Hoi, de beste manier om mijn leven te omschrijven is, mislukt.
Alles wat ik aanpak gaat mis. Iedereen denkt dat ik een vrolijk persoon ben, maar ondertussen voel ik me alleen maar somber. 
Ik ben ondertussen 59 jaar en heb niemand aan mijn zijde.
Geen man, geen kinderen, niks, niemand.
Ik voel me zo verschrikkelijk eenzaam, dat alleen de dood een oplossing zou zijn, maar een mens gaat nou een keer niet zomaar dood. 
Heb een goede baan, een auto en een eigen huis. Toch ben ik ongelukkig.
Heb een broer en een zus, die allebei wel goed terecht zijn gekomen. Zij hebben een gezin.
Ben ik jaloers? Misschien wel. Ik gun ze alles daar gaat het niet om, maar zou zelf ook graag gelukkig zijn. Ik weet niet eens hoe dat voelt.
Ben heel snel te kwetsen en zie altijd de donkere kant van dingen.
Ik vind mezelf een ontzettende zeurpiet en muggenzifter. Ik erger me aan van alles.
Wat zou ik graag een ander karakter hebben, maar ik moet het er mee doen.

Robbin

Hoi, de beste manier om mijn leven te omschrijven is, mislukt.
Alles wat ik aanpak gaat mis. Iedereen denkt dat ik een vrolijk persoon ben, maar ondertussen voel ik me alleen maar somber. 
Ik ben ondertussen 59 jaar en heb niemand aan mijn zijde.
Geen man, geen kinderen, niks, niemand.
Ik voel me zo verschrikkelijk eenzaam, dat alleen de dood een oplossing zou zijn, maar een mens gaat nou een keer niet zomaar dood. 
Heb een goede baan, een auto en een eigen huis. Toch ben ik ongelukkig.
Heb een broer en een zus, die allebei wel goed terecht zijn gekomen. Zij hebben een gezin.
Ben ik jaloers? Misschien wel. Ik gun ze alles daar gaat het niet om, maar zou zelf ook graag gelukkig zijn. Ik weet niet eens hoe dat voelt.
Ben heel snel te kwetsen en zie altijd de donkere kant van dingen.
Ik vind mezelf een ontzettende zeurpiet en muggenzifter. Ik erger me aan van alles.
Wat zou ik graag een ander karakter hebben, maar ik moet het er mee doen.

Robbin

Hoi Robbin,

Welkom op het forum.

Wat naar voor je dat je je leven zo ervaren hebt.

Heb je geen enkele vriendin meer ?

Een goede baan, eigen huis en een auto zijn inderdaad niet dingen die je langdurig gelukkig maken.

Het is begrijpelijk dat je nu dingen ervaart zoals je het beschrijft.

Ik denk niet dat je nu jezelf bent, aangezien je flink last hebt wat mede bepaald hoe je denkt en voelt.

Jezelf veranderen is een grote opgave, maar niet onmogelijk.

Sterkte voor nu,

Desireless

Hoi R,

Oke dat is duidelijk, herkenbaar ook. Ik heb ook geen man, kids, gezin. Ook geen baan , eigen huis ook niet. Auto wel. Ben nu 50.
Als je naar anderen kijkt kun je aardig bekaaid er afgekomen voelen, dat herken ik. 
Maar ik als ik vaak iets beter kijk, wil ik toch niet ruilen eigenlijk.

Bedenk eens  wat je zou kunnen doen om je wat beter te voelen, een beetje beter, een beetje tevredener met jezelf.
En wees welkom hier om steun te vragen,

Liefs, Mabel

Hoi Robbin, 

Ik vind je geen zeurpiet hoor. Het is gewoon niet leuk als de dingen anders gelopen zijn dan je graag gewild had. Dat hoef je niet mooier te maken. Dat is gewoon K-U-T. 

In mijn woordenboek is jaloers als je het de ander niet gunt. Bijv je broer heeft een gezin en je wilde eigenlijk dat hij altijd vrijgezel gebleven was of gescheiden was. Dat zou ik jaloers noemen. 


Ik vind het wat anders als je denkt: Ik had het zelf ook wel gewlld. Dat is meer teleurstelling dan jaloers. 

Maar nu bekijk ik het helemaal vanuit mezelf en misschien bekijk jij het anders. (Ik zit zelf in situatie van geen partner, geen kinderen, geen werk etc en ik zou niet zeggen dat ik jaloers ben.... maar ik vind sommige dingen wel jammer).

Hoi allemaal,

Het is niet zo dat ik helemaal geen vriendinnen heb, maar uiteindelijk ben je alleen. 
Ik zou al tevreden zijn met rust, maar ook dat is me niet gegund. 
Er is altijd wat. Ik denk wel eens dat ik de pech aantrek. Na veel ellende in mijn vorige huis, heb ik mijn huidige huis gekocht om rust te vinden. 
De makelaar verzekerde me, dat dit huis niet gehorig zou zijn. Ik geloofde hem, want het is een vrij nieuw huis. Het is wel het enige koophuis in een rij met huurhuizen.
Helaas was dit huis heel gehorig. Mijn buurman hield van harde muziek en daar mocht ik dagelijks van meegenieten. Toen ik daar wat van zei, pikte hij dat niet en begon me te stalken. Na anderhalf jaar ellende werd hij in een inrichting geplaatst en ik dacht vrij te zijn. 
Dat was ook een poosje zo en ik woonde best prettig.
Tot 4 maanden geleden er ‘s avonds een dreun te horen was. Een laagfrequent geluid. Waarschijnlijk afkomstig van een tv of radio. 
Het is om gek van te worden en ik weet niet waar het vandaan komt. Ben bij alle buren geweest, maar niemand zegt boxen of een subwoofer te hebben. Ondertussen word ik knettergek.
Het geluid is meer een trilling op je trommelvlies. De tv harder zetten heeft geen zin.
Niemand heeft er last van of hoort het. Het zit niet tussen mijn oren, want ik merk ook meteen als het stopt.
En zo is er altijd wat waar ik ‘s nachts wakker van lig.
Ik trek het aan. Zal nooit rust vinden. Het liefst zou ik niet meer wakker worden.
Heb aan zelfmoord gedacht, maar daar ben te laf voor.

Hoi Robbin, 
wat naar dat je je zo voelt. Gek is dat soms met huizen en vaak weet je het niet van te voren. Heb zelf in een vrijstaand gehorig huis gewoond en daarvoor in een tussenwoning waar ik nooit last had van buren of omgevingsgeluid.
Als je zelf moe bent dan is het helemaal verschrikkelijk hè, dat herken ik. 

Wat je zegt over dat je wou dat je een ander karakter had, dat heb ik ook een hele tijd gehad. Inmiddels heb ik mijzelf leren waarderen en kan ik zelfs trots en blij zijn met wie ik ben. Terwijl er feitelijk weinig anders aan mij of mijn omgeving is. 

Heb je al vaker of langer deze gevoelens van eenzaamheid en ben je bekend met therapie of medicijnen?

Hoi Robbin, 
wat naar dat je je zo voelt. Gek is dat soms met huizen en vaak weet je het niet van te voren. Heb zelf in een vrijstaand gehorig huis gewoond en daarvoor in een tussenwoning waar ik nooit last had van buren of omgevingsgeluid.
Als je zelf moe bent dan is het helemaal verschrikkelijk hè, dat herken ik. 

Wat je zegt over dat je wou dat je een ander karakter had, dat heb ik ook een hele tijd gehad. Inmiddels heb ik mijzelf leren waarderen en kan ik zelfs trots en blij zijn met wie ik ben. Terwijl er feitelijk weinig anders aan mij of mijn omgeving is. 

Heb je al vaker of langer deze gevoelens van eenzaamheid en ben je bekend met therapie of medicijnen?

---

Hoi Jorin,

Ik heb ooit in een heel gehorige bovenwoning gewoond. Toen nog samen met mijn ex. Ik mocht mijn beneden buren heel graag en voelde me daar best fijn. 
Later ben ik veranderd, wilde alleen maar rust. Nu nog. Dat is alles wat ik wil. Rust.

Ik ben wel eens onder behandeling van een psycholoog geweest. Daar knapte ik wel van op. Daarna ging het een poos goed. Maar raakte toch weer depressief. Na mijn verhuizing ben ik naar de huisarts gegaan en die stelde voor met de praktijkbegeleider te praten. Een heel aardige vrouw, maar zij zag niet hoe het werkelijk met me ging. 

Medicijnen heb ik nooit gehad. Soms een Oxazepam voor een bepaald iets, maar nooit langere tijd. 

Het enige dat ik wil is rust en dat wordt me niet gegund. Het is een soort vloek.

Robbin, 
Misschien ben je ook wat overprikkeld oa omdat je je zo slecht voelt, dan word alles groter en harder, ook licht en geluid, en dan zit je ook nog alleen met alle onvrede en moet je je afleiding of focus op elders maar zien te regelen. 
Dus dan is t niet die rare toon/ trilling , maar dat word dan een overheersend ding .

Ik heb er ook wel eens last van, buren enzo. Licht, geluid, temperatuur etc
Heb nu n speciale noise reduction koptelefoon. Oordoppen op maat (slapen) , gezichtsmasker etc.
Geeft allemaal wat verlichting als nodig. 

Maar je trekt het niet aan of zo... zeik jezelf niet zo af... ik denl eerder n gevolg van.

Groet!

Hoi,
Je schrijft “later ben ik veranderd”. Was hier een aanleiding voor? Niet van jongs af aan depressief dus?

Het klinkt alsof je teveel op je bord hebt gehad en dat je uitgeput heeft, waardoor je uiteindelijk zo down bent geraakt. Of een vitaminetekort als D of B12?
Misschien zit ik er helemaal naast, maar die indruk krijg ik nu aan de hand van wat je vertelt.

Het alleen zijn is nog daar aan toe, maar het onbegrip van mijn familie is het ergst. Ze vinden me gevoelig. Dat ik een doodswens heb weten ze niet. 
Ik ben afgelopen jaar erg ziek geweest en de kans dat ik dood zou gaan was groot. 
Drie weken ziekenhuis. Het gekke was, dat ik me daar heel gelukkig voelde. Ik kreeg heel veel aandacht en iedereen was even lief voor me. 
Toen ik weer thuis was ging het langzaam weer bergafwaarts.
Gisteren deed ik mijn verhaal bij mijn broer over dat gebrom in huis. Zijn antwoord was, jee, jij bent ook zo gevoelig. Trek het je toch niet zo aan. Onbegrip dus. 
Als hij had gezegd, ik vind het rot voor je, dan was dat al heel anders.
Later heb ik hem uitgescholden voor hufter om iets. Dat trok hij zich erg aan en ik heb daar ook wel spijt van, maar het was mijn reactie op dat woord gevoelig.
Toen ik wegging zat er een dikke laag ijs op mijn auto en hij stond binnen voor het raam te kijken hoe ik met verkleumde handen de auto ijsvrij maakte.
Niet de eerste keer. Dus ik dacht bij mezelf, hufter. Ik neem het niet terug.
Voorlopig hoef ik hem niet meer te zien.
Ik ben zo teleurgesteld in het leven en de mensen om mij heen, maar nog het meest in mezelf.
Ik heb gefaald. Voor mij hoeft het niet meer. Helaas ga je niet zomaar dood als je dat graag wilt. In het ziekenhuis had ik mijn kans. Het enige wat ik zou moeten doen is met mijn hoofd tegen de muur bonken of me uit bed te laten vallen. Heb er nog steeds spijt van dat ik dat niet heb gedaan. De oplossing was zo simpel.