet verbonden te zijn met de meeste, wat me nog een eenzamer gevoel geeft.

Verder heb ik ook zelfcomplexen ontwikkeld waar ik me voor schaam (die wel opgelost kunnen worden met operaties + behandelingen wat veel tijd en geld kost. ik werk veel dus tijd heb ik niet en het geld heb ik ook niet genoeg op het moment)

Vandaag hebben mijn vader en broer beide een opmerking gemaakt over dat ik er niet blij uit zie en gevraagd naar wat er aan de hand was. Er werd mij zelfs duidelijk de vraag gesteld of ik depressief was. Dit was erg confronterend en reageerde ik aanvallend en natuurlijk een beetje ontkennend. 

Ik zie er aantrekkelijk uit voor velen. maar voel me te onzeker om en relatie aan te gaan omdat ik me niet mooi genoeg, karakterloos en te depressief voel en het diegene niet aan wil doen. Weet natuurlijk wel dat anderen het anders kunnen zien maar toch hangt dit gevoel om me heen en weerhoudt het me van het maken van contact en het verdergaan dan flirten. 

De laatste tijd heb ik veel plotselinge huilbuien uit het niets en ben ik heel erg gevoelig bij ingrijpende situaties waar anderen minder heftig op zouden reageren. Bijvoorbeeld paar dagen geleden toen ik te horen kreeg dat er een beroemdheid onterecht was vermoord en verder had gelezen over zijn treurige verleden, werd ik hier zo immens vedrietig van dat ik er 2 dagen van in een dip zat en fotos en informatie over hem op ging zoeken, alsof ik hem kende. Hierdoor denk ik dat ik heel gevoelig ben en lijkt het wel alsof ik het verdriet achterna ga. 

Ik wil leren omgaan met mijzelf en weer zelfverzekerd in het leven staan, hoe langer dit duurt hoe minder ik erin geloof dat het goedkomt en dat maakt me angstig! want we weten allemaal wel wat er gebeurd als die gevoelens sterker worden. Ik ben trouwens erg blij dat er lotgenoten zijn voor steun en het kunnen delen van onze verhalen!
Antwoord

#2

(07-07-2018, 01:35)ForgottenSoul schreef: Hallo iedereen. Ik ben een dame van 24 jaar, lijk voor buitenstaanders heel zelfverzekerd en wordt ook wel eens beschreven als energiek en grappig. Die laatste 2 zijn nu sterk aan het afnemen, omdat ik niet langer kan doen alsof, het heeft te lang geduurd en ik kan me niet meer anders voordoen. 
Hallo ForgottenSoul,

Goed van je dat je in ieder geval de stap hebt gezet naar dit forum. Het lezen van de gevoelens van anderen en het schrijven van je eigen verhaal kan al een hoop opluchting geven. Hopelijk geldt dat voor jou niet minder.

Dat jouw etalage een beter beeld toont dan je ware ik is heel herkenbaar; ik ken dat van mezelf en ook het moment dat de lak begint te barsten en er stukje bij beetje steeds meer van je eigenlijke gevoelens doorheen priemen.
Maar eigenlijk is dat wel het doel van een etalage: daar stal je de mooiste waren uit om de mensen te lokken. Alleen jammer dat je gevoel je zegt dat je niets te showen hebt, alleen dingen die je wil verbergen.

Ik dacht vroeger hetzelfde als jij (ik ben nu bijna 60) en achteraf moet ik constateren dat het allemaal lood om oud ijzer is geweest. omdat de meeste mensen alleen maar met zichzelf bezig zijn en het cliché over het innerlijk dat veel belangrijker is dan de buitenkant heel waar is.
Aan de buitenkant (mooi of niet) raak je bovendien snel gewend en relaties zijn echt niet gebouwd op een mooi voorkomen. Als dat wel zo was, dan zouden er nóg meer stellen uit elkaar gaan.

Maar, ik weet heus wel dat mijn verhaal op dit moment niet op kan boksen tegen jouw gevoel. De waarheid moet langzaam en vakkundig worden overgebracht. Heb je al iemand die je bijstaat? Je huisarts is een goede eerste stap.

Laat even wat horen a.u.b.

groet,
Ray
Antwoord

#3

(07-07-2018, 04:55)Ray schreef: Hallo ForgottenSoul,

Goed van je dat je in ieder geval de stap hebt gezet naar dit forum. Het lezen van de gevoelens van anderen en het schrijven van je eigen verhaal kan al een hoop opluchting geven. Hopelijk geldt dat voor jou niet minder.

Dat jouw etalage een beter beeld toont dan je ware ik is heel herkenbaar; ik ken dat van mezelf en ook het moment dat de lak begint te barsten en er stukje bij beetje steeds meer van je eigenlijke gevoelens doorheen priemen.
Maar eigenlijk is dat wel het doel van een etalage: daar stal je de mooiste waren uit om de mensen te lokken. Alleen jammer dat je gevoel je zegt dat je niets te showen hebt, alleen dingen die je wil verbergen.

Ik dacht vroeger hetzelfde als jij (ik ben nu bijna 60) en achteraf moet ik constateren dat het allemaal lood om oud ijzer is geweest. omdat de meeste mensen alleen maar met zichzelf bezig zijn en het cliché over het innerlijk dat veel belangrijker is dan de buitenkant heel waar is.
Aan de buitenkant (mooi of niet) raak je bovendien snel gewend en relaties zijn echt niet gebouwd op een mooi voorkomen. Als dat wel zo was, dan zouden er nóg meer stellen uit elkaar gaan.

Maar, ik weet heus wel dat mijn verhaal op dit moment niet op kan boksen tegen jouw gevoel. De waarheid moet langzaam en vakkundig worden overgebracht. Heb je al iemand die je bijstaat? Je huisarts is een goede eerste stap.

Laat even wat horen a.u.b.

groet,
Ray

Hallo Ray, bedankt voor je respons. Ik heb dit inderdaad gedaan om me beter te voelen het van me af te schrijven en gevoelens met anderen te delen, ook al is het via internet. Vooral toen ik gister na die confrontatie met hoe ik me voel, niks anders kon dan alleen huilen. 

Het niet willen laten zien van hoe ik me echt voel en het leuker voordoen dan het is, is toch echt omdat mensen zo veel mogelijk willen verbergen voor anderen omdat je zo geen mensen trekt. 
Het klopt wat je zegt over dat het innerlijk belangrijker is, daar ben ik het ook zeker weten mee eens. Maar ik werk ook aan het uiterlijk want als dat goed zit dan denk je dat er een minder grote kans op afwijzing zal zijn. 

Wat betreft specialisten en dergelijke, ik geloof ze niet echt, grootste gedeelte van de behandeling zorgt ervoor dat ze geld verdienen, ik werk in de zorg dus ik weet dat het zo zit. Ik kan het wel proberen, misschien werkt het toch ik weet het niet. 

Voor nu wil ik gewoon doorgaan met mijn leven en dingen doen die het niet erger maken; goed voor mezelf zorgen, sporten, gezond eten, mediteren.. ook al is het zwaar om al die dingen te doen. 

Groetjes,

ForgottenSoul
Antwoord

#4

Hallo ForgottenSoul,

Welkom op dit forum.

Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat je denkt dat therapeuten het deels voor het geld doen, vanuit jouw ervaring in de zorg.
Maar ik vind het wel een beetje een eenzijdig beeld wat je schetst.

Ik heb zelf verschillende depressies doorgemaakt en heb zelf heel lang in de zorg gewerkt.
Ik ben toen ik besloot aan mijn depressie te gaan werken eens rustig in mijn stoel gaan zitten met een vel papier.
Zo heb ik nagedacht over de vragen "Wat zou mijn doel zijn als ik bij die therapeut aanschuif en aan welke eisen moet hij/zij voldoen.
Mijn doel was uiteindelijk uitvogelen waar die depressies vandaan kwamen en net even anders leren leven. Voor wat betreft de eisen aan de therapeut, hij moet volstrekt gelijkwaardig met mij in gesprek gaan (geen kunstmatige afstand dus). Verder moet hij/zij zijn leven doorleefd hebben, dus geen jonkie. Als we in gesprek gaan moet het binnen een kwartier klikken. 
Ik ben daarover in gesprek gegaan met de POH van mijn huisarts en zij wist misschien wel iemand.
Kort samengevat het klikte binnen tien minuten.

Hoor het graag.

Groet,  Bert
Antwoord

#5

Hey forgottensoul

Iedereen heeft een masker. Om zich beter voor te doen, om de persoon te zijn die ze willen zijn of om delen van zichzelf af te sluiten. vaak is het allemaal zelfbescherming. Dat je leuk wil zijn in de groep of anderen niet tot last wilt zijn.
Ikzelf was ook zo, je voelt jezelf wel steeds slechter worden en probeert er alles aan te doen om het op te lossen maar op een gegeven moment kost het gewoon zoveel energie,en die energie heb je eigenlijk niet omdat je je al slecht voelt dat het masker gewoon wegvalt.
En dat is het beste wat je nu kan hebben. Want nu zien je vader en broer het ook hoe jij je voelt. je hoeft die last niet alleen te dragen. En Ik weet zeker dat zij ook op elke manier willen helpen, al zijn het maar kleine dingen,
Dit is het moment om het ook echt aan te pakken. Ga met hun praten over hoe je je voelt dan weet ik zeker dat dat al een pak van je hart weg is.

Ook zou ik tich even een afspraak maken met de huisarts als een eerste stap. kijken wat die er van vind. en vandaar kan je zonodig naar een psycholoog. Ik weet hoe je er over denkt, en zelf vind ik het ook een beetje maar het ligt er vooral aan of je een klik hebt met die psycholoog. zij bieden jou een neutraal uitlaatklep waar je alles kan zeggen en kunnen jou dan advies geven over hoe en wat. 

Zelf heb ik ook al die stappen gemaakt. eigenlijk niet een heel andere situatie in waar jij zit. Ik wou ook weer zelfverzekerd worden en leren met mijzelf om te gaan. Ook was eerst een beetje huiverig voor hulp maar dat is een goede uitlaatklep geweest. ook medicatie vond ik niks maar uiteindelijk heeft mij dit heel erg geholpen en nu na 2.5 jaar begin ik eindelijk de achterliggende oorzaak van mijn depressie te zien waardoor ik er weer verder aan kan werken.

goed voor jezelf zorgen is een goed begin. goed eten en sporten zijn goede manier om zelf weer een normaal ritme op te bouwen maar Het belangrijkste om te realiseren is dat je er niet alleen voor staat. Je hebt je familie, je kan hier op de site altijd terecht voor hulp of als uitlaatklep maar ga ook zeker even langs de huisarts.

Als je even wilt praten kan je me altijd een berichtje sturen

Pedra
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)