Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Me, myself and I


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 11-03-2018, 23:38 door Sanna.)

Hoi allemaal,

Mijn naam is Sanna en na een tijdje hierover nagedacht te hebben nu toch een account hier aangemaakt. 
Sinds mijn 15e heb ik al depressies, door de jaren heen ging dat up en down en werd dat met verschillende soorten medicijnen bestreden.
Onlangs werd er geopperd dat ik misschien ook wel borderline kan hebben. Daar nog druk mee bezig, want ik vertoon inderdaad veel raakvlakken met de bijbehorende symptonen.

De laatste tijd gaat het niet zo goed meer met me. Ik heb een zwaar jaar achter de rug en sinds nu dus ook al een half jaar thuis met een burn-out. Naast mijn overige klachten heeft ook mijn lichaam besloten om opstandig te doen, dus heb ik elke week een andere kwaal en vrijwel dagelijks alleen maar pijn.

Moe ben ik ook vooral. Moe van de continue strijd, zowel lichamelijk als mentaal en daarnaast zie ik het nut van het leven niet echt meer. Waar doe ik het nog allemaal precies voor..?

Ik hoop op erkenning, want dat mis ik. Ik zie er niet ziek uit, dus dan ben je het ook niet - dat vindt de mensheid tenslotte. Het is een taboe.
En ik hoop dat ik hier lotgenoten tref die me begrijpen zonder dat ik alles tot in den treure uit hoef te leggen en die misschien gewoon alleen willen luisteren.

Dus hopelijk tot snel.

Groetjes,
Sanna
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanna :   • Apd055
Antwoord

#2

Hoi Sanna, welkom op het forum! Ik ben gelukkig geen lotgenoot, want ik schrijf hier als "partner van", maar ik hoop dat je hier de erkenning vindt die je zoekt. Het is inderdaad makkelijker om begrip te krijgen voor een lichamelijk probleem als voor een psychisch probleem. Misschien dat de media er aan mee kan helpen dat dat wat gaat veranderen. Voel je vrij om te reageren op topics als je daar de behoefte aan hebt.
Antwoord

#3

Hallo Sana,

Ook een hartelijk welkom van mij.


Je schrijft:
Ik hoop op erkenning, want dat mis ik. Ik zie er niet ziek uit, dus dan ben je het ook niet - dat vindt de mensheid tenslotte. Het is een taboe.
 En ik hoop dat ik hier lotgenoten tref die me begrijpen zonder dat ik alles tot in den treure uit hoef te leggen en die misschien gewoon alleen willen luisteren.


Dan ben je hier dus op het juiste adres.
Ik heb bijvoorbeeld zelf verschillende depressies doorgemaakt, die al in mijn jeugd zijn begonnen.
Er schrijven hier alleen maar mensen met depressieve gevoelens die bovendien vaak ook nog eens andere "psychische" klachten hebben.
Dus schrijf gerust van je af, je zult hier alle begrip vinden.

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#4

@Positiva
Dank voor je welkom. Lijkt me als lotgenoot absoluut niet makkelijk om een partner met een depressie te hebben. Ik heb al moeite met mezelf, laat staan dat iemand anders het met mij zou moeten volhouden. Heel mooi dat je er op deze manier een bepaalde ingeving aan mee geeft Smile
Het zou inderdaad zo fijn zijn als er wat meer erkenning is van alle fronten. Media zou daarbij kunnen helpen, maar alles draait daar alleen maar om geld en om mensen met een grote mond, en ik denk dat de 'groep depressievelingen' vaak niet hardop durft te spreken. Ik dan toch niet..
Ik zal mijn weg proberen te vinden hier op het forum! Nogmaals dank Smile



@Bert
Jij ook dank voor je woorden. Ook ik ben al een paar depressies onderweg, maar het wordt steeds zwaarder en vermoeiender om het vol te houden... Hoe doe jij dat?
Ook ik heb een groot aantal andere klachten, zowel psychisch (en mede daardoor?) als fysiek. Deze episode is begonnen na het overlijden van mijn vader vorig jaar. Ik ben toen ook in twee maanden tijd ruim 30 kilo afgevallen (fijn, maar niet gezond), hoge bloeddruk, hoge hartslag, slecht slapen, angststoornissen, tandproblemen, oorproblemen... Het lijstje is eindeloos. Daarnaast ontbreekt de fut om ook maar iets te doen, laat staan dat dat ik het nut van het leven nog zie op dat moment (we gaan toch allemaal dood).
Conclusie, het gaat niet zo goed met me xD
Hoop dat jou beter gaat.


Groetjes,
Sanna
Antwoord

#5

Hallo Sanna,

Het gaat wel goed met mij.
Een kleine drie jaar geleden een korte maar heftige crisis doorgemaakt waarna ik uit mijn krampachtige cocon gebarsten ben.
Tegelijkertijd gestopt met drinken, ik dronk veel om die ellende niet zo te voelen. Vervolgens met een psycholoog naar de oorzaak van die depressies op zoek gegaan. Bleek voort te vloeien uit mijn jeugd. Vervolgens ben ik stevig met mijzelf aan de slag gegaan.
Twee winters terug had ik nog een depressie maar deze was al milder. Ik kon mijzelf wel blijven waarderen. Afgelopen winter voor het eerst geen depressie. Dus je hoort mij niet klagen Sanna.   

Groetjes,  Bert

P.s. Ik heb deze winter voor het eerst een lichttherapielamp gebruikt.
Antwoord

#6

Fijn om te horen dat het goed met je gaat op dit moment Bert! Lijkt me wel heel heftig zo, van alles in één keer op je dak, maar zo gaat het vaak volgens mij bij 'ons' depressievelingen. Het klinkt voor mij in ieder geval heel erg bekend.

Ik heb het de laatste week zwaar gehad. Heb ineens meer last van de reuma in mijn handen, waardoor ik heel veel dingen niet meer kon doen - voor iemand van 30 is dat best confronterend, helemaal omdat ik al niet veel doe door de depressie en de burn-out die ik heb.
Ik heb gisteren een kort gesprek met de psychiater gehad en gevraagd of ik me kon laten opnemen. Ik woon niet in Nederland en de lokale taal ben ik niet machtig, dus hij kan mij niet echt verder helpen. Broertje gaat mee voor het vertalen en hij schrijft de medicijnen e.d. voor, maar ja daar los je de kern van het probleem niet mee op en die zit nogal diep.
Nu weet ik nog niet of ik me ga laten opnemen, maar ik heb in ieder geval de juiste papieren ervoor dus als het echt niet meer gaat dan heb ik nog een optie.

Lichttherapie schijnt heel effectief te zijn heb ik gehoord, zeker in de grauwe, grijze winters die Nederland kent. Ik heb hier gelukkig niet echt te klagen qua zon-uren en licht eigenlijk Smile 

Ik zit vooral mijzelf zo ongelofelijk in de weg en daardoor het idee dat ik iedereen om mij heen maar tot last ben. Niks gaat zoals het gaan moet, en mijn hoofd werkt al helemaal niet mee. Ik ben zelf mijn grootste vijand heb ik het idee... Zucht.
Antwoord

#7

Hallo Sanna,

Ja lijkt me fijn dat je de benodigde papieren in huis hebt.
Lijkt me wel lastig als je de taal niet machtig bent.
Als je al voor therapie zou kiezen is kunnen communiceren toch een vereiste vind je niet?
Hoe zie jij dat?

Groetjes,  Bert
Antwoord

#8

Hoi Bert,

Communiceren is inderdaad erg belangrijk voor 'ons'. Nu wil het wel zo zijn dat mijn ervaring heeft geleerd dat therapie dingen vooral erger maakt eigenlijk. Ik heb er in ieder geval geen fijne ervaringen mee gehad tot zover, zowel in NL als hier in het buitenland.

De laatste twee dagen gaat het niet zo goed. Ik zoek wel eens sensoor of 113 online op om via de chat met hen te praten. Voorheen hielp dat meestal wel met de drukte in mijn hoofd, maar nu is het meer een bevestiging van wat ik zelf ook al voel - Het leven doet er niet meer toe. Zo zie ik het tenminste. Alleen maar pijn en ellende, leven om te werken... Je gaat toch allemaal dood, waarom dan nog onnodig rekken?
Met andere woorden, ik ben moe. Zo zo moe.

Groetjes,
Sanna
Antwoord

#9

Hoi Sanna, wat zwaar als je je zo voelt.. Ik vroeg me af of er een trigger is geweest voor deze depressie? Of misschien zit het in de genen omdat je er vanaf je 15e last van hebt? Heb je niemand daar waar je mee kunt praten? Sorry, alleen maar vragen. Je hoeft ze niet te beantwoorden hoor.
.
Antwoord

#10

(27-03-2018, 20:23)Positiva schreef: Hoi Sanna, wat zwaar als je je zo voelt.. Ik vroeg me af of er een trigger is geweest voor deze depressie? Of misschien zit het in de genen omdat je er vanaf je 15e last van hebt? Heb je niemand daar waar je mee kunt praten? Sorry, alleen maar vragen. Je hoeft ze niet te beantwoorden hoor.
.


Dag Positiva,

Geen probleem hoor, vragen mag altijd Smile

Depressie en borderline zit in de genen. Mijn moeder is al jaren depressief, m'n tante heeft borderline en depressie, en mijn nicht heeft ook borderline. Met andere woorden, I'm screwed xD
Tante en nicht wonen in NL, nooit enorm close mee geweest, maar heb daar wel een maand gezeten in november na mijn laatste zelfmoordpoging als een soort crisisopvang zeg maar. 

Deze episode is begonnen iets meer dan een jaar geleden, na het overlijden van mijn vader. Ik heb de eerste maanden daarna hard door gepust, te hard, waardoor ik uiteindelijk vaker ziek was dan dat ik werkte en dertig kilo afviel in zes weken. Sinds september zit ik dus thuis, oktober mijn poging, november in NL, en sinds december woon ik weer hier bij ons samengesteld huishouden. (Moeder, broertje met z'n zoon van 2 1/2 en half tante met het syndroom van down.)
Mijn moeder is nooit met iemand anders geweest, sinds 1980 waren ze samen, dus zij zit er ook goed doorheen. Zeker de laatste tijd heeft ze het zwaarder wat ze ook regelmatig uit, en hoe graag ik ook er voor haar wil zijn, het gaat niet. Dus dan voel ik me weer schuldig etc.

Het is dus van alles wat eigenlijk..
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)