Maar weer eens een blog.

Gelukkig willen worden lukt niet door gelukkig willen worden * PsychoseNet

Groet, Bert

Geeft weer wat stof tot nadenken.

Lijkt me wel dat ie n punt heeft , alleen het lullige van erg ongelukkig zijn met jezelf  , is dat ( ik in ieder geval) naar binnen keer  en in mn zelf terugtrek.  Dan heb ik idd ook niet veel te bieden ,  omdat ik mezelf  maar wat  overeind probeer te houden , gaat daar veel energie in zitten.   Ik weet niet hoe ik die klachten moet negeren,   dat gaat toch moeilijk.   Niet al te ongelukkig  lijkt me toch  van belang. 



Groet!

Andere kijk hierop, hoewel ik het in principe eens ben met de stelling. Ik heb altijd voor anderen klaar gestaan, ze geholpen waar nodig, praktisch of anderzijds, maar heb mezelf daarbij wel min of meer weg gecijferd.

Het artikel eindigt hiermee:
Egoïsme lijkt in je eigen belang maar is het tegendeel. Egoïsme belooft geluk, altruïsme geeft het.

Ik ben nooit egoïstisch geweest. Als altruïsme daar een tegenhanger van is, heb ik die eigenschap. Maar geluk heeft het me niet gebracht.

Heb ik een heel verhaal geschreven is het ineens foetsie. Grr.
Kort samengevat:
Ik heb geen idee wat nu gelukkig zijn is, is het een gevoel of zijn het gedachten?. Ik merk wel dat ik vaker tevreden ben dan vroeger.
Verder vermoed ik dat bij mijzelf altruïsme ook een vorm van egoïsme is. Ik doe namelijk vrijwilligerswerk omdat ik dan het gevoel heb dat ik er toe doe.
Tenslotte denk ik dat als altruïsme al bestaat, het een mix is van het aardig goed met jezelf kunnen vinden en op basis daarvan iets voor anderen willen betekenen.
Hoe zien jullie dit?

Groet, Bert

COMMEN. - Mentale verhalen - Alles over mentale gezondheid

Bert, 

Als ik het heel persoonlijk invul :
Ik denk vooral dat ik anderen probeerde te 'behagen'  in hun behoeften omdat ik dan hoopte eindelijk er zelf toe te doen , er te mogen zijn , dat mijn behoeften ook werden vervuld etc. Gezien, gehoord, gevoeld worden. Ik me dan van belang voelde. Bestaansrecht  voelde , in relatie tot de ander. 
Eindelijk het gevoel hebben dat er waarlijk van me werd gehouden en dat ik veilig was,  dat was de hoofdpijs, wat mn handelen bepaalde, mijn drijfveren  . 
Geen egoding , meer noodzaak.

 In het maatschappelijk gebeuren leverde  een uitvloeisel van dat verlangen ooit n beroep op als hulp en dienstverlener.  Met wat waardering, status . Relevantie. Salaris.  (Enfin . Functioneren kostte me veel moeite, werd ziek, etc)  

In de kern is het bij mij dus niet naar altruïsme terug te voeren, maar naar dat er een gat in mijn basis  zit , wat een metaal stabiel  gezond mens in zn opgroeien enigzinds gevuld meekrijgt met n bodem van  eigenwaarde en vertrouwen. 
(En daar gaat de mix dan al mis tussen het aardig met jezelf kunnen vinden en iets voor n ander willen betekenen van daaruit..) 

Maar als  je zoiets goed speelt kan dat prima doorgaan voor altruïsme.  Maar dat is het dan mijns inziens ook niet echt .
 In mijn geval:  Ik heb iets te halen wat ik nooit zal krijgen. Egoisme valt het denk ik niet onder , ik gebruik n ander ook niet ,  het is meer n 'wanhopige noodzaak kwestie"  die eigenlijk mn leven verstoord heeft. Waar ik een ander niet graag mee lastigval uit schaamte. ( dus dan maar helpend zijn?)

Mensen leven nu eenmaal gezonder, fysiek als mentaal in onderlinge verbondenheid en men zoekt daar voeding en bevestiging in.   In wederkerigheid.
Zo gezien is  atlruisme altijd op iets met ego terug te voeren.

Je kunt er een 'goed bezig gevoel' voor jezelf aan overhouden.  Dat kan je denk ik wel een vorm van geluk noemen. 

Gelukkig zijn is denk ik bijv tevreden zijn met wat er is in je leven . Belangrijke behoeften zijn vervuld. Zoiets, denk ik. Ik weet het ook niet goed . En dat betreft zowel gevoelens als gedachten. 


Groet!

Mijn vader zei vroeger vaak Alle belang is eigenbelang. Dat geloofde ik niet toen. Maar ik begin te denken dat hij gelijk had. Wat doet iemand eigenlijk totaal zonder eigen belang? Minimaal wil je er een goed gevoel aan overhouden. Soms willen mensen er iets voor terug ontvangen. Als dat niet gebeurt kunnen ze zich daarbij neerleggen (maar zijn niet gelukkig) of het contact verwatert (ook niet gelukkig).

Ik denk dat egoïsme op zich niet slecht hoeft te zijn. Soms zelfs noodzakelijk om te overleven. Als je nooit iets voor jezelf opeist (ik heb het niet over materiële zaken), gaat het niet goed. Dat is mijn ervaring althans. Echter, de keren dat ik dat wel deed, raakte ik mensen kwijt. Dat waren ze niet gewend van mij. Ik schrok ervan en deed het niet meer. Ben daarbij ook niet gelukkig. Maar ik sta ook niet meer te springen om vrijwillig altijd maar voor anderen klaar te staan. Als het wordt gevraagd vind ik het wel moeilijk om nee te zeggen.

Wat Mabel schrijft herken ik wel. Er ontbreekt iets fundamenteels vanuit de jeugd, zelfvertrouwen, geliefd zijn, kun je dat ooit inhalen?

Groet,
Alais