Hallo iedereen, het is voor mij de eerste keer op dit forum. Ik ben 24 en worstel reeds zolang ik me kan herinneren met mezelf. Momenteel ga ik opnieuw door een depressie. Een tijdje terug had ik voor het eerst een relatie, ik zag hem echt graag, maar hij heeft het na 5 maanden gedaan gemaakt. Dit heeft de depressie erg versterkt. Toen we nog samen waren en ik schrik had van de gevolgen van mijn mentaal welzijn op onze relatie (en op anderen) heb ik hierover een aantal dingen neergeschreven. Ik wil deze graag met iemand kunnen delen, vandaar dat ik deze hier post....


I can hear the tv playing downstairs and he is just a phone call away, but I still feel so fucking alone.

I don’t know what to tell people.  What do I say? Do I tell them what goes on in my head?

“I feel like shit. “
“I just want to hurt myself.” 
“I feel like I can’t do this anymore.” 

And then what?  

Then they start giving advice. Advice about how to feel better. Advice I either already tried or either am uncapable of trying because I just feel so sad that I can’t even imagine ever feeling happy again.

And that’s when people get frustrated. When they can’t deal with my negativity anymore.
They get angry, they get sad.

I get angry, I get sad. 
Let all of this be over.

Soon.
 
 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

In reality all I want is for someone to hold me. Hold me so tight that there’s a little less room in me to hurt. Hold me so tight that I know that I’m not alone. That I won’t be alone. Ever. Like people won’t give up on me.

But in the end they might and I can’t blame ‘m. I understand. But I assure you,
when and if that happens, I’ll be giving up too and my world will exist of nothing but endings.
 
 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I am scared.

Scared of how attached I have gotten to you.

Scared of all my demons
, they will haunt you away.

Scared that all you’ll be able to see is the ugly in me
, that all of this will come to an end
 
Because then I will lose myself.
And ugly is all I'll become.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik weet dat al deze zaken een erg negatieve mindset hebben. Ik voel me niet altijd zo, maar op de momenten dat ik dit schreef was dit wel echt wat ik voelde. Het is een constante strijd tussen nog hoop hebben en te willen vechten voor mezelf, en het gevoel hebben dat het allemaal geen nut meer heeft.

Ik weet dat al deze zaken een erg negatieve mindset hebben. Ik voel me niet altijd zo, maar op de momenten dat ik dit schreef was dit wel echt wat ik voelde. Het is een constante strijd tussen nog hoop hebben en te willen vechten voor mezelf, en het gevoel hebben dat het allemaal geen nut meer heeft.

Hallo Thoughts94,

Welkom hier.

Inderdaad nogal down, die teksten, maar lekker om het van je af te schrijven, toch.
Er zitten hele mooie stukken in, vind ik. Zoals: 'Hold me so tight that there’s a little less room in me to hurt' en 'my world will exist of nothing but endings.'

Ik ben nu 58, maar toen ik zo oud was al jij nu schreef ik liedjes en omdat ik me toen ook zo verschrikkelijk klote voelde, wijken mijn teksten van toen niet veel af van wat jij hier schrijft. Zijn jouw teksten ook op muziek gezet?

Eén van mijn liedjes (een power ballad):

Take me back

Blinded by the sunlight
desperate at night
scared of things that make me think
or make me leave my hide

Scared of taking steps
I have to make
again I foresee a burnin' pain
when I'm awake

Take me back
let me start again
Let me get a chance to change
into another man

Hunted by things I feel
only at ease when I'm stoned
cheating the others when I speak
lying to myself when I don't


groet,
Ray

Dag Ray, 

Het zijn inderdaad nogal negatieve teksten, maar zoals ik hierboven zei, zijn dit momentopnamen en voel ik me niet altijd zo. Zoals je zegt, vooral het van me af kunnen schrijven doet me goed. Momenteel gaat het echter wel niet zo schitterend met me en is het moeilijk om bovenstaande gedachten buiten te houden.

Ik ben zelf niet echt muzikaal, al vind ik dit best wel jammer. Mijn teksten staan dus niet op muziek. 
De tekst van jouw lied is heel herkenbaar.

Gek hoe ongelooflijk eenzaam een depressie je doet voelen, terwijl er zo veel mensen mee rondlopen. 

Grtn,

Hoi Thoughts94,

Ik zou je wel willen aanraden toch eens met je huisarts te gaan praten.

Ik ben voor 80 % van mijn klachten van toen af (angst en depressie), maar dat heeft veel te lang geduurd. Via dit forum hoop ik anderen te behoeden voor de jaren die ik te lang in duisterheid heb doorgebracht.

Ik schrijf nu praktisch niets meer en dat lijkt jammer, maar dat is het niet. Ik schrijf namelijk alleen als ik heel erg down ben.

sterkte,
Ray

Dag Ray, 

Bij mijn vorige depressie heb ik ook veel te lang gewacht eer ik mensen heb binnengelaten en professionele hulp heb gezocht. Nu heb ik echter relatief snel de stap naar mijn huisarts en een psycholoog gezet. Hier ben ik wel trots op, maar toch heb ik het gevoel vast te zitten en er grotendeels alleen voor te staan. Ik denk meer intensieve hulp nodig te hebben dat wat ik nu krijg ( 1 x per drie weken een gesprek) en heb ook gewoon wel schrik er nooit vanaf te zullen geraken. Ik heb nu dan wel een 'echte' depressie om het nu even zo te noemen, maar heb me eigenlijk nog nooit echt oke in mijn vel gevoeld en ben wel al naar verschillende psychologen geweest. 

Het is vechten voor die momenten waarin ik wel geloof dat ik het kan.

maar heb me eigenlijk nog nooit echt oke in mijn vel gevoeld 

Hoi Thoughts94,

O.K. goed dat je hulp hebt gezocht. Wel wat karig, eens per 3 weken, dat ben ik met je eens.

Bovenstaand stukje uit je tekst heb ik me ooit ook gerealiseerd toen de diagnose 'depressief' werd gesteld. Ik zat bij de zoveelste 'loog' i.v.m. mij angsten toen hij me liet inzien wat de symptomen van een depressie waren. Ik was echt verbaasd toen ik hoorde dat mijn gemoedstoestand niet was zoals die hoorde te zijn.

Persoonlijk heb ik in mijn slechte tijd weinig aan professionele hulp gehad. Ik ben daar veel te eigenwijs voor. Uiteindelijk, toen het echt niet meer ging en de angsten mijn hele leven lam legden, heb ik bij de huisarts om medicatie gevraagd. Gelukkig was zijn keuze in een keer raak. Ik voelde me beter dan ik me kon heugen.

Vele jaren later heb ik met een ander probleem overigens wel een goeie therapie gehad. Ik wil absoluut geen pleidooi houden voor medicijnen, want de bijwerkingen kunnen heftig zijn, maar houdt het in je achterhoofd. 

groet,
Ray