Sinds maart dit jaar leef ik in een soort bubbel. Het ontmoeten van mensen werd steeds minder, mensen ontmoeten deed ik op mijn manier. Met dat mooie weer lange ritten maken op mijn scooter. Mensen op afstand ontmoeten door even stil te staan bij een ijssalon waar mensen op 1 1/2 meter afstand van elkaar in een lange rij stonden te wachten op hun ijsje. Rare gewaarwording.
Ik werd bijna geheel op mijzelf terug geworpen, dat was wel even wennen als alleenstaande. Vandaag is dit eigenlijk nog steeds het geval. Ik heb een nieuw levensritme gevonden. Lang uitslapen en laat naar bed, veel lui hangen voor de TV, dagelijks lezen en schrijven op een paar forums. Verder buiten weinig meer dan af en toe boodschappen doen. Een enkele keer nog een "zoom" overleg, verder is er van mijn vrijwilligerswerk weinig over gebleven.
Ook in zekere zin een riskante periode, waar mijn kwetsbaarheden zomaar flink de kop op kunnen gaan steken. Het risico op een terugkerende depressie of terugvallen in alcoholmisbruik om dat soms verveelde gevoel maar niet te voelen. Zoals nu tijdens de jaarwisseling, waar altijd teveel alcohol een rol speelde.
Mijn zus vroeg mij van de week "hoe gaat het nu met jou"? Die vraag deed mij even in verbazing stil staan. Want ik maak geen depressie door en ook mijn alcoholgebruik is geen probleem. Mijn stemming is niet optimaal, maar dat voelt als "normaal" in deze periode en dat zal zeker voor veel mensen gelden.
Veel energie heb ik ook niet, maar ja ik heb ook bijna geen afspraken meer en dus is leven in mijn bubbel ook het vinden van een nieuw soort balans.
Ondanks het feit dat alle omstandigheden vandaag voor mij een risico in houden stel ik tot mijn verbazing vast dat het goed genoeg met mij gaat. 
Er is een soort van balans die aardig goed voelt, natuurlijk is er de verveling op zijn tijd en heb ik er last van dat ik haast niemand meer echt ontmoet. 
Maar er is ook regelmatig een gevoel van innerlijke rust en acceptatie, zelfs in deze toch lastige levensomstandigheden. Vandaar mijn verbazing tijdens deze jaarwisseling die ik even met jullie wilde delen.

Groet, Bert

Sinds maart dit jaar leef ik in een soort bubbel. Het ontmoeten van mensen werd steeds minder, mensen ontmoeten deed ik op mijn manier. Met dat mooie weer lange ritten maken op mijn scooter. Mensen op afstand ontmoeten door even stil te staan bij een ijssalon waar mensen op 1 1/2 meter afstand van elkaar in een lange rij stonden te wachten op hun ijsje. Rare gewaarwording.
Ik werd bijna geheel op mijzelf terug geworpen, dat was wel even wennen als alleenstaande. Vandaag is dit eigenlijk nog steeds het geval. Ik heb een nieuw levensritme gevonden. Lang uitslapen en laat naar bed, veel lui hangen voor de TV, dagelijks lezen en schrijven op een paar forums. Verder buiten weinig meer dan af en toe boodschappen doen. Een enkele keer nog een "zoom" overleg, verder is er van mijn vrijwilligerswerk weinig over gebleven.
Ook in zekere zin een riskante periode, waar mijn kwetsbaarheden zomaar flink de kop op kunnen gaan steken. Het risico op een terugkerende depressie of terugvallen in alcoholmisbruik om dat soms verveelde gevoel maar niet te voelen. Zoals nu tijdens de jaarwisseling, waar altijd teveel alcohol een rol speelde.
Mijn zus vroeg mij van de week "hoe gaat het nu met jou"? Die vraag deed mij even in verbazing stil staan. Want ik maak geen depressie door en ook mijn alcoholgebruik is geen probleem. Mijn stemming is niet optimaal, maar dat voelt als "normaal" in deze periode en dat zal zeker voor veel mensen gelden.
Veel energie heb ik ook niet, maar ja ik heb ook bijna geen afspraken meer en dus is leven in mijn bubbel ook het vinden van een nieuw soort balans.
Ondanks het feit dat alle omstandigheden vandaag voor mij een risico in houden stel ik tot mijn verbazing vast dat het goed genoeg met mij gaat. 
Er is een soort van balans die aardig goed voelt, natuurlijk is er de verveling op zijn tijd en heb ik er last van dat ik haast niemand meer echt ontmoet. 
Maar er is ook regelmatig een gevoel van innerlijke rust en acceptatie, zelfs in deze toch lastige levensomstandigheden. Vandaar mijn verbazing tijdens deze jaarwisseling die ik even met jullie wilde delen.

Groet, Bert

Hoi Bert,

Bedankt voor het delen van je verhaal...zie veel overeenkomsten met mijn leven.
Ik loop eigenlijk grotendeels tegen dezelfde dingen aan als jij.
Als het beter weer is kan ik erop uit met de motor en kom ik veel meer het huis uit.
Heb maar enkele vrienden en die zie ik niet heel veel in real life, grotendeels (90%) ben ik alleen en moet me dan maar zien te vermaken.
Komt ongeveer op hetzelfde neer als jij beschrijft, wat tv kijken, forum bezoeken, chatten, bellen, laat op bed en lang uitslapen en heb ook weinig energie.
Omdat mijn depressie nog niet zo lang weg is, probeer ik ook zoveel mogelijk triggers te vermijden en neem weinig risico's.
Ondanks alles ben ik toch zo ontzettend opgelucht dat die depressie grotendeels weg is en dat ik de niet ideale situatie en verveling niet als zeer onprettig ervaar.
Af en toe drink ik alcohol en dan vaak ook flink veel, maar zie er geen probleem in...vaak is het maar 1 keer per week.
Heb nu wel meer behoefte aan echt contact met anderen, maar die zijn doorgegaan met hun leven en hebben denk ik geen extra ruimte meer, voorheen zat ik alleen maar thuis.
Blijf toch enigszins bang voor de  depressie, het is er mijn hele leven geweest...Is gewoon wonderbaarlijk dat het nu grotendeels weg is en tegelijk klinkt het als te mooi om waar te zijn.
Probeer maar te denken van hoe nutteloos ik het ook ervaar wat ik soms doe, het meeste nuttige is dat ik het niet veroordeel en het accepteer en me rustig blijf voelen.

Desireless

Ik weet niet of lang slapen en laat naar  bed gaan een goed dagritme is maar iedereen is anders. Wat niet bij de ene past dat past weer niet bij de andere.
Ik slaap de laatste twee weken uit tot half 8 .
Half uurtje langer dan normaal. Ik kan eenvoudig niet lang op bed liggen.
Ik heb me zelf de laatste week een flinke trap onder mijn welgevormd kontje gegeven.
Het was niet best de laatste weken. Ik had veel koppijn en duizelingen door spanningen. Ik realiseer me nu extra hoe belangrijk sporten voor mij is. De sportscholen zijn voorlopig dicht en ik heb het nog niet kunnen opbrengen om in deze tijd zelf buiten te gaan sporten.
Daardoor kan ik mijn energie dus niet goed kwijt.
Tja, ik maak lange wandelingen en als de gelegenheid is toer ik een stukje op de e-bike. Echter, kou en nattigheid is aan mij niet besteed.
Een paar dagen voor de kerstdagen besloot ik aan een nieuw schilderij te gaan beginnen. Omdat ik zelf geen idee had maar absoluut iets moest gaan doen om niet verder af te takelen ben ik naar een afbeelding van Escher begonnen.
Niet het eenvoudigste dus maar ik ben tenminste weer bezig. Tekenen kost me meer concentratie dan ik heb dus na een tijdje tekenen moet ik een poos stoppen om de koppijn weer weg te krijgen. Ik realiseer me hierdoor weer dat ik niet voor een paar zweetvoeten ben afgekeurd.
Enfin, de tekening staat er op en ik ben gaan schilderen. De duizelingen zijn inmiddels weer verdwenen. Ik heb er weer mijn afleiding van en de meeste sores verdwijnt meer naar de achtergrond.
Geen idee wat ik weer met dit schilderij moet gezien ik een huis vol heb. Het belangrijkste is dat dit voor mij weer als een soort tijdelijk medicijn werkt.

Ik weet niet of lang slapen en laat naar  bed gaan een goed dagritme is maar iedereen is anders. Wat niet bij de ene past dat past weer niet bij de andere.
Ik slaap de laatste twee weken uit tot half 8 .
Half uurtje langer dan normaal. Ik kan eenvoudig niet lang op bed liggen.
Ik heb me zelf de laatste week een flinke trap onder mijn welgevormd kontje gegeven.
Het was niet best de laatste weken. Ik had veel koppijn en duizelingen door spanningen. Ik realiseer me nu extra hoe belangrijk sporten voor mij is. De sportscholen zijn voorlopig dicht en ik heb het nog niet kunnen opbrengen om in deze tijd zelf buiten te gaan sporten.
Daardoor kan ik mijn energie dus niet goed kwijt.
Tja, ik maak lange wandelingen en als de gelegenheid is toer ik een stukje op de e-bike. Echter, kou en nattigheid is aan mij niet besteed.
Een paar dagen voor de kerstdagen besloot ik aan een nieuw schilderij te gaan beginnen. Omdat ik zelf geen idee had maar absoluut iets moest gaan doen om niet verder af te takelen ben ik naar een afbeelding van Escher begonnen.
Niet het eenvoudigste dus maar ik ben tenminste weer bezig. Tekenen kost me meer concentratie dan ik heb dus na een tijdje tekenen moet ik een poos stoppen om de koppijn weer weg te krijgen. Ik realiseer me hierdoor weer dat ik niet voor een paar zweetvoeten ben afgekeurd.
Enfin, de tekening staat er op en ik ben gaan schilderen. De duizelingen zijn inmiddels weer verdwenen. Ik heb er weer mijn afleiding van en de meeste sores verdwijnt meer naar de achtergrond.
Geen idee wat ik weer met dit schilderij moet gezien ik een huis vol heb. Het belangrijkste is dat dit voor mij weer als een soort tijdelijk medicijn werkt.

Hoi Pukkie,

Denk dat je met psychische klachten het beste bezig kan blijven en je focus zo verlegd  naar buiten i.p.v. naar binnen.
Hopen dat het weer snel verbeterd en we weer naar buiten kunnen, dat binnen zitten lukt me aardig, maar even eruit geeft vaak weer wat positieve energie.
Zelf probeer ik zo weinig mogelijk te eisen van mezelf, dat houdt niet in dat ik dan helemaal niks meer doe, maar me rustig voelen lijkt me in mijn geval het meest nuttige.
Toen ik nog depressief was, liep ik steeds verder vast en was het meer overleven en zag ik echt nergens echt meer het nut van in.... tevens was het zo overheersend dat mijn concentratie er ook niet meer was.
Enige waar ik me nog wel op kon concentreren waren problemen van anderen, aangezien ik daar toch bij mezelf al de hele dag mee bezig was.

Succes met je Schilderij.

Desireless

Ik denk dat je best blij mag zijn dat het 'goed genoeg' gaat. Want het is inderdaad een heel raar jaar geweest en we waren er ook niet op voorbereid met zijn allen. Heb je zelf ook angst gehad voor de ziekte, of gaat het meer over je leven als gevolg van de maatregelen?

Mensen klagen soms omdat ze met het gezin veel thuis zitten en het huis dan te klein wordt. Maar alleen wonen is ook een opgave nu het zo lang duurt. Zelf vind ik Zoom een erg onrustige manier van mensen zien. 

Dat je minder energie hebt met dit ritme lijkt me niet zo raar, zeker in deze tijd van het jaar. Maar je klinkt redelijk positief.

Nee, ik heb geen angst grote gehad om weer depressief te worden en weer teveel te gaan drinken. Wel was ik meer alert en was mij meer bewust dat mijn stemming onder de omstandigheden, de maatregelen, zou kunnen verslechteren. Daarom ben ik inderdaad blij met "goed genoeg".  
Maar laat ik ook niet overdrijven, we hebben natuurlijk allemaal wel last van de huidige situatie en ook ik word daar niet altijd vrolijk van. Toch denk ik dat ik de laatste jaren wat makkelijker accepteer dat het nu eenmaal is wat het is. Ik hou me weinig bezig met dingen die ik nu eenmaal niet kan veranderen. Dus steek ik mijn energie vooral in zaken waarbij ik mij goed voel. Voor zover dat kan op dit moment natuurlijk.

Groet, Bert

Dank je voor je antwoord. Maar ben je ook bang geweest voor Corona?

Zelf heb ik daar wisselend last van. In het begin wel omdat ik nog geen idee had hoe ernstig het was, ook bijvoorbeeld voor mijn ouders. In de zomer was ik minder bang, en nu toch wel een beetje omdat de ziekenhuizen overbelast zijn. Wel heb je als alleenwonende beter in de hand hoeveel kans je hebt besmet te worden.

Sinds maart dit jaar leef ik in een soort bubbel. Het ontmoeten van mensen werd steeds minder, mensen ontmoeten deed ik op mijn manier. Met dat mooie weer lange ritten maken op mijn scooter. Mensen op afstand ontmoeten door even stil te staan bij een ijssalon waar mensen op 1 1/2 meter afstand van elkaar in een lange rij stonden te wachten op hun ijsje. Rare gewaarwording.
Ik werd bijna geheel op mijzelf terug geworpen, dat was wel even wennen als alleenstaande. Vandaag is dit eigenlijk nog steeds het geval. Ik heb een nieuw levensritme gevonden. Lang uitslapen en laat naar bed, veel lui hangen voor de TV, dagelijks lezen en schrijven op een paar forums. Verder buiten weinig meer dan af en toe boodschappen doen. Een enkele keer nog een "zoom" overleg, verder is er van mijn vrijwilligerswerk weinig over gebleven.
Ook in zekere zin een riskante periode, waar mijn kwetsbaarheden zomaar flink de kop op kunnen gaan steken. Het risico op een terugkerende depressie of terugvallen in alcoholmisbruik om dat soms verveelde gevoel maar niet te voelen. Zoals nu tijdens de jaarwisseling, waar altijd teveel alcohol een rol speelde.
Mijn zus vroeg mij van de week "hoe gaat het nu met jou"? Die vraag deed mij even in verbazing stil staan. Want ik maak geen depressie door en ook mijn alcoholgebruik is geen probleem. Mijn stemming is niet optimaal, maar dat voelt als "normaal" in deze periode en dat zal zeker voor veel mensen gelden.
Veel energie heb ik ook niet, maar ja ik heb ook bijna geen afspraken meer en dus is leven in mijn bubbel ook het vinden van een nieuw soort balans.
Ondanks het feit dat alle omstandigheden vandaag voor mij een risico in houden stel ik tot mijn verbazing vast dat het goed genoeg met mij gaat. 
Er is een soort van balans die aardig goed voelt, natuurlijk is er de verveling op zijn tijd en heb ik er last van dat ik haast niemand meer echt ontmoet. 
Maar er is ook regelmatig een gevoel van innerlijke rust en acceptatie, zelfs in deze toch lastige levensomstandigheden. Vandaar mijn verbazing tijdens deze jaarwisseling die ik even met jullie wilde delen.

Groet, Bert

Hoi Bert, ik herken veel in je verhaal. Het moeite hebben s morgens om op tijd op te staan, weinig mensen ontmoeten , enkel de boodschappen en voor de rest zit ik het liefst veilig op mijn appartement. Maar ik heb een partner en voor jou is het alleen. Mijn vrijwilligerswerk lag ook effe stil door de corona. Ik voel dat ik wel depressiever ben de laatste tijd , de corona hakt er echt wel in het wordt moeilijk om nog alles tot op de letter te volgen . Ook met alcohol had ik vroeger veel problemen ik dronk wel vaak om te vergeten . Ik heb net als jij niet teveel energie . Veel energie gaat naar mijn nervositeit ik ben heel nerveus en maak me in alles veel zorg. Teveel zorg en ik kan en wil niet meer vluchten in alcohol zodanig dat de realiteit heftig in mijn gezicht slaat zo nu en dan. Ik ben blij te lezen dat je regelmatig gevoel van innerlijke rust en acceptatie hebt, van daaruit kunnen we onszelf in ware zelf ontmoeten. Ik wens je verder veel sterkte en bedankt voor je verhaal. Cyranno

Hallo Cyranno,

Dank voor je bericht.
Inderdaad is het erg belangrijk voor me die innerlijke rust te voelen. Hoop voor jou dat die nervositeit, die innerlijke onrust ook wat minder wordt.

Groet, Bert