Hallo, 
Ik ben nieuw hier, en ik meld me aan omdat ik een "partner van" ben. Mijn man is depressief.
Al jarenlang wist ik eigenlijk dat er iets aan de hand was. Soms had mijn man buien waarin hij heel afwezig leek. Ik ging dan extra hard trekken om iets van gevoel uit hem te krijgen. Dat hielp dan natuurlijk nog minder. Hij staat soms na iets 'heftigs' heel erg op afwezig, zegt niks te voelen of zich leeg te voelen (soort van dissociatie/derealisatie). Maar een paar dagen later was het dan weer wat beter.

Bijna twee jaar terug kregen we een kind, en dat heeft hem (te)veel gedaan, hij kreeg een postnatale depressie die nog steeds bezig is. Omdat dit zo'n erg effect had is hij uiteindelijk, een jaar later, toch hulp gaan zoeken gelukkig. Hij zit nu nog in therapie maar eigenlijk gaat het nog steeds niet goed en moet hij nu verlenging aanvragen bij de huisarts. 
Ik mag nog van geluk spreken omdat 80% van de tijd het wel aardig lijkt te gaan. Hij doet zijn best nu om gevoel te leren herkennen en uiten. Dat vind ie doodeng, en het lukt hem eigenlijk buiten de therapie niet super, maar soms wel een beetje. Kleine beetjes helpen. 
Helaas heeft hij wel slapeloosheid ontwikkeld een paar maanden terug, dat heeft het nog erger gemaakt.

Voor de rest van de tijd vind ik het wel moeilijk. Onze bijna-peuter slaapt ook niet erg goed en ik slaap dus niet bij mij partner vanwege die reden, omdat ik anders ook niet kan slapen als ik steeds het bed uit moet naar een andere kamer. Ik neem veel van de zorg van ons kind op me en daarnaast ook wat meer van het huishouden. Het is op goede tijden wel te doen, op andere tijden zwaar.
We hebben veel hulp gevraagd van ouders, en dat is erg fijn dat ze willen en kunnen helpen in ieder geval met oppassen op ons kind. 

Ik heb zelf twee maanden terug hulp gezocht bij de ggz-huisarts-persoon en wat gesprekken gehad. Ze gaf aan ook lotgenoten contact te zoeken, dat heeft even geduurd maar heb me daarom hier maar aangemeld. Het is lastig omdat ik op het werk er ook niet echt veel over kwijt kan omdat we op dezelfde afdeling werken. Mijn vriendinnen snappen het wel een beetje maar soms vergeten ze het weer en dan is het opeens een half jaar later van "oh speelt dat nog steeds", dat is soms wel pittig. En ook is het vaak wel vragen naar mijn man, maar niet echt naar mij en dat laat me soms wel alleen voelen. Het voelt alsof je alles maar moet kunnen als "partner van". 

Zijn hier nog meer mensen die ervaring hebben met postnataledepressie of partner van zijn? Ik ga in ieder geval naar de relaties-topics kijken!

Hallo AmiAmi, welkom op dit forum. Ik ben benieuwd naar je ervaring als partner van. Een depressie is iets wat veel mensen zonder ervaring niet begrijpen. Ik denk dat je met empatisch vermogen aardig ver komt. Toch lijkt het mij dat het als omstander/partner behoorlijk energie kost, uiteraard omdat je een kind hebt waarvoor gezorgd moet worden, maar ook voor je eigen persoon. Ik ben benieuwd naar hetgeen waar je in het begin tegen aan liep en wat er voor heeft gezorgd dat je hulp ging zoeken bij de praktijkondersteuner.

Ik vind het vervelend dat je het gevoel van eenzaamheid ervaart in deze situatie. Ik heb ervaring met een depressie en heb het nooit van de andere kant bekeken. Toch ben ik me er wel van bewust dat dit invloed heeft gehad op mijn omgeving. Als je wat meer wilt vertellen over waar je tegenaan loopt dan is daar hier de ruimte voor. De reacties komen niet altijd of snel, maar ik weet zeker dat ondanks eventuele stilte, je andere partners kunt helpen met waar jij tegenaan loopt. Ik vind het ontzettend mooi dat je bij hem bent gebleven. Dat geeft wel een onvoorwaardelijke liefde voor je partner weer. In deze tijd vind ik dat niet altijd vanzelfsprekend.

Ik ben wel benieuwd naar wat het met jou heeft gedaan. Wat mis je in dergelijke periodes? Wat kom je te kort? En heeft een praktijkondersteuner iets voor je kunnen betekenen?

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku