Hoi Sanna,

Een WIA-uitkering? Ik dacht dat ze daar niet zo ‘snel’  mee zouden zijn. Zou wel mooi zijn tzt. Dan heb je de druk van het moeten werken niet meer en dan kun je je puur richten op je herstel. 

Lieve groetjes,
Marjolein

Sinds September 2017 zit ik ziek thuis met een zware depressie en burn-out. Inmiddels er ook achter gekomen dat ik zeer waarschijnlijk borderline heb, met daarnaast nog een aantal complexen (Angst, stress, sociaal, en slaapproblemen).
Nu woon ik niet in Nederland maar in een ander EU-land, met dus heel wat andere regeltjes en geneuzel.

Tot September 2018 heb ik ziektegeld ontvangen (zo ongeveer 30%), maar dat is dus maar voor 1 jaar en daarna val je in een zwart gat. Dit was voor mij op voorhand niet bekend en werd mij ook niet op tijd verteld. 
Kortom, ik zit alweer een geruime tijd zond geld, maar de kosten lopen gewoon door.

Het verhaal wordt nog mooier - mijn huidige wergever stuurt ineens vanuit het niet een brief dat ik op staande voet ontslagen ben omdat ik hen niet op de hoogte heb gehouden en dus zonder reden afwezig was van werk. In al die tijd hebben ze mij geen enkel moment echt bijgestaan qua ziekte en hulp of iets van die strekking.
Ik heb verder gewoon ziektebriefjes van de dokter nodig, en dus ook gehaald bij mijn huisarts, voor de gehele periode. Zelfs nog tot en met half januari (mijn contract liep eind december automatisch af). Dus er klopt niks van wat ze zeggen. Daarnaast klopten nog een aantal andere zaken niet ook, en moet ik nu dus juridische hulp gaan inschakelen om dat deel te gaan regelen.

Maar nu kom het
Ik kreeg gisteren en vandaag wat berichten/telefoontjes over een tijdelijk baan, voor 3 1/2 maand, met het dubbele salaris als wat ik voorheen verdiende.
Voor mijn gezondheid is het misschien niet de slimste optie. Ik heb nog steeds heel veel last van paniekaanvallen als ik 'naar buiten' ga, slaap zeker niet goed, maar heb aan de andere kant ook simpelweg geld nodig wil ik een dak boven mijn hoofd hebben. Nu die 3 maandjes werken, betekent dat ik daarna de rest van het jaar zonder zorgen weer aan mijn gezondheid kan werken.

Is het dan gek dat ik dit ook echt overweeg te gaan doen? Of zit ik nu in een bepaalde 'high' fase van mijn stoornis(sen xD) en zou ik het beter niet kunnen doen. Argh, die twijfel steeds!

Dus nu mijn vraag:
Wat vinden jullie nu van de hele situatie? Graag jullie mening!

Hoi Sanna,
Ik ben benieuwd of het je gelukt is om die baan met dat mooie salaris tot een goed einde te brengen. Ik hoop van wel. Mijn eigen ervaring is dat een periode van een aantal maanden het maximale haalbare is: voluit aan de gang en verstand op nul. Naast het werk blijft er dan meestal niet zoveel energie over voor leuke dingen. En na 3 maanden is het tijd voor een rustpauze om bij te tanken.

Zo'n werkperiode heeft zijn voor en nadelen. Het staat goed op je CV, je hebt weer salaris, je zit weer in een werkpatroon. Maar het kost je waarschijnlijk ook bergen energie, het kan je compleet slopen.

Misschien krijgen we nog wel eens te horen hoe het is afgelopen. Succes!

Hoi Edward,

Ja, vraag niet hoe - want de eerste week liep ik huilend in de straat naar huis, geen idee hoe ik dit vol moest gaan houden - maar ik heb 3 maanden fulltime gewerkt!

Het is absoluut heel zwaar geweest. Vooral het reizen van en naar werk was verschrikkelijk. Het werk zelf viel wel mee. Meer het hele aspect er om heen, sociaal met collega's, het reizen, een baas die denkt dat ze heel wat is etc. - waren zeker niet goed voor me en sloopten me.
Je hebt overigens wel gelijk! Het was op een gegeven moment inderdaad verstand op nul en doorgaan. Voor een korte periode gaat dat dus.

Dat contract liep eind mei af en ik zit dus alweer 2 maanden thuis, zonder enige vorm van inkomen.
Het heeft ons wat extra tijd 'gekocht' maar inmiddels is de situatie alweer enorm onder druk komen te staan en is er misschien nog geld voor 1 maand huur. Hoe het daarna moet weet ik ook nog even niet.
Van de week met UWV gebeld, de aanvraag is in behandeling maar kan tot januari 2020 duren voordat er wat besloten wordt. Beetje van de wal in de sloot verhaal. Erg ontmoedigend.

Hoe doen jullie dat?

Groetjes,
Sanna

Hoi Edward,

Ja, vraag niet hoe - want de eerste week liep ik huilend in de straat naar huis, geen idee hoe ik dit vol moest gaan houden - maar ik heb 3 maanden fulltime gewerkt!

Het is absoluut heel zwaar geweest. Vooral het reizen van en naar werk was verschrikkelijk. Het werk zelf viel wel mee. Meer het hele aspect er om heen, sociaal met collega's, het reizen, een baas die denkt dat ze heel wat is etc. - waren zeker niet goed voor me en sloopten me.
Je hebt overigens wel gelijk! Het was op een gegeven moment inderdaad verstand op nul en doorgaan. Voor een korte periode gaat dat dus.

Dat contract liep eind mei af en ik zit dus alweer 2 maanden thuis, zonder enige vorm van inkomen.
Het heeft ons wat extra tijd 'gekocht' maar inmiddels is de situatie alweer enorm onder druk komen te staan en is er misschien nog geld voor 1 maand huur. Hoe het daarna moet weet ik ook nog even niet.
Van de week met UWV gebeld, de aanvraag is in behandeling maar kan tot januari 2020 duren voordat er wat besloten wordt. Beetje van de wal in de sloot verhaal. Erg ontmoedigend.

Hoe doen jullie dat?

Groetjes,
Sanna

Hoi Sanna,

Ik heb er respect voor dat je de periode hebt volgemaakt al heeft het al je energie gekost. Ik herken deze periodes, maak ze zelf ook mee. Ik heb het geluk dat ik in het verleden een arbeidsverleden heb opgebouwd en soms nu ook nog mijn werk iets langer kan volhouden (op mijn tandvlees): periodes van 6 maanden of zo. Daardoor val ik nog steeds in de WW en heb dus nog inkomen. 

Ik snap dat je spanning bij jou alleen maar toeneemt omdat je naast je depressieve klachten ook in een financieel krappe positie zit. Het zou je denk ik wel rust geven als er een organisatie is die je kan helpen om het financiële probleem proberen op te lossen. Ik ken die organisaties zelf helaas niet. Misschien kun je informeren bij een gemeente instantie? Zijn er niet meer van dit soort forums waar je dit soort vragen kunt neerleggen?

Ik hoop er dat er leden op dit forum zijn die tips voor je hebben om dit op te lossen. Sterkte. 

Groet,
Edward

Tjah, zoals ik al eerder had gepost was er geen inkomen omdat mijn broertje maar geen baan lijkt te kunnen vinden (lang verhaal).
Ik heb mijn CV naar een ex-collega gestuurd, had diezelfde week nog een interview, en kreeg eerder deze week te horen dat ik ben aangenomen.
Goed nieuws? Ja zeker wel. Het betekent dat we in dit huis kunnen blijven wonen, voorlopig dan toch.
Het slechte nieuws? Ik ben nog lang niet hersteld van de drie maanden werk die ik heb gedaan, en nu moet ik opnieuw fulltime aan de bak. Ik zie er enorm tegen op, ookal werken er een aantal mensen die ik ken (dat maakt het net even wat minder eng, godzijdank).
Mijn lichaam laat me deze week ook weer enorm in de steek. Of dat nu komt door de 'voor-stress' die ik nu ervaar wat betreft mijn nieuwe job, of een andere reden, ik weet het niet zeker.

Anyhow, aanstaande donderdag mag ik beginnen. Een weekje later gaat m'n neefje ook weer naar school voor het nieuwe jaar, dus de timing is wél oke gelukkig. Hij is nog steeds mijn enige licht in het leven, en voor hem ga ik door het vuur. Voor hem ga ik nu weer werken, verstand op nul en gaan, zodat hij alles krijgt wat hij nodig heeft - naast mijn eeuwige liefde en onverdeelde aandacht als hij bij mij is uiteraard.

Hoe de UWV dit gaat oppakken verder? Ik vrees er voor. De enige reden dat ik nu werk, is omdat ik al een jaar zonder inkomen zit door mijn ziekzijn. De beslissing over mijn eventuele uitkering kan tot januari 2020 duren, en zolang heb ik nu eenmaal niet.
Het geld is op. Dus ik ga weer werken, en hoop dat ik zo ongeschonden mogelijk de dagen door kan komen, om in het weekend weer op te laden.
Fingers crossed!

Liefs,
Sanna

---

Hoi Sanna,

Ik heb er respect voor dat je de periode hebt volgemaakt al heeft het al je energie gekost. Ik herken deze periodes, maak ze zelf ook mee. Ik heb het geluk dat ik in het verleden een arbeidsverleden heb opgebouwd en soms nu ook nog mijn werk iets langer kan volhouden (op mijn tandvlees): periodes van 6 maanden of zo. Daardoor val ik nog steeds in de WW en heb dus nog inkomen. 

Ik snap dat je spanning bij jou alleen maar toeneemt omdat je naast je depressieve klachten ook in een financieel krappe positie zit. Het zou je denk ik wel rust geven als er een organisatie is die je kan helpen om het financiële probleem proberen op te lossen. Ik ken die organisaties zelf helaas niet. Misschien kun je informeren bij een gemeente instantie? Zijn er niet meer van dit soort forums waar je dit soort vragen kunt neerleggen?

Ik hoop er dat er leden op dit forum zijn die tips voor je hebben om dit op te lossen. Sterkte. 

Groet,
Edward

Enorm bedankt voor het meedenken Edward, dat is echt enorm attent en zeer gewaardeerd
Ik heb mij inderdaad gemeld bij de instantie voor het land waar ik woon (niet NL) en toch kreeg ik uiteindelijk te maken met de UWV. Heb hen al een paar keer gebeld inmiddels om de gehele situatie uit te leggen, maar het antwoord is steeds hetzelfde. Ze hebben tot januari 2020 de tijd om een beslissing te nemen.
Geen idee waar ik hier verder terecht kan. Ik heb een jaar ziektegeld ontvangen en dat schijnt het maximale te zijn, maar ik ga nog eens een rondje bellen. Wie weet brengt het me nog ergens - niks is het toch al.
Bedankt!

Liefs,
Sanna

Bedant Positiva!
Ik voel de stress wel duidelijk, maar heb veel over mijzelf geleerd. Ken de valkuilen, maar ook hoe ik er mee om kan gaan. Work in progress dus!


Overigens vandaag bericht gehad van zowaar de NL UWV. Schijnbaar heb ik recht op een WIA uitkering, echter, pas als je twee jaar langdurig ziek bent. Dat is dus officieel pas halverwege de zomer. Tot die tijd zit ik dus echt in een zwart gat qua geld gezien, dus zal UWV toch ook moeten inzien dat ik niet anders kon dan een - bewust! - een TIJDELIJKE baan aan te nemen van iets meer dan 3 maanden, tot zij mijn WIA aanvraag verder in behandeling kunnen nemen.
Ben benieuwd hoe dat loopt.

Dag Sanna

Hoe is het Verder gegaan met het werk, gezondheid en UWV?