Ik val maar even met de deur in huis. 

Mijn partner heeft sinds 2 jaar een hele zware depressie en angststoornis door alles dat te doen heeft met covid. Daardoor zit hij ook al 2 jaar thuis.

Ik zit al bijna 2 praktisch opgesloten en hij noch ik doen nog iets, sociaal leven , familie, vrienden  uitstapjes...niks mag er nog want 'mensen' hebben het verkloot en zijn niet te vertrouwen.

Hij is in therapie maar het lijkt niks te doen. Hij wilt ook geen medicatie en geeft aan dat praten voor hem niet werkt en hij het onzin vindt.

Ons kindje zit hier mee tussen en gaat momenteel door al die angsten ook niet meer naar school. Dit en de hele situatie zorgt ook gewoon voor heel veel spanningen tussen ons. Praten en een normale relatie zijn bijna onmogelijk.

Ik hou zielsveel van hem, maar ik heb echt geen idee hoe dit verder moet of hoe het gaat eindigen. Ik voel me momenteel zo hulpeloos en moedeloos dat al mijn relativiteitsvermogen gewoon weg is.

Moeilijk Kitty, 

Kies er voor om niet in mee te gaan! 
Trek je eigen plan. Onderhoud je sociale contacten laatj e leven doorgaan zoals dat eerder was. En je kind gaat naar school. 

Je partner mag zo somber zijn als hij is. 
Daar doet dit allemaal niets aan af,  alleen door mee te lijden help je hem ook niet en het hele gezin gaat er onder door. 

Sterkte!