Goeieavond lotgenoten,

Eerlijk gezegd weet ik niet meer wat te zeggen.. maar ik merk dat me gedachtes en gevoelens steeds sterker worden er mee te willen stoppen met het leven.. voor mijn gevoel heb ik al veel therapieën geprobeerd maar het probleem
Ligt er echt in dat ik het leven naar mijn idee altijd al heel erg zwaar heb gevonden. De angsten en spanningen die ik al me hele leven lang ervaar hebben ervoor gezorgd dat ik niet mijn leven kan leven wat ik zou willen. Dit allemaal door me extreem lage zelfbeeld wat ervoor zorgt dat ik niks durf/doe wat ik werkelijk diep van binnen zou willen doen.  Telkens de excuus vinden dat de maatschappij te hard en te zwaar is (ookal is dat natuurlijk wel zo)  mijn jeugd is over het algemeen gewoon goed geweest maar ook toen al miste ik het geluk in m’n zelf. Ookal heb ik een super laag zelfbeeld weet ik wel dat ik onwijs veel voor andere mensen doe ben een echte mensen mens. Mijn doel was ook om andere mensen te helpen en te steunen in deze vreselijke ziekte dat depressie heet. Ik zou mezelf hierover zo graag hard willen maken dat dit iets is waar je niet zelf voor kiest en echt een lijdensweg kan zijn en vind ook dat hier veel meer onderzoek naar gedaan moet worden en het eens afgelopen moet zijn met mensen die zeggen dat dit niet bestaat! Maar Ze  ze zeggen altijd dat je andere pas kan helpen als je van je zelf houd en dat laatste is nou net iets wat mij niet lukt. Dit komt ook door m’n zelfperfectionisme. Ookal heb ik vorig jaar een vreselijke tijd gehad en ben ik me aller liefste moeder verloren 3 jaar geleden die achteraf ook kampte met depressies en een heel laag zelfbeeld. Heb ik dat gevoel altijd al ervaren alleen is dit door m’n ex een extra eyeopener geweest en dit heeft alles meer bevestigd.
De medicatie wat ik slik (escitalopram en sinds een paar dagen nu ook mirtazipine) vind ik ook erg moeilijk. Op dit moment ben ik 26 en heb de afgelopen 2 jaren (met uitdrukking op dit jaar) super veel geprobeerd aan me zelf te werken door middel van hypnotherapie,CGT,meditatie en zelf positieve woorden erin te stampen maar ik merk dat elk klein negatief dingetje de overhand blijft nemen hoe erg ik ook m’n best doe om het om te switchen.. ook het feit met mijn gegeneraliseerde angststoornis te dealen valt me heel zwaar. En ik denk zelf ook dat dit zwaarder valt omdat ik nog een jonge jongen ben die er gespierd en fit uitstraalt met een masker op loopt. maar diep van binnen mentaal en fysiek op is.  

Ik hoop dat ik in contact kan komen met mensen die tips voor me hebben en ook met mensen waar ik in contact mee kan blijven omdat ik me vaak alleen en onbegrepen voel.

Dank alvast.

Hoi B , 
naar dat je het zo zwaar hebt joh.... Voor contact kan je hier altijd terecht.

Nu schoot me te binnen.....Misschien is een lidmaatschap van de adf iets voor jou ? Dat gaat geheel over angstproblematiek. En ze hebben best veel aanbod. Ook fysiek lotgenoten schap. Een hulpnummer . 
Kijk eens op hun site. Het is geen therapie.

Zelf heb ik ook weinig florissant zelfbeeld,  ook wel angstig. Maar ik red me er mee, ben inmiddels begin 50 . 
Dat gaat jou ook lukken,  stukje bij beetje kun je jezelf accepteren, datgene wat mischien niet verandert in hoe je vind dat je zou moeten zijn, gewoon  zijn zoals je bent, en kun je jezelf gunnen dat je zo gaat leven dat je er zo weinig mogelijk last van hebt. Dat ben je waard, en kun je net zo goed  een prima leven leiden.



Sterkte!

Welkom op het forum

Je gedachten en gevoelens herken ik. Ik voel het leven ook regelmatig als "te zwaar" en denk er ook regelmatig over na wanneer iemand dan, ethisch gezien,  zou mogen stoppen met het leven en evt. voor de dood zou mogen kiezen.

Lijkt me verdrietig van je moeder, vooral als je een fijne band met haar had.
Ook al heb je op zich een leuke jeugd gehad, dan nog kan ik me voorstellen dat je depressief kan worden of jezelf niet voelt "passen" in de maatschappij. 
Ik denk zelf dat een hoop dingen ertoe kunnen bijdragen of iemand juist net wel of toch niet depressief raakt. Het is niet zo duidelijk als bij een gebroken been..

Ik lees dat je perfectionistisch bent, kan het zijn dat je dan vind dat je met CGT en andere therapie dan ook alles perfect moet doen? 
Een therapeut heeft mij ook ooit gezegd geen "slechte" dagen meer te moeten hebben. Zelf twijfel ik aan dat state-ment, het is toch onmogelijk om geen slechte dagen meer te hebben? En nooit meer vervelende of deprimerende gedachtes.. Daar zie ik mezelf onmogelijk aan voldoen, ook al had ik dat graag willen proberen.
Voor mij is het helpender als die gedachtes er soms gewoon mogen zijn, net als verdriet, woede, schaamte/je schuldig voelen en andere gevoelens.

Hopelijk helpt schrijven voor je
Groetjes

.......