Afgelopen dinsdag ben ik bij mijn behandelaar geweest en heb ik mijn verhaal kunnen doen: Haar verteld dat het heel erg slecht gaat omdat veel dingen mis zijn gegaan in een korte tijd. Zij heeft mij dus doorverwezen naar de crisisdienst voor suicidale gedachten. Ze heeft ook een veiligheidsplan opgesteld en me antipsychotica voorgeschreven. Dit ging vrij snel. Kreeg gisteren meteen een intake met enkele behandelaren. Vandaag hebben ze toch vastgesteld dat het niet zo ernstig slecht met me gaat, dus toch besloten niet de crisisdienst in te schakelen voor mij. Dus als conclusie hebben ze gesteld nogmaals een psychiatrisch onderzoek te gaan doen...De psychiater in hun team bleef maar aandringen om nogmaals antidepressiva te beginnen. Ook na gezegd te hebben dat ik maar liefst VIER soorten al heb geprobeerd! Ze bleef me ook maar tegenspreken. Wat ik ook zei, ze bleef er maar tegen in gaan. Het is soms alsof ze niet geloven dat er wat mankeert of dat ze je niet serieus nemen. Het is gewoon frustrerend omdat ik al 16/ 17 jaar (afgebroken) bezig ben met het behandelen van mijn klachten. Soms lijkt er gewoon geen oplossing meer te bestaan. Echt hopeloos raak je erdoor...

Ik ben benieuwd of er nog wat mensen hier op het forum zijn die een lang traject erop hebben zitten zonder enige resultaat. Hoe gaan jullie om met zulke situaties die hopeloos lijken?

Afgelopen dinsdag ben ik bij mijn behandelaar geweest en heb ik mijn verhaal kunnen doen: Haar verteld dat het heel erg slecht gaat omdat veel dingen mis zijn gegaan in een korte tijd. Zij heeft mij dus doorverwezen naar de crisisdienst voor suicidale gedachten. Ze heeft ook een veiligheidsplan opgesteld en me antipsychotica voorgeschreven. Dit ging vrij snel. Kreeg gisteren meteen een intake met enkele behandelaren. Vandaag hebben ze toch vastgesteld dat het niet zo ernstig slecht met me gaat, dus toch besloten niet de crisisdienst in te schakelen voor mij. Dus als conclusie hebben ze gesteld nogmaals een psychiatrisch onderzoek te gaan doen...De psychiater in hun team bleef maar aandringen om nogmaals antidepressiva te beginnen. Ook na gezegd te hebben dat ik maar liefst VIER soorten al heb geprobeerd! Ze bleef me ook maar tegenspreken. Wat ik ook zei, ze bleef er maar tegen in gaan. Het is soms alsof ze niet geloven dat er wat mankeert of dat ze je niet serieus nemen. Het is gewoon frustrerend omdat ik al 16/ 17 jaar (afgebroken) bezig ben met het behandelen van mijn klachten. Soms lijkt er gewoon geen oplossing meer te bestaan. Echt hopeloos raak je erdoor...

Ik ben benieuwd of er nog wat mensen hier op het forum zijn die een lang traject erop hebben zitten zonder enige resultaat. Hoe gaan jullie om met zulke situaties die hopeloos lijken?

Hoi Selfless,

Wat betreft het niet willen van AD: ik luisterde laatst een podcast over de GGZ waarin een groot overzichtsonderzoek werd aangehaald. In 83% van de gevallen werkte de AD niet. En bij de andere 17% weten ze niet hoe/waarom het werkt. Dan is er ook nog het nocebo effect: allerlei bijwerkingen, soms ernstige. Waardoor je denkt dat het "wel moet werken" qua gewenst effect.

Met andere woorden: om geen medicijnen te willen klinkt MIJ heel logisch in de oren.

Ik heb zelf drie varianten geprobeerd met geen duidelijk/blijvend effect.

Zelf heb ik 35 jaar chronische depressie, recent bipolair diagnose erbij. Sinds afgelopen week lijk ik weer in een dip te komen bah. Juist voor de kerst/vakantie, voor mij wel een bekend patroon. Mijn ankers van de afgelopen up zijn er dan niet (vrijwilligerswerk, yoga). En wel stress (reizen).

Wat betreft je suicidale gedachten: super dat je het bespreekt. Ik begrijp je gedachten ook. Je wilt je niet zo voelen. Dat herken ik helemaal.

Wat betreft dat "niets helpt": ook dat gevoel herken ik.

Toch zijn er voor mij wel helpende mensen, gesprekken, interventies gebleken. Alleen altijd tijdelijk. Geen enkele duurzame "gouden pil".

Ik houd me nu maar weer vast aan wat mijn POH GGZ altijd zei: ook dit gaat over. Hou vol: ook dit gaat over.

Het is jammer dat je je niet begrepen voelt door die psychiater. Mijn indruk is dat jouw wanhoop en machteloosheid - of de mijne - voor anderen soms bedreigend kan zijn. Dan kunnen ze hun hart niet open doen. Dat doet teveel pijn. Dat is in mijn huwelijk nu ook het geval. Mijn man heeft zich voor mij afgesloten, omdat mijn sombere periodes hem teveel pijn hebben gedaan.

Dat is ellendig.

En dat lijdt - oeps haha leidt natuurlijk - ertoe dat zo iemand niet echt naast je kan staan, of zitten, in het gevoel, in de donkere diepte waar je in zit.

En dat diegene je iets wil geven om het op te lossen. Een pil. Zodat diegene zich minder machteloos voelt. Dat is voor die psychiater zelf, niet per se voor jou. Dat doet mijn man ook, snel naar oplossingen.

Ik geloof wel in de kracht van zoiets als een helende aanwezigheid, misschien een gesprek, misschien een knuffel, misschien meedoen aan een yogales of een blik van verstandhouding in een lotgenotengroep.

En soms kun je dat jezelf geven. En soms kun je dat alleen maar heel (heeeeeeeeeeeeel) erg missen.

Sterkte. Blijf proberen, vertrouwen, het is een golf, elke emotie is een golf, ride it, hij gaat weer voorbij.

Ik wens dit mezelf ook toe (en ga nu maar iets liefs zeggen tegen mijn man).

Liefs,

Vera

Hoi Selfless,

Wat betreft het niet willen van AD: ik luisterde laatst een podcast over de GGZ waarin een groot overzichtsonderzoek werd aangehaald. In 83% van de gevallen werkte de AD niet. En bij de andere 17% weten ze niet hoe/waarom het werkt. Dan is er ook nog het nocebo effect: allerlei bijwerkingen, soms ernstige. Waardoor je denkt dat het "wel moet werken" qua gewenst effect.

Met andere woorden: om geen medicijnen te willen klinkt MIJ heel logisch in de oren.

Ik heb zelf drie varianten geprobeerd met geen duidelijk/blijvend effect.

Zelf heb ik 35 jaar chronische depressie, recent bipolair diagnose erbij. Sinds afgelopen week lijk ik weer in een dip te komen bah. Juist voor de kerst/vakantie, voor mij wel een bekend patroon. Mijn ankers van de afgelopen up zijn er dan niet (vrijwilligerswerk, yoga). En wel stress (reizen).

Wat betreft je suicidale gedachten: super dat je het bespreekt. Ik begrijp je gedachten ook. Je wilt je niet zo voelen. Dat herken ik helemaal.

Wat betreft dat "niets helpt": ook dat gevoel herken ik.

Toch zijn er voor mij wel helpende mensen, gesprekken, interventies gebleken. Alleen altijd tijdelijk. Geen enkele duurzame "gouden pil".

Ik houd me nu maar weer vast aan wat mijn POH GGZ altijd zei: ook dit gaat over. Hou vol: ook dit gaat over.

Het is jammer dat je je niet begrepen voelt door die psychiater. Mijn indruk is dat jouw wanhoop en machteloosheid - of de mijne - voor anderen soms bedreigend kan zijn. Dan kunnen ze hun hart niet open doen. Dat doet teveel pijn. Dat is in mijn huwelijk nu ook het geval. Mijn man heeft zich voor mij afgesloten, omdat mijn sombere periodes hem teveel pijn hebben gedaan.

Dat is ellendig.

En dat lijdt - oeps haha leidt natuurlijk - ertoe dat zo iemand niet echt naast je kan staan, of zitten, in het gevoel, in de donkere diepte waar je in zit.

En dat diegene je iets wil geven om het op te lossen. Een pil. Zodat diegene zich minder machteloos voelt. Dat is voor die psychiater zelf, niet per se voor jou. Dat doet mijn man ook, snel naar oplossingen.

Ik geloof wel in de kracht van zoiets als een helende aanwezigheid, misschien een gesprek, misschien een knuffel, misschien meedoen aan een yogales of een blik van verstandhouding in een lotgenotengroep.

En soms kun je dat jezelf geven. En soms kun je dat alleen maar heel (heeeeeeeeeeeeel) erg missen.

Sterkte. Blijf proberen, vertrouwen, het is een golf, elke emotie is een golf, ride it, hij gaat weer voorbij.

Ik wens dit mezelf ook toe (en ga nu maar iets liefs zeggen tegen mijn man).

Liefs,

Vera