Hoi,

Even voorstellen:
Ik ben Marco en ik ben 52 jaar oud en ja Marco is mijn echte naam.
Ik heb niets te verbergen en al helemaal niets te verliezen.
Als ik vandaag kon kiezen uit twee deuren en bij nummer 1 zou het stoppen en bij nummer 2 zou er een morgen zijn,  dan kies ik voor deur 1.

Ik ben echt op en heb het echt helemaal gehad met alles en iedereen.
Maar gek genoeg vind ik toch altijd weer een uitweg om iets positiefs te zien en weer hoop te hebben dat het ooit beter zal gaan.
De achtbaan waarin ik al meer dan 10 jaar zit, stopt nooit.
Meerdere keren geprobeerd hem te stoppen maar helaas is het nooit gelukt.

Bij mijn laatste therapie kreeg ik pas door  (door een mede-groepsgenoot) wat mijn kinderen of mijn ouders zouden voelen wanneer ik er niet meer zou zijn. Die pijn en dat verdriet voelde zo heftig dat ik daar nu van ben afgestapt, hoewel ik dat ook haat dat ik het niet voor elkaar kan krijgen om te stoppen en of te verdwijnen voorgoed.

Klinkt gek he , word nog veel gekker.

Ik heb echt heel erg veel ECT's gehad en iedere keer dachten ze te zien dat het beter met mij ging maar helaas dat was niet het geval. Door al die ect's zit ik nu met geheugenproblemen.
Ik herinner mij de jeugd van mijn kinderen niet meer en ik wist zelfs niet meer dat we een hond hadden. Inmiddels door al deze problemen ben ik ook gescheiden en ben alles en iedereen die ik om mij heen had kwijtgeraakt.

Ok, ik geef toe dat het niet het makkelijkste is om om te gaan met iemand met een depressie maar wat ik zie van de maatschappij is dat er werkelijk totaal geen begrip is.
Ik haat het ook om altijd maar uit te moeten leggen wat er aan de hand is.
Bij iemand die zijn been breekt is het gewoon duidelijk wat er aan de hand is.

Vaak zeggen mensen O ik ben soms ook wel depri, maar die hebben echt geen idee wat het inhoud. Of just snap out of it, Ja if only......

Ik heb werkelijk nog zoveel meer wat ik kwijt wil en wil delen met jullie, maar voor nu stop ik even.
Wel ben ik op zoek en heb ik echt de behoefte om dingen te delen met lotgenoten en hopelijk kunnen we elkaar zo helpen.
In ieder geval hoeven we niet aan elkaar uit te leggen hoe we ons voelen.

Stuur mij gerust een berichtje.

Marco

Nou Marco,

 dan ben je hier op het goede adres beland. Je kunt hier van alles delen met lotgenoten. We weten allemaal wel hoe het is om depressief te zijn. 
Wat naar dat je leven zo aan gort is gegaan en dat de ects niet eens geholpen hebben. 

Onbegrip in de buitenwereld en de bejeging, daar heeft iedereen hier ook royaal ervaring mee. Ik denk dat het zo wel een oorzaak als gevolg van depressie kan zijn. Het helpt allemaal niet. maar probeer te voorkomen dat je door die ogen ook zo naar jezelf gaat kijken, al is dat ook lastig.

In ieder geval ik hoop meer van je te lezen. 

Groet!

Hoi,

Even voorstellen:
Ik ben Marco en ik ben 52 jaar oud en ja Marco is mijn echte naam.
Ik heb niets te verbergen en al helemaal niets te verliezen.
Als ik vandaag kon kiezen uit twee deuren en bij nummer 1 zou het stoppen en bij nummer 2 zou er een morgen zijn,  dan kies ik voor deur 1.

Ik ben echt op en heb het echt helemaal gehad met alles en iedereen.
Maar gek genoeg vind ik toch altijd weer een uitweg om iets positiefs te zien en weer hoop te hebben dat het ooit beter zal gaan.
De achtbaan waarin ik al meer dan 10 jaar zit, stopt nooit.
Meerdere keren geprobeerd hem te stoppen maar helaas is het nooit gelukt.

Bij mijn laatste therapie kreeg ik pas door  (door een mede-groepsgenoot) wat mijn kinderen of mijn ouders zouden voelen wanneer ik er niet meer zou zijn. Die pijn en dat verdriet voelde zo heftig dat ik daar nu van ben afgestapt, hoewel ik dat ook haat dat ik het niet voor elkaar kan krijgen om te stoppen en of te verdwijnen voorgoed.

Klinkt gek he , word nog veel gekker.

Ik heb echt heel erg veel ECT's gehad en iedere keer dachten ze te zien dat het beter met mij ging maar helaas dat was niet het geval. Door al die ect's zit ik nu met geheugenproblemen.
Ik herinner mij de jeugd van mijn kinderen niet meer en ik wist zelfs niet meer dat we een hond hadden. Inmiddels door al deze problemen ben ik ook gescheiden en ben alles en iedereen die ik om mij heen had kwijtgeraakt.

Ok, ik geef toe dat het niet het makkelijkste is om om te gaan met iemand met een depressie maar wat ik zie van de maatschappij is dat er werkelijk totaal geen begrip is.
Ik haat het ook om altijd maar uit te moeten leggen wat er aan de hand is.
Bij iemand die zijn been breekt is het gewoon duidelijk wat er aan de hand is.

Vaak zeggen mensen O ik ben soms ook wel depri, maar die hebben echt geen idee wat het inhoud. Of just snap out of it, Ja if only......

Ik heb werkelijk nog zoveel meer wat ik kwijt wil en wil delen met jullie, maar voor nu stop ik even.
Wel ben ik op zoek en heb ik echt de behoefte om dingen te delen met lotgenoten en hopelijk kunnen we elkaar zo helpen.
In ieder geval hoeven we niet aan elkaar uit te leggen hoe we ons voelen.

Stuur mij gerust een berichtje.

Marco

Hoi Marco welkom op dit forum , hoe fijn dat je jouw ervaring wil delen , ook al is het geen leuke ervaring , hier snappen veel mensen depressie en het niet meer door willen gaan, ik ben ook een vijftiger en heb het ook helemaal gehad , ik ken depressie en persoonlijkheidsstoornis al vanaf mijn veertiende en ben nu vijftiger en het speelt me nog parten. Ik vind het heel moeilijk om te accepteren en ermee om te gaan. Net als jij voel ik me "op " en mijn energie is op een laag pijl. Ik heb het ook gehad met alles en iedereen die zin daar kan ik me volledig in vinden... Er is weinig begrip en ik wou dat ik in al die tijd kon zeggen dat er iemand was die t begreep maar dat is niet zo , enkel mijn nu overleden ma probeerde het te begrijpen en was altijd een luisterend oor , het was dan ook een schat van een mens maar anders ben ik veel veroordeeld geweest door familie en omgeving voor mijn psychische p roblemen en mijn angsten en mijn gedragsstoornissen... Heb jij verder nog familie? Hoe moeilijk is het voor jou dat je ook een scheiding hebt meegemaakt maar zelfs voor onze partner is het niet makkelijk om te begrijpen trouwens. Heb je nog vrienden?? Wat beu dat die ECT niet heeft geholpen en dat het niet beter is gegaan... Ja bij iemand die een been breekt is er meer begrip want het is zichtbaar, ik zie dat ook in mijn familie , er is een kind die ziek is en er is veel meer begrip voor dan voor psychische problemen. Ik heb dat begrip nooit gekend ook al was ik ernstig ziek , ik was een aansteller , een verwend kind een aandachtstrekker en nog meer van die termen... Het spookt tot op vandaag nog in mijn hoofd. Ik heb het heel moeilijk met mijn verleden en de mensen uit mijn familie maar ja kijk marco ik ben vaak op de chat ook als je eens wil praten , je mag me ook een bericht sturen hoor  ik volg je schrijven en hopelijk kan je hier wat van je gevoelens kwijt vele groeten van CYranno

UHoi Marco, 

Welkom op dit forum. Volgens mij kan ik van je leren, daarom hoop ik meer van je te lezen. Maar waarom probeer je "de achtbaan" te stoppen? Is dat noodzakelijk? Kan je met datgene ook niet gewoon leren omgaan? Misschien kun je wat minder je best doen en alsnog deur 1 overslaan. Ik vind het naar om te lezen dat ECT je zo kapot heeft gemaakt. Dan vraag ik me echt af wat je behandelaren bezielde. Een depressie is wat dat betreft gezonder dan de pillen en/of behandelingen die je krijgt.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku