Moedeloosheid versus Hoop

Moedeloosheid versus Hoop is een onderwerp wat mij bezig houd.
Drie jaar geleden zat ik weer met een met zware depressie in mijn stoel. Dat was al een tijd zo.
Het lukte mij niet meer mensen te ontmoeten, ik nam zelfs de telefoon niet meer. Zat in de ziektewet terwijl mijn contract ging aflopen. Werkloos dus.
Het gevoel dat alle ellende tegelijkertijd kwam. Had net ook nog eens een brief van de belastingdienst ontvangen, of ik morgen even €2500,- wilde terug storten i.v.m. onterecht ontvangen zorgtoeslag. Mijn relatie was de klippen gelopen.
Ik had gedachten aan zelfdoding maar durfde het niet, ik was op, geen draad energie meer. Eten deed ik weinig meer, drinken des te meer om die ellende maar niet te hoeven voelen. Uiteindelijk zat ik zo diep, was ik ook lichamelijk zo uitgewoond dat ik gedwongen werd een keuze te maken.
Bert of je gaat dood binnenkort of je maakt de keuze om voor het eerst van je leven hulp te vragen.
Ik werkelijk geen idee wat mij tot de keuze bracht om zelf om hulp te vragen. Misschien een oer mechanisme, een overlevingsdrang?

Vandaag zit ik wat depressie betreft stabiel in mijn stoel. Ik heb nog wel een depressie gehad ruim een jaar geleden maar die voelde wat milder aan. Ik verloor mijzelf niet meer. Wat mij vandaag bezig houdt is, had iemand mij drie jaar geleden in dat donkere gat tot steun kunnen zijn.
Eerlijk gezegd ik weet het niet. Ik zag geen lichtpuntje meer, wie had me toen weer wat perspectief kunnen bieden. Ik had diegene gewoon niet geloofd denk ik. Zo van lul jij maar lekker, je hebt geen idee hoe ik me voel. Misschien had ik me zelfs  gekrengd gevoeld bij zoveel onbegrip.

Maar hoe kun je dan toch een sprankje hoop geven?
Mag je dan zeggen, (bijna) alle depressies verdwijnen weer op een gegeven moment? Mijn reactie zou waarschijnlijk geweest zijn, wat heb ik daar vandaag aan? Trouwens ik geloof je niet! Hmmm dat is dus ook niet zo helpend. Maar wat kan ik dan wel doen?
Waarschijnlijk niet zo veel, ja ik kan goed luisteren, reageren op een bericht hier omdat ik gelukkig even stabiel ben.
Misschien kan ik wat vertellen over mijn ervaringen met depressie met als doel dat mensen een beetje het idee krijgen dat iemand het een beetje begrijpt. Misschien kan ik zelfs in een enkel geval een sprankje hoop bieden.
Daardoor ontstond bij mij de gedachte "moedeloosheid versus Hoop".
In jouw (mijn) depressie is er weinig hoop. Maar als het je lukt, al is het maar een half uurtje, te fantaseren over jouw periode na jouw depressie dan komt het enorm belangrijke begrip "HERSTEL" in beeld. En juist dat begrip herstel kan je weer wat grip geven, een pietsje hoop geven. Daarom wil jullie graag uitnodigen een half uurtje te fantaseren over "herstel". De onderstaande tekst verteld hierover.

Groetjes, Bert

---

Hoewel ieder herstelproces een persoonlijk en individueel proces is, kunnen bepaalde fasen worden onderscheiden in dit proces. Hierbij is geen sprake van een vaste volgorde: soms wordt de stap genomen naar een voorgaande fase, een andere keer naar een volgende fase en soms zijn de fasen nauwelijks te onderscheiden. Desondanks kan de indeling helpen om te begrijpen wat er gebeurt en om eventueel de ondersteuning beter af te kunnen stemmen op wat nodig is. Een veelgebruikte indeling is:
1. Overweldigd worden door de aandoening
In deze fase staan ontreddering en verwarring op de voorgrond. Overweldigende symptomen lijken alles te bepalen en het leven is gericht op overleven, zowel mentaal als fysiek. Kenmerken van deze fase zijn hopeloosheid, machteloosheid en het gevoel geïsoleerd te zijn van zichzelf, van anderen en van de omgeving.
2. Worstelen met de aandoening
Er is nog steeds angst om ‘overmand’ te worden door de aandoening, maar nu dient ook de vraag zich aan hoe ermee geleefd kan worden. Er worden manieren ontwikkeld om weer contact met zichzelf te krijgen en om actief te leren omgaan met de symptomen. Kenmerken van deze fase zijn de worstelingen met het gebrek aan zelfvertrouwen en de zoektocht naar de eigen identiteit.
3. Leven met de aandoening
In deze fase begint het besef te groeien dat er met de aandoening kan worden omgegaan. Hierdoor wordt de angst minder en ontstaat er ruimte om beperkingen en sterke kanten te leren ontdekken. Kenmerken in deze fase zijn het opbouwen van een nieuw ‘zelf’, het herstellen van oude en ontdekken van nieuwe rollen en het (opnieuw) aangaan van contacten met belangrijke anderen.
4. Leven voorbij de aandoening
De aandoening raakt meer en meer op de achtergrond. Er is nu ruimte om de verbondenheid met anderen te voelen, capaciteiten te onderzoeken en mogelijkheden en talenten op diverse terreinen te ontdekken en in te zetten. Het is mogelijk nieuwe doelen in het leven te stellen waarin rekening gehouden wordt met de aandoening, maar waarbij deze niet meer op de voorgrond staat.