Hallo allemaal, 

Inmiddels worstel ik sinds zo'n 15 jaar met depressies. Al in mijn pubertijd merkte ik dat ik "anders" was. Bij latere tests is er vastgesteld dat ik zogenaamd hoogbegaafd ben. Ook nu ik dit typ, merk ik terughoudendheid, schroom om dit aan te geven. Toch doe ik dit, omdat het zeker verband heeft met mijn chronische depressiviteit. Het maakt dat ik al vanaf vrij jonge leeftijd op een zekere analytische manier naar de wereld kijk. Na het kort na elkaar overlijden van mijn ouders op 20 resp. 22 jarige leeftijd en 5 jaar later de suïcide van mijn zus ging het langzaam maar zeker mis. Achteraf bezien natuurlijk, want het sloop er langzaam maar zeker in. De eerste kennismaking met de GGZ was rond mijn 35e met wat toen nog bestempeld werd als een burn out. (Voor wat de hokjes DSM waard is....) 4 jaar later stortte ik opnieuw in. Diagnose: depressie met suïcidale gedachten. Inmiddels duidelijk dat mijn depressieve klachten chronisch zijn, in combinatie met GAS. En, na iedere terugval lever ik in aan "kwaliteit van leven". Ondanks de (vele) behandelingen bij psychologen en diverse anti-depressiva. Opnames voorgesteld, maar daar had ik bij mijn zus al het nodige van meegekregen. En helaas niet ten goede...
4 jaar geleden mijn laatste terugval gehad. En, ondanks periodes dat het (relatief gezien?) goed gaat is het gemiddeld gezien gewoon klote. 
Inmiddels weer andere medicatie. Nu Buspiron, Bupropion en Lorazepam. Bupropion sinds 2 maanden. Toch voel ik weer een terugval aankomen. En daar ben ik vreselijk bang voor. Voor de leegte, de grauwheid, het "er niet willen zijn". Binnenkort weer een afspraak met mijn psychiater. Ik wil nu rTMS gaan proberen. Mijn laatste strohalm, zo voelt het. Hopen doe ik nog wel, maar ik ben zo moe... Weer de mallemolen in. 

Teruglezend een wel erg uitgebreide kennismaking, maar goed. Voor wie het heeft volgehouden; dank je wel!

Hartelijke groet, Guus

Hallo Guus, 

Welkom op dit forum. Wat verschrikkelijk om te horen dat je zo veel mensen, op zo'n jonge leeftijd en zo kort achter elkaar hebt verloren. Niet heel gek dat je in een depressie bent geraakt. Ik ben mijn moeder heel jong verloren en daar heb ik heel heel heel lang mee gezeten (nu trouwens soms alsnog). Volgens mij denken veel mensen bij hoogbegaafdheid dat het een godsgeschenk is, want je bent dan slim, maar volgens mij ervaart niet iedereen dit zo (corrigeer mij als ik dit fout heb). 
Hoe waren de behandelingen en psychologen voor jou? 
Ik weet niet of jij dit ook hebt, maar als je goede periodes hebt, dat je ook wat wantrouwend bent. Want het zal toch binnenkort een keer misgaan, want dat is altijd zo (heel pessimistisch, ik weet het).
Over medicatie kan ik niet meepraten, tot nu toe heb ik nooit medicatie voor depressies gebruikt, maar er is vast iemand anders die je daarmee kan helpen. 
Vooral het gedeelte van een angst voor terugval, kan ik meepraten. Ik heb dat namelijk op dit moment ook, vooral als je weet hoe klote die kant is. Dat lege en grauwe gevoel, daar ben ik ook angstig voor, verschrikkelijk gewoon.
Ik hoop in ieder geval dat je hier je ei kwijt kan.

Groetjes Sanne