Jou die ik mis....

Soms heb je het gevoel dat niemand je nog begrijpt. En dan is het gemis naar diegene die ons zijn ontvallen nog groter.. in mijn geval mijn lieve en zorgzame vader. Ons in 2002 ontnomen door kanker maar nog iedere dag gemist..

Jou die ik mis...

Ik ben een man, ik ben een vader, ik ben een zoon, ik ben een vriend, een broer. Maar ik ben ook die kennis, die buur, die dorpsgenoot en zelfs die onbekende die je vriendelijk groet. Je vriendelijk groet ,als je vertrouwen in de mens is beschadigd, terwijl je net zoals ik het gevoel hebt dat je er niet meer toe doet.

Ook dat ben ik. Ik ben het allemaal, maar niet altijd.

Want, wie ziet mij? Mijn echte ik, met al mijn kwetsbaarheden en dromen. Wie staat er op voor mij, beschermt mij voor wat gaat komen. Voor wie ben ik ooit genoeg..?

Mijn masker verstopt mijn pijn, mijn verdriet, mijn gemis en mijn verlangens.. Alles wat ik eenzaam draag.

Ik voel dat mijn masker is versleten, want het doet niet meer wat ik er van vraag..

Ik ben niet bang voor wat er komt of om me kwetsbaar te tonen. Want in al mijn onuitgesproken verdriet en zorgen, voor mij was er lange tijd de hoop op geen dag van morgen.

Want, dit is wie ik ben… Als in dat liedje van Lenny Ren..

Ik zoek je overal papa want jij, jij zou er voor me staan. Ik heb je nodig papa, om hier doorheen te gaan.

Een stukje van mij stierf in december '02 met jou mee. 

Sterker hieruit is nu mijn droom, en ik droom jou hier in mee.

J.