Herkenning

(26-12-2018, 22:57)Mmmm schreef: Hoi iedereen,

Ik zit er weer even helemaal doorheen. Ik heb sinds ruim een jaar een depressie wegens een heleboel tegenslagen en een zwaar verleden. Daarnaast is er sprake van autisme wat de wereld nog lastiger voor me maakt. Ik gebruik Sertraline en Aripiprazol, maar reageer daar nu niet echt op. Ik dacht dat het beter ging en heb daarom een tijdje geleden mn medicijnen een week niet geslikt, maar dat is dus niet zo, misschien ligt het daar ook wel aan. Heeft iemand ervaring met tegenslagen in een depressie? Het lijkt alsof het goed gaat maar dat gaat het eigenlijk niet. Of je houdt het jezelf maar voor. Iemand herkenning?

Hoi Mmmm,

Dank voor je post.
Ik reageer omdat ikzelf (na lang twijfelen over starten met AD) ook Sertraline heb gebruikt, gedurende 6 maanden, nu twee jaar geleden.
Ondanks alle adviezen ben ik na 6 maanden gestopt.
Waarom? Ik merkte (itt wat je overal leest dat het lang duurt voor je effect merkt) meteen dag 1 effect. Nl. afvlakking van gevoel en daarmee meer rust. Ik kon weer slapen en stoppen met piekeren. Dat was fijn. Ook merkte ik een soort vertraging van mijn denken. Maar na zo'n 5 maanden begon ik me weer behoorlijk kut te voelen. Erger dan ervoor eigenlijk, suicidale gedachten die ik daarvoor niet had. Mijn psy adviseerde: dosis verdubbelen. Heb ik na enig twijfelen wel geprobeerd. Maar merkte nul verschil. Had ik het door moeten zetten? Omdat ik bij het beginnen meteen effect merkte had ik daarin weinig vertrouwen. Het voelde alsof mijn depressie(ve) gevoelens door de pillen "heen braken". Ook heb ik altijd het idee gehad (en nog steeds) dat de gevoelens er om een reden zijn, dat ik daarmee aan de slag moet, dat daarin perspectieven liggen voor mij.

Sindsdien heb ik nog niet weer nieuwe AD gebruikt, ik heb nu Venlafaxine liggen en overweeg ermee te starten ivm terugval, maar ben nog niet bij de HA/GGZ ondersteuner geweest. Dat wil ik eerst. Ook wil ik mijn 2x pw yoga routine weer opstarten die me eerder goed steunde (nu gestopt omdat mijn fijne juf wegging en er een perfectionistische nazi excusez le mot voor in de plaats kwam, ik heb al genoeg perfectionisme in mezelf dank u dat helpt me de verkeerde kant op), maar de V is wel een optie.

Daarnaast triggert me dat je autisme hebt. Hoe uit zich dat bij jou? Heb je een diagnose? Zo ja, heb je daar wat aan?
Ik loop al jaren met in mijn achterhoofd dat dat bij mij meespeelt, nooit een diagnose gehad... bij mij uit het zich in dat ik het lastig vind (zeg maar, geen idee heb) hoe ik over langere tijd om moet gaan met mensen; vriendschappen, "kennissen", hoe onderhoud je het, hoe zorg je voor een positieve (energie)balans daarin? Mij kost het meestal energie en hoewel ik in eerste instantie makkelijk contact leg en daar ook van geniet, van een eerste of een vluchtig/toevallig contact, weet ik niet, voel ik niet, hoe ik het uit kan bouwen. Ik kan wel dingen bedenken maar het voelt allemaal plichtmatig en ik weet niet goed wie, waarom etc. Meestal ga ik veel te snel de diepte in en kom dan uit op "depressie vriendschappen," vriendschappen met mensen die ook last hebben van depressie en dan kunnen we ons zo goed in elkaar herkennen en soort semi therapie op elkaar doen... deze relaties heb ik allemaal afgekapt omdat mijn indruk was dat ze mij vasthouden in mijn depressie, "lekker samen klagen". Ik wil graag (ook) positieve energieuitwisseling in contacten maar dat lukt dus niet.