Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Hoe doorbreek je het?


#1

Goedendag,
Zojuist een account hier aangemaakt in de hoop dat ik hier ook tips and tricks kan vinden. Ook de wetenschap dat je hier niet alleen in staat, sterkt je vermoed ik.
Laat ik me ook even voorstellen; ik ben dus Britt, 52 jaar en heb een partner Jo van 58 jaar. We kennen elkaar nu bijna 3 jaar en wonen feitelijk ook al bijna 3 jaar samen in mijn huis. Jo is voor 65% afgekeurd en heeft dus geen werk. Heeft een hele vervelende jeugd gehad, waar geestelijke en lichamelijke mishandeling aan de orde van de dag waren. Hij heeft geen contact meer met zijn familie. Hij is gescheiden en heeft een zoon van 13 uit dat eerdere huwelijk. De omgang met de moeder van zijn zoon verloopt moeizaam. Eens per 14 dagen komt zijn zoon naar ons. Sinds eind juni is Jo zwaar depressief, heeft nergens zin meer in, want; wie zit er nou te wachten op een 58-jarige afgekeurde man? Welke werkgever zit daar op te wachten? Zijn zoon heeft hij al die tijd ook niet gezien. We hebben psychologische hulp ingeroepen, wekelijks zijn er gesprekken bij een SPV'er van GGZ. Sinds medio augustus slikt hij ook anti-depressiva.
Het enige dat Jo doet is slapen, hij verzorgt zichzelf niet (meer) en de enige keren dat hij buiten komt, is om naar de psycholoog te gaan.
Ikzelf heb een fulltime baan, waar ik gemiddeld 45/50 uur per week vertoef. Daarnaast verricht ik ook nog vrijwillgerswerk (al bijna 19 jaar). Dit doe ik 1 avond in de week met heel veel plezier. Daarnaast komt zowat ALLES op mij neer, het huishouden, de boodschappen, het zorgen en ga zo maar door.
Ik merk aan mezelf dat ik aan het eind van mijn Latijn begin te raken. Zeg vaak genoeg tegen hem; iedereen wil je helpen, ik uiteraard ook, maar je zult zelf in beweging moeten komen. En dat is waar het juist mis gaat, hij doet dus niets. Wanneer ik hem vraag; waarom ga je de godganse dag op bed liggen? Antwoordt hij met: Puur uit angst. Wanneer ik hem dat vraag; en voel je je nou zoveel beter na 50 uur geslapen te hebben? Dan kan hij daar geen antwoord op geven. Het enige dat hij dan zegt: het spijt me voor wat ik je allemaal aan doe. Ik zeg dan altijd maar; dat doe je niet bewust, dat doet die ziekte. (maar denk bij mezelf; wat koop ik daarvoor?).
Het gaat allemaal zo lang duren, ben al maanden dood- en doodmoe en zou zo graag zien dat hij zich beter gaat voelen. 
Heb hem nu wel een ultimatum gesteld; als er op 1 november geen verbetering is, dan kap ik ermee. Natuurlijk snap ik ook wel dat het dan niet helemaal over zal zijn, maar er moet wel iets gaan gebeuren.
Iemand nog tips wat ik zou kunnen doen??

Radeloze Britt
Antwoord

#2

Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Britt
Antwoord

#3

(26-09-2017, 12:07)Britt schreef: Goedendag,
Zojuist een account hier aangemaakt in de hoop dat ik hier ook tips and tricks kan vinden. Ook de wetenschap dat je hier niet alleen in staat, sterkt je vermoed ik.
Laat ik me ook even voorstellen; ik ben dus Britt, 52 jaar en heb een partner Jo van 58 jaar. We kennen elkaar nu bijna 3 jaar en wonen feitelijk ook al bijna 3 jaar samen in mijn huis. Jo is voor 65% afgekeurd en heeft dus geen werk. Heeft een hele vervelende jeugd gehad, waar geestelijke en lichamelijke mishandeling aan de orde van de dag waren. Hij heeft geen contact meer met zijn familie. Hij is gescheiden en heeft een zoon van 13 uit dat eerdere huwelijk. De omgang met de moeder van zijn zoon verloopt moeizaam. Eens per 14 dagen komt zijn zoon naar ons. Sinds eind juni is Jo zwaar depressief, heeft nergens zin meer in, want; wie zit er nou te wachten op een 58-jarige afgekeurde man? Welke werkgever zit daar op te wachten? Zijn zoon heeft hij al die tijd ook niet gezien. We hebben psychologische hulp ingeroepen, wekelijks zijn er gesprekken bij een SPV'er van GGZ. Sinds medio augustus slikt hij ook anti-depressiva.
Het enige dat Jo doet is slapen, hij verzorgt zichzelf niet (meer) en de enige keren dat hij buiten komt, is om naar de psycholoog te gaan.
Ikzelf heb een fulltime baan, waar ik gemiddeld 45/50 uur per week vertoef. Daarnaast verricht ik ook nog vrijwillgerswerk (al bijna 19 jaar). Dit doe ik 1 avond in de week met heel veel plezier. Daarnaast komt zowat ALLES op mij neer, het huishouden, de boodschappen, het zorgen en ga zo maar door.
Ik merk aan mezelf dat ik aan het eind van mijn Latijn begin te raken. Zeg vaak genoeg tegen hem; iedereen wil je helpen, ik uiteraard ook, maar je zult zelf in beweging moeten komen. En dat is waar het juist mis gaat, hij doet dus niets. Wanneer ik hem vraag; waarom ga je de godganse dag op bed liggen? Antwoordt hij met: Puur uit angst. Wanneer ik hem dat vraag; en voel je je nou zoveel beter na 50 uur geslapen te hebben? Dan kan hij daar geen antwoord op geven. Het enige dat hij dan zegt: het spijt me voor wat ik je allemaal aan doe. Ik zeg dan altijd maar; dat doe je niet bewust, dat doet die ziekte. (maar denk bij mezelf; wat koop ik daarvoor?).
Het gaat allemaal zo lang duren, ben al maanden dood- en doodmoe en zou zo graag zien dat hij zich beter gaat voelen. 
Heb hem nu wel een ultimatum gesteld; als er op 1 november geen verbetering is, dan kap ik ermee. Natuurlijk snap ik ook wel dat het dan niet helemaal over zal zijn, maar er moet wel iets gaan gebeuren.
Iemand nog tips wat ik zou kunnen doen??

Radeloze Britt

Het is heel lastig, mijn vrouw zit nu al zo'n 4 jaar in een depressie, nu gaat het beetje bij beetje de goede kant op (eindelijk)
Ik wil je niet ontmoedigen, maar een datum roepen dat er voor die tijd wat gedaan moet worden gaat waarschijnlijk niet werken.
Dat heb ik namelijk zelf ook vaak gedaan.
Probleem is dat ze vaak zelf het probleem niet zien, en zichzelf totaal niet druk maken, maar ook niet zien dat echt alles op die manier door de ander gedaan moet worden.
Hier ook, huishouden,boodschappen, nog een klein kind in huis, alles maar dan ook alles heb ik moeten doen voor een groot deel, en dat zo'n 4 jaar.
Ik snap zelf niet hoe ik het heb volgehouden, weet wel dat vaak genoeg mijn grootste wens een scheiding was, maar ik wilde dat graag ons kind besparen, vandaar dat ik heb doorgezet.
Wie weet is een opname iets, daar leren ze weer ritme op te doen, vaste tijden opstaan,boodschappen doen, gesprekken voeren,koken enz.
Weet alleen wel, dat er een lange weg te gaan is vrees ik voor u.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen papsie :   • Britt
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)