Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Hoi


#11

Heb je andere topic inmiddels ook gelezen, heftig allemaal Sad Lijkt me enorm zwaar voor je <3

Het is bij mij ook begonnen in de puberteit en was dus ook erfelijk aangelegd. Ik kan dus enigszins begrijpen in wat voor soort situatie jullie met zijn allen zitten op dit moment.

Tijdens je puberteit zijn al die gevoelens nog tien keer erger aanwezig, al zijn ze dan toch ook vaak niet helemaal juist.
Wel goed dat ze daar nu in een kliniek zit met medicatie en behandeling. Vindt wel dat er vaak paniek momenten zijn geweest in korte tijd en dan begin ik me toch weer af te vragen hoe dat daar dan zit met de begeleiding en of therapieën? Hoe kan het dat ze de middelen heeft om zichzelf te snijden?
Kritische vragen, maar die mag je stellen - jij hebt je kind daarheen gebracht in de veronderstelling dat ze daar veilig is toch?

Je dochter weet op dit moment gewoon niet precies wat ze allemaal voelt denk ik. Het is allemaal te veel en te heftig. En ja, schuldgevoel zal er zeker zijn, dat had ik ook, terwijl ik ook echt niks te klagen had (naast het pesten op school, maar thuis niet. Daar was alles oke.)
Maar nu ik pas 30 ben en ik de laatste 2 jaar erg diep weer ben gezonken, kan ik enigszins met mijn moeder erover praten - voorheen was dat bijna niet te doen.
Het is denk ik ook een soort schaamte om aan je ouders toe te moeten geven dat je mislukt ben, zo voelde het voor mij tenminste, maar ik denk dat het ook wel iets is waar je dochter zich mee kan identificeren.

Ik hoop dat je hier wat mee kan en ik zal in gedachten knuffels sturen naar je dochter. Soms doet een echte knuffel meer dan duizend woorden zouden kunnen.

Sterkte!

Liefs,
Sanna
Antwoord

#12

Dankje sanna, ik had zelf mijn eerste depressie op mijn 8ste, ook door pesten. En mijn tweede in de puberteit.

De opname waar ze nu zit is een open behandel afdeling. Ze kan gewoon op pad om dingen te kopen bijv. Maar ze is ook inventief hoor. Zocht van de week een puntenslijper thuis, vond ik er eentje waarvan het mesje er was uitgehaald. Maar dat ze zichzelf snijdt kan ik mee leven. Blijkbaar is dat nu haar manier om met emoties om te gaan. Uiteindelijk leert ze betere manieren. De suicidaliteit vind ik enger. En ook voor de afdeling is dit heftig, zij kunnen haar veiligheid moeilijk garanderen. Ze gaat binnenkort naar een andere opname.  Hopen dat ze daar minder in crisis zit
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)