#triggers 

Hoi allemaal, 

Ik ben nog vrij nieuw hier, dus ik heb nog niet zo vaak gereageerd op anderen. Maar ik moet gewoon een deel van mijn verhaal kwijt. Het is een heel lang verhaal, dus ik probeer het zoveel mogelijk in te korten.

Als baby ben ik geadopteerd. Hele nare jeugd gehad, waardoor ik cptss heb opgelopen. Dat had meerdere redenen. Omdat mijn a-vader (adoptievader) lange tijd zwaar overspannen was, kon ik met mijn problemen niet terecht bij mijn a-ouders.
Leerde mijn huidige man kennen, zo'n 31 jaar geleden. En we waren onlangs 25 jaar getrouwd. 
Heb jarenlang therapie gehad voor mijn cptss en bipolaire stoornis. Heb dat een aantal jaar geleden afgesloten.
Heb mijn Mama,  biologische moeder, gevonden en daar op--en-neer contact mee gehad. Ook zij heeft een moeilijke jeugd gehad, waardoor zij hechtingsproblematiek had. Afgelopen december kreeg ik van haar buurvrouw te horen dat ze in het ziekenhuis lag (in Duitsland). Ik ben daar toen direct naar toe gegaan. Heb 2 dagen en nachten bij haar gewaakt. Was doodop en kwetsbaar. Heb mij toen door mijn nan, a-ouders en schoonvader laten overhalen om naar huis te gaan. Een paar uur daarna is Mama overleden. Ik ben boos, verdrietig... en nog zoveel meer. 
Vorig jaar ook aangifte gedaan. De zaak was verjaard, maar er is uiteindelijk wel een gesprek geweest met de dader. Stress.
Mijn a-ouders steunen mij niet, houden niet onvoorwaardelijk van me. Ze gaan door het vuur voor mijn a-zusje en haar gezin, maar ik mag alles zelf oplossen.
Mijn schoonvader is een norse man,  die de kant van mijn a-ouders kiest. 
Ik heb de afgelopen jaren, tijdens therapie,  geleerd om mijn grenzen aan te geven en "nee" te zeggen. Maar dat wordt gewoon niet geaccepteerd door a-familie en schoonfamilie. Als ik dan ergens over wil praten en de dingen uit wil praten, dan wordikkll ik met de grond gelijk gemaakt,  en mijn man grijpt dan niet in.

Ik kan gewoon niet meer. Ik weet niet hoemo ik hiermee om moet gaan, en dus grijp ik naar middelen om mijn pijn en verdriet te verdoven (alcohol, zb).

De huisarts heeft me dus doorverwezen Naar de ggz en mijn citalopram opgehoogd. Morgen ga ik weer naar haar toe. Zie even geen licht meer aan het einde van de tunnel. 

Dank jullie wel voor het lezen van mijn verhaal.  ♡

Ach wat heftig allemaal. Probeer maar van de middelen af te blijven, been there done that maar dat is ook niet fijn met de citalopram samen. 

Ik weet niet of mijn volgende tip je wellicht nog meer triggert. Er is een mooi programma op TV over adoptie, ´afhaalchinees´. Maar kan misschien ook te heftig zijn nu. Het is in ieder geval heel erg kritisch op de adopties van vroeger. 

Schrijf maar lekker van je af hier. Bijna altijd wel iemand die het leest.

Lijkt me heel naar jouw situatie. 
Verdrietig dat je moeder is overleden (maar misschien toch een beetje fijn dat je haar nog heb gevonden en gezien voor haar dood lijkt me)

Weet niet zo goed wat ik verder kan schrijven..
Veel sterkte

Laat maar gaan, 

Soms zie je d door de tunnel zelf het licht niet. Soms is er geen licht te bekennen. Fijn is anders..
Zorg voor rust in de tent en doe wat nodig is en meer ook niet. Na verloop van wat tijd verandert er  altijd wel weer iets.

De mensen om je heen veranderen niet omdat jij een behoefte hebt . Dat kan pas als ze zelf iets inzien en er een belang bij hebben. Het gewenste gedrag gaan ze er niet van vertonen. Ze zijn zoals ze zijn.  
Gelukkig is er meer in het leven dan familie, adoptie of schoonfamilie. Onvoorwaardelijke liefde ,  ik ken dat ook niet goed (in familieverband.)  
 Bezin je op manieren om hun invloed op jou terug te dringen als je er last van hebt. 
Goed dat je je grenzen aangeeft, niemand anders doet het voor je, en wat kan je anders? . 

Sterkte

Hoi Yvonne , hoe moeilijk heb je t ook al gehad , en moeilijk om te lezen dat je ook een moeilijke jeugd hebt gehad. Dat draag je lange jaren met je mee weet ik uit zelfde ervaring. Je zegt je weet niet hoe het is om onvoorwaardelijk geliefd te worden , ja ik heb dat ook , de mensen uit je familie die je eigenlijk onvoorwaardelijk zouden liefhebben , hebben je t meeste pijn gedaan , dat is heel moeilijk om dragen. Gecondoleerd met het overlijden van je biologische moeder , en je hebt heel erg je best gedaan om bij haar te blijven voel je niet schuldig , het juiste tijdstip van overlijden is heel moeilijk te bepalen. Ik heb mijn beide ouders verloren nu en ik was er bij beiden bij maar het is moeilijk te voorzien wanneer het gaat gebeuren. Ik snap dat je t moeilijk hebt ,als er in de basis in je jeugd geen goede fundament is gelegd voel je dat een leven lang is mijn eigen ervaring. Hoe is t huwelijk met je man ? Ik hoop dat je wat ondersteuning van hem ondervindt. Ik hoop dat je daar wat troost en geluk vindt. Wat beu dat je schoonvader een norse persoon is , zie je hem vaak ? Ik hoop dat je ergens wat vrienden hebt die jou ook kunnen ondersteunen , je mag me gerust een pb sturen als je wil en als je t nodig hebt ... Vele groetjes van cyranno