Lieve mensen, 

Allereerst bedankt dat jullie de tijd nemen om dit te lezen! Ik heb dit account net aangemaakt. Ik worstel al een hele tijd met mijn gevoelens en merk dat ik de laatste tijd steeds meer dalen dan pieken heb in mijn leven.

Of ik echt een depressie heb? Dat denk ik niet, maar ik heb wel het idee dat er steeds meer depressieve gevoelens komen. Ik ben een jonge meid van 22, en heb een fulltime kantoorbaan.

Al van kleins af aan lopen bij mij vriendschappen stuk. Toen ik klein was door mijn grote mond, maar na een hoop gedoe op mijn 15de met mijn sportteam (lees: drank, ruzies en stoer willen zijn) ben ik mij er van bewust dat ik ook aan een ander zijn of haar gevoelens moet denken. Ik probeer tijd in mijn vriendschappen te steken zonder dat ik steeds per ongeluk domme opmerkingen maak waardoor ik een ander pijn doe.

Ik had sinds een aantal jaar een beste vriendin, maar toch op een of andere manier voelde het niet heel close, en konden we nooit echt gek doen en lachen. Dat mis ik wel eens. Je doet je best om een goede vriendschap op te bouwen en zo voelt het ook, maar toch is het altijd super serieus. Dit meisje heeft mij 2 maanden geleden ontzettend gekwetst, toen mijn 5-jarige hond plotseling moest worden ingeslapen. Ik heb haar laten weten wat er aan de hand was en het enige dat je krijgt is veel sterkte. Nu snap ik dat en vind ik dat geen probleem, maar de maandag na dat beruchte weekend krijg ik een berichtje van haar wanneer we naar de sauna moesten gaan omdat zij bijna nooit kon ivm stage (dan moest ze de volgende dag vroeg beginnen en zou ze te moe zijn, iets dat ik andersom niet erg zou vinden, ik zou namelijk sws de volgende dag moeten werken). Het erge aan dit berichtje is dat ze niet eens het fatsoen had om even te vragen hoe het met me ging? Ik had net iets ontzettend naars meegemaakt en dan heb je toch wel de verwachting dat je beste vriendin daar even naar vraagt. Ik heb toen ik haar de volgende dag zag met sporten gezegd dat ik haar niet wilde spreken omdat ik haar op dat moment echt even niet kon luchten. Ik wilde helemaal niets, en had helemaal geen energie om daar aandacht aan te geven en een gesprek over te voeren. Vervolgens kom ik erachter dat ze gelijk de week erop met een ander naar de sauna is gegaan, wat mij nog meer pijn deed. Inmiddels heb ik haar al 2 maanden niet meer gesproken...

Ik heb 2 andere vriendinnen waarmee ik regelmatig uitga en leuke dingen mee doe. Voor mijn gevoel zijn we alle3 op hetzelfde level en het is ook altijd ontzettend gezellig en we kunnen altijd overal over kletsen! Echter ben ik er zojuist achter gekomen dat ze zonder dat ik er vanaf weet een vakantie van 5 dagen naar spanje hebben geboekt. Dat heeft mij ontzettend geraakt en ik heb de hele tijd al lopen huilen. Ik voel me zo buitengesloten en kan er niets aan veranderen. Ik wil er geen ruzie over maken omdat dan de vriendschap weer veranderd, maar ik vind het heel erg. Ik heb dit ook gezegd, wat voor mij erg lastig uitleggen is zonder boos te worden. Echter is het me gelukt rustig te blijven en te zeggen hoe ik me erover voel. Zij hebben me daarna echt wel gezegd dat ze het niet zo bedoelden om mij buiten te sluiten maar ze er niet over na hadden gedacht.

Toch merk ik dat ik me hier weer ontzettend naar over voel en gelijk helemaal niet lekker in mijn vel zit. Ik heb verder helemaal geen vrienden en heb echt steeds vaker ongelukkige momenten. 
Ik kan niet zeggen dat ik echt depressief ben, maar steeds vaker en regelmatiger ben ik verdrietig en down. Ik kan ook echt van mezelf zeggen dat ik niet gelukkig ben. Denk heel vaak na over waarom ik er ben, ik zie gewoon het nut niet in aangezien ik toch geen doelen heb in mijn leven. Totaal geen zin hebben om gesprekken te voeren, alleen maar werken omdat het moet en dan verder eten slapen en weer hetzelfde riedeltje.

Dit is maar een kleine greep van de dingen die ik voel en heb meegemaakt en het is nu al een te lang verhaal. Sorry als jullie dit maar gezeur vinden en bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om dit te lezen! Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken, maar als je het even niet meer ziet zitten is het toch wel fijn om alles even van je af te schrijven.

hoi JustK,

wat vervelend te lezen dat je je zo down voelt regelmaatig en toch wel in de steek gelaten door je vriendinnen. Dat kan heel alleen voelen. Ik vind het wel goed van je dat je op een rustige manier hebt kunnen zeggen tegen ze wat je dwars zit. verder wens ik je heel veel sterkte, goed dat je je verhaal hebt gedaan.

groet,
Run

Lieve mensen, 

Allereerst bedankt dat jullie de tijd nemen om dit te lezen! Ik heb dit account net aangemaakt. Ik worstel al een hele tijd met mijn gevoelens en merk dat ik de laatste tijd steeds meer dalen dan pieken heb in mijn leven.

Of ik echt een depressie heb? Dat denk ik niet, maar ik heb wel het idee dat er steeds meer depressieve gevoelens komen. Ik ben een jonge meid van 22, en heb een fulltime kantoorbaan.

Al van kleins af aan lopen bij mij vriendschappen stuk. Toen ik klein was door mijn grote mond, maar na een hoop gedoe op mijn 15de met mijn sportteam (lees: drank, ruzies en stoer willen zijn) ben ik mij er van bewust dat ik ook aan een ander zijn of haar gevoelens moet denken. Ik probeer tijd in mijn vriendschappen te steken zonder dat ik steeds per ongeluk domme opmerkingen maak waardoor ik een ander pijn doe.

Ik had sinds een aantal jaar een beste vriendin, maar toch op een of andere manier voelde het niet heel close, en konden we nooit echt gek doen en lachen. Dat mis ik wel eens. Je doet je best om een goede vriendschap op te bouwen en zo voelt het ook, maar toch is het altijd super serieus. Dit meisje heeft mij 2 maanden geleden ontzettend gekwetst, toen mijn 5-jarige hond plotseling moest worden ingeslapen. Ik heb haar laten weten wat er aan de hand was en het enige dat je krijgt is veel sterkte. Nu snap ik dat en vind ik dat geen probleem, maar de maandag na dat beruchte weekend krijg ik een berichtje van haar wanneer we naar de sauna moesten gaan omdat zij bijna nooit kon ivm stage (dan moest ze de volgende dag vroeg beginnen en zou ze te moe zijn, iets dat ik andersom niet erg zou vinden, ik zou namelijk sws de volgende dag moeten werken). Het erge aan dit berichtje is dat ze niet eens het fatsoen had om even te vragen hoe het met me ging? Ik had net iets ontzettend naars meegemaakt en dan heb je toch wel de verwachting dat je beste vriendin daar even naar vraagt. Ik heb toen ik haar de volgende dag zag met sporten gezegd dat ik haar niet wilde spreken omdat ik haar op dat moment echt even niet kon luchten. Ik wilde helemaal niets, en had helemaal geen energie om daar aandacht aan te geven en een gesprek over te voeren. Vervolgens kom ik erachter dat ze gelijk de week erop met een ander naar de sauna is gegaan, wat mij nog meer pijn deed. Inmiddels heb ik haar al 2 maanden niet meer gesproken...

Ik heb 2 andere vriendinnen waarmee ik regelmatig uitga en leuke dingen mee doe. Voor mijn gevoel zijn we alle3 op hetzelfde level en het is ook altijd ontzettend gezellig en we kunnen altijd overal over kletsen! Echter ben ik er zojuist achter gekomen dat ze zonder dat ik er vanaf weet een vakantie van 5 dagen naar spanje hebben geboekt. Dat heeft mij ontzettend geraakt en ik heb de hele tijd al lopen huilen. Ik voel me zo buitengesloten en kan er niets aan veranderen. Ik wil er geen ruzie over maken omdat dan de vriendschap weer veranderd, maar ik vind het heel erg. Ik heb dit ook gezegd, wat voor mij erg lastig uitleggen is zonder boos te worden. Echter is het me gelukt rustig te blijven en te zeggen hoe ik me erover voel. Zij hebben me daarna echt wel gezegd dat ze het niet zo bedoelden om mij buiten te sluiten maar ze er niet over na hadden gedacht.

Toch merk ik dat ik me hier weer ontzettend naar over voel en gelijk helemaal niet lekker in mijn vel zit. Ik heb verder helemaal geen vrienden en heb echt steeds vaker ongelukkige momenten. 
Ik kan niet zeggen dat ik echt depressief ben, maar steeds vaker en regelmatiger ben ik verdrietig en down. Ik kan ook echt van mezelf zeggen dat ik niet gelukkig ben. Denk heel vaak na over waarom ik er ben, ik zie gewoon het nut niet in aangezien ik toch geen doelen heb in mijn leven. Totaal geen zin hebben om gesprekken te voeren, alleen maar werken omdat het moet en dan verder eten slapen en weer hetzelfde riedeltje.

Dit is maar een kleine greep van de dingen die ik voel en heb meegemaakt en het is nu al een te lang verhaal. Sorry als jullie dit maar gezeur vinden en bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om dit te lezen! Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken, maar als je het even niet meer ziet zitten is het toch wel fijn om alles even van je af te schrijven.

Dag Just

Goed dat je hier schrijft en dit deelt.
Dat je vriendinnen zo slordig met je omgaan dat ze vergeten je mee te vragen is heel erg naar en eerlijk gezegd niet erg geloofwaardig. Het kan best dat ze het moeilijk vinden om met je om te gaan. Je schrijft dat je vroeger vriendinnen verloor doordat je alles eruit flapte. Daar kunnen veel mensen niet mee om gaan. Hoe dan ook, als je deze nare situatie wilt veranderen dan ligt voor de hand dat je zelf wat anders gaat handelen. Dat kan je leren met hulp van een psycholoog of in een therapiegroep. De huisarts kan je verwijzen. Het is mogelijk om in dit soort dingen wat vaardiger te worden. Als Het voor deze vriendinnen te Laat is dan toch misschien voor de toekomstige vriendschappen! 
Je brengt Het goed onder woorden daarom denk ik dat je dit wel moet kunnen leren. Dat is een betere investering dan je vriendinnen proberen te veranderen denk ik!

Hey JustK,

Het is te begrijpen dat je je daardoor rot voelt. Als je vriendinnen zo oppervlakkig met je omgaan, vraag ik mij af of het wel de juiste vriendinnen zijn. Ik heb dat ook vaak gemist bij mijn vriendschappen, vandaar dat ik ze ook niet meer heb. Ik zoek zelf ook naar wat meer diepgang en steun, en dat kan een hele weg zijn om te vinden. Je moet in mijn ogen niet genoegen nemen met minder. Daar wordt je alleen maar depri van!

Lastig he, als mensen zo onverschillig kunnen zijn als iets voor jou wel wat betekent. Misschien zit je dan toch niet helemaal op hun level, in ieder geval niet qua emoties.

Over de leeftijd gesproken, ik ben zelf ook van jouw leeftijd en ik denk dat dat er soms mee te maken kan hebben. Ik ben de eerste die roept dat leeftijd maar een getal is, maar soms speelt het wel een rol. De meeste meiden zijn in de fase om alles te willen ontdekken, doen en vaak alleen maar aan hunzelf denken. Dat is ook niet de fase waar ik in zit, en dan is het logisch dat als je iets gevoeliger bent dat je daar tegenaan loopt.

Goed dat je je verhaal hier hebt gedaan, misschien heeft het je opgelucht.

Liefs van Shalin